Chapter 6 : ว่าที่ 'เมีย'
พันไมล์ past
"โอ๊ยเจ็บ!! อย่าบิดโอ๊ยอย่าบิด จะขาดแล้วจะขาดแล้ว~" เสียงร้องอันหวยโหนเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้ของร่างสูงทำเอาบรรดาเหล่านักท่องราตรีทั้งหลายมองตามกันอย่างสงสัย
"เลิกโวยวายได้ม่ะ รำคาญ!!"
"รำคาญก็ปล่อยหูฉันสิเว้ย!!" เถียงกลับแทบจะทันที
ยัยนี่กะจะดึงกะจะบิดให้หูผมติดมือเจ้าหล่อนไปเลยรึไงวะ ลากเป็นอีเย็นเรื่องนางทาสแบบนี้อับอายสายตาชาวบ้านที่มองมาชะมัด
อารมณ์เหมือนเมียไล่ตามผัวกลับบ้าน แต่ความจริงมันไม่ใช่ไง! ผมไม่ได้คิดพิศวาสยัยแม่มดป่าเถื่อนนี่เป็นเมียซะหน่อย
"ไม่มีทาง! ขืนปล่อยนายไปก็หนีฉันน่ะสิ"
"ฉันไม่หนีหรอก โอ๊ย~เจ็บ!!" พูดอย่างเดียวก็ได้ม่ะจำเป็นต้องบิดอีกเพื่อ?!!
"แรดตัวผู้อย่างนายขืนปล่อยไปก็มีแต่ก่อเรื่อง สร้างเรื่องไม่หยุดไม่หย่อน"
ผู้หญิงบ้าไรวะ? ด่าผู้ชายว่า "แรด" พึ่งจะเคยได้ยินนี่แหละ
ตุ๊บ!
"อั๊ก!!" ร่างอันสุดจะเพอร์เฟ็กของผมถูกยัยแม่มดปีศาจพลังช้างสานตกมันเหวี่ยงกระแทรกตัวรถจนผมทั้งเจ็บทั้งจุกไปหมดทั้งตัว
"เจ็บนะเว้ย! ยัยบ้า!!" ว่าแล้วก็ตั้งท่าลุกอย่างทุลักทุเล
"แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับเรื่องที่นายก่อไว้วันนี้!"
"แล้วมันเกี่ยวไรกับเธอห่ะ! แม่ก็ไม่ใช่ เมียก็ไม่เชิง ทำตัวอย่างกับเจ้าชีวิต ฉันคนนะเว้ยไม่ใช่สัตว์เลี้ยงจะไปไหนทำอะไรจะต้องรายงานบอกเธอตลอด" ผมชักจะหมดความอดทนกับยัยจุ่นจ้านที่ชอบบงการชีวิตผมเหมือนผมเป็นลูกน้องเธอสักที
"หึ! นายคงจะลืมไปว่าตอนเราสองคนจดทะเบียนสมรสกัน พ่อของนายนั่นแหละที่ให้อำนาจและสิทธิ์ทุกอย่างของนายให้กับฉันหนึ่งปี เพราะฉะนั้นนายต้องอยู่ในกฏระเบียบที่ฉันตั้งให้"
"กฏบ้าบอแบบนั้นฉันไม่อย่าทำตามเว้ย!!"
พอนึกได้ว่าตอนที่ผมกับเธอจดทะเบียนสมรสกันป๊าผมก็ให้ผมกับเธอเซ็นข้อตกลงในการเป็นสามีภริยายต่อกัน แต่พอผมเห็นในข้อตกลงนั่นเท่านั้นแหละ..แทบจะจับมันฉีกๆๆแล้วแดกแม่งลงท้องไปเลย ให้หายสาบสูญไปพร้อมกับน้ำย่อยให้เหลวไปพร้อมขี้ผมนั่นแหละ
ย้อนไปวันทำสัญญา
"อ่ะ! นี่คือสัญญาที่ลื้อสองคนต้องเซ็น" เจ้าสัวยื่นกระดาษหนึ่งใบไปตรงหน้าของคู่สามีภริยายป้ายแดงของวันนี้
"นี่มันอะไรหรอคะเจ้าสัว?" กอหญ้าเอ่ยถามผู้อวุโสตรงหน้าอย่างอยากรู้
"หึ! โง่หรอนั่นก็กระดาษไง" พันไมล์เบะปากอย่างหมั่นไส้อีกฝ่าย
"ฉันรู้ตาไม่ได้บอด แต่ที่ถามเพราะอยากรู้ว่ามันคืออะไร ไม่เหมือนคนบางคนหรอกมองแต่ตาสมองไม่มี!!"
"นี่เธอ!!!"
"อะไร!!"
"ลื้อสองคนจะทะเลาะกันไปถึงไหนเป็นสามีภรรยาแล้วกันก็อ่อนข้อให้กันมั่งสิ-_-;"
"อ่อนข้อ? เหอะ! ทำไมอั้วต้องอ่อนข้อให้ผู้หญิงแรงกอลิล่าแบบนี้ด้วย" ร่างสูงชี้ไปทางหญิงสาวที่นั่งข้างๆอย่างนึกรังเกียจ
"นายว่าใครกอลิล่าห่ะ!!" ร่างบางกระชากคอเสื้อร่างสูงเข้าหาตัว
"แอ่กๆๆก็เธอไง ยัย-กอ-ลิ-ล่า!!"
"หึ! ถ้าฉันมันกอลิล่านายมันก็ม้า ไม่ใช่ม้าธรรมดานะม้ามีนอ!!"
"อุ๊ย! เขินจังชมฉันว่าเป็นยูนิคอนหรอ^^"
"ม้าแรดต่างหากเว้ย!!"
"นี่เธอ!!" ร่างสูงคว้าคอเสื้อร่างบางตรงหน้าอย่างเอาเรื่องเช่นกัน
"ทำไม?!"
ทั้งสองฝ่ายต่างฝ่ายต่างส่งจิตสังหารใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใครจนเจ้าสัวที่มองอยู่ถึงกับกุมขมับพลางคิดในใจ
นี่อั๊วคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ให้ทั้งสองคนนี้มาแต่งงานกัน..จากที่คิดว่าคงได้หลานไม่ช้าก็เร็วแต่นี่อะไร?เจอหน้ากันทีไรกัดกันเหมือนหมาตลอดแล้วแบบนี้อั๊วจะมีหลานในชาตินี้ไหมนะ=.=
ปัจจุบัน
และนั่นล่ะครับคือจุดเริ่มต้นที่ผมโดนผู้หญิงตัวเล็กๆแต่แรงกอลอล่าไล่บ่น ไล่ด่า จนถึงทุกวันนี้..
"ถ้านายไม่อยากมีปัญหาก็กลับกับฉันดีๆ"
"หึ้ยยย ก็ได้!" พันไมล์ลุกขึ้นเดินปึ้งปั้งอ้อมไปทางที่นั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าที่ยับยู่ยี่เหมือนเด็กถูกขัดใจ
ปึง!!!
จากเสียงปิดประตูรถแล้วคงบอกอารมณ์คนด้านในได้ดีเลยล่ะ
"ไม่ทราบว่ารอใครมาตัดลิบบิ้นห่ะ! รีบมาขับรถพาฉันกลับบ้านเส้!!" อีตาพันไมล์ลดกระจกลงแถมยื่นหน้าออกมาตะโกนโวกเวกใส่ฉันเหมือนฉันเป็นสารถี ไม่สิ! พูดจาหมาๆแบบนี้เหมือนฉันเป็นคนใช้ซะมากกว่า
40 %