Chapter 6 : ว่าที่ 'เมีย' 

พันไมล์ past  

"โอ๊ยเจ็บ!! อย่าบิดโอ๊ยอย่าบิด จะขาดแล้วจะขาดแล้ว~" เสียงร้องอันหวยโหนเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้ของร่างสูงทำเอาบรรดาเหล่านักท่องราตรีทั้งหลายมองตามกันอย่างสงสัย

"เลิกโวยวายได้ม่ะ รำคาญ!!"

"รำคาญก็ปล่อยหูฉันสิเว้ย!!" เถียงกลับแทบจะทันที

ยัยนี่กะจะดึงกะจะบิดให้หูผมติดมือเจ้าหล่อนไปเลยรึไงวะ ลากเป็นอีเย็นเรื่องนางทาสแบบนี้อับอายสายตาชาวบ้านที่มองมาชะมัด

อารมณ์เหมือนเมียไล่ตามผัวกลับบ้าน แต่ความจริงมันไม่ใช่ไง! ผมไม่ได้คิดพิศวาสยัยแม่มดป่าเถื่อนนี่เป็นเมียซะหน่อย

"ไม่มีทาง! ขืนปล่อยนายไปก็หนีฉันน่ะสิ"

"ฉันไม่หนีหรอก โอ๊ย~เจ็บ!!" พูดอย่างเดียวก็ได้ม่ะจำเป็นต้องบิดอีกเพื่อ?!!

"แรดตัวผู้อย่างนายขืนปล่อยไปก็มีแต่ก่อเรื่อง สร้างเรื่องไม่หยุดไม่หย่อน"

ผู้หญิงบ้าไรวะ? ด่าผู้ชายว่า "แรด" พึ่งจะเคยได้ยินนี่แหละ

ตุ๊บ!

"อั๊ก!!" ร่างอันสุดจะเพอร์เฟ็กของผมถูกยัยแม่มดปีศาจพลังช้างสานตกมันเหวี่ยงกระแทรกตัวรถจนผมทั้งเจ็บทั้งจุกไปหมดทั้งตัว

"เจ็บนะเว้ย! ยัยบ้า!!" ว่าแล้วก็ตั้งท่าลุกอย่างทุลักทุเล

"แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับเรื่องที่นายก่อไว้วันนี้!"

"แล้วมันเกี่ยวไรกับเธอห่ะ! แม่ก็ไม่ใช่ เมียก็ไม่เชิง ทำตัวอย่างกับเจ้าชีวิต ฉันคนนะเว้ยไม่ใช่สัตว์เลี้ยงจะไปไหนทำอะไรจะต้องรายงานบอกเธอตลอด" ผมชักจะหมดความอดทนกับยัยจุ่นจ้านที่ชอบบงการชีวิตผมเหมือนผมเป็นลูกน้องเธอสักที

"หึ! นายคงจะลืมไปว่าตอนเราสองคนจดทะเบียนสมรสกัน พ่อของนายนั่นแหละที่ให้อำนาจและสิทธิ์ทุกอย่างของนายให้กับฉันหนึ่งปี เพราะฉะนั้นนายต้องอยู่ในกฏระเบียบที่ฉันตั้งให้"

"กฏบ้าบอแบบนั้นฉันไม่อย่าทำตามเว้ย!!"

พอนึกได้ว่าตอนที่ผมกับเธอจดทะเบียนสมรสกันป๊าผมก็ให้ผมกับเธอเซ็นข้อตกลงในการเป็นสามีภริยายต่อกัน แต่พอผมเห็นในข้อตกลงนั่นเท่านั้นแหละ..แทบจะจับมันฉีกๆๆแล้วแดกแม่งลงท้องไปเลย ให้หายสาบสูญไปพร้อมกับน้ำย่อยให้เหลวไปพร้อมขี้ผมนั่นแหละ

ย้อนไปวันทำสัญญา 

"อ่ะ! นี่คือสัญญาที่ลื้อสองคนต้องเซ็น" เจ้าสัวยื่นกระดาษหนึ่งใบไปตรงหน้าของคู่สามีภริยายป้ายแดงของวันนี้ 

"นี่มันอะไรหรอคะเจ้าสัว?" กอหญ้าเอ่ยถามผู้อวุโสตรงหน้าอย่างอยากรู้ 

"หึ! โง่หรอนั่นก็กระดาษไง" พันไมล์เบะปากอย่างหมั่นไส้อีกฝ่าย 

"ฉันรู้ตาไม่ได้บอด แต่ที่ถามเพราะอยากรู้ว่ามันคืออะไร ไม่เหมือนคนบางคนหรอกมองแต่ตาสมองไม่มี!!" 

"นี่เธอ!!!" 

"อะไร!!" 

"ลื้อสองคนจะทะเลาะกันไปถึงไหนเป็นสามีภรรยาแล้วกันก็อ่อนข้อให้กันมั่งสิ-_-;" 

"อ่อนข้อ? เหอะ! ทำไมอั้วต้องอ่อนข้อให้ผู้หญิงแรงกอลิล่าแบบนี้ด้วย" ร่างสูงชี้ไปทางหญิงสาวที่นั่งข้างๆอย่างนึกรังเกียจ 

"นายว่าใครกอลิล่าห่ะ!!" ร่างบางกระชากคอเสื้อร่างสูงเข้าหาตัว 

"แอ่กๆๆก็เธอไง ยัย-กอ-ลิ-ล่า!!" 

"หึ! ถ้าฉันมันกอลิล่านายมันก็ม้า ไม่ใช่ม้าธรรมดานะม้ามีนอ!!" 

"อุ๊ย! เขินจังชมฉันว่าเป็นยูนิคอนหรอ^^" 

"ม้าแรดต่างหากเว้ย!!" 

"นี่เธอ!!" ร่างสูงคว้าคอเสื้อร่างบางตรงหน้าอย่างเอาเรื่องเช่นกัน 

"ทำไม?!" 

ทั้งสองฝ่ายต่างฝ่ายต่างส่งจิตสังหารใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใครจนเจ้าสัวที่มองอยู่ถึงกับกุมขมับพลางคิดในใจ 

นี่อั๊วคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ให้ทั้งสองคนนี้มาแต่งงานกัน..จากที่คิดว่าคงได้หลานไม่ช้าก็เร็วแต่นี่อะไร?เจอหน้ากันทีไรกัดกันเหมือนหมาตลอดแล้วแบบนี้อั๊วจะมีหลานในชาตินี้ไหมนะ=.= 

 

ปัจจุบัน 

และนั่นล่ะครับคือจุดเริ่มต้นที่ผมโดนผู้หญิงตัวเล็กๆแต่แรงกอลอล่าไล่บ่น ไล่ด่า จนถึงทุกวันนี้.. 

"ถ้านายไม่อยากมีปัญหาก็กลับกับฉันดีๆ" 

"หึ้ยยย ก็ได้!" พันไมล์ลุกขึ้นเดินปึ้งปั้งอ้อมไปทางที่นั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าที่ยับยู่ยี่เหมือนเด็กถูกขัดใจ 

ปึง!!! 

จากเสียงปิดประตูรถแล้วคงบอกอารมณ์คนด้านในได้ดีเลยล่ะ 

"ไม่ทราบว่ารอใครมาตัดลิบบิ้นห่ะ! รีบมาขับรถพาฉันกลับบ้านเส้!!" อีตาพันไมล์ลดกระจกลงแถมยื่นหน้าออกมาตะโกนโวกเวกใส่ฉันเหมือนฉันเป็นสารถี ไม่สิ! พูดจาหมาๆแบบนี้เหมือนฉันเป็นคนใช้ซะมากกว่า 

40 %