หาทางเข้าใกล้

 

“หมายความว่ามีคนส่งเมล์มาบอกเธอว่าจะเกิดระเบิดบนเรือก่อนระเบิด 15 นาทีงั้นเหรอมีรา” ฉันถามขึ้นในขณะที่กำลังนั่งอ่านเมล์ที่มีราบอกในนั่นระบุเวลาที่ชัดเจนมากว่าระเบิดแต่ละลูกจะเกิดขึ้นตอนไหน....ฉันกำมือแน่นอย่างแค้นเคืองให้ตายเถอะถ้าวันนั้นฉันรู้เรื่องนี้ก่อนละก็ฉันไม่มีทางที่จะปล่อยให้แม่รออยู่ที่นั้นคนเดียวแน่ๆ...เหตุเกิดระเบิดครั้งนั้นที่พรากแม่ฉันไปตอนนี้ก็ผ่านมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วฉันจัดงานศพให้แม่อย่างเจ็บปวดแต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือเขาคนนั้นยังมีหน้ามางานศพของแม่!!!...คนที่ฉันไม่ต้องการที่จะเจอมากที่สุดในชีวิตของฉันคือผู้ชายคนนั้นที่ทิ้งฉันกับแม่ไปในวันที่เขาจะได้เป็นคนใหญ่คนโต!!!

“ใช่แล้วค่ะ”

“และที่สำคัญวันนั้นมีแต่คนใหญ่โตเดินทางไปที่นั้น แถมมีเจ้าพ่อค้าอาวุธไปที่นั้นตั้งสองคนไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอค่ะ” คำพูดของแซยองทำให้ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย พ่อค้าอาวุธสองคนงั้นเหรอ

“แล้วสองคนที่ว่านั้นคือใครบ้าง...ขึ้นรูปมาหน่อยสิ” ทันทีที่พูบจบรูปภาพของเจ้าพ่อค้าอาวุธทั้งสองก็ปรากฏขึ้นบนจออยู่ตรงหน้าฉัน...

“คนแรกที่เข้าไปคือคุณ ชเวอึนโฮ จากการตรวจสอบกล้องวงจรปิดรอบๆบริเวณนั้นพบว่าเขาออกมาจากเรื่องก่อนเกิดการกระเบิดเพียงแค่ 15 นาที” ชเวอึนโฮ...ชเวอึนโฮ...ใช่ต้องเป็นหมอนี่แน่ๆ คำพูดของไอ้คนที่ถูกฉันยิงลอยเข้ามาในหัวทันที....ไอ้หมอนี่แน่นอนที่เป็นต้นเหตุของระเบิดครั้งนี้!!!

“ส่วนคนที่...” แซยองกำลังจะพูดขึ้นต่อฉันจึงรีบพูดตัดบทขึ้นทันที

“สืบข้อมูลของชเวอึนโฮมาให้ได้มากที่สุด ค้นหาประวัติการทำธุรกิจของเขา และ หาว่าเขาทำอะไรที่ผิดกฎหมายบ้าง นอกจากนี้ส่งคนแฝงตัวเข้าไปที่ทำงานของเขาจับตาดูเขาทุกการเคลื่อนไหวฉันมั่นใจว่าคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี่คือผู้ชายคนนี้แน่นอน”

“รับทราบค่ะ!” คำสั่งของฉันทำให้ทุกคนในห้องตอบรับกันมาอย่างพร้อมเพียง หน่วย SS1 ตอนนี้ถูกตั้งขึ้นเป็นทีมพิเศษเพื่อทำการสืบสวนเรื่องนี้ และ หัวหน้าหน่วยก็นำโดยฉันที่เป็นผู้สั่งการทั้งหมด

ฉันนั่งดูรูปของชเวอึนโฮผ่านหน้าจอด้วยความโกรธแค้น...หมอนี่จะต้องรับผลที่ตัวเองทำไม่นานนี้แน่...

‘ฉันจะหาทางทำทุกอย่างเพื่อให้ไอ้คนสารเลวคนนั้นติดคุกให้ได้...คอยดูเถอะ!!!’

 

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

 

“หัวหน้าหน่วยพัคเธอก็รู้ว่าตอนนี้สื่อให้ความสนใจกับข่าวที่เกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อนมากแค่ไหนแต่นี่มันอะไร!!!! ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วเธอไม่มีข้อมูล หรือ หลักฐานอะไรมายื่นให้ฉันเลย!!!” ฉันได้แต่ยืนก้มหน้าฟังสิ่งที่ ผอ.มิน ต่อว่าที่เขาพูดมามันก็คือความจริงนี่ผ่านมาตั้งหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ฉันพยายามจพตามสืบเรื่องนี้แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สามารถสืบหาคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ได้เลยมีเพียงบริษัทเรือในเครือ DK Corporation เท่านั้นที่ออกมารับผิดชอบที่ปล่อยให้เหตุการณ์แแบบนี้เกิดขึ้นพวกเขาชดเชยเงินจำนวนมหาศาลให้กับญาติผู้เสียชีวิตที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้ราวๆ50คน ส่วนคนที่เหลือบนเรือวันนั้นฉันช่วยไว้ได้ทัน...

“ฉันจะพยายามหาหลักฐานมามัดตัวผู้ต้องสงสัยให้ได้ค่ะ..”

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นผู้ต้องสงสัยของคุณแต่ผมต้องการเห็นหลักฐาน และ จับตัวคนที่ทำผิดให้ได้โดยเร็วที่สุดคุณเข้าใจใช่ไหมตอนนี้เบื้องบนสั่งมาให้รีบจัดการปิดภารกิจนี้ให้ได้เร็วๆนี้!! ออกไปได้แล้ว”

“ค่ะ” รับคำเสร็จฉันก็ก้มหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินหันหลังออกมาทันที....ก่อนจะรีบเดินไปที่รถขับออกจากสำนักงานใหญ่ด้วยความรวดเร็ว

 

แอ๊ดดด ปัง!

 

“เป็นไงค่ะหัวหน้า...เขาดุอะไรคุณอีก” ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในฐานปฏิบัติการที่เรามาทำภารกิจจับตาดูเป้าหมาย แซยองที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็รีบตรงดิ่งเดินมาหาฉันทันที

“ไม่มีอะไรหรอก...ก็คงจริงอย่างที่เขาพูดว่าเราไม่มีอะไรคืบหน้าเลยไม่มีหลักฐานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน” ฉันพูดขึ้นก่อนจะนั่งเอนหลังลงบนเก้าอี้อย่างคิดหนัก

“ฉันก็พยายามเต็มที่แล้วนะคะที่พยายามจะเจาะเข้าระบบบริษัทชองเขาแต่ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นั้นแน่นหนามากจริงๆทุกช่องทางไม่มีช่องโหว่สักนิดผู้ชายคนนี้แทบจะไม่มีจุดอ่อนอะไรเลย...แม้แต่คนของเราที่ตามตัวเขาทุกๆการเคลื่อนไหวก็ไม่สามารถระบุอะไรได้อย่างชัดเจนเลย...” ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่แซยองพูดที่เธอพูดมันถูกต้องทั้งหมดผู้ชายคนนั้นไม่มีจุดอ่อน ไม่มีช่องว่างให้แทรกแซงได้เลย

“เอาเถอะ...เธอไปพักก่อนเถอะไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วนิเดี๋ยวจะเอาไงต่อค่อยว่ากันอีกที”

“ค่ะ หัวหน้าก็พักผ่อนบ้างนะคะ ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานเราต้องจังตัวคนร้ายได้แน่นอน”

“ฉันก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน....แต่วันนี้ฝากดูแลที่นี่ด้วยนะฉันจะกลับบ้านหน่อยนะ” คำพูดของฉันทำให้แซยองพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เข้าใจแล้วค่ะ ยังไงก็สู้ๆนะหัวหน้าไม่ว่าจะเป็นไงฉันก็จะอยู่ข้างๆคุณ”

“ขอบคุณนะแต่เธอก็ออกไปพักผ่อนได้แล้วเดี๋ยวฉันจะดูกล้องวงจรแถวๆนั้นอีกสักรอบแล้วก็จะกลับ”

“ค่ะ” รับคำเสร็จแซยองก็เดินออกไป ฉันที่นั่งอยู่หน้าจอคอมก็ถอนหายใจออกมานิดหน่อยก่อนจะเริ่มเปิดภาพจากกล้องวงจรปิดแถวๆนั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง

“เอ๊ะ!! ภาพตรงนี้มันเห็นท้ายเรือด้วยนิตรงนั้นเป็นตรงที่ฉันเจอไอ้หมอนั่น...คนที่บอกฉันว่าโดน ชเวอึนโฮจ้างมาไหนดูสิตอนที่เกิดระเบิดแกหนีไปหรือเปล่า” ฉันกด.ูมเข้าไปกล้องที่จับภาพท้ายเรือได้ฉันนั่งดูไปเรื่อยจนเห็นตอนที่ฉันยิงหมอนั่นจากนั้นฉันก็วิ่งออกไปหมอนั่นรอตรงนั้นตามที่ฉันบอกไม่นานก่อนจะเกิดการระเบิดครั้งที่สองไอ้หมอนั่นพยายามเดินออกจากที่นั่นก่อนจะหายไปจากกล้องแล้วก็ไม่มีกล้องตัวไหนที่จับภาพหมอนั่นได้อีก...

“ขอให้แกยังมีชีวิตรอดเถอะเพราะฉันจะเค้นเอาความจริงจากแกให้ได้”

ติ๋ง!

และ ในตอนนั้นเองจู่ๆเสียงข้อความในโทรศัพท์ก็ดังขึ้นฉันหยิบขึ้นมาเปิดอ่านอย่างไม่ใส่ใจอะไรเพราะมันไม่ระบุชื่อผู้ส่งสงสัยขายของละมั้ง

‘วันที่เกิดเหตุระเบิด ชเวอึนโฮ เข้าาไปพบกับเลขาของนายยก’

‘ไฟล์วิดีโอ’

แต่ทันทีที่อ่านข้อความเสร็จฉันรีบเปิดดูวิดีโอคลิปที่ถูกส่งมาทันที คลิปสั้นๆมีประมาณ10วิที่แต่ใจความมันช่างทำให้อยากฆ่าไอ้คนพูดจริงๆ

‘คุณเชื่อมั้ยว่าเพียงแค่ผมดีดนิ้วครั้งเดียวผมสามารถระเบิดที่นี่ได้ทันที และ ถ้าผมอยากระเบิดประเทศนี้ทั้งประเทศมันก็ง่ายมากสำหรับผม กบฏงั้นเหรอ ทรยศชาติงั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆ น่าขำสิ้นดีคนที่ทรยศมันคือพวกคุณต่างหาก!!!’

หมอนั่นนั่งพูดด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็นสุดๆดูยังไงไอ้หมอนี่มันก็ตัวร้ายชัดๆ!!! มันคิดว่ามันเป็นใครถึงจะสามารถระเบิดประเทศนี้ทั้งประเทศได้!!!!

“ฉันจะลากแกเข้าคุกให้ได้คอยดูเถอะ!!!” พูดจบฉันก็รีบเดินออกไปหาลูกทีมที่อยู่ด้านนอกทันที

“มีราเรียกทุกคนที่ตามหมอนั่นอยู่กลับมาที่ฐานก่อนตอนนี้เรามีหลักฐานแล้วแต่แค่นี้มันคงไม่พอเราต้องหาหลักฐานเพิ่มอีก เรียกทุกคนมาเราจะเปลี่ยนแผน”

“ค่ะ/ครับ”

“แล้วก็แซยองฉันอยากให้เธอหาข้อมูลของหมอนี่มาให้ฉันหน่อยทำได้ใช่ไหม” ฉันยื่นรูปที่ถ่ายจากคอมพิวเตอร์ที่พึ่งดูเมื่อกี้ให้แซยองถึวจะเห็นหน้าไมาชัดแต่พอจะดูได้อยู่

“รับทราบค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องการเรื่องนี้เอง”

“โอเค ส่วนคนที่เหลือรอมากันครบแล้วเราจะประชุมกัน”

 

 

 

อึนโฮ

 

 

“ได้เรื่องว่าไงบ้างอึนอู” ผมถามขึ้นหลังจากที่เห็นอึนอูเดินเข้ามา ตอนนี้ผมพยายามจะสืบเรื่องที่เกิดระเบิดบนเรือคราวก่อนมันมีบางอย่างกำลังกวนใจผมเพราะตอนนั้นที่ผมกำลังจะลงมาจากเรือผมก็ได้เจอกับ กงโชจุน ศัตรูคู่แข่งของผมคำพูดของหมอนั่นวันนั้นมันกวนใจผมมาก...

‘อีกไม่นานฉันจะล้มพวกแกให้ได้...ระวังตัวไว้ให้ดีละพลาดเมื่อไหร่แกได้จบเห่แน่’

มันพูดเหมือนจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนั่นยิ่งทำให้ผมอยากรู้ว่ามันคิดจะเล่นงานอะไรผม

“นี่ครับนายรูปที่เกิดเหตุวันนั้น และ วันนั้นเองกงโชจุนได้เข้าไปพบกับอีชงฮวาครับก่อนจะเกิดระเบิดประมาณ15นาที” ผมเงยหน้าขึ้นมองดูรูปที่อึนอูยื่นมาให้เป็นสภาพที่เกิดเหตุ

“อย่างนั้นเหรอ...พวกนั้นกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่นะแล้วตอนนี้เรื่องนี้ใครเป็นคนรับผิดชอบ”

“ได้ยินมาว่าวันที่เกิดระเบิดมีเจ้าหน้าที่พิเศษอยู่ที่นั้นด้วยตอนนี้คดีนี้จึงถูกทางหน่วยข่าวกรองนำคดีนี้ไปครับผมก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่ตอนนี้เหมือนทางนั้นกำลังพยายามจะสืบคดีนี้อยู่”

“อย่างนี้เอง...เข้าใจละแล้วพวกที่ตามเราเมื่ออาทิตย์ก่อนคงเป็นคนของหน่วยข่าวกรองสินะ นี่พวกนั้นคิดว่าฉันทำหรือไง”

“น่าจะอย่างนั้นครับ”

“เอาเถอะนายไปสืบมาต่อว่าพวกนั้นคิดจะทำอะไร...สืบมาด้วยใครเป็นคนรับผิดชอบคดีนี้”

“ได้ครับนาย” พูดจบอึนอูก็เดินออกไปจากห้องทำงานของผม ผมเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างไม่ชอบใจให้ตายเถอะ

“วุ่นวายชะมัด”

 

 

ตอนเย็น

 

 

‘ไอโฮเมื่อไหร่จะมาถึงว่ะรอแกอยู่คนเดียวเนี่ย’ เสียงปลายสายจากโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังนั่งรถไปที่ผับของ ยงจี เพื่อนสนิทของผมที่มีวันนี้มันคะยั้นคะยอให้ผมออกมาหาที่ผับ

“จะถึงแล้วแกจะวุ่นวายอะไรหนักหนา” คำพูดของผมทำให้ยงจีส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมาอย่างไม่ชอบ

‘จิ๊!! รีบเข้ามาห้องเดิมเข้าใจนะแค่นี่แหละ’ พูดจบมันก็รีบคัดสายผมทิ้งอย่างไม่ใยดีนี่ผมควรจะไปหามันจริงๆใช่ไหมนิ...

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

 

 

ไม่นานผมก็มาถึงผับชื่อดังของมันที่วันนี้คนยังคนเยอะเหมือนเดิมแต่ละคนที่มาส่วนใหญ่เป็นคนดังทั้งนั้นไม่ก็มีชื่อเสียงสุดๆเพราะที่นี่ให้เฉพาะคนที่มีชื่อเสียงเข้าเท่านั้น...ผมเดินเข้าไปอย่างคุ้นเคยทุกๆสายตาของผู้หญิงรอบๆไปหันมามองผมอย่างเคยเหมือนทุกครั้งที่ผมมาที่นี่....

“คุณอึนโฮไม่ได้เจอกันนานนะคะวันนี้อยากสนุกกันมั้ย” แต่ไม่ทันจะขึ้นขั้นสองจู่ๆ เจสสิก้า ว่อง ก็เดินตรงเข้ามาหาผมก่อนเธอเดินเข้าไปเอาลูบไล้หน้าอกผมอย่างเย้ายวนแต่ไม่รู้สิวันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะมาสนุกอะไรกับเธอเพราะมีหลายเรื่องในหัวอยู่

“เอาไว้วันหลังนะครับ วันนี้ผมมีธุระขอตัวก่อนนะ” พูดจบผมก็ดึงมือเธอออกจากตัวผมแล้วเดินหน้าขึ้นไปชั้นวีไอพีต่ออย่างไม่สนใจเท่าไหร่ และ ไม่นานผมก็เข้ามาถึงห้องเดิมที่ประจำของผมกับยงจี

“ให้ตายเถอะกว่าแกจะมาถึงแล้วนี่ไม่ได้หิ้วสาวที่อยู่ข้างล่างขึ้นมาด้วยเหรอเมื่อกี้เห็นเจสสิก้าเดินไปหาแกนิ” ยงจีพูดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าผมนี่ทีนคิดว่าผมเป็นเหมือนมันหรือไงกันนะผมไม่ใช่คนที่ชอบเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงเท่าไหร่หรอกถ้าจะสนุกด้วยกันแค่ครั้งเดียวก็เกินพอไม่จำเป็นต้องมีครั้งที่สองมันจะได้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเยอะ...

“หุบปากเถอะน่า แล้วเรียกมามีธุระอะไรรีบพูดมาวันนี้ฉันยิ่งอารมณ์เสีย” ผมถามขึ้นหลังจากที่เดินไปนั่งลงเก้าอี้พร้อมหยิบเหล้าขึ้นมาริน

“ก็ฉันกำลังตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่ง...อ๊าาา แค่คิดถึงใบหน้าที่น่ารักของเธอฉันก็แทบบ้าแล้ว” ฉันยกเหล้าขึ้นมาชดเข้าปากอย่างเสียงอารมณ์นี่มันเรียกผมมาเพราะแค่กำลังสนใจผู้หญิงคนแค่นี้อ่ะนะ!!!

“ไอ้....ฉันไม่รู้จะด่าแกยังไงเลยเรียกฉันมาแทบตายเพราะกำลังเล็งผู้หญิงมันช่างเป็นเหตุผลที่ฉันอยากเลิกคบแกเป็นเพื่อนจริงๆ” คำพูดของผมทำให้มันหันหน้ามามองอย่างไม่ชอบใจ

“ให้ตายเถอะ!!! แกก็พูดได้นิในเมื่อคนอย่างแกแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็พร้อมที่จะเข้าหา”

“แกก็ไม่ได้ต่างจากฉันเท่าไหร่นะเรื่องแบบนั้น ว่าแต่ผู้หญิงที่โชคร้ายที่โดนแกหมายตานั้นเป็นใคร” ตอนแรกมันทำสายตาไม่พอใจใส่ผมนะแต่พอได้ยินผมถามเรื่องผู้หญิงคนนั้นก็รีบเปลี่ยนสีหน้าแทบจะทันที

“คนนี้ไง...เธอชื่อ จองเชรา เป็นนางแบบหน้าใหม่ที่พึ่งเริ่มถ่ายแบบเมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเห็นเธอไปแคสงานที่บริษัทของพ่อนะเธอสวยมากน่ารักแบบสุดๆอยากนอนกอดเธอสักครั้งจริงๆ” ยงจีพูดละเมอเพ้อพกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดูรูปของคนที่มันกำลังพูดถึง...ทันทีที่ได้เห็นรูปผมรู้สึกเหมือนจะเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อนนะ และ นั่นก็ทำให้ผมนึกออกทันทีว่าเคยเจอเธอที่ไหนผู้หญิงที่เจอที่ลานจอดรถวันที่เรือโดนวางระเบิด ใบหน้าโดดเด่นของเธอแบบนี้ทำให้ผมจำได้ง่ายมากจริงๆแต่วันนั้นเธอไม่ได้แต่งหน้าแบบนี้นะแต่เธอก็ยังสวยมาก...น่าสนใจดีแฮะ

“จองเชรา งั้นเหรอ...ฮึๆ”

“อะไรพูดแบบนั้นแกพูดละหัวเราะแบนนั้นหมายความว่าไงไอโฮ!!! ฉันเจอเธอก่อนนะเว้ยไม่ได้ๆ ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของฉัน” ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเพื่อนอย่างยิ้มๆ

“ถ้าแกจะพูดแบบนั้นแกก็แพ้ฉันละจีเพราะฉันเจอเธอก่อนแกอีก...คนที่ทำให้ฉันถึงขนาดที่ต้องถอดแว่นมองดูหน้าชัดๆนะ นึกไม่ถึงจริงๆว่าจะเป็นนี้” คำพูดของผมทำให้ไอ้จีนั่งไหล่ตกอย่างเซ็งๆ

“หึ!!! ไอ้เวรเอาโทรศัพท์ฉันมาเลยเฮอะ!!!!” ผมลุกขึ้นไปตบไหล่เพื่อนรักเบาๆก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้

“เอาน่าเพื่อน...นานๆทีฉันจะถูกใจใครสักคนนะ” คำพูดของผมทำให้ไอ้จีหันมามองอย่างอดไม่ได้

“เออรู้แล้วเพราะรู้ว่าแกเป็นคนแบบนี้ไงฉันถึงยอมถอยง่ายๆเพราะรู้ว่าคนอย่างแกสนใจใครยากมาก...ถ้าจะนับความรักที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตแกคงจะมีแค่ครั้งเดียวละมั้งแถมยังผิดหวังด้วยและสุดท้ายรักแรกของแกก็ยังมาแต่งงานกับพี่ชายแกอีก...และ ครั้งนี้ฉันก็หวังว่าแกจะสมหวังเหมือนพวกพี่ๆแกบ้างนะตอนนี้ทุกคนแต่งงานมีครอบครัวกันหมดละ” ผมส่ายหน้าเล็กน้อยให้ไอ้จีก่อนจะยกเหล้าขึ้นมากระดกลงคออีกครั้ง

“ไม่รู้สิก็แค่คิดว่าน่าสนใจเพราะเห็นว่าสวยดีก็แค่นั้น...จองเชรา...จองเชรา....ฮึๆ”

 

 

เอาละทั้งคู่กำลังจะได้เจอกันละพยายามไม่อยากให้เนื้อเรื่องมันดูปุ๊บปับไปว่าเจอกันง่ายอะไรแบบนี้เดี๋ยวคนอ่านเบื่อกันพอดีเนอะๆ จะพยายามไม่ทำให้เนื้อเรื่องมันซีเรียสไปนะอาจมีฉากต้องลุ้นบ้างก็เถอะ