เหล่าชายและหญิงต่างส่งเสียงแสดงความยินดีออกมาเมื่อเหมือนฝันเจ้าสาวของงานแต่งในครั้งนี้ได้เดินเข้ามาในงานพร้อมกับแม่ของเธอรวมถึงจินและจีซูลูกชายและลูกสาวของมาร์คที่มาเป็นนางฟ้าและเทวดาตัวน้อยคอยโปรยดอกไม้เพื่อนำเจ้าสาวของงานมาหาเจ้าบ่าวของเขาที่ยืนรออยู่ด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างควบคุมมันไม่ได้เมื่อเห็นเธอ..เหมือนฝันคนที่เขารักที่สุด 

"เหมือนฝันของเฮียสวยจัง"แจ็คสันพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเมื่อฉันเดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าเขา 

"ปากหวานจังเลยนะคะเฮียแจ็ค"ฉันยิ้มให้กับร่างแกร่งที่ชม...แต่ถึงแจ็คจะชมแค่ไหน ฉันก็ยังไม่ลืมเรื่องที่เขาถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ 

"ถ้าเจ้าสาวมาแล้วงั้นเริ่มเลยนะครับ"เสียงของบาทหลวงเอ่ยดังขึ้นมาบอกเจ้าบ่าวและเจ้าสาวของงานก่อนที่ทั้งคู่จะพยักหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเป็นการตอบกลับไป 

"คุณหวัง เจียเอ๋อร์คุณพร้อมที่จะรับคุณหทัยพัช ภัคดี เป็นภรรยาของคุณไหม คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเธอ ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเธอและให้เกียติเธอชั่วชีวิตของคุณหรือไม่" 

"ผมขอรับคุณหทัยพัช ภัคดีเป็นภรรยาและก็ขอสัญญาต่อเธอว่าผมจะดูแลและอยู่เคียงข้างเหมือนฝันทั้งยามทุกข์ยามสุขยามที่เธอป่วยไข้และจะขอรักเพียงแต่เธอผู้เดียวจนกว่าเราจะตายจากกันครับ"ผมจับมือร่างบางตรงหน้าไว้แน่นพร้อมกับเอ่ยให้สัญญากับเหมือนฝันว่าผมจะอยู่เคียงข้างเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม 

"คุณหทัยพัช ภัคดี คุณจะรับคุณหวัง เจียเอ๋อร์เป็นสามีของคุณไหม คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเขา ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเขาและให้เกียติเขาชั่วชีวิตของคุณหรือไม่" 

"ฉันขอรับคุณหวัง เจียร์เอ๋อร์เป็นสามีและขอสัญญาว่าจะอยู่ดูแลและอยู่เคียงข้างแจ็คสันทั้งยามทุกข์ยามสุขยามเจ็บป่วยและจะขอรักเขาจนกว่าเราจะแยกจากกันค่ะ"ฉันยิ้มให้กับร่างแกร่งตรงหน้าและสัญญาต่อเขาว่าฉันก็จะขอรักและอยู่เคียงผู้ชายที่ชื่อแจ็คสันคนนี้เพียงคนเดียว 

"ต่อไปขอเชิญทั้งคู่สวมแหวนให้แก่กันเพื่อเป็นเครื่องหมายแสดงความรักและความซื่อสัตย์ต่อกัน"เมื่อสิ้นคำพูดของบาทหลวงทั้งสองต่างสวมแหวนแต่งงานให้แก่กันและกันด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข 

"นับจากนี้ต่อไปคุณทั้งคู่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว ขอให้ทั้งคู่รักและให้อภัยซึ่งกันและกันไม่ว่าจะทุกข์หรือจะสุข" 

"จูบเลย..จูบเลย..จูบเลย"เมื่อสิ้นคำพูดของบาทหลวงเสียงจากผู้คนที่เข้ามาร่วมงานต่างก็เชียร์ให้เราทั้งคู่จูบกันจนฉันหน้าแดงไปหมดเพราะความเขินอาย 

"แจ็ครักฝันนะ"แจ็คจับใบหน้าฉันให้สบตากับเขาก่อนที่จะค่อยๆก้มลงมาจูบฉันอย่างแผ่วเบาจนมันทำให้ฉันลืมทุกคนที่อยู่รอบกายไปหมดเหลือไว้แค่เราสองคนที่กว่าจะผ่านเรื่องราวต่างๆมาจนถึงวินาทีแห่งความสุขนี้ได้ 

................................................ 

# ห้องหอ 

"ฝันเชื่อแจ็คนะมันไม่มีอะไรจริงๆผู้หญิงคนนั้นแค่มาขอแจ็คถ่ายรูปด้วยเฉยๆ"เมื่อเสร็จจากพิธีต่างๆแล้วจนมาถึงเวลาที่ผมจะได้เข้าห้องหอกับเหมือนฝันเสียที แต่แล้วสิ่งที่ผมคิดไว้ก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะตอนนี้ร่างบางกำลังงอลผมอยู่ที่ผมไปถ่ายรูปกับผู้หญิงคนอื่นตอนงานสละโสด 

"ก็ได้..ฝันเชื่อแจ็คก็ได้"ฝันหันมาบอกหลังจากที่เธอหันหน้าหนีไม่ยอมมองผมอยู่นาน 

"ถ้าอย่างนั้น..เราก็มาเข้าห้องหอกันต่อดีไหม"ผมเข้าไปกอดร่างบางทันทีเมื่อเธอเริ่มที่จะยิ้มออกมาแล้ว 

"เข้าห้องหอหรอแจ็ค..."ฝันยิ้มหวานบอกกับผมพร้อมกับใช่มือบางมาจับใบหน้าผมไว้ให้สบตากับเธอ 

"ไม่"ฉันบอกแจ็คออกไปจนทำให้ใบหน้าจากที่ยิ้มแปลเปลี่ยนเป็นหงอยทันที 

"ทำไมละหรือฝันยังไม่หายงอลแจ็คหรอ"ตอนนี้ผมกอดร่างบางแน่นกว่าเดิมพร้อมกับถูใบหน้าลงกับแขนเล็กอย่างอ้อนให้ฝันใจอ่อน 

"ฝันหายงอลแล้วแต่ที่ไม่ให้ทำเรื่องแบบนั้นถือเป็นการลงโทษแจ็คก็แล้วกันนะ"ฝันบอกพร้อมกับลุกหนีผมไปอาบน้ำแถมยังล็อคประตูแน่นอย่างรู้ทันว่าผมจะเข้าไปอีก 

เวลาผ่านมากว่าครึ่งชั่วโมงที่ฉันเข้าไปอาบน้ำ จนฉันเดินออกมาหยุดอยู่ที่เตียงและมองร่างใหญ่ที่กำลังหลับอยู่ 

"สงสัยคงจะเหนื่อยละมั้ง"ฉันบอกกับร่างที่หลับสนิทก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆร่างเกร่ง แต่เมื่อตัวฉันนอนลงบนเตียงกว้างได้สักพักมือหนาของใครบางคนก็ค่อยๆลูบไล้เข้ามาในเสื้อตัวบางของฉันอย่างฉวยโอกาสเพราะคงคิดว่าฉันหลับไปแล้ว 

"ฝันหลับหรือยัง"ผมลืมตาขึ้นมาได้จากการแกล้งหลับก็เรียกชื่อร่างบางที่หลับสนิทอย่างเบาที่สุดทันทีเพราะถ้าหากว่าฝันตื่นขึ้นมาตอนนี้ฝันคงไม่ยอมผมแน่ๆ  

"................." โอ้ย..สามีคนนี้ถึงขั้นต้องลักหลับฉันเลยหรอเนี่ย 

"ถ้าฝันหลับแล้วแจ็คไม่เกรงใจแล้วนะ"เมื่อผมพูดกับร่างที่ไร้สติจบ ผมก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อบางออกทีละเม็ดแต่ยังไม่ทันได้ปลดเม็ดที่สามเลยดวงตาคู่งามก็จ้องเขม็งมาที่ผมเสียก่อนจนผมต้องหยุดทุกการกระทำลงอย่างอัตโนมัติ 

"เอ่อ...กระดุมฝันมันหลุดนะแจ็คเลยจะติดให้"เอากับผู้ชายคนนี้สิ ถูกจับได้คาหนังคาเขาแล้วยังจะแก้ตัวอีก 

"ลงไปนอนที่พื้นเลยและก็ไม่ต้องขึ้นมานะ"ฝันบอกเสียงแข็งพร้อมกับชี้นิ้วลงไปที่พื้นเป็นการสั่งผม 

"แต่ว่า..." 

"ถ้ามีแต่ฝันจะให้แจ็คนอนพื้นทุกคืน" 

"ครับผม..." 

.................................... 

# 5 ปีผ่านไป 

เสียงคลื่นที่กระทบกับพื้นทรายดังแข่งกับเสียงพ่อลูกที่กำลังเล่นน้ำกับอย่างสนุกสนานและพ่อลูกคู่นั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแจ็คสันและนัมจุนลูกชายวัยสี่ขวบของฉันกับเขาเอง 

"แม่ครับ...ดูนี่สิครับนัมจุนกับแด๊ดดี้จับปูได้ด้วยละครับ"ร่างเล็กวิ่งหน้าตาตื่นมาหาฉันอย่างดีใจที่ตัวเองไล่จับลูกปูได้พร้อมกับร่างใหญ่ของคนเป็นพ่อที่วิ่งตามลูกชายมาติดๆ 

"นัมจุนของแม่เก่งมากๆเลยครับ..แต่ว่านัมจุนจับมาแล้วก็ต้องเอาไปปล่อยคืนที่เดิมนะครับ"ฉันบอกลูกพร้อมกับดูลูกปูที่ถูกขังอยู่ในถังที่นัมจุนถือมา 

"ทำไมต้องปล่อยด้วยครับกว่านัมจุนกับแด๊ดดี้จะจับได้ตั้งนานนะ"นัมจุนทำหน้าไม่พอใจทันทีเมื่อฉันบอกให้ปล่อยลูกปูตัวนั้นไป..เฮ้อ..โดนลูกชายงอลเข้าให้แล้วสิฉัน 

"นัมจุนไม่สงสารมันหรอครับที่มันถูกขังอยู่ในนี้และอีกอย่างหนึ่งนะถ้านัมจุนจับมันมาขังไว้มันจะไม่ได้ไปเจอพ่อกับแม่ของมันนะครับ"ฉันอุ้มร่างเล็กให้มานั่งบนตักและอธิบายให้เขาฟังแต่กลับมีมือใหญ่ของแจ็คที่ฉวยโอกาสมากอดฉันจากทางด้านหลังอย่างอยากที่จะมีส่วนร่วมด้วย 

"ก็ได้ครับงั้นนัมจุนเอาปูไปปล่อยก่อนนะครับแม่"เมื่อพูดจบนัมจุนก็ลุกวิ่งออกไปพร้อมกับถังใส่ลูกปูทันทีจนลืมว่ากำลังงอลฉันอยู่ 

"เอ้า..ลูกชายคนนี้บทจะหายงอลก็หายสะดื้อๆ" 

"หึ..เก่งจังเลยทำให้ลูกหายงอลได้ด้วย"เสียงใหญ่พูดขึ้นมาพร้อมกับหอมเข้าที่แก้มฉันตอนที่ฉันเผลอ 

"ไม่ต้องเลยนะแจ็คเป็นคนนำลูกให้จับปูเล่นใช่ไหมสารภาพมาเลย"ฉันหันไปถามร่างแกร่งที่อยู่ด้านหลัง 

"ก็ลูกอยากจับปูแจ็คก็เลยช่วยจับไง" 

"ไม่ต้องมาอ้างลูกเลยนะตัวเองพาลูกดื้อก็บอกมาเถอะ"ฝันบอกผมพร้อมกับหยิกที่จมูกผมส่ายไปมา 

"ก็ได้แจ็คยอมรับก็ได้ และที่แจ็คพาลูกไปจับปู..ก็เพราะมีปูอยู่ตัวหนึ่งอยากจับมาฝากฝันนะ"ฉันมองหน้าแจ็คอย่างสงสัยเขา..นี่พึ่งจะไล่ให้ลูกเอาปูไปปล่อยแต่คนพ่อกลับจะเอาปูมาฝากฉันเสียนี่ 

"ปูอะไรอีกละคะเฮียแจ็คขา" 

"ก็ปูไต่ไง...ปูไต่..ปูไต่..ปูไต่.."ผมกระซิบบอกพร้อมกับใช้นิ้วไต่ไปมาที่แขนเหมือนฝันก่อนที่จะไล่ลงไปที่เอวบางของเธอ 

"แจ็คหยุดเลยจะทำอะไร คนตั้งเยอะไม่อายบ้างหรือไงห๊ะ"ฉันจับมือหนาเอาไว้ก่อนที่มันจะไต่ไปไหนมาไหนไปทั่วร่างฉันเสียก่อน 

"ถ้าตรงนี้คนเยอะงั้นเราเข้าบ้านกันดีไหม"ผมกระซิบบอกเหมือนฝันและกัดเข้าไปที่ใบหูงามเบาๆอย่างที่จะแกล้งให้ฝันเขิน 

"บ้าหรอแจ็ค..ฝันไม่อยู่ด้วยแล้วจะไปหาลูก"ฉันบอกร่างใหญ่ด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวก่อนจะลุกหนีเขาไปหานัมจุนที่คงกำลังสนุกอยู่กับการจับปูตัวใหม่เล่นอยู่โดยทิ้งร่างแกร่งให้นั่งอยู่คนเดียว 

ผมมองตามร่างบางที่กำลังวิ่งหนีผมไปหาลูกชายวัยสี่ขวบด้วยความเขินอาย...ซึ่งภาพตรงหน้าที่ผมกำลังจ้องมองอยู่ตอนนี้มันมีทั้งรอยยิ้มเสียงหัวเราะและความรักอยู่ในตัวของคนที่ผมรักทั้งสองคน..ยิ่งมองเท่าไหร่มันกลับทำให้ผมยิ่งอยากมองภาพแห่งความสุขนี้จวบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตผม 

 

****คนเราไม่สามารถลืมเรื่องที่มันเลวร้ายได้...แต่เราสามารถเริ่มต้นใหม่ให้มันดีกว่าเดิมได้**** 

จากใจ.......จางหยี 

*******END******* 

################### 

นัมจุนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเฮียแจ็คกับหนูเหมือนฝันจร้า 

นัมจุนถ่ายรูปคู่กับแด็ดดี้หวังด้วยนะครับ 

 

ไรท์กลับมาแล้วนะคะทุกคน....กลับมาพร้อมกับตอนจบของเฮียเลยนะ555+++ ยังมีคนรอเขาอยู่หรือเปล่าเอ่ย 

เรื่องของแจ็คสันจบแล้วนะคะ...ขอบคุณทุกๆท่านที่คอยติดตามไรท์ด้วยนะ..ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ 

ถ้าไม่มีกำลังใจจากทุกคนนิยายที่ไรท์แต่งคงไม่มีวันมาถึงตอนจบได้แน่ๆ...ขอบคุณจริงๆนะคะที่ติดตามถึงบางตอนจะมาช้าหรือมีคำผิดมหาสารก็ตาม... 

รอติดตามเจ้าก้อนที่เหลือด้วยนะคะตอนนี้ไรท์กำลังลงเรื่องรักนี้ของนายมาเฟียนะ ตอนของจินยองกับน้ำริน ฝากติดตามกันด้วยนะคะ สนุกไม่แพ้พี่แน่นอนจร้า และก็ลงช้าไม่แพ้พี่ๆเหมือนกันจร้า555 หยอกๆไรท์จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้เน้อออ 

​***หมายเหตุอีกนิดหน่อย ไรท์จะขอลบเรื่องของแจ็คออกบางตอนนะคะ สามารถติดตามตอนที่ลบได้ที่ fictionlog หรือจะ readawrite นะคะ ขอบคุณที่ติดตามและขอโทษด้วยที่ทำให้รีดเดอร์ลำบากสักหน่อย งอลได้แต่อย่างอลเขานานมากนะคะ*** 

***ฝากกดถูกใจ กดติดตาม และคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์จางหยีด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ***