วันคืนหมุนผ่านไปอีกแล้ว รอโทรศัพท์จากเขานานมากแต่ไม่มีการติดต่อใดๆ เฟื่องลดาพยายามเก็บงำความคิดถึงไว้ในใจไม่ทักไปรบกวน กินยาตัวเองอย่างเคร่งครัด เตรียมตัวเข้านอน พักผ่อนให้เพียงพอ ไปหาหมอครั้งล่าสุดถูกชมว่าอาการดีขึ้นมาก ถ้าแนวโน้มยังเป็นแบบนี้เรื่อยๆ ก็จะเว้นช่วงให้ไปหาหมอแบบเดือนเว้นเดือน 

คิดถึงเขาจัง เฟื่องลดาไม่รู้ว่าเขาเล่นแอพอะไรบนอินเทอร์เน็ตบ้างเพราะไม่เคยถามหรือซอกแซกอะไรเลย หล่อนใช้ชื่อเขาค้นหาในเน็ตเห็นเขามีข่าวกับสาวๆ มากมาย แม้กระทั่งลูกสาวรัฐมนตรียังมีข่าวว่าเคยไปกินข้าวด้วยกัน หล่อนค้นหาจนไปเจอชื่อไอจี ใจเต้นแรงอยากส่อง กลัวถูกจับได้ แต่… แค่แอบดูรูปเฉยๆ ไม่กดไลค์ ไม่คอมเมนต์เขาคงจะไม่ว่าอะไรมั้ง 

เฟื่องลดาล้มตัวลงนอนโหลดแอพอินสตแกรมมาติดตั้งในโทรศัพท์เครื่องใหม่ จัดการกู้บัญชีใช้งานเก่ามาอีกรอบเพราะไม่ได้เข้าไปเล่นนานแล้ว หล่อนกู้บัญชีจนสำเร็จเปลี่ยนรหัสผ่านใหม่ เข้าไปเห็นการแจ้งเตือนเยอะมากเพราะไม่ได้เข้าใช้งานเกือบสองปีแล้ว เฟื่องลดาเห็นรูปเอยแสดงขึ้นเป็นโพสต์แรก รีบกดหัวใจให้ กดเข้าไปส่องชีวิตเพื่อนดีไม่ต่างจากที่อัปเดตในเฟซบุ๊ก 

น่าอิจฉา เอยโชคดีได้แฟนดี ชีวิตถึงมีความสุข 

หล่อนเข้าส่องบัญชีตัวเองแล้วดูว่ากดติดตามใครบ้าง มีเลิกติดตามหลายคนเพราะบางคนเลิกเล่น บางคนก็ไม่ได้รู้จักกันแล้ว พยายามเล่นอย่างอื่นเพื่อให้ลืมว่าอยากแอบส่องชีวิตเขา แต่สุดท้ายเฟื่องลดาก็หนีความต้องการของตัวเองไม่ได้ กดช่องค้นหาพิมพ์ชื่อไอจีของเขา เด้งขึ้นมาเป็นชื่อแรกคนติดตามเขามากกว่าสองแสน เฟื่องลดาเลื่อนลงดูโพสต์เก่า ส่องเรื่อยๆ ลงไปถึงโพสต์สุดท้ายแล้วย้อนกลับมาดูรูปล่าสุด เป็นภาพเขากับโค้ชกำลังนั่งจิบไวน์ภายในเล้าจ์ 

สาวๆ เข้ามาคอมเมนต์กันเยอะ คนชอบเขาเยอะจัง ถึงเจ้จอยจะบอกให้สู้แต่อย่างหล่อนเนี่ยนะจะมีอะไรไปสู้คนอื่นได้ หน้าตาธรรมดา การศึกษาธรรมดา ฐานะยิ่งตกคนละโลกกับเขาเลย หญิงสาวแอบเช็ดน้ำตาถอดใจจะเลิกส่องแล้วทว่าก่อนจะปิดสายตากลับเลื่อนไปมองปุ่มด้านบน ใจสาวเต้นแรงมาก ที่คิดว่าแปลกเพราะมันไม่ได้ขึ้นว่า ติดตาม แต่เป็น… ติดตามกลับ 

ไม่จริงน่า คุณภพมาส่องไอจีหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน 

แล้วจะรอช้าอะไรอีกล่ะ เฟื่องลดารีบกดติดตามกลับทันที 

ขอโทษนะเมียมโนทั้งหลาย เมียตัวจริงมาแล้วจ้า 

“ฮัลโลเอย คิดถึงจังเลย” 

‘รับสายเร็วมากกกก แต่ดีแล้วเพราะเอยจะโทรมาถามเรื่องเดือนหน้า ตกลงว่าเฟื่องลางานได้หรือเปล่าแล้วจะมาวันไหน’ 

“เพื่อนรักแต่งงานทั้งทียังไงก็ต้องไป ถ้าบริษัทไม่ให้ลาเฟื่องก็จะไม่ลาหยุดแต่จะลาออกซะให้เข็ดเลย ดีไหมจ๊ะ” 

‘เลิศหรู’ อาทิตยาหัวเราะผ่านสายเข้ามา ‘จริงสิ แล้วเฟื่องจะมากับใคร พากัปตันมาด้วยหรือเปล่าเอยคิดถึง อยากกอดมากๆ’ 

นิ่งไปเพราะไม่มั่นใจ ถ้าจะพาลูกไปก็ต้องได้รับการอนุญาตจากคุณแขไข ท่านเจ้าสัว แล้วก็พ่อของลูก ไม่ใช่ง่ายๆ เลย รณภพงานยุ่ง อีกอย่างเอยเป็นผู้หญิงที่เขารักเขาจะอยากไปร่วมงานแต่งเหรอ 

‘หรือถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ เฟื่องมาคนเดียวก็ได้’ 

“เฟื่องไม่รู้ ต้องถามคุณภพกับท่านทั้งสองก่อน หลังกลับจากเชียงใหม่ครั้งนั้นเฟื่องยกลูกให้พวกท่านแล้ว เฟื่องตัดสินใจเองไม่ได้” 

‘ชวนคุณภพมาด้วยกันสิ ถ้าคุณภพมาก็จะพาหลานมาด้วยได้ เฟื่องว่าเอยส่งการ์ดเชิญไปให้เขาด้วยดีไหม เอยไม่กล้าส่ง’ 

“เฟื่องว่าก็ดีเหมือนกันนะ ยังไงท่านทั้งสองก็เอ็นดูเอยอาจจะให้คุณภพเป็นตัวแทนไป แล้วเฟื่องเองก็จะได้พาลูกไปเจอเอยด้วย” 

‘จริงนะ เดี๋ยวเอยจะรีบส่งการ์ดเชิญไปให้ ว่าแต่ดีใจนะที่เห็นเฟื่องกลับมาเล่นไอจี แล้วก็ได้ยินจากปากเจ้จอยว่าเฟื่องมีความสุข อิจฉาจัง คบกับคุณภพเป็นยังไงบ้าง เขาใจดีกับเฟื่องมากใช่ไหม’ 

“ก็เรื่อยๆ แหละ เฟื่องไม่รู้จะเล่าอะไรให้ฟังคิดว่าเจ้จอยคนสวยคงเล่าไปหมดแล้ว…” และเรื่องที่คิดก็เป็นจริงเพราะหลังจากนั้นเอยก็เม้าท์ยาวว่าเจ้จอยเล่าอะไรให้ฟังบ้างทำเอาเจ้าตัวอดเขินตามไม่ได้ เราไม่ได้คุยกันแบบนี้นานมากแล้วส่วนใหญ่จะแค่แชทไลน์กันธรรมดา คุยยาวเกือบหนึ่งชั่วโมงลืมความง่วงนอนไปซะสนิท เช้าวันต่อมา เสียงนาฬิกาปลุกรบกวนเวลานอน เฟื่องลดาลืมตาตื่นขึ้นเวลาหกโมงเช้ากดปิดเสียง ก่อนจะแปลกใจว่าทำไมบนหน้าอกถึงหนักจัง ดวงตาคู่สวยค่อนข้างงัวเงียหันมามองหินบนอก 

“อื้อ เพิ่งได้นอนเองจะรีบตื่นไปไหน”  

เฟื่องลดาตกใจตื่นเต็มตาหันกลับไปมองก็เห็นรณภพนอนกอดตนเองอยู่ในตอนนี้ เขากลับจากอังกฤษตอนไหนแล้วมานอนตรงนี้นานหรือยัง เฟื่องลดาดีใจมากรีบพลิกกายกลับไปกอดกระทั่งเห็นเขายิ้ม 

“มาถึงตั้งแต่ตอนไหนคะ ไม่ปลุกกันบ้างเลย” 

“เห็นนอนหลับสบายเลยไม่อยากกวน” 

 

 

 

 

 

คุณภพกลับบ้านแล้วค่ะทุกคน จะเป็นยังไงต่อน้า ^^