บทที่27: หึงเหรอ
-
ความเดิม --- อา... อีกคนมองเขาออกแน่ ๆ นั่นแหละที่ทำให้รู้สึกเหมือนโดนตีเข้าจัง ๆ จนหน้ามันชาวาบไปหมด แต่ตราบใดที่อีกคนไม่พูดหยอกอะไรเขาก็โอเคแล้ว ---
-
ติม
"56" พอถึงลิฟต์ ก็บอกชั้นของตัวเองกับมันอีกรอบ ให้มันกดให้ ไม่ได้พูดอะไรกับของที่เขาซื้อมา...เขาจะถือว่าโอเคแล้วนะ
-
รัม
เข้ามาในลิฟต์แล้วกดชั้นของอีกคนตามที่บอกมา "ช่วยมั้ย" ไม่ได้อยากเดินตัวปลิว ๆ หรอก
-
ติม
ยกถุงขึ้นมาให้ดูแล้วหลบมือที่จะเข้ามาช่วยถือ "ช่วยไม่กลับวันนี้ก็พอ" เอ่ยบอกยิ้มๆพร้อมกับพูดแก้ให้ดูดีขึ้นมาบ้าง "มีเรื่องคุยอีกเยอะ.."
-
ติม
เพียงแค่ไม่นานตัวเลขบอกชั้นก็พาเขาและมันขึ้นมาจนเกือบถึงชั้นที่อยู่ "อาใช่... หยิบคีย์การ์ดให้หน่อย" ยกถุงขึ้นมาอีกรอบพร้อมๆกับพยักเพยิดไปที่กระเป๋ากางเกง
-
รัม
"อือ..มีเสื้อผ้าให้ยืมใส่ด้วยมั้ย" จริง ๆ เขากับอีกคนก็ไม่ได้ต่างกันมากเท่าไร ก็ใส่ด้วยหันได้อยู่หรอกนะ หันไปมองอีกคนก่อนจะเดินไปหาแล้วเอื้อมมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของอีกคนเพื่อหาคีย์การ์ด
-
รัม
"ไหนอะ"
-
ติม
"มีสิ..." จะตอบว่าไม่ต้องใส่ก็ได้..ก็คงจะทำให้มันรู้สึกไม่ปลอดภัยไปหน่อย ยิ่งเป็นพวกห้ามพูดสิ่งที่ทำให้อายโต้งๆแล้วจพาลไม่ทำซะด้วยสิ
-
ติม
ปล่อยให้อีกคนล้วงไปล้วงมามือปัดป่ายตามต้นขาของตัวเอง ก่อนจะถามเขาขึ้นมา
-
ติม
"อา...ใช่...อยู่อีกข้าง" เหลือบไปมองอีกข้างแทนยิ้มๆ
-
รัม
พยักหน้ารับ ก่อนจะล้วงมือหาต่อ แต่พอหาไม่เจอเขาก็ชะงักไปแล้วหรี่ตามองอีกคนที่เหมือนแกล้งเขา
-
รัม
แล้วก็ไม่รีบบอก ให้ล้วงอยู่นั่น.. เลยขยับมือไปล้วงคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงอีกด้านก็เจอ "เดี๋ยวเปิดให้..ต้องใช้รหัสมั้ย?"
-
ติม
เลิกคิ้วตอบอีกคนที่หรี่ตามองมาจนอีกคนเจอคียการ์ด "ไม่ต้อง ใช้คีย์การ์ดก็พอ ป่ะ.." ประตูลิฟต์เปิดออกพอดีกับที่พูดจบ เขาเดินออกไปพร้อมอีกคนจนถึงหน้าห้องและจัดการปลดล็อคทุกอย่างเข้ามาวางของบนเคาท์เตอร์ทำอาหารเกะกะไปหมด
-
ติม
"ที่นี้ก็ตามสบาย อย่าถามว่าเตาใช้ยังไงก็พอ" เพราะเขาใช้แค่ไมโครเวฟ...
-
รัม
พอเข้ามาในห้องได้แล้วก็ยังตื่นใจกับห้องของมันอยู่ไม่น้อย ก็สวยดี ตกแต่งแบบเขาชอบเลย แค่ก็ไม่แปลกหรอก เป็นถึงลูก ceo ทั้งฐานะและรสนิยมมันก็ต้องดีตามกันอยู่แล้วล่ะ
-
รัม
"มึงน่าจะถามกูมากกว่า" หยัดริมฝีปากขึ้นนิด ๆ ยิ้มก่อนจะเดินเอาของไปไว้ในส่วนที่เขาจะต้องใช้
-
ติม
"หึ..ถามทำไม ไม่ได้จะทำนี่" อวดดีนัก.. มองริมฝีปากที่หยัดขึ้นอย่างถือดีของอีกฝ่ายแล้วทดไว้ในใจ...
-
รัม
"ยังไง เอาแบบในนั้นหรอ" เพราะในนั้นมันสำหรับร่างหมาป่าของมัน เพราะงั้นเขาไม่คิดว่ามันน่าจะกินแบบนั้นหรอก
-
ติม
"เอาแบบที่คนกินได้น่ะ อันนั้นเคยกินแล้วคาวไป" ที่เขาเคยสั่งมากิน ถึงตรงขอบๆมันจะกินได้ แต่ตรงกลางมันก็ฉ่ำเกินไปจนต้องคายออกมา คงเป็นแค่สองร่างนั้นที่ทำให้รู้สึกว่ากลิ่นเลือดมันหอมๆน่าอร่อย
-
รัม
ขบปลายลิ้นในปากแล้วไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรอีกคนต่อ
-
รัม
"อันนั้น...?" สงสัยนิด ๆ ว่าพูดถึงเรื่องอะไร คงไม่ใช่ในนั้นหรอกใช่มั้ยล่ะ ก็ใครไม่รู้ยังกินซะหมดจานถึงจะไม่ได้ชมตรง ๆ แต่นั่นก็เป็นเหมือนคำชมจากความพอใจแล้วไม่ใช่หรอไง แต่ระหว่างรอคำตอบก็หันไปสนใจกระทะที่เอามาจุดไฟเพื่อวอร์มให้มันร้อนก่อนถึงได้ผละไปทำเนื้อเสต็ก
-
รัม
จริง ๆ เนื้อชั้นดีไม่ต้องทำอะไรมาก แค่คลุกเคล้ากับพวกพริกไทย เกลือ อะไรนิดหน่อยก็พอแล้ว
-
ติม
กระแอมไปครั้งนึงแล้วก็ยอมคายความจริงออกมา "อืม...ก็เคยสั่งมากิน แบบที่มึงทำ...แต่ไม่โอเคเท่าไหร่" มองตามอีกคนที่หยิบนั่นหยิบนี่ออกมาจัดการอย่างคล่องแคล่วเหมือนในเกมก็อมยิ้มออกมาอีกที
-
ติม
เดินไปยืนพิงเคาท์เตอร์อยู่ข้างๆและจับจ้องการกระทำของอีกคนไปด้วย "ใส่แค่นี้ก็พอเหรอ" เขาเคยคิดจะทำเองด้วย...ตอนที่คิดว่าจะไม่ได้เจออีก...แต่ก็ล้มเลิกความตั้งใจไปก่อน
-
รัม
ชะงักไปไม่น้อยเพราะอีกคนพูดในสิ่งที่เขาไม่คิดมาก่อนว่าจะทำ..อย่างเช่นพยายามจะทำแบบที่เขาเคยทำให้อีกคนกินในโลกนั้น รู้สึก..ดีใจยังไงก็ไม่รู้แฮะ รู้สึกได้ถึงอีกคนที่ยืนพิงเคาท์เตอร์อยู่ข้าง ๆ เขา
-
รัม
"อืม ประมาณนี้..แล้วก็มีซอสที่ซื้อมาไว้กินกับพวกเสต็ก" บางทีกลิ่นเนื้อมันจะติดคาว เขาก็จะมีพวกซอสพริกไทยกินด้วยล่ะนะ พอกระทะร้อนได้ที่ก็เอาเนื้อแกะที่แยกเป็นชิ้นเนื้อชุ่มฉ่ำนั่นวางลงบนกระทะไป
-
ติม
"อ่าฮะ..หอมดี..." ขยับไปดูใกล้ๆอีกคนจากข้างหลัง
-
ติม
ทาบมือทั้งสองที่เคาท์เตอร์โดยคร่อมอีกคนไว้และชะโงกหน้าไปดมกลิ่นอาหาร ก่อนจะเอียงหน้าไปจรดปลายจมูกที่แก้มอีกคนแทน "เมื่อไหร่จะได้กิน" เอ่ยกระซิบด้วยความหมายสองแง่สองง่ามตามไป
-
รัม
เขากำลังตั้งใจทอดเนื้อแกะในกระทะ แต่อีกคนก็ไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือเท่าไรโดยการขยับมาวางแขนคร่อมตัวเขาเอาไว้กับเคาท์เตอร์ ลมหายใจอุ่นและปลายจมูกโด่งกดมาที่ข้างแก้ม
-
รัม
หนักกว่านั้นคือคำพูดของมันที่พูดกระซิบถามเสียงทุ้มออกมา "รอ...แปป"
-
รัม
พูดถึงอะไรวะนั่น....เนื้อแกะใช่มั้ย รึเนื้อกู?
-
ติม
มองเห็นผิวที่ค่อยๆแดงขึ้นมาอีกพร้อมกับคำตอบจะกุกตะกักก็หัวเราะออกมา "หึ...รอนะ..."
-
ติม
เลื่อนมาเป่าหูอีกคนเบาๆแล้วหาจานมาวางรอให้ ค่อยผละออกมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าวใกล้ๆแทน เห็นอีกคนเกร็งซะอย่างนั้นก็เดี๋ยวจะกลายเป็นตัวขัดขวางการทำอาหารจนไม่ได้กินของอร่อยซะ
-
รัม
สะดุ้งกับลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดที่ใบหูของเขาจนต้องหันไปตวัดตามองค้อนอีกคนหน่อย
-
รัม
เหมือน..ภาพมันซ้อนทับกับโลกในเกมไม่มีผิดเลย ทั้งเขากับมัน ผิดก็แค่ ร่างกายที่เป็นมนุษย์ปกติทั้งคู่ และเป็นโลกความจริง
-
รัม
หันกลับไปทำเนื้อแกะต่อ จนรู้สึกว่าสุกได้ที่ก็เอาขึ้นมาจากกระทะแล้วทอดของตัวเองต่อไปด้วยทันทีเพราะน้ำมันยังร้อน ๆ อยู่พอดี ใช้เวลาไม่นานเสต็กเนื้อแกะก็เสร็จออกมาสองจานพร้อมกับซอสพริกไทยรสหอมที่เขาราดมาให้อีกคน "ไม่ได้สุกมากขนาดนั้น ลองดู"
-
ติม
เท้าคางมองอีกคนจนลืมเวลาไปเลยว่าผ่านไปนานแค่ไหน แค่ได้มองแค่นี้ก็เกินคาดแล้ว... ใครจะไปคิดว่าตลอดที่ผ่านมา ที่คิดว่าจะไม่มีจริง....มาอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง
-
ติม
"อ่า โอเค " เริ่มจิ้มส้อมจับมีดหั่นเนื้อลงไป ก็ไม่ได้แข็งกระด้างอย่างที่คิด จนแล่เห็นเนื้อชมพูด้านในที่มีน้ำแทรกออกมาก็ดูน่ากินทีเดียว "กินล่ะนะ"
-
ติม
มองชิ้นเนื้อในมือแล้วตวัดตามองอีกคน ก่อนจะเอาเข้าปากและสัมผัสได้ถึงรสชาติที่คล้ายคลึงกับในเกม..แต่สัมผัสจากตัวเองในชีวิตจริงย่อมจะดีกว่าอยู่แล้ว "อื่ม.....เหมือนกับในเกม แต่อร่อยกว่า" และนั่นก็คือคำชม....
-
ติม
พวกเขาทานอาหารกันโดยใช้เวลาไม่นานนัก ช่วงที่ทานก็ไม่ทันได้คุยอะไรเท่าไหร่เพราะแต่ละคนก็ตักอาหารของตัวเองไปกินไป
-
รัม
จริง ๆ ก็ ไม่ได้ทำอาหารให้คนอื่นกินเลยล่ะนะ มีแต่ทำให้ตัวเองกินตั้งแต่ตอนที่ย้ายมาอยู่ในเมืองแบบนี้เพื่อทำงาน และพักหลังเขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะอยากทำอะไรอีก เพราะงั้นการได้รับคำชม..ซึ่งเป็นคำชมจากปากของมันก็ทำให้เขามีความสุขจนมันแสดงออกผ่านทางสีหน้าและแววตาออกมา ในนั้นน่ะไม่ได้ชมเขาแบบนี้นี่นะ
-
รัม
"อือ งั้นก็กินเยอะ ๆ" ต่างคนเหมือนต่างได้ใช้ช่วงเวลาที่มีความสุขตอนที่ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งนึง แต่ครั้งนี้เสมือนจริงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ กินกันเสร็จเขาก็เตรียมเก็บอุปกรณ์เพื่อล้างมันให้เรียบร้อยด้วยเลย
-
ติม
"ไม่พอด้วยซ้ำ" ยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยกลับไปก่อนจะคุยกันต่อ หน้าตาอีกคนดูมีความสุขมากจนทำเขาคลี่ยิ้มออกมาเรื่อยๆจนที่ยิ้มมุมปากข้างเดียวกลายเป็นสองข้างไปแล้ว
-
ติม
กินเสร็จอีกคนก็จ้องจะเก็บจานให้แบบที่เคยทำจนชิน เขาก็ซ้อนจานในโต๊ะไปให้ "อ่ะ.." "เดี๋ยวไปดูชุดที่น่าจะพอใส่นอนได้ให้"
-
รัม
เหมือนว่าบรรยากาศเก่า ๆ จะทำให้พวกเขายิ้มออกมาได้ไม่ยาก ทั้งที่..มันก็เป็นแค่มื้ออาหารมื้อหนึ่งเท่านั้น แต่สำหรับพวกเขา มันเป็นมากกว่านั้น..เพราะมันเป็นช่วงเวลาแรก ๆ ที่พวกเขาเพิ่งจะญาติดีกันได้ จนกระทั่งตอนที่อยู่ด้วยกัน
-
รัม
"อื่อ"
-
รัม
มีเหตุการณ์มากมายหลายอย่างเกิดขึ้นเต็มไปหมด มื้อนั้นก็จบไปพร้อมจานที่เกลี้ยงและรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าอยู่ เขาลุกขึ้นเพื่อเก็บจานต่อแล้วเอาไปล้าง
-
ติม
เดินเข้าห้องมาเลือกชุดนอนที่ว่า ซึ่งจริงๆก็น่าจะใส่ชุดเขาไม่ยากเท่าไหร่ เพราะเขาเป็นพวกชอบใส่เสื้อพอดีตัว แต่กางเกงนี่สิ..
-
ติม
สุดท้ายก็หยิบเสื้อยืดตัวนึงกับกางเกงวอร์มและกางเกงขาสั้นไปให้เลือกเอง วางไว้บนเตียงนั่นแหละ "เสร็จแล้วเหรอ? เข้ามาอาบน้ำก่อนสิ"
-
ติม
เปิดประตูออกไปเรียกคนที่เพิ่งเก็บจานแล้วกลับเข้ามาเปิดลิ้นชักหาแปรงสีฟันอันใหม่ให้ด้วย
-
รัม
"อือ" ค่อยเดินเข้ามาในห้องของอีกคนที่เปิดประตูรอรับเขาก่อนอยู่แล้ว เสื้อผ้านั่นก็ที่ให้เขายืมสินะ
-
รัม
มีแปรงสีฟันใหม่ด้วยอะ
-
รัม
"ปกติพาคนมานอนบ่อยหรอ?" เห็นว่ามีอะไรเตรียมพร้อมเลยอดสงสัยไม่ได้
-
ติม
ส่งแปรงสีฟันให้อีกคนเสร็จ พอเห็นว่าขมวดคิ้วดูแปรงฟันอันใหม่อย่างงั้น แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามก็กระตุกยิ้มขึ้นมา อดยื่นหน้าไปใกล้และรวบเอวอีกคนมาชิดไม่ได้ "ทำไม"
-
ติม
เลิกคิ้วถามพลางยื่นหน้าไปใกล้ "...หึงเหรอ"
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น