บทที่24 : โลกที่ไม่เหมือนเดิม
-
ความเดิม --- ทั้งที่คิดว่าจะง่ายกว่านี้ อืม.. แต่แม่งเหมือนโลกจะพังลงเลย ---
-
ซิลวา
ภาพในเกมปรากฏขึ้นทีนทีที่เขาเข้าไป
-
ซิลวา
เสียดายที่npcไม่มีสิทธิ์ในการเช็คสถานะหรือเพิ่มเพื่อนเหมือนกับผู้เล่น สิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงแค่ เดินตามหาอีกคนภายในบ้านก็เท่านั้น
-
ซิลวา
ไม่เจอเลย...
-
ซิลวา
"ริช!!"
-
ซิลวา
ส่งเสียงดังทั่วบ้าน เดินไปทั่วด้วยความเร่งรีบ ในบ้านไม่มีใคร...
-
ซิลวา
เปิดประตูออกไปรอบบ้านก็ไม่มีเหมือนกัน บางทีอาจจะออกไปทำภารกิจข้างนอกก็ได้
-
ซิลวา
"คิดสิคิด..."
-
ซิลวา
และเขาก็คิดออก...ตั้งสมาธิและใช้สกิลเพ่งไปยังกำไลที่อีกคนใส่
-
ซิลวา
ไม่มี....
-
ซิลวา
"จะไม่มีได้ไง.."
-
ซิลวา
ตอนนี้ในหัวเขาตีกันไปหมด ไม่อะไรต่ออะไรประดังเข้ามาในหัว...
-
ซิลวา
จนกระทั่งเจ้าแรบบิทกลับมาและบอกเขาว่าเมื่อเช้ายังเจออีกคนอยู่ ใช่...กำไลนั่นอาจจะพัง หรืออีกคนอาจจะเป็นคนแบบเขาแล้วออฟไลน์ไปก็ได้ เดี๋ยวก็คงออนไลน์กลับมา .... ..
-
ซิลวา
... เขาแปลงร่างเป็นสุนัข วิ่งวนไปทั่วทั้งเมือง... จนคืนนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าอีกคนจะปรากฏขึ้นมา .... ..
-
ซิลวา
ไม่มีเลย...
-
ซิลวา
เขากลับมาในบ้านด้วยความว่างเปล่า หัวสมองมันตื้อจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว ร่างหมาป่าสีดำนอนขดอยู่บนที่นอนในห้องรับแขก เขาตัดสินใจจะไม่ออฟไลน์จนกว่าจะถูกบังคับตัดออกจากเกมเมื่อออนไลน์นานเกินไป
-
ซิลวา
ก็ยังไม่มี... แต่เขายังหวังว่าอีกคนจะติดธุระ หรืออะไรก็ตามที่เหมือนกับเขาที่ไม่ได้ออนไลน์มาสองสามวัน
-
ซิลวา
ถ้าไปตามหาที่อื่นอาจจะคลาดกันอีกก็ได้
-
ซิลวา
งั้นเขาจะรอที่นี่...
-
อีกด้านหนึ่ง....นอกเกม
-
รัม
เขาใช้เวลาส่วนใหญ่นอนอยู่ที่เตียง ไม่ได้อยากอาหารเท่าไร มีแค่น้ำที่ช่วยเติมเต็มความโหยหิวได้บ้างพอควร
-
รัม
ผ่านมากี่วันแล้วหลังจากออฟไลน์มา..
-
รัม
ขาไม่กล้ากลับเข้าไปแล้ว..แค่คิดว่าถ้าไม่เจอมันอีก เขาจะทำยังไง..
-
รัม
แค่นี้ก็ทรมานจนเหมือนจะหายใจไม่ออก
-
รัม
ไม่ไหวว่ะ.. เป็นได้มากขนาดนี้แล้วจริง ๆ สินะ
-
รัม
รัก..มันมากไปขนาดไหนแล้ว
-
รัม
ขยับพลิกใบหน้าลงกับหมอน น้ำตาไหลซึมผ่านหางตาลงบนปลอกหมอนจนชื้นเปียก
-
รัม
....เจ็บชะมัด
-
...................
-
ซิลวา
เขารอ...
-
ซิลวา
รอจะได้เจอกับอีกคนแล้วบอกว่าเขาไปไหนมา
-
ซิลวา
รอถามอีกคนว่าไปไหน...
-
ซิลวา
แต่เขาก็ได้แต่ใช้ชีวิตในเกมอย่างว่างเปล่า ...เหมือนเดิม
-
ซิลวา
ยังเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกนั้นมันว่างเปล่า ไม่มีอะไร ข้างในมันกลวงไปหมด...
-
ซิลวา
ไม่ว่าจะมองไปที่ไหน ความทรงจำที่มีอีกคนอยู่มันก็ผุดขึ้นมาจนแทบทนไม่ได้
-
ซิลวา
ในที่สุดก็โดนบังคับให้ออกจากเกมเมื่อเขาออนไลน์ติดต่อกันโดยเวลาพักไม่พอ
-
ติม
ถอดเฮดเกียร์ออกแล้วนั่งมองผนังห้องตัวเองอย่างไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรต่อ "ริช..มึงอยู่ไหนวะ"
-
ติม
น้ำตามันไหลออกมาเอง...ออกมาจากหัวใจที่แตกสลายของเขา เขายังคงไม่เชื่ออยู่เลย.. ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกคนเป็นอะไรกันแน่ แต่ที่รู้ตอนนี้คือเขาจะไม่ได้เจอมันอีก แต่นี้ก็ทำให้ชีวิตว่างเปล่าพอแล้ว
-
ติม
หัวสมองไม่มีสติจะไปวางแผนหรือคิดอะไรให้ถี่ถ้วน ไม่รู้จะต้องไปตามหาอีกคนจากที่ไหน รู้แค่ว่าเขาเสียใจ.. เสียใจ....จนคนที่ไม่เคยมีน้ำตาอย่างเขาก็หยุดน้ำตาที่มันไหลอาบหน้าอยู่ตอนนี้ไม่ได้ เขาจะอยู่ได้ยังไง...
-
.......
-
รัม
เขาทรมาน.. นอนกุมเสื้อที่สวมแล้วสะอึกสะอื้นร้องไห้แบบทีไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เคยด้วยว่าดขาจะรู้สึกได้มากขนาดนี้
-
รัม
มันเร็วไป.. ความกลัวทุกอย่างมันปะทังเข้ามาเร็วเกินกว่าที่จิตใจเขาจะรับได้ไหว
-
รัม
แล้วเขาจะทำยังไงต่อ ยังไม่ได้คิดเลย เพราะรู้แค่อยากตื่นไปเล่น ไปเจอมันในเกม ยังไม่ได้คิดช่วงเวลาต้องเผื่อใจเลย
-
รัม
มันทั้งเคว้ง ...ทั้งว่างเปล่า หัวใจเขามันบีบรัด..เจ็บปวดแทบทนไม่ไหว เหมือนอกหัก..เหมือนถูกทำร้าย เขาคิดถึงมัน.. ซิลวา..
-
.....
-
ติม
เจ็บ... มันปวดใจจนเหมือนโลกทั้งโลกพังทลายไปต่อหน้าต่อตา
-
ติม
ทั้งที่คิด..คิดแล้วว่ามันไม่ยั่งยืน แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้
-
ติม
วันทั้งวันผ่านไปโดยที่ได้แต่นอนรอเวลาที่จะกลับเข้าเกมไปอีกครั้งเพื่อรอมัน เป็นวันหยุดที่ไม่ต้องไปทำงาน..มันอาจจะกลับมาก็ได้.. แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ....
-
ติม
.. ... เขาทำไมต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ ..ทำไมโชคชะตาช่างล้อเล่นกับเขาได้ขนาดนี้ เพื่อให้เขากลับสู่โลกแห่งความจริงเหรอ.. ไม่.. เขาไม่สามารถใช้ชีวิตได้แบบเดิมได้อีกแล้วตั้งแต่ได้เจอกับอีกคน ริชาร์ด..
-
ติม
ผ่านไปจนกระทั่งวันจันทร์อีกครั้ง เมื่ออยู่คนเดียวน้ำตามันก็ไหลออกมาง่ายๆ....ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้องอีกแล้ว
-
ติม
สติและความคิดต่างๆเริ่มกลับมา.. เขาเข้ามาในบริษัทด้วยความมุ่งมั่นที่น้อยกว่าเดิม แต่ในวันนั้นเองที่เขาคิดได้ว่าควรไปตรวจสอบฐานข้อมูลnpcที่หายไปก่อน "ไม่มีนี่.." ลุกพรวดขึ้นมาเมื่อข้อมูลรายชื่อnpcที่หายไปไม่มีอีกคนอยู่
-
ติม
งั้นก็ตัดเรื่องเอไอไปได้เลย ถ้ามันไม่ได้เป็นเอไอที่สูญหายล่ะก็... ไม่มีเอไอที่ไหนจะไม่ออนไลน์อยู่แล้ว งั้นสินะ...งั้นมันก็เป็นคนแบบเขา แล้วทำไม.. ทำไมถึงไปจากเขากัน..
-
ติม
"อา.." ใช่..เขาเอง เขาทำมันให้เกิดขึ้นเอง เขาเป็นคนไปจากอีกฝ่ายเอง..
-
ติม
โง่ชะมัด
-
ติม
มือที่กำลังคีย์ข้อมูลมันสั่นไปหมด ...ไม่เคยรู้สึกเจ็บใจตัวเองขนาดนี้มาก่อนเลย
-
ติม
เขาค้นเข้าไปในฐานข้อมูลnpcอีกครั้ง เจอชื่อของริชาร์ด...แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ค้นหาได้ว่าใครเป็นผู้เล่น
-
ติม
เขาคงต้องรอพ่อกลับมาจากต่างประเทศก่อน ค่อยดูข้อมูลจากคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น แค่วันเดียว รอก่อนนะ... จะไปอยู่ตรงหน้า.. จะไปหาตัวให้เจอ
-
.........
-
รัม
เขาใช้เวลาผ่านไปอย่างซังกะตาย ทุกครั้งที่นึกถึงมัน ..เรื่องราวที่เกิดขึ้น ตอนที่มีมันอยู่ร่างกายเขาก็สั่นไหวขึ้นมาอีก น้ำตามันไหลไม่หยุด
-
รัม
เขาไม่แคร์..ต่อให้มันเป็นคนหรือเอไอ เขาก็ไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกยังไงกับมันอีกต่อไป แต่ตอนนี้เขาหามันไม่เจอแล้ว... ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ต้องทำยังไง ไปหาที่ไหน ไม่รู้เลย
-
รัม
เขาต้องทำงาน..ไม่สิ วันนี้ว่าจะเข้าไปลางานที่บริษัท..ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องกลับเช้าไปในเกม เพราะงั้นเขาถึงจำเป็นต้องไปแจ้งที่บริษัทก่อน สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นแต่งตัวด้วยใจที่ไม่ได้มีวามรู้สึกอะไรอีกเลย
-
รัม
เขาเข้ามาที่บริษัท.. ยิ่งเห็นอะไรต่ออะไรก็ยิ่งดจ็บปวด.. ที่นี่ทำให้เขาได้เจอกับมัน แล้วก็ทำลายมันลงเช่นกัน ทรมานจนแทบไม่อยากจะกล้ำกลืนน้ำลายลงคอไปด้วยซ้ำ..
-
รัม
อยากไปจากที่นี่.. แต่แค่ขอลาให้เสร็จแล้วก็กลับบ้านไปซะ เท่านั้นเอง
-
.............
-
ติม
สุดท้ายก็ได้แต่รอ... เพราะไม่รู้จะไปตามหาตัวอีกคนจากที่ไหนแล้ว.. อย่างน้อยเขาก็รู้ว่ามันอยู่บนโลกใบเดียวกับเขา แต่อีกคนอาจจะไม่รู้อะไรเลย..
-
ติม
เขายังจะมีพื้นที่ในใจของมันอยู่หรือเปล่า คงไม่ได้เกลียดเขาไปแล้วใช่มั้ย..
-
ติม
..ถอนหายใจไปรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้.. พับเก็บกระเป๋าและลงลิฟต์ไปที่ด้านล่าง วันนี้เขาจอดรถไว้ไกลทีเดียว... แค่เพื่อจะได้เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยผ่านสวนของบริษัทที่เป็นเหมือนป่าในเมือง สูดเอาอากาศบริสุทธิ์ที่ไม่ค่อยได้เจอในโลกจริง ก็แค่นั้น..
-
ติม
ไร้ผู้คนโดยสิ้นเชิง.. ถึงจะมีธรรมชาติให้ แต่มนุษย์ก็มีเทคโนโลยีที่จะไปเสพธรรมชาติจากโลกเสมือนกันแล้ว
-
ติม
แต่เขายังไม่อยากกลับไปเจอพื้นที่ว่างเปล่าที่ไม่มีอีกคน เดินทอดน่องไปเรื่อยๆ...ด้วยความเหม่อลอยและไม่มีอะไรในหัวด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าตัวเองจะทำอะไรไม่ได้นอกจากรอขนาดนี้
-
............
-
รัม
เขาพยักเพยิดให้กับเพื่อนร่วมงานที่พากันทักว่าเขาเป็นอะไรรึเปล่า ก็ได้แค่ส่ายหน้าตอบกลับไปเท่านั้น ไม่อยากพูดให้ตอกย้ำลงไปอีก พอทำเรืองอะไรเสร็จเขาก็ออกจากบริษัทเพื่อเตรียมจะกลับบ้าน
-
รัม
อา..แต่เขาไม่ต้องรีบแล้วนี่นะ เพราะยังไงกลับไปที่บ้านก็ไม่มีอะไรต้องทำอีกแล้ว เดินให้ช้าลงเมื่อนึกได้แบบนั้น..ใช่ ไม่จำเป็นต้องรีบกลับอีกแล้ว
-
รัม
อา... ยกมือขึ้นลูบหน้าขณะที่หยุดยืนอยู่ในสวน เงยหน้ามองฟ้าเพราะรู้สึกว่าน้ำตามันกำลังจะไหลออกมาอีกแล้ว
-
ติม
เงยหน้าขึ้นมองตามคนที่เดินช้าๆข้างหน้าเขา แล้วถอนหายใจกับตัวเอง นี่เขาคงจะตาฝาดอีกแล้ว ...วันนี้ก็มองตามคนผมสีอ่อนที่บริษัทมาทั้งวัน..
-
ติม
ทั้งที่รู้ว่ามันสามารถปรับได้ในเกมทุกอย่างแม้กระทั่งใบหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่ และหลับตาลงส่ายหน้ากับตัวเอง ไม่ได้มองว่าคนตรงหน้าหยุดเดินไปแล้วชนเข้าอย่างจัง
-
ผลั่ก
-
ติม
"อ่ะ..ขอโทษครับ" เสียงทุ้มเอ่ยออกไปพร้อมกับผละตัวเองออกมา
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น