บทที่15: เจ้าไม่มีสิทธิ์!!!!
-
ความเดิม -- เอาล่ะ...หลังจากที่มันทำภารกิจกลับมา...ข้าจะตัดสินใจสักที...อะไรๆที่มันไม่มีชื่อเรียกอยู่นี้มันจะได้ชัดเจน ไม่นานนัก เขาก็หลับตามไปด้วยความรู้สึกที่ชัดเจนกับตัวเองที่สุด --
-
เช้าอีกวันหนึ่ง
-
ริชาร์ด
เขานอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนแรง ก่อนจะตื่นขึ้นมาใหม่ในเช้าวันถัดไป...
-
ริชาร์ด
อืม..ใครกันบอกว่าจะปลุกข้านะ เอ่ยพึมพำอยู่ในใจเงียบ ๆ แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีลงไปจากร่างกายที่อุ่นและนุ่มนี่
-
ริชาร์ด
เมื่อวันก่อนลืมตาขึ้นมาก็ไม่เจอแล้วนี่นะ.. พอรับรู้ว่าวันนี้เจ้าของร่างหมาป่ายังอยู่ตรงนี้เลยหลับตาลงต่อ
-
ซิลวา
"แสงสว่างยังไม่ทั่วฟ้า....ข้ายังไม่ต้องเรียกสินะ" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆเหมือนรำพันกับตัวเองเมื่อจับได้ว่าลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอนั้นสะดุดเล็กน้อย ก่อนที่อีกฝ่ายจะหลับตาลงไปจนทำให้เขาอดลอบยิ้มขึ้นมาในใจไม่ได้
-
ซิลวา
มือใหญ่ที่กุมหัวไหล่อีกคนบีบเบาๆพร้อมกับลูบไล้ไปมา สายตาทอดมองบรรยากาศยามเช้าที่เจือแสงสีอำพันมากขึ้นเรื่อยๆ
-
ริชาร์ด
"อืม......ทำไมรู้ดีนัก" บ่นใส่อีกคนที่ตื่นขึ้นมาได้เงียบ ๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัว แต่เจ้าตัวดันรู้ว่าเขาตื่นแล้วซะนี่..
-
ริชาร์ด
ไม่ได้ตอบอะไรอีก ปล่อยให้ฝ่ามือใหญ่นั่นลูบเขาไปมาแบบนั้น ก็แปลกดี ที่ยังตื่นมาได้ในท่านี้ เขาขยับตัวลงมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าควรจะลงมานอนดี ๆ ได้แล้ว แต่ก็ไม่ได้ผละออกไปไหนไกลจากตัวมัน
-
ซิลวา
"หึ...." พ่นลมหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับหัวเราะในลำคอ ปล่อยให้อีกคนนอนบนร่างกายเขาสักพักฝ่ายนั้นก็ไถลเลื่อนลงมานอนอยู่ข้างกายเขาแทน
-
ซิลวา
"กำหนดกลับเมื่อไหร่.." ผลิกตัวนอนตะแคงไปสบตาสีฟ้ากับอีกคนแทน แผ่นหลังกว้างบังแสงรุ่งอรุณที่ค่อยๆสาดผ่านหน้าต่างเข้ามาจนเกิดเงาทอดลงไปบังอีกคนเหมือนกับเมื่อวานนี้
-
ริชาร์ด
แสงแดดแมบไม่แตะดวงตาเขาด้วยซ้ำเพราะแผ่นหลังกว้างบังแสงเอาไว้ได้อยู่ "ภารกิจเสร็จ ข้าก็กลับ" จะมาหาแบบนี้อีกงั้นหรอ? ..แล้วถ้าไม่มาหาแบบนี้จะแบบไหนกันละ ในเมื่อพวกเขาก็ไม่ได้มีฐานะอะไรมากกว่สแค่ทำให้อีกฝ่ายพอใจ
-
ซิลวา
แสดงว่าไม่รู้เหมือนกันสินะว่าใช้เวลาเท่าไหร่ อา...เขาอยู่มาหลายต่อหลายปีโดยทีเวลาวันนึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่นี่มันทำไมถึงรู้สึกว่ามันยากที่จะรอกันนะ
-
ซิลวา
"ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า...." เอื้อมมือไปทาบข้างแก้มและเลยไปลูบท้ายทอยบีบมันเบาๆ
-
ซิลวา
"จะรอแล้วกัน...."
-
ริชาร์ด
"คุยหรอ?" ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตอบนิด ๆ ความจริงระหว่างเขากับมีเรื่องให้ต้องพูดไปหมดถ้าแค่เปรยขึ้นมาแบบนี้..เดาไม่ด้วยสิว่าอะไร
-
ริชาร์ด
ไปต่อ..หรือพอแค่นี้ "อืมมมม....น่าจะวันเดียว" พวกปิศาจระดับซีเกือบจะหางแถวด้วยซ้ำ
-
ซิลวา
พยักหน้ารับกลับไป ก่อนจะลุกขึ้นมาข้างเตียงเปลี่ยนร่างเป็นร่างมนุษย์พร้อมกับเสกเสื้อผ้าไว้บนร่าง นั่งลงข้างเตียงก่อนจะจ้องสายตาคมกับอีกคน
-
ริชาร์ด
มองร่างสูงใหญ่ที่ลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์พร้อมกับเสกเสื้อผ้ามาสวมเอาไว้ ดวงตาเขาจ้องมองมันไม่วางตา เขารู้สึกว่า...มันน่ามองไม่ว่าจะร่างไหน
-
ซิลวา
ก้มใบหน้าลงไปอ้าปากงับบนต้นคออีกคนแล้วดูดมันแรงๆจนขึ้นรอย ถึงได้ผละออก "...ข้าต้องไปทำธุระเหมือนกัน...รักษาตัวเองให้ดี อย่าให้มีริ้วรอยล่ะ" ใช้นิ้วชี้เขี่ยคางอีกคนยิ้มๆพร้อมกับปรายตามองรอยจางๆที่เกิดจากตัวเอง
-
ริชาร์ด
"อ่ะ..." จับไหล่กว้างที่โน้มลงมาแบบไม่มีเหตุผลแล้วงับดูดต้นคอเขาไว้ มันเจ็บจี๊ดนิด ๆ เลยย่นคิ้วใส่ตอนที่มันผละออกไป
-
ริชาร์ด
"อือ ไปได้แล้ว...แล้วเจอกัน" เอ่ยพูดบอกคนที่ผละออกไปจ้องมองเขายิ้ม ๆ
-
ซิลวา
"..." แล้วเจอกันงั้นเหรอ รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าหลังจากที่อีกคนเอ่ยเหมือนว่าจะรอเจอกับเขาอย่างนั้นล่ะ ...ทำเอา...หัวใจเขารู้สึกชุ่มชื่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
-
ซิลวา
"อืม...เจอกัน" ฮัมออกมาก่อนจะหันไปมองอีกคนระหว่างเปิดประตูห้องอีกคนแทนที่จะใช้พลังเหมือนทุกครั้ง
-
ซิลวา
ปกติเขาก็ไม่ได้ใช้พลังเวทย์พร่ำเพรื่อแบบนี้หรอก แต่การที่อยู่ใกล้กับอีกคนเหมือนกับเขาจะคืนพลังได้ง่ายๆเลย ค่อยๆปิดประตูโดยมองสบตาอีกคนตลอด โดยเฉพาะตอนที่จะปิดลงกลับค้างไว้พักนึงราวกับอยากจะมองอีกสักหน่อจ ก่อนจะปิดมันลงและออกจากบ้านหลังนั้นไปทำภารกิจในฐานะผู้วิเศษของเขาบ้าง
-
ซิลวา
บางทีก็มอบหมายภารกิจค้นหาสมุนไพรหายากต่างๆให้กับเหล่านักเดินทางบ้าง เพื่อแลกกับสูตรปรุงยาระดับต่ำและกลาง เพื่อที่เขาจะต้องปรุงยาขั้นสูงมอบให้ตามข้อตกลง ...เพราะคิดว่าคงอยู่ในเมืองนี้อีกนานทีเดียวล่ะ
-
ริชาร์ด
เขาไม่รู้หรอกว่าความสัมพันธ์อะไรกันแน่ที่มันกำลังก่อตัวขึ้น... ทั้งที่พูดได้ไม่เต็มปากว่ายินดีให้มันเกิดด้วยซ้ำ .....เริ่มต้นด้วยการเข้าใจผิดและทำอะไรรุนแรงแบบนั้น.. แต่พอเวลาผ่านมา อะไรเปลี่ยนไปไม่เหมือนจากตอนแรกที่รู้สึก แต่เขาก็ยังสับสนอยู่ดีว่าควรจะเอาตัวเองไปไว้อยู่ตรงไหน.. ส่วนไหน
-
ริชาร์ด
กำลังจะออกปากไล่อีกคนที่อ้อยอิ่งไม่ยอมปิดประตูเสียทีแบบนั้น...ยิ่งโผล่หน้ามองเขาแบบนั้น สบตาเขาเนิ่นนานมันก็ทำให้เขานึกอยากจะเอ่ยรั้งมัน .. จนคิดว่าไล่ให้ไปเสียยังดีกว่า บ้าชะมัด
-
ริชาร์ด
ถอนหายใจกับตัวเองที่ความคิดดี ๆ ยังไม่ค่อยในหัวสักเท่าไร ไม่แน่ ..อะไรอาจจะดีขึ้นตอนที่ได้กลับมาเจอมันอีกครั้ง เพราะพอบอกว่ามีอะไรที่จะบอกเขา มันก็อดรู้สึกทั้งตื่นเต้นทั้งแอบหวั่นไปด้วยพร้อมกัน เขานอนแช่อยู่บนเตียงสักพักก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อแต่งตัวเตรียมออกไปทำภารกิจในวันนี้
-
กระท่อมมนตรา
-
ซิลวา
ผ่านไปกว่าครึ่งวันที่เขาส่งมอบภารกิจให้นักเดินทางในเมืองและกลับมาที่บ้าน...
-
ซิลวา
แทนที่เขาจะรู้สึกผ่อนคลายและพักผ่อนจนกว่าจะถึงอีกวัน บางอย่างก็รบกวนความคิดเขาจนไม่มีสมาธิแม้แต่จะร่ายเวทย์เสกกระต่ายออกมาดูเล่น..แล้วได้ก้อนขนโง่ๆมากลิ้งตามพื้นแทน
-
แรบบิท
"ท่านทำไมไม่ลองออกไป เดินเที่ยวในป่ามรณะ...ล่ะขอรับ"
-
แรบบิท
"บางทีอาจจะมีสมุนไพรที่กำลังจะหมด...."
-
ซิลวา
เงยหน้าหลังจากการปัดก้อนขนที่กลิ้งไปกลิ้งมาเหล่านั้นออกจากตัวแล้วลุกขึ้นมาด้วยใบหน้านิ่ง "นั่นสินะ...ขอบใจที่เตือน" เขาต้องรู้อยู่แล้วว่าเจ้ากระต่ายน่ะ มันสู่รู้เสียจริง ....เพราะคนที่แว่บมาในความคิดเขามาตลอดครึ่งวันนี้น่ะ ทำภารกิจที่นั่น
-
ซิลวา
การตามหาตัวอีกคนก็คงไม่ยากอะไรเลย..ในเมื่อกำไลของเขายังอยู่
-
เพียงไม่กี่นาทีร่างหมาป่าศักดิ์สิทธิ์ตัวใหญ่ก็ปรากฎขึ้นแทน เงาสีดำวิ่งผ่านไปตามท้ายเมืองไปทางใต้ มุ่งหน้าตามทิศของป่านั้น ไปตามหัวใจของมัน
-
ป่ามรณะ
-
ริชาร์ด
เขาเอากระเป๋าเล็ก ๆ พกติดตัวไป มีพวกกระสุนเงินที่อยู่ในนั้นอยู่แล้วก็ไม่ได้เอาออก วันนี้ไม่ได้ใช้ปืน แต่ก็ยังพกกระสุนไปด้วยความเคยชิน เขาออกมาจากบ้านก่อนเที่ยงเพื่อตรงไปยังป่าที่ว่า
-
ริชาร์ด
พวกปิศาจระดับ C ทำตัวเหมือนระดับ S ที่ก่อกวนชาวบ้านในละแวกป่านั้นไปเรื่อย และเขาได้รับมอบหมายให้มาจัดการมัน มีแค่ตัวเดียว..ตามหน่วยแจ้งข่าวสาร แต่ทำไมมันถึงป่วนได้ขนาดนั้นล่ะ หรืออาจจะเป็นพวก B หรือ A ที่แปลงมาหรือเปล่าล่ะนั่น
-
ริชาร์ด
ระหว่างทางที่เดินเข้ามาในป่าก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยด้วย หาเหตุผลที่ไม่ค่อยถ่วงดุลกันมาชั่งน้ำหนักเอา ก่อนจะเดินเข้ามาในป่าเขาก็ถามย้ำเรื่องระดับของปิศาจอีกครั้งก็ยังได้คำตอบแบบเดิม..
-
ริชาร์ด
เสียงกรอบแกรบตอนที่ฝ่าเท้าในรองเท้าของเขาเหยียบย่ำลงไปมันไม่ได้ดังมากนักเพราะรู้วิธีที่อำพรางตัวแม้ในการเดินเข้าป่าแบบนี้ นึกแล้วก็..... ตอนนั้นเขาดันทำภารกิจวุ่นวายไปหมดหลังจากที่จับผิดตัว..และแทบไม่ได้จับด้วยซ้ำ
-
กึด...
-
ริชาร์ด
เสียงบางอย่างดังขึ้นที่ด้านหลังจนต้องหันขวับไป มือกระชากคว้าเอามีดยาวที่ยาวได้ประมาณท่อนแขนออกมาตามสัญชาตญาณ
-
ริชาร์ด
"ปรากฏตัวแล้วสินะ...หึ" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยต่ำในลำคอ ด้วยตาสีน้ำตาลอำพันจ้องมองปิศาจสีดำตัวโตที่ปรากฏขึ้นมา ปากของมันอ้าปากแยกยิ้มอารมณ์ดี อะไรกันน่ะ
-
ปีศาจ
"เจ้ามนุษย์โง่..คิดมาล่าข้าด้วยตัวคนเดียวหรือ อุฮ่า ๆๆๆ"
-
ริชาร์ด
อย่าบอกนะว่า..... ไวเท่าความคิด ปิศาจที่ดูคล้ายคลึงกันก็ปรากฏออกมาพร้อมกันถึงห้าตัวเหมือนมันแบ่งร่างได้ และแน่นอนว่ามันกระจายกันล้อมปิดทางเขาเรียบร้อย
-
......อีกด้านหนึ่ง...
-
ซิลวา
ทันทีที่เขาเข้ามาในบริเวณป่า ก็เหมือนสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ที่ทำให้คิ้วขมวดมุ่น
-
ซิลวา
หยุดวิ่งและกระโจนขึ้นบนกิ่งไม้ใหญ่เงยหน้าสูดดมกลิ่นอายของปีศาจที่สัมผัสได้จางๆ .....เหมือนจะมีหลายตัวทีเดียว
-
ซิลวา
เขาไม่แน่ใจว่าอีกคนมาทำภารกิจเป็นทีมหรือเปล่า...คงอยู่แถวนี้ล่ะนะ เขาแค่จะมาสำรวจและเฝ้ามองเฉยๆอยู่ก่อนแล้ว พอจะถึงจุดหมายก็เลยพยายามเก็บงำทั้งเสียงทั้งการเคลื่อนไหวให้ช้าลงอีกนิด
-
.....................
-
ริชาร์ด
"อึก...!" มือที่กำมีดแน่นนั่นตั้งใจจะตวัดกวาดเอาพวกตัวน่ารังเกียจที่ใช้วิธีหมาหมู่นี่
-
ริชาร์ด
แต่กลายเป็นว่าจู่ๆร่างกายเขามันก็อ่อนแรงจนแทบวูบลงไป ..ลมหายใจก็ร้อนขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย นี่มัน..รึว่า!!
-
ปีศาจ
"เจ้ามนุษย์โอเมก้าโง่เขลา...ไม่รู้ว่าตัวเองถึงฤดูด้วยหรือเนี่ย"
-
ริชาร์ด
เสียงจากหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น มันก้องจนเขาเองก็บอกไม่ได้ว่ามันดังจากตัวไหน ไม่ได้การแล้ว... ต้องหนีก่อน
-
ริชาร์ด
ทำไมถึงมาเป็นฮีทเอาตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจร่างกายตัวเองเลย
-
ปีศาจ
"จะหนีไปไหนงั้นหรอ"
-
ริชาร์ด
"!!!!!!!!" เขาร้องอย่างเจ็บปวด ต้นคอเขาถูกตะปบอย่างแรงแล้วร่างก็ถูกเหวี่ยงลงไปกับพื้น แขนถูไปกับกิ่งไม้จนมันถลอก อา.... ในมือดันมีแค่มีดยาวกับมีดพกที่เก็บติดตัวเอาไว้เท่านั้น
-
ริชาร์ด
ว่าแล้วว่าทำไมมันไม่ปกติ เพราะแบบนี้นี่เอง มันใช้ร่างตัวเองเป็นกำบังให้ที่เหลือจนตรวจหาไม่เจอ แม้จะเป็นระดับ C แต่ถ้าจำนวนขนาดนี้ต่อเขาคนเดียวที่มีแค่มีด คงได้เป็นอาหารให้พวกมันแน่ แต่เหมือนมันจะไม่ได้คิดเอาแค่ชีวิต...
-
ริชาร์ด
"อึก!" ดิ้นไปเสียเปล่า เพราะโดนล็อคตัวเอาไว้แบบนี้ ทั้งแขนและขา กางเกงถูกกระชากออกจนแทบไม่มีชิ้นดี กลิ่นความกลัวของเขายิ่งทำให้พวกมันตื่นเต้นและชอบใจ
-
..........
-
ซิลวา
เสียงร้องตะโกนและกลิ่นหอมที่คุ้นเคยโชยมากับอากาศจนเขาขมวดคิ้วแน่น กัดฟันกรอดและวิ่งตะบึงไปยังต้นทางให้เร็วที่สุด มันไม่ปกติแน่ๆ ทำไมกลิ่นนี้ถึงได้ปรากฎขึ้นในตอนนี้
-
ซิลวา
รึว่า!! "กรรรรร!!"
-
ซิลวา
กรงเล็บคมยันกิ่งไม้และกระโจนลงไปบนพื้น ใช้ความเร็วทั้งหมดที่มี ไม่คิดจะปิดบังหรืออำพรางใดๆอีกต่อไป! ร่างสูงใหญ่ของปีศาจมองเห็นแต่ไกล มันมีประมาณสองสามตัวเท่าที่เขาเห็น และอีกสองตัวที่ก้มลงฉีกกระชากเสื้อผ้า และล็อคร่างกายอีกคนเอาไว้
-
ปีศาจ
"ฮะๆ.....เจ้าโอเมก้าที่โง่เง่า.....อยากได้เด็กๆเป็นลูกครึ่งใช่รึไม่ ถึงได้ออกมาทั้งที่ฮีทแบบนี้.....กลิ่นของเจ้ามันเรียกร้องจนข้ารุ่มร้อนไปหมด"
-
ปีศาจตัวหนึ่งฉีกเกงเกงนักล่าหนุ่มทิ้งจนเห็นผิวกายขาวเนียน มันกำแกนกายที่เปียกลื่นและดำทมิฬออกมา แลบลิ้นยาวๆสีแดงฉานอย่างหื่นกระหาย ไม่รู้เลยว่าความตายกำลังจะมาเยือน
-
ริชาร์ด
ไอ้ตัวที่น้ำลายยืดอ้าปากตวัดลิ้นเลียนั่นเป็นอัลฟ่าใหญ่สุดในกลุ่ม "แฮ่กก...ไม่..แฮ่กก" น่าสมเพชที่ตัวเขาทำได้เพียงแค่หอบหายใจหนัก ๆ เพราะอาการฮีทของตัวเองเล่นงาน
-
ริชาร์ด
มันไม่ควรจะเป็นตอนนี้เลย ไม่สักนิด.. เขาภาวนา..ให้ใครก็ได้.. จู่ ๆ ภาพหมาป่าสีดำตัวโตนั่นก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา ช่วยด้วย..
-
ซิลวา
เขา
-
ซิลวา
ทน
-
ซิลวา
ไม่
-
ซิลวา
ได้แล้ว!!!
-
ฉั้วะ!!!!
-
เลือดสีดำสาดกระเซ็นภายในพริบตาเมื่อเงาสีดำปัดผ่าน หัวที่กำลังแลบลิ้นตาเบิกโผลงค่อยๆร่วงหล่นลงมาพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูด ปีศาจตัวอื่นตะโกนโหวกเหวกโวยวายขึ้นมาในทันที
-
ปีศาจ
"หมาป่าศักดิ์สิทธิ์!!!? ทำไมมีหมาป่าศักดิ์สิทธิ์ที่นี----อ่อก!!!"
-
เงาสีดำสังหารปีศาจตนที่มันจับตัวร่างโปร่งไว้ต่อ ก่อนที่ร่างสีดำทมึนจะปรากฎขึ้นยืนข้างหลังด้วยท่าทีที่นิ่งสงบจนน่าหวาดกลัว สายตากราดเกรี้ยวจ้องมองปีศาจตัวที่เหลือด้วยโทสะ
-
ซิลวา
"พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้องคนของข้า" เสียงคำรามพร้อมกับแยกเขี้ยวขู่ ดังขึ้นมาทันที
-
โผล้ะ!! โพล้ะ!! โผล้ะ!! พวกมันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะร้องขอชีวิต แค่ได้ยินเสียงคำรามก้องนั้นเนื้อตัวพวกมันก็ระเบิดออกพร้อมกันสามตัว
-
ริชาร์ด
แต่ไม่ทันที่อะไรจะเริ่ม เสียงร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังขึ้น ทุกอย่างมันเร็วจนเขาจับภาพด้วยสายตาไม่ทัน รู้แค่พวกปิศาจถูกจัดการศพแล้วศพเล่า กลิ่นนี้... "ซิลวา....แฮ่ก" กระซิบเอ่ยเรียกแผ่วเบา คำพูดที่แสดงออกอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนั่นเขาก็ได้ยินมันชัดเจนเลย
-
ซิลวา
"แฮ่ก....แฮ่ก.." ลมหายใจร้อนพรั่งพรูออกจากปากที่อ้าหอบถี่ด้วยความโกรธเกรี้ยว ตื่นตระหนก และกลัว..กลัวว่าจะเสียคนที่เขาต้องการจะปกป้องไป
-
ซิลวา
...อา พอรู้สึกตัวก็ก้มลงมองร่างที่นอนสั่น แล้วแปลงเป็นร่างมนุษย์ทรุดตัวลงไปคุกเข่าตรงหน้าอีกคนแทน "เจ้า!..ทำไมเป็นแบบนี้ ไม่มียารึไง"
-
ริชาร์ด
เหมือนความหวาดกลัวมันถูกขจัดทำให้หายไปตอนเห็นแล้วว่าคนที่เข้ามาช่วยเขาเอาไว้คือใคร แทบอยากจะร้องไห้ออกมาเดี๋ยวนั้นเลย...มันแย่ยิ่งกว่าอะไร เขากำลังฮีทก็จริง แต่มันน่าขยะแขยง..สัมผัสของปิศาจพวกนั้นทำเขาแทบเสียสติ
-
ซิลวา
กลิ่นของอีกคนเริ่มส่งผลต่อเขาเหมือนกัน หัวคิ้วขมวดมุ่นและสูดหายใจเข้าลึกเพราะต้องการสมาธิร่ายเวทย์ชำระคราบเลือดสีดำที่เปรอะเปื้อนร่างกาย และเสกผ้าคลุมออกมาห่อตัวอีกคนช้อนอุ้มขึ้นมาในอ้อมแขน "...เจ็บตรงไหน.. มันทำอะไรบ้าง" เขากัดฟันถามและหยิบเอาขวดยาระงับที่มีไว้ออกมาใช้ เผื่อไม่ให้ตัวเองทำร้ายอีกคนในตอนที่กำลังหวาดกลัวอยู่นี้
-
ริชาร์ด
"ข้า....แฮ่ก! ข้าไม่..." ส่ายหน้าตอบแบบไม่เป็นคำดีนักเพราะเขาแทนตั้งสติไม่ได้แล้ว กลิ่นหอมจากตัวอีกคนยิ่งทำให้เตลิด ช่างแตกต่าง..แตกต่างมากจริง ๆ
-
ริชาร์ด
"ข้า..ทรมาน...อ๊าา..แฮ่กกก!" ปฏิกริยารุนแรงมากขึ้นในตอนที่ถูกช้อนอุ้ม ร่างกายที่ร้อนผ่าว ชีพจรเต้นตุ้บดังก้องอยู่ในหู เขาซบหน้าลงกับอกกว้าง พยายามจะสัมผัสผิวกายของอีกฝ่ายอย่างห้ามไม่ได้
-
ริชาร์ด
เขากลัว..ก่อนหน้านี้กลัวแทบบ้า แต่ตอนนี้เขาเองก็ควบคุมอะไรไม่ได้เลย
-
ซิลวา
แค่มองแววตาของมันยามที่ไอ้ปีศาจนั่นเข้าใกล้ เขาก็นึกย้อนไปถึงตัวเองได้เลย.... เขาทำเรื่องบัดซบอะไรลงไปกันนะ
-
ซิลวา
"อา...แฮ่ก...ชู่วว...ข้าเข้าใจ...แต่ที่นี่ไม่ปลอดภัย" กอดอีกคนไว้กับอกแน่น ที่นี่ไม่ใช่อาณาเขตของเขา และถึงกางบาเรียไว้มันก็ไม่ได้ดีมากพอสำหรับเขาในยามที่ถูกกระตุ้นรุนแรงจนอาจจะเผลอทำบาเรียหายไปเช่นคราวก่อน
-
ซิลวา
"ฮึ่มม...ข้าจะรีบพาเจ้ากลับ...อดทนไว้..." ยาระงับที่เป็นระดับสูงก็ยังแทบจะไม่ช่วยเขาได้เลย ในเมื่ออีกคนทั้งสัมผัสและส่งกลิ่นกระตุ้นเขาทั้งสองทางอยู่อย่างนี้ ผุดลุกขึ้นมาโอบอุ้มอีกคนด้วยสองแขนและเอ่ยปลอบอีกคนข้างหู ร่างกายมันทั้งสั่นเทาและปัดป่ายสัมผัสไปทั่วร่างกายของเขา กัดฟันกรอดคำรามในลำคออย่างอดกลั้น
-
ริชาร์ด
ทรมาน....มากจริง ๆ ทำไมมันถึงเป็นหนักมากกว่าตอนที่เจอไอ้ปิศาจพวกนั้น ทำไมอีกคนถึงทำให้เขามีปฏิกริยามากยิ่งกว่าเดิมอีก เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมาฮีทเอาช่วงเวลานี้... อาจจะเพราะเขาสะเพร่าเองที่ไม่ทันได้ดูช่วงเวลา เพราะกินยาคุมป้องกันเอาไว้ตลอดตั้งแต่ที่ได้เจอมัน เขาก็แทบ...ไม่ได้สนใจเรื่องฤดูฮีทของตัวเองเลย
-
ริชาร์ด
กว่าจะรู้ตัวก็เกือบจะแย่..และเกือบจะลากมันให้แย่ไปด้วย กอดซุกร่างกายอีกฝ่ายแน่น ขณะที่ริมฝีปากยังส่งเสียงครางด้วยความทรมานรวมเสียงหอบที่เล่นเอาตัวสั่นระริกไปหมด
-
ซิลวา
ริมฝีปากหนาเอ่ยบริกรรมคาถาพร้อมกับเดินลากเท้าขีดเขียนบนพื้นดินให้เป็นวงเวทย์ขนาดย่อม ก่อนจะหลับตาลงใช้สมาธิเพ่งไปที่ห้องนอนของเขาที่มีวงเวทย์นี้เหมือนกัน วาร์ป!!! แสงเรืองรองปรากฎขึ้นมาก่อนที่ร่างของเขาและอีกคนจะหายไป โผล่ขึ้นมาในห้องนอนสี่เหลี่ยมที่ทำด้วยไม้ เตียงหลังใหญ่ตั้งตะหง่านอยู่กลางห้อง
-
ริชาร์ด
ร่างกายเขาเรียกร้องหามันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเองก็คงจะเหมือนกัน..อาจเป็นเพราะกลิ่นที่เขาปล่อยออกมาทำให้มันควบคุมตัวเองได้ยากลำบาก เขาก็โทษตัวเองนั่นแหละ ที่ปล่อยปะละเลยแบบนี้ แต่ก็ปลอดภัยแล้ว....ซิลวาอยู่นี่แล้ว
-
ริชาร์ด
เขารู้ตัวอีกทีตอนภาพทุกอย่างชัดเจน ห้องนอนสี่เหลี่ยมปรากฏอยู่ตรงหน้าหลังจากที่ภาพทุกอย่างมัวมึนไปหมดเพราะการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาอีกที่หนึ่ง "ซิลวา...แฮ่ก"
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น