บทที่12 : อาหารค่ำ
-
ความเดิม -- "เจ้ามนุษย์ที่ร้ายกาจ....." เอ่ยกระซิบออกมาแผ่วเบา สูดดมกลิ่นกายของอีกคนที่มีกลิ่นของเขาปะปนอยู่อย่างที่เขาเคยทักอีกคน ก่อนจะค่อยๆจมสู่ในห้วงนิทราในที่สุด --
-
ริชาร์ด
เขานอนหลับได้...อย่างไม่น่าเชื่อ มันเป็นคืนที่แม้จะมีเสียงฝนและความหนาวเย็นจากอากาศชื้น แต่ทั้งผ้าห่มและขนนุ่มที่คล้าบเฟอร์ห่อหุ้มรอบตัวเขาทำให้คลายหนาวได้เป็นปลิดทิ้ง
-
ริชาร์ด
ร่างกายขยับพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดของร่างครึ่งหมาป่าตรงหน้าจนต้องลืมตาปรือขึ้นมารับสัมผัสที่ไม่คุ้นชินอย่างปกติที่อยู่คนเดียว แต่พอรับรู้ได้..เห็นปุยขนที่กระเพื่อมขึ้นลงมาตามแรงหายใจนั่นเขาก็หลับตาลงอีกคนก่อนใบหน้าเกือบจะระอยู่กับแผงอกที่มีกลุ่มขนอยู่แบบนั้นทั้งคืน...
-
ซิลวา
ดวงตาสีฟ้าลืมขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่อีกคนขยับตัวแต่ยังคงนิ่งแม้ว่าอีกฝ่ายจะผลิกตัวหันหน้ามาทางตนเอง อา....หลับไปอีกแล้วสินะ..แถมยังขยับมาเอาหัวชนกับแผงอกของเขาอีก..
-
ซิลวา
แต่แขนเขากลับกอดกระชับให้อีกคนยิ่งขยับเข้ามาใกล้ ..ร่างอันอบอุ่นในอ้อมกอดของเขางั้นเหรอ ....ถ้าเขาหวังจะให้มันเป็นแบบนี้ตลอดจะได้มั้ยนะ ไม่ใช่ว่าไม่รู้หรอกว่าการกระทำที่แล้วมาของตัวเองมันไม่ได้มีความดีเลยด้วยซ้ำ ...แต่เขากลับเข้าข้างตังเองทุกทีที่สายตานั้นฉายแววบางอย่างที่เหมือนจะมีความหมายว่าต้องการเขา
-
ซิลวา
บางทีมันอาจจะเป็นเพราะ ..โชคชะตา...ที่ทำให้เขาห้ามตัวเองไม่ได้เลย เมื่อเจอกับอีกคน หลับตาลงไปอีกครั้ง จนเกือบรุ่งสาง ...
-
ซิลวา
ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีครามและทอแสงสีทองอยู่เพียงนิด เขาลืมตาขึ้นและค่อยๆผละอ้อมกอดจากอีกคน....ขยับร่างออกจากคนที่ซุกไว้ตลอดคืนทีละนิด ....ทำไมข้าต้องมากลัวว่ามันจะตื่นด้วยนะ
-
ผ่านไปสักพัก...
-
ซิลวา
เขาเผลอนั่งมองอีกฝ่ายจนท้องฟ้าสว่าง แสงอาทิตย์อ่อนๆยามเช้าส่องลอดหน้าต่างเข้ามาปะทะกับแผ่นหลังสีน้ำผึ้งจนเป็นเงาทาบลงบดบังให้กัลร่างที่นอนอยู่ ...เขาควรไปสักที...ก่อนที่จะไม่ทำตามที่พูดนั้น แล้วเสียงนกที่มาเกาะตรงหน้าต่างก็ทำให้ต้องผละวูบออกไปจากห้องในทันที เลยไม่รู้ว่าท่าทีของอีกคนยามที่ตื่นนอนขึ้นมานั้นเป็นอย่างไร...ไม่งั้นเขาคงวกกลับไปอีกรอบ
-
ริชาร์ด
"อืม...." รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่เสียงนกตัวเดิมที่มักมาเกาะขอบหน้าต่างห้องเขาร้องเจื้อยแจ้วทุกวัน... อา...บ้าจริง ไปแล้วสินะ พอหันมองไปรอบตัวก็เห็นว่าเจ้าของร่างนั้นหายไปแล้ว
-
ริชาร์ด
เขาควรรู้สึกแบบนี้งั้นหรอ? ถามจริง ๆ.. เขารู้ว่ามันไม่ใช่ ทั้งเขาและมันต่างไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ ทำไมจะต้องคิดอะไรที่มันไม่น่าเป็นไปได้ วางมือแนบลงไปที่ที่นอนข้างกายเขา มันยังอุ่นเหมือนอีกคนออกไปได้ไม่นานอย่างนั้น เขาใช้เวลาบนเตียงไปสักพักก่อนจะลุกขึ้นมาใช้ชีวิตในช่วงเช้าตามปกติ
-
ซิลวา
วันนี้เขาแปลงกายเป็นร่างมนุษย์เพื่อติดต่อกับสมาคมนักล่าตามจดหมายเชิญที่รู้ว่าเขากลับมาที่เมืองอีกครั้ง เขาพอจะปรุงยาต่างๆที่พวกนั้นต้องการได้ แลกกับเงินและการอำนวยความสะดวกเล็กๆน้อยๆ การที่หัวหน้าสมาคมรู้แก่ใจว่ามีหมาป่าศักดิ์สิทธิ์เข้ามาในเมืองโดยเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ก็ไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญหรอก บางทีก็ต้องมียื่นหมูยื่นแมวกันบ้าง
-
ริชาร์ด
วันนี้ บอกว่าจะแวะมางั้นหรือ? เขานั่งคิดถึงคำพูดของสิ่งมีชีวิตที่มีร่างกายหลากหลายเหลือเกินนั่นที่พูดเอาไว้เมื่อวานนี้
-
ริชาร์ด
ตรงหน้าเขา บนโต๊ะอาหารเล็ก ๆ มีชามซุปโตรอให้ลิ้มรสอยู่แล้ว ..แน่นอนว่าเขาไม่เบื่อฝีมือตัวเอง ไม่ใช่เพราะว่ามัธยัสถ์หรืออะไรทำนองนั้น แต่เพราะอยู่ด้วยตัวเอว ทำอะไรด้วยตัวเองมาตลอด ..ค่อนข้างภูมิใจใช่มั้ย ก็ตอบว่าใช่
-
ริชาร์ด
เขาตักซุปข้นในชามกินไป พลางนึกถึงเจ้าของคำพูดนั่นไปพลาง อย่าบอกนะว่าเขากำลังรอมันอยู่.. ริชาร์ต เจ้ามันต้องบ้าไปแล้ว ...
-
ริชาร์ด
ไม่มาสิดี ไม่ต้องใช้ร่างกายให้เปลือง ไม่ต้องรู้สึกเหมือนถูกครอบงำทั้งที่มันไม่ได้ทำอะไรเลยอีก เขาพยายามใช้ชีวิตตัวเองในช่วงเวลาครั้งวันที่เหลือต่อไป
-
ซิลวา
หลังจากที่ให้แรบบิทเตรียมสมุนไพรให้เขาก็จัดแจงปรุงยาในขั้นตอนที่ต้องเฝ้สดูแลจนเสร็จ เหลือเพียงแค่เคี่ยวยาตามจำนวนครั้งที่สั่งให้เจ้ากระต่ายทำก็เพียงพอ
-
ซิลวา
...ใช้เวลาไปเกือบวันทีเดียว... ที่ต้องทำในร่างมนุษย์เพื่อไม่ให้เศษขนหรือส่วนใดของเขาปลิวเข้าไปเป็นส่วนประกอบในน้ำยา ไม่งั้นคนที่กินคงกลายเป็นร่างสุนัขหรือขนขึ้นเต็มตัวไปทั้งวันแน่ จริงสิ....นี่ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วสินะ
-
ซิลวา
เขาทิ้งให้แรบบิทเฝ้าเตาปรุงยาต่อหลังจากที่รู้ว่าอีกคนยังอยู่ที่บ้านหลังเดิมไม่ไปไหน ...ทั้งที่บอกว่าจะไปหาแท้ๆ ....นี่ไม่ได้กลัวหรือยังไงกันนะ
-
ซิลวา
แปลงร่างเป็นสุนัขตัวดำขนาดย่อมๆ ก่อนจะวิ่งไปตามแนวป่าและกระโดดตามหลังคาบ้านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงบ้านอีกคนในที่สุด แสงอาทิตย์เกือบๆจะหมดไป สุนัขขนปุยพยักหน้าทักทายกระต่ายตัวสีดำในสวน ก่อนจะใช้ขาหน้ากระแทกประตูไปสองสามทีแล้วถอยมารอ
-
ริชาร์ด
ต้องกลัว เมื่อนอนร่วมเตียงกับหมาป่าตัวโตนั่นมาแล้ว... ใช่มั้ยล่ะ? หมายถึง รอดมาได้ด้วยน่ะ
-
ริชาร์ด
จัสตินบอกว่าที่แนวป่านั่นมีพวกปิศาจเกรดซีเร่ร่อนอยู่ที่เจาสามารถจัดการได้สบาย ๆ แต่ให้รีบไปทำภารกิจซะเพราะชาวบ้านแถวนั้นค่อนข้างจะมีปัญหาจากปิศาจที่ก่อความวุ่นวาย เขาใช้เวลาทั้งวันเตรียมการ พวกอาวุธที่เขาถนัด เช่นมีดเงินที่เคยได้เลือดของหมาป่าศักดิ์สิทธิ์ตัวนั้นมาแล้ว
-
ริชาร์ด
แต่รอบนี้เขาดันลืมว่ากระสุนเงินหมดตั้งแต่การใช้งานครั้งล่าสุด..เมื่อสี่ห้าวันก่อน และดันลืมซื้อมาจากในเมือง อืม..แค่มีดก็เอาอยู่ เขาไม่ได้เก่งแค่เรื่องใช้อาวุธอยู่แล้ว เสียงเคาะ..ไม่สิ เหมือนกระแทกที่ประตู ดังขึ้น เขาเลยเดินไปเปิดดู
-
ซิลวา
แค่พักเดียวเท่านั้น หูสีดำตั้งตรงก็รู้สึกได้ถึงเสียงฝีเท้าที่เดินมาใกล้และประตูก็เปิดออก สายตาคมเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูให้แค่เสี้ยววิ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในบ้านแล้วกลายร่างเป็นครึ่งมนุษย์แทน "ไง" เลิกคิ้วทักก่อนจะเดินสำรวจว่าอีกคนกำลังทำอะไรอยู่
-
ซิลวา
หยิบมีดขึ้นมาจับแล้วควงมันไปมา "คงไม่ได้เตรียมไว้สำหรับข้าหรอกนะ?" หันไปถามพลางมองอุปกรณ์บนโต๊ะ นี่คงเป็นของที่อีกคนจะนำไปทำภารกิจที่ว่า
-
ริชาร์ด
อา.... แปลกดี ที่เขาไม่รู้สึกกลัวหรือหวาดระแวงอะไรอีกฝ่ายแล้ว เป็นเพราะได้ร่วมรักกันมาแล้วหลายต่อหลายครั้งน่ะหรอ? เปล่าหรอก อีกฝ่ายดูไม่ได้จงใจอยากจะปลิดชีพเขาเท่านั้นล่ะ มองร่างสูงใหญ่ที่เดินสองเท้าและมีขนปุกปุยก่อนผ่อนลมหายใจออกมา "เจ้าคิดว่าไงล่ะ"
-
ริชาร์ด
ถามกลับไปแล้วเดินผ่านเจ้าของร่างสูงใหญ่ไปยังที่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะปืนสีเงินชั้นดีมาเช็ดด้วย แม้จะไม่ได้พกติดตัวไปแต่เวลาว่างเขามักจะนั่งทำความสะอาดและใส่จอาวุธของตัวเอง เขาเหลือตาขึ้นมองร่างครึ่งสัตว์ตรงหน้าก่อนจะหลุบตาลงมองของในมือตัวเองต่อ
-
ริชาร์ด
ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาไม่มีความคิดอยากฆ่าอีกฝ่ายที่ทำเรื่องแย่ ๆ กับเขา แถมยัง....อยากจะรู้เสียอีกว่าเจ้านี่ไปทำอะไรมาบ้าง
-
ซิลวา
วางมีดลงบนโต๊ะ ขณะเดียวกันก็ได้กลิ่นกายอ่อนๆของคนที่เดินผ่านหน้าไป แต่มันก็ทำให้เขาแค่อยากข้าไปใกล้ชิด ไม่ได้เสียอาการเท่ากับก่อนหน้านี้ "ถ้าเจ้าอยากออกแรงอีกก็ย่อมได้....."
-
ซิลวา
มองตามการกระทำของอีกคนแล้วก็ระมัดระวังตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่ภายนอกก็ยังนิ่งเฉยอยู่เหมือนเดิม เดินวนไปอยู่ข้างหลังอีกคน "แต่ข้าคงต้องทำโทษเจ้ามากกว่าเดิมอีกสักหน่อย"
-
ซิลวา
จรดปลายจมูกกับท้ายทอยก่อนจะสูดลมหายใจเบาๆและผละไปดูที่เตาอาหารแทน เพราะกลิ่นนี่จะทำให้เขารบกวนอีกคนจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่ อีกอย่างตอนนี้เขาก็รู้สึกหิวเพราะได้กลิ่นอาหาร "ไม่ชวนแขกกินข้าวหน่อยเหรอ"
-
ริชาร์ด
เขารู้สึกเหมือนมือที่ขยับได้อย่างเป็นปกตินั่นแปลก ๆ ไป อย่างกับ...ประหม่า นี่นับเป็นครั้งแรกที่เขาทำอะไรแบบนี้โดยมีใครจ้องมองอยู่ แน่นอนว่านี่คือพื้นที่ส่วนตัว เขาไม่ได้เปิดให้ใครก็ได้เข้ามาเพื่อทำหรือรบกวนเวลาอะไรของเขาแบบนี้ แบบมัน..
-
ริชาร์ด
ก็แปลกใจกับตัวเองอยู่ที่ไม่ลังเลที่จะเปิดประตูแม้จะได้กลิ่นที่คุ้นจมูกนั่น... ราวกับเต็มใจ เขาชะงักเมื่อปลายจมูกยาว ๆ นั่นกดเข้ามาจากด้านหลัง เบียดดุนตรงท้ายทอยแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จนผิวท้ายทอยนั่นแดงระเรื่อและร้อนผ่าวขึ้นมา "เจ้ากินอาหารมนุษย์ได้?"
-
ซิลวา
"ได้สิ แต่พวกเราไม่ค่อยกินพืช" เอ่ยบอกแล้วหันกลับมามองโต๊ะที่เต็มไปด้วยของวางเกะกะ ดีดนิ้วทีนึงของบนโต๊ะก็สะอาดราวกับถูกขัดเป็นอย่างดี "เช่นนั้นก็เก็บของเจ้าซะ "
-
ซิลวา
คิดว่าคำถามเมื่อกี้เป็นคำเอ่ยชวนกินอาหารเย็นแล้วกัน ปกติพวกเขาก็กินเนื้อสัตว์ปกติเหมือนมนุษย์ แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับร่างที่เปลี่ยนไปด้วยเหมือนกัน "แต่ร่างนี้ข้าก็กินได้เหมือนกันกับเจ้า"
-
ริชาร์ด
อืม...ดีแค่ไหนที่ไม่บอกว่ากินเนื้อมนุษย์หรืออะไรทำนองนั้น จิ๊ปากเบา ๆ กับตัวเองตอนที่เห้นของทุกอย่างที่กระจัดกระจายบนโต๊ะถูกเก็บเรียบเพียงแค่ดีดนิ้วเท่านั้น มาใช้เวทมนต์ในบ้านมนุษย์นี่มันช่างน่าโมโหจริง ๆ ... ต้องทำให้กินจริง ๆ งั้นสิ
-
ริชาร์ด
"งั้นเจ้าก็ไปนั่งรอเฉย ๆ ซะ" ทำไมเขาต้องทำให้ด้วย? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย อืม ถือว่าตอบแทนที่เก็บโต๊ะให้ก็แล้วกัน
-
ริชาร์ด
เขาเดินผละฉีกออกจากจุดที่ร่างครึ่งมนุษย์นั่นยืนอยู่ก่อนจะตรงไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบเอาเนื้อแกะออกมาจากช่องแช่แข็ง บ้านเขามีของตุนเอาไว้มากมายเพราะสามารถทำอาหารได้ เครื่องปรุงก็เช่นกัน..นาน ๆ ทีก็ต้องกลับเข้าเมืองเพื่อไปซื้อ เขาเอากระทะมาตั้งเตาวอร์มไฟแล้วถึงได้เอาเนื้อแกะนั่นมาคลุกกับเครื่องปรุงที่พอมีอยู่บ้าง
-
ซิลวา
"หึ..." หัวเราะเบาๆแล้วก็ยอมไปนั่งแต่โดยดี แผ่นหลังเอนนั่งที่เก้าอี้แล้วมองอีกคนที่หยิบนู่นจับนี่อย่างคล่องแคล่วเหมือนกับทำเป็นประจำ อันที่จริงภายในป่านั้นก็มีบ้านของตัวเองอยู่หรอก แต่เขาไม่ได้ปรุงให้มันน่าอร่อยแบบนี้ แค่อิ่มท้องก็พอ แต่กลิ่นหอมๆที่เริ่มโชยมาก็เริ่มทำให้เขาเปลี่ยนใจ
-
ซิลวา
"เจ้าอยู่คนเดียวมาตลอดหรือ" ใบหน้ายาวๆเท้าคางลงบนฝ่ามือตัวเอง สายตามองตามอีกคนไปเพลินๆ เพราะชายหนุ่มอายุเท่านี้คงไปกินอาหารที่ร้านข้างนอก ไม่ก็ซื้อจากตลาดมามากกว่า แถมตัวคนเดียวแบบอีกฝ่ายน้อยนักที่จะทำอาหารได้
-
ริชาร์ด
เขาเอาเนื้อแกะที่คลุกเคล้าเครื่องปรุงแล้วลงทอดบนเตาที่เตรียมไฟไว้แล้วเหมือนอย่างที่ทำปกติ จะไม่ปกติก็ตรงที่...เพิ่มเนื้อขึ้นมาอีกชิ้นนี่ล่ะ หมาป่ากินเนื้อปรุงสุกด้วยหรอ? มุ่นคิ้วนิด ๆ ตอนที่ถามตัวเองอยู่ในใจแบบนั้น
-
ริชาร์ด
"ใช่ ข้าอยู่คนเดียวตั้งแต่จำความได้" พ่อและแม่ของเขาจากไปกันหมดแล้ว ..ส่วนเหตุผลคงไม่ต้องถามมากนัก มันเลยทำให้เขามาเป็นนักล่าพวกปิศาจนี่ล่ะ
-
ซิลวา
"คล้ายๆกับข้า" เอ่ยบอกก่อนจะนึกย้อนไปสองร้อยกว่าปีก่อนที่ไม่ค่อยอยากนึกถึง และคิดว่าอีกคนคงไม่ชอบการร้อฟื้นอดีตนัก ...มันเหมือนกับตำนาน ที่เขาเองก็แทบจำไม่ได้
-
ซิลวา
พ่อเขาเป็นอัลฟ่าหัวหน้าฝูงแล้วโดนจับคู่กับแม่ของเขา ทั้งที่จริงแล้วพ่อมีคนรักที่เป็นมนุษย์อยู่ ทั้งคู่กำเนิดลูกชาย ท่านแม่เสียชีวิต และพ่อก็ถูกยึดอำนาจ เขาถูกพ่อมดเก็บไปเลี้ยง...เป็นครั้งแรกที่คิดว่าตัวเองควรมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรสักอย่างเพราะเคว้งคว้างเหลือเกิน ชื่อของเขาตอนนี้ก็คือชื่อที่พ่อมดตั้งให้นั่นเอง
-
ซิลวา
สะบัดมือเสกพวกกระต่ายโง่ๆสองสามตัวมาวิ่งกระโดดในห้อง คอยไปงับกางเกงอีกคนบ้าง นั่งมองมันทำอาหารบ้าง เขาชอบพวกมัน....ไม่เคยกินเสียด้วยซ้ำ
-
ริชาร์ด
"...งั้นเหรอ?" มือยังคงทำอาหารต่อไปแต่หูก็ฟัง สมองคิดตามคำพูดที่ได้ยินนั่นไปด้วย ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าเข้าใจ คล้ายกับว่าช่วงชีวิตเขากับมันจะมีอะไรที่คล้ายกันแบบไม่น่าเชื่อสินะ
-
ริชาร์ด
แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขากลับรู้สึกอุ่นใจแปลก ๆ ทั้งที่มันไม่ควรมีอะไรเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่เหรอ? เอาเนื้อแกะชิ้นที่สองทอดใส่ในกระทะตามไปติด ๆ หลังจากยกชิ้นแรกขึ้นมาปล่อยให้น้ำมันซึมแล้ววางไว้ในในจาน
-
ริชาร์ด
จู่ ๆ ความเงียบก็เข้ามาครอบครอง รู้อีกทีก็เหมือนมีเสียงจุ๊กจิ๊ก ๆ อะไรดังอยู่ "เฮ้ย..." แรงดึงขากางเกงและภาพที่พวกกระต่ายกระโดดเล่นไปรอบห้องของเขาก็คิ้วกระตุก
-
ริชาร์ด
"เลิกเสกนั่นนี่มาสักทีเถอะน่า" พ่นลมหายใจออกมาแต่ก็แค่พูดแค่นั้น ไม่ได้แสดงท่าทีหงุดหงิดหรือรังเกียจอะไรหรอก แค่...คิดอะไรอยู่นะนั่น
-
ซิลวา
"จับทอดเลยสิ" ยิ้มมุมปากหัวเราะหึแล้วเอ่ยออกไปด้วยท่าทีเอาจริง พอเจ้าพวกกระต่ายได้ยินก็กระโดนเหยงๆหาที่ซ่อนตามซอกตู้และบางตัวก็ไปแนบตัวสั่นๆอยู่ที่ขาอีกคนเหมือนจะช็อคขยับไม่ได้แล้ว
-
ซิลวา
กลิ่นหอมของเนื้อยิ่งลอยมาเตะจมูกเมื่ออีกคนวางเนื้อลงบนจาน ดูจากที่ไกลๆแล้วน่ากินเหมือนกัน "แล้วนั่นเนื้ออะไร"
-
ริชาร์ด
อย่าท้า... กำลังจะเอ่ยสู้กลับไปแต่พอเห็นพวกกระต่ายที่กระโดดหนีไปตามซอกในบ้านเขาแล้วแอบยื่นหน้ามองมองด้วยท่าทีหวาดกลัวนั่นเลบไม่ได้เอ่ยอะไร มีก็แต่..เจ้าตัวที่จงใจก่อกวนเขาน่ะ ยืนตัวสั่นงันงกขยับไปไหนไม่ได้แบบนั้นเลยยกยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มตัวลงไปจัยที่แผงคอนุ่ม ๆ แล้วยกเจ้ากระต่ายขึ้นมา "เนื้อเจ้าจะอร่อยเท่าไหนนะ"
-
ริชาร์ด
หันไปหาร่างครึ่งมนุษย์ที่ดูเพลิดเพลินกับการแกล้งพวกกระต่ายแล้วเขาก็หลุดหัวเราะออกมาหน่อย ๆ มุมปากที่แทบไม่ขยับยิ้มคราวนี้มันยกขึ้นมา "ข้าไม่กินเจ้าหรอกน่า" สุดท้ายถึงได้เอ่ยเฉลยแล้ววางกระต่ายที่ว่าลงบนเคาท์เตอร์ แต่ห่างจากระทะร้อนมากอยู่ "เนื้อแกะน่ะ"
-
ซิลวา
อา.....บ้าชะมัด.. รอยยิ้มนั่นทำให้เขาใจเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขาคงไม่เก็บพวกกระต่ายนี่ไปสักพักเลย จากที่ชอบเสกมาดูพวกมันแก้เบื่อ พอมาเจออย่างนี้ก็รู้สึกว่ามันมีประโยชน์มากกว่านั้นทีเดียว
-
ซิลวา
"อืม......" ฮัมตอบอีกคนไปอย่างจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ มองดูอีกคนเล่นกับกระต่ายพวกนั้นเพลินๆ จนอีกคนทำเสร็จทั้งสองชิ้นนั่นแหละถึงจะดึงตัวเองออกมานั่งตัวตรงได้
-
ริชาร์ด
เจ้ากระต่ายนั่นยังมาแวะเวียนมองเขาอยู่อีก เหมือสนใจว่ากำลังทำอะไร เดี๋ยวกินให้จริง ๆ หรอก... ใช้เวลาไม่นานเนื้อแกะในจานก็ถูกเตรียมพร้อมสองทั้งสองจาน เขาตั้งใจทำแบบกึ่งสุกกึ่งดิย แต่ก็ค่อนไปท่างสุกมากกว่าให้ร่างครึ่งหมาป่าตรงโต๊ะนั่น
-
ริชาร์ด
"เอ้า กินซะ..ไม่ถูกปากอย่าบ่นล่ะ" เข้ามาแล้วกินในบ้านเขาเหมือนรู้จักมักจี่เป็นอย่างดีแล้วงั้นล่ะ.. เขาก็...บ้าจี้ทำให้มันจริง ๆ ด้วยสิ
-
ซิลวา
"กลิ่นและรูปร่างดูดี" พยักหน้าชม ระหว่างที่อีกคนจัดแจงนั่งลงฝั่งตรงข้าม ก็ไม่ค่อยชินนักหรอก แต่มันไม่แย่เท่าไหร่เลย ... แต่ก็สังเกตว่าเนื้อของเขาดูจะแตกต่างกับของมันตรงที่หั่นแล้วยังมีเลือดซึมออกมานิดๆ แต่ของมันไม่มี
-
ซิลวา
อา...ช่างใส่ใจรายละเอียดจริงๆ "จะกินล่ะนะ" ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ตัวเองเห็น แต่ก็อ้าปากงับส้อมที่จิ้มเนื้อที่หั่นแล้วขึ้นมาชิมก่อนที่เจ้าบ้านจะได้กินซะอีก
-
ซิลวา
"อืม......" แค่ฮัมออกมาพลางพยักหน้าลง แล้วหั่นชิมอีกคำ
-
ริชาร์ด
"แน่ละ" เอ่ยตอบอย่างมั่นใจ เขามั่นใจว่ามันอร่อยกว่าร้านอาหารที่เคยไปกินบางที่ในเมืองด้วยซ้ำน่ะนะ ก็เคยทำมาตั้งแต่เด็กนี่ มองท่าทีของมันไปพลางโดยที่ยังไม่ได้เตรียมจะกินของในจานตัวเองเพราะมัวแต่สนใจว่ามันจะรับรู้รสชาติเป็นยังไงบ้าง
-
ริชาร์ด
มันไม่ได้ชมเชยอะไรเขาแต่การเห็นว่าพยักหน้ารับแบบนั้นก็งบอกได้แล้วว่ามันชอบหรือไม่ชอบ เขาก้มลงจัดการสเต็กเนื้อแกะในจานตัวเองบ้าง ซอสที่เขาทำเองก็ทอดลงไปพร้อมเนื้อแล้ว เลยแทบกินได้ไม่ต้องปรุงอะไรเพิ่มอีก มันนุ่มกำลังดี ฉ่ำ และอร่อย
-
ซิลวา
เขาก็เคยกินอาหารที่มนุษย์ทำมาหลายปี แต่วันนี้กลับเป็นรสชาติที่อาจจะทำให้เขาลืมสิ่งที่เคยกินมาเลยล่ะ รสชาติที่ดีบวกกับเนื้อที่สุกกำลังดีแบบนี้มันยิ่งซะกว่าถูกปาก เขาทนกินอาหารที่เจ้าแรบบิททำให้ทานมาได้ยังไง...
-
ซิลวา
รวบมีดและส้อมวางไว้ในจาน รอจนอีกคนกินเสร็จก็โบกมือสองสามทีให้จานชามบนโต๊ะลอยไปจัดการตัวเองในที่เดิมของมัน "อร่อยกว่าที่เจ้าแรบบิททำซะอีก...วันหลังจะเอาเนื้อมาให้" นี่คือคำชมที่เขามอบให้...และแถมด้วยคำที่เหมือนกับจะปราถนาดีแต่มีผลประโยชน์แอบแฝง
-
ซิลวา
ความมืดข้างนอกเริ่มจะครอบคลุมลงมา ภายในบ้านที่จุดไฟส่องสว่างก็ยิ่งชัดเจน คงรู้หรอกว่าการที่เขาไม่ไปไหนนี่คืออะไร
-
ริชาร์ด
เขามองตามมือที่มีขนปุกปุยนั่นจับมีดจับส้อมได้อย่างกับมนุษย์แล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ ถนัดได้ยังไงล่ะนั่น.. ปล่อยให้ต่างคนต่างกินจนสุดท้ายก็หมดจาน แต่ถึงอย่างนั้นอีกคนก็กินหมดก่อน ไม่รู้ว่าอดอยากมาหรืออะไร
-
ริชาร์ด
มองมือที่สะบัดเรียกเวทย์ออกมาจัดการกับจานชามและอุปกรณ์ครัวที่เขาทำเลอะไปก่อนหน้า "ใช่..แต่จะเอาเนื้อมา?..กะย้ายรกรากเลยหรือยัง" เหมือนจะบ่นอยู่ในคอกับการกระทำของมัน ทำอย่างกับอยู่บ้านหลังเดียวกันแล้วงั้น
-
ซิลวา
ฮัมเสียงในลำคอเหมือนสิ่งที่อีกคนพูดเป็นอะไรที่น่าสนใจ "จะลองคิดดู ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้นล่ะก็" เลิกคิ้วด้วยหน้าแบบหมาป่า ก่อนจะมองหน้าอีกคนฝั่งตรงข้ามนิ่ง
-
ซิลวา
"คงไม่คิดว่าข้าจะมากินข้าวเฉยๆหรอกนะ?" ดักความคิดที่อีกคนจะบอกให้เขาออกจากที่นี่ไปได้เลย นี่มนุษย์ทำอะไรบ้างนะ กินข้าว อาบน้ำ ถึงจะเข้านอนใช่มั้ย จริงๆดีดนิ้วซะก็สะอาดแล้ว แต่การได้แช่น้ำมันก็รู้สึกว่าได้ชำระร่างกายมากกว่าใช้เวทย์ล่ะ
-
ริชาร์ด
อา .... ประชดต่างหาก ถ้าเป็นคนธรรมดาเขาคงประทะฝีปากไปแล้ว แต่นี่รู้สึกว่าเหนื่อยเปล่าเลยแค่ตวัดตามองหน่อย ๆ แทน
-
ริชาร์ด
"แล้ว...? อาบน้ำ นอน? กับข้าอย่างเมื่อคืน?" เขาก็แค่กวนเล่นไปเท่านั้นล่ะ..อัลฟ่ากับโอ้เมก้าที่ไม่ได้เป็นคู่กันอยู่แค่สองต่อสอง..แค่ป่านไปคืนหนึ่งโดยไม่เกิดอะไร มันจะเป็นได้หรือไง?
-
ริชาร์ด
เขาก็ไม่ได้จะออกปากไล่ทันทีหรอก.. ก็..ไม่ได้รู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่ด้วยกัน "แล้วเหตุผลอะไรให้เจ้าเปลี่ยนร่างไปมา?" เพราะมีหลายร่างเขาเลยอยากรู้เรื่องการจัดสรร
-
ซิลวา
น่าแปลกใจที่ไม่ได้ถูกผลักไสไล่ส่งหรือเกรงกลัวเขาอย่างวันแรกๆ.. หรือเพราะได้นอนเคียงข้างกันเมื่อคืน ....ก็ไม่ได้แย่ใช่มั้ยนะ
-
ซิลวา
"บ้านเจ้าคับแคบไปสำหรับร่างหมาป่า...และร่างนั้นก็หยิบจับอะไรไม่ค่อยสะดวกนัก" และร่างคนก็มีแค่ตอนที่ต้องแสดงตัวเป็นนักเวทย์ หรือเพื่อความคล่องตัวบางอย่างเท่านั้น
-
ซิลวา
หัวเราะในลำคอแล้วโบกมือให้อีกคนไปได้ "ข้าไม่จำเป็นต้องอาบน้ำ เจ้าไปสิ"
-
ริชาร์ด
เขารู้สึกว่าไอ้ร่างสองขานี่มันดูน่าเกรงขามกว่าหมาป่าจริง ๆ ซะอีก เพราะแม่งดูเป็นมนุษย์แต่หน้าเป็นหมาเนี่ย.. "อืม.." ฮัมรับทำความเจ้าใจกับการจัดสรรเรื่องร่างต่าง ๆ ที่สามารถแปลงกายได้
-
ริชาร์ด
เขาก็ไม่รู้ว่าเวลาแปลงมันรู้สึกดีมั้ยอะไรยังไง ก็เวลาอยากวิ่งไกล ๆ เร็ว ๆ ก็ใช้ร่างจริง อะไรแบบนั้น "เจ้าพูดอย่างกับข้ารองั้นล่ะ" คิ้วกระตุกนิด ๆ ตอนเห็นท่าทีของมันทำเหมือนว่าเป็นบ้านตัวเอง บอกให้เขาไม่ต้องเกรงใจอะไรทำนองนั้ร
-
ซิลวา
"หึ...ข้าสิที่ต้องรอ..." เอนหลังพิงพนักเก้าอี้มองอีกคนต่อก่อนที่สักพักกระต่ายพวกนั้นจะกระโดดขึ้นมานั่งบนโต๊ะทำความสะอาดหน้าตาตัวเองอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
-
ซิลวา
"รึจะให้ข้าช่วยอาบ? จะได้ไวๆ" ดีดนิ้วครั้งนึงเสื้อของอีกคนก็ถูกปลดกระดุมออกจนแผงอกขาว้นียนโผล่มาให้เห็นตรงหน้า เสียดายที่ร่างนี้ผิวปากไม่ได้
-
ริชาร์ด
มองเจ้าของร่างครึ่งหมาป่านั่นแล้วก็ถอยหลังกำลังจะเดินไป จนเสียงนั่นขัดขึ้นมาอีกรอบแถมยังใช้เวทย์กันหน้าตาย ทั้งที่เขาก็บอกแล้วว่าอย่ามาใช้เวทย์ในที่ของเขานัก... "ข้าอาบเอง"
-
ริชาร์ด
ชักสีหน้าใส่แต่ก็ปลดเสื้อตัวเองออกมันตรงนั้นเลย ไม่อยากโดนเป็นสาวน้อยโดยการรวบเสื้อกลับมาอาย ๆ หรอก... เขาหันหลังเดินหนีจากมันตรงนั้นเพื่อเข้าห้องน้ำไปจัดการอาบน้ำอาบท่าซะ
-
ซิลวา
อา...ไม่คิดว่านั่นเป็นผลเสียกับเขาหรอก หางตาที่ตวัดมามองพร้อมกับปลดเสื้อออกนั่นแทบทำให้เขาลุกไปช่วยมันจริงๆได้ด้วยซ้ำไป
-
ซิลวา
หลังจากมองส่งแผ่นหลังเนียนที่หนีเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อยแล้วเขาก็ลุกขึ้นมา ดีดนิ้วเก็บพวกกนะต่าย ก่อนจะหันหน้าเดินเข้าห้องนอนอีกคนไปอย่างถือวิสาสะทันที ห้องนี้เขาคุ้นเคยมากกว่าห้องอื่นในบ้านนี้อีก
-
ซิลวา
สะบัดมือร่ายเวทย์ชะล้างจนทำให้เหลือแต่ร่างกายเปล่าเปลือยของตนเองที่หมดกลิ่นและคราบต่างๆจากการปรุงยาวันนี้ ก้าวขาขึ้นไปบนเตียงนุ่มก่อนจะนอนหนุนแขนตัวเองและหันไปทางประตู เตรียมตัวรอ
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น