บทที่7 : ติดกับดัก
-
ความเดิม ---- กลิ่นหอมที่ชวนลุ่มหลงยังถูกปล่อยออกมาเรื่อย ๆ รุนแรงขึ้นทุกที...ที่สบตากับมัน "อืมมมมม" ปลายลิ้นยังเลียดูดอยู่กับปากยาวของมัน ------
-
ซิลวา
"อืมม..." เขยื้อนร่างกายเนิบนาบเหมือนไม่อยากออกไปจากร่างกายของอีกคน กลิ่นดินที่ชุ่มฝนพรำจากด้านนอกโชยขึ้นมาถึงหน้าต่างห้องนอนที่เขาอยู่ ค่อยเบาใจเรื่องกลิ่นของอีกคนขึ้นมาบ้าง ....ทำไมถึงต้องหวงขนาดนี้กันนะ...ทั้งที่เป็นมนุษย์แท้ๆ
-
ซิลวา
....หรือเพราะเป็นคู่ของเขากันนะ........มันเลยรู้สึกต้องการจะยึดไว้เป็นของเขาเพียงเท่านั้น.. ...ทั้งใบหน้าต้องการยามเป็นสัด.....เสียงครางอย่างเย้ายวน...ท่าทางที่ล่อลวงเขาทุกท่วงท่านั่น ไม่อยากให้ใครเห็น..หรือแม้แต่ได้กลิ่น
-
ซิลวา
"คืนนี้....อย่าออกจากห้อง..." ถอนกายออกมาทั้งที่มันยังขยุ้มขนรอบคอเขาไว้แน่น....ของเหลวสีขาวล้นทะลักออกมาจนเปรอะเต็มหน้าขา....นั่งขดตัวล้อมรอบอีกคนแล้วยื่นหน้าไปคลอเคลียไม่ห่าง
-
ซิลวา
"สัญญากับข้า" ถึงเขากับมันจะพบกันแค่สองครั้ง... แต่ราวกับว่าพบเจอและผูกพันกันมานาน...
-
ริชาร์ด
หอบหายใจรวยรินไม่น้อยเมื่อกิจกรรมก่อนหน้าเชื่องช้าลงไปเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดลง ลมหายใจขอลเขายังถี่กระชั้นอยู่บ้าง ดวงตาสีอ่อนปรือมองเจ้าของร่างใหญ่โตที่ปกคลุมไปด้วยขน ครั้งแรก..เขาเลิกขัดขืนเพราะเหนื่อย และรู้ว่าสู้ไม่ได้ แต่ตอนนี้..มันเหมือนมีอะไรที่มากกว่านั้นแล้ว
-
ริชาร์ด
ดวงตาจ้องมองเจ้าของน้ำเสียงมุ้มน่าเกรงขามของมันนั่นก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมายาว ๆ "อืม..." ของเหลวร้นไหบทะลักออกไปจนต้องรีบคว้าเอาทิชชู่หัวเตียงมาซับทันที อา..บ้าชิบ
-
ริชาร์ด
มองหมาป่าตัวโตที่ขยับถอนกายออกมาแล้วซุกซบอยู่ข้างกายเขาแทน ไม่ได้รู้สึกรังเกียจสักนิด ทำไมกันล่ะ? "ทำไมถึงต้องสัญญากับเจ้า" ไม่ได่มีวี่แววจะกำจัดหรือตั้งตนเป็นปรปักษ์ แต่เขาเพียงแค่สงสัยเท่านั้น
-
ซิลวา
หึ... ร่างหมาป่าชูคอแข็งตั้งตระหง่าน แค่นเสียงเหมือนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ลมหายใจเป่ารดอีกคนที่ผุดลุกขึ้นมาคว้ากระดาษชำระไปหนีบอุดไว้ด้วยใบหน้าแดงเรื่อแต่ก็มุ่นคิ้วขมวดด้วยความคับข้องใจ ...ไม่น่ารักเอาซะเลย
-
ซิลวา
"นั่นเป็นคำสั่ง...." เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับทำนิ่งเฉย คงมีแค่คนตรงหน้าเท่านั่นที่เขาจะอนุญาติให้เรียกแทนตัวเขาอย่างเสมอตัวแบบนี้... ....บางก็ได้ยินคำว่าท่านจนเคยชินไปหน่อย....
-
ซิลวา
เจ้างั้นรึ หึ....คนที่เรียกแบบนี้มักจะไม่ได้รู้จักและหวังร้ายกับเขาแทบทุกคน เลยไม่เหลือรอดมาพูดเจื้อยแจ้วแบบนี้สักเท่าไหร่... เขาขยับลุกขึ้นแล้วกระโดดลงไปยังพื้นที่ข้างๆเตียง นัยน์ตาสีฟ้าอมเทายังคงเรืองรองขึ้นมาเองแม้ว่าแสงจันทร์จะไม่ตกกระทบ ...สายตาที่ราวกับต้องมนต์นั่น
-
ซิลวา
"ถ้าไม่เอ่ยออกมา....ข้าคงต้องอยู่ที่นี่ต่อ....จนรุ่งสาง" ปรายสายตามองอีกคนก่อนจะเดินไปสำรวจรอบห้องนอนของอีกคนว่ามีอะไรบ้าง "และนั่นก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอก"
-
ริชาร์ด
อา..คำสั่งเนี่ยนะ ขยำทิชชู่ที่ใช้แล้วไปยังมุมห้อง เขาไม่เสี่ยงในการปาใส่เจ้าของขนสีดำนั่นหรอก.. เสียงเล็บเท้าที่เดินแกร่ก ๆ กระทบลงที่พื้นให้คนความรู้สึกประหลาดในใจไม่น้อย แล้วตกลง...เจ้าหมาป่านี่กับเขา มันคืออะไรกันละเนี่ย.. เจอกันสองครั้งแต่ก็ไม่ฆ่าไปซะให้จบเรื่อง
-
ริชาร์ด
"ก็ได้...ข้าไม่ไปไหน" เขาใกล้จะนอนอยู่แล้วด้วย ดีกว่าให้เจ้าของร่างนั้นเดินกดดันเขาไปทุกหย่อมหญ้าแทน
-
ริชาร์ด
เอื้อมไปหยิบเสื้อที่พื้นแล้วก็ชะงัก เลยลุกขึ้นจากเตียง เมินสายตาคมนั่นที่หันมองเขาไปยังตู้เสื้ผ้า พังหมด เสื้อ กางเกง..
-
ซิลวา
"ดี" นั่งลงที่ข้างหน้าต่างมองดูร่างกายเปล่าเปลือยที่ลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ... เป็นรูปร่างที่ข้าไม่คิดจะพิศวาสจริงๆ....จะว่าไปก็ไม่เคยเสพสมกับชายหนุ่มร่างกายแข็งแรงแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน ...เพราะงั้นถึงได้รองรับร่างกายของข้าได้สินะ....และก็น่าจะเหมาะสำหรับลูกๆของข้าด้วย..
-
ซิลวา
อ่าา...นี่ข้าคิดจะสร้างฝูงเหรอ....ไม่สิ... พ่นลมหายใจแรงๆด้วยความคิดที่ตีกันในใจ...ตอนนี้เขาต้องการแค่จะมีสัมพันธ์กับอีกคนก็แค่นั้น.....แต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นมาครอบครองร่างนี้เหมือนกับเขา .....รอข้าแน่ใจก่อน.....ก็คงยังไม่สายล่ะมั้ง.....
-
ซิลวา
มองบั้นท้ายเนียนที่หันหลังให้แล้วกระโดดออกนอกหน้าต่างหายลับไปกับความมืดมิด ไม่มีแม้แต่คำบอกลาใดๆ
-
ริชาร์ด
ได้ยินเสียงผ้าม่านไหวแล้วเขาก็รีบหันขับไปทันที ตรงจุดที่หมาป่าสีดำตัวนั้นอยู่ไม่มีอีกแล้ว...มองผ้าม่านที่เคลื่อนตัวก่อนจะหยุดไปถึงได้รู้มันกระโดดออกไปทางนั้น
-
ริชาร์ด
อะไรกัน "คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป..." ขบฟันแน่นแล้วหรี่ตาลงพร้อมพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ ทำอย่างกับเขาเป็นพวกโอเมก้าที่ต้องขายเรือนร่างเพื่อประทังชีวิตงั้นล่ะ แต่พวกนั้นยังมีค่าตอบแทน ..เขาเนี่ย อะไร
-
ริชาร์ด
ถ้าจะหนีออกไปตอนนี้มันก็ไม่รู้อยู่ดีนั่นแหละ แล้วมันจะต้องเสี่ยงลองหรือเปล่า? คำตอบคือไม่ เขาเหนื่อยแล้ว ดึกแล้วด้วย ที่แน่ ๆ พรุ่งนี้ตั้งใจว่าจะไปหาผู้วิเศษที่ทิ้งที่อยู่ไว้ให้เขา
-
ริชาร์ด
บางทีอาจได้คำตอบอะไรก็ได้ เอาเสื้อผ้าบาง ๆ มาสวมเพื่อเตรียมนอน ปิดไฟให้ครบทุกดวง..รวมทั้งหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้อยู่นั่นด้วย
-
ซิลวา
ร่างสูงในชุดผ้าคลุมสีดำเดินกลับมาที่บ้านตัวเองด้วยอาการเหม่อลอยไม่น้อย... พอเห็นกระท่อมของตนก็กางมือออกมาทาบกับประตูร่ายเวทสองสามบทรอยสักรูปนาฮาทสองตัวที่อยู่บนบานประตูก็เลื้อยออกมาพยักหน้าหงึกหงักให้เขาก่อนที่ประตูจะเปิดออกเห็นสภาพห้องด้านในที่น่าอยู่ ไร้วี่แววฝุ่นมัวเมื่อก่อนหน้านี้
-
แรบบิท
กระต่ายในชุดคลุมตัวนึงกระโดดออกมาทักทายเขาด้วยความน่ารำคาญ จริงๆเขาน่าจะกินมันซะ ถ้ามันไม่มีประโยชน์เช่นดูแลบ้านและแปลงกายเป็นเขาบ้างบางเวลา "ท่านซิลวา! นำพาคนผู้นั้นกลับมาด้วยหรือไม่"
-
ซิลวา
มันกระโดดโลดเต้นอย่างคึกคักและดมดลิ่นเขาฟุดฟิด "เวลาจะนำพามาเอง เจ้าควรเล่าเรื่องราวระหว่างนี้ให้ข้าหัง" ปัดมือสองสามที ก่อนจะตรวจตราที่พำนักของตน และแปลงกายสู่ร่างเดิมลงไปนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง ฟังกระต่ายเล่านิทานก่อนนอนอนนอนต่อไป
-
เช้าวันต่อมา
-
ริชาร์ด
เขาตื่นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกอึดอัดที่ท้องน้อย แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เมื่อคืน..แค่เช็ด แต่ยังไม่ได้เอาของเหลวพวกนั้นออกมาเลย บ้าชิบ! รีบวิ่งผลุบเข้าไปในห้องน้ำแล้วจัดการคว้านมันของเหลวที่ยังค้างอยู่ในตัวเขาออกมา ทั้งขุ่นทั้งหนืด... ให้ตายเถอะ
-
ริชาร์ด
เลยจัดการอาบน้ำขัดตัวไปด้วยเลย ก่อนจะออกมาในชุดสีขาวกางเกงสีดำแบบที่มักจะสวมไว้เวลาอยู่บ้าน เสื้อลักษณะเป็นเสื้อคอจีนสีขาวตัวที่เขาชอบใส่เพราะมันรู้สึกสบายดี สระผมเผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัว เขานึกขึ้นได้ถึงที่อยู่ที่เก็บเอาไว้ในลิ้นชัก เลยดึงมันออกมาพิจารณาดูอีกครั้ง
-
ริชาร์ด
คิดดีแล้วใช่มั้ยวะ.. อืมม เขาใช้เวลาที่มีในช่วงเช้าทำอาหารให้ตัวเองกิน เป็นของง่าย ๆ ที่ซื้อมาตอนที่เข้าไปในเมือง ก่อนจะเริ่มเดินทางไปยังกระท่อมตามที่อยู่นั่นในช่วงบ่าย..
-
ป่ามนตรา
-
ซิลวา
กระต่ายตัวสีดำอ้วนปุกปุยกระโดดออกมาจากพุ่มไม้หน้าบ้านคนที่เพิ่งออกไป มันเปิดซิปเล็กๆที่อยู่บนร่างกายของมันแล้วล้วงเอากระดาษเวทย์ออกมาส่งข่าว ไม่นานนักกระตายที่อยู่ในชุดคลุมก็ได้รับข่าวและวิ่งไปบอกเจ้านายอย่างทันควัน
-
ซิลวา
เปลือกตาของหมาป่าหนุ่มลืมขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าอมเทาเป็นประกาย ร่างที่เต็มไปด้วยขนกลับกลายเป็นผิวเนื้อของมนุษย์ที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากอันเป็นเอกลักษณ์ ปอยผมจากการมัดครึ่งศีรษะเกลี่ยระผิวสีน้ำผึ้ง ถึงสีผิวของเขาจะเข้มกว่าคนอื่นๆ แต่ด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์และเครื่องประดับที่มีอัญมณีสูงค่าแต่งด้วยเครื่องเงินเช่นนี้แล้วก็ไม่มี
-
ซิลวา
"เจ้าจงจำไว้ว่าข้าไม่ใช่หมาป่าศักดิ์สิทธิ์...อย่าเอ่ยในสิ่งที่ไม่จำเป็นออกมา" ปรายตาบอกกับกระต่าย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวรัลแจกในวันนี้ ตราประทับบนแผนที่นั้นบอกเขาได้ดีว่าอีกคนอยู่ไม่ไกลจากที่นี่แล้ว ถึงกระท่อมของเขาจะหายากไปสักหน่ย แต่หากมีแผนที่นั่นก็จะมาถูกทางเสมอ
-
ริชาร์ด
เขาเดินทางตามแผนที่ที่ได้มา มันไม่ไกลไม่ใกล้นัก กระท่อมแถวชานเมืองที่เขาก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติของผู้วิเศษที่มักหลบซ่อนตัว ไม่ค่อยปรากฏกายออกมา แต่...มันขัดกับสิ่งที่เขาเจอวันนั้นหรือเปล่า ก็เล่นเดินมาทักกันเสียแบบนั้น แม้จะปลอดผู้คนก็เถอะ ลมหายใจผ่อนออกมายาว ๆ ขณะที่ก้าวเท้าเข้าไปในผืนป่า
-
ริชาร์ด
ใกล้แล้วสินะ เขายังไม่รู้สึกถึงอันตรายอะไรแบบที่กังวล อาวุธก็ยังพกมาเช่นเดิม เขาไม่สามารถประสาทพวกปิศาจได้เลย มีทั้งหลากหลายรูปแบบ เลยจำเป็นต้องพกอาวุธและสิ่งป้องกันตัวไว้เสมอ ทีนี่งั้นสินะ?
-
ริชาร์ด
หลังจากเดินเท้าเข้ามาได้ไม่ไกลนัก กระท่อมหลังหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นที่อยู่ของผู้วิเศษนั่นก็ปรากฏแก่สายตาของเขา มันไม่ได้ใหญ่โอ่อ่าอะไรนัก แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ได้คับแคบ "ท่านซิลวา"
-
แรบบิท
บานประตูเปิดออกทันทีที่อีกคนอีกชื่อเจ้าของบ้าน กระต่ายตัวนึงโผล่หน้าออกมาทักทายอย่างยิ้มแย้ม ร่าริงเป็นอย่างยิ่ง "ท่านมาพอดี! ท่านซิลวาบอกให้ข่้ารอต้อนรับท่าน เข้ามาสิ เข้ามาสิ!" มันทรงตัวด้วยหางหลายพวงกระโดดเด้งและดึงตัวอีกคนเข้ามาในกระท่อมที่ดูกว้างกว่าที่เห็นข้างนอก ดันตัวมนุษย์ที่มาใหม่ผ่านซุ้มประตูที่มีม่านปิดเข้าไปอีกห้อง
-
ริชาร์ด
ชะงักไปจนเกือบจะชักมีดออกมาแล้วถ้าไม่ใช่เพราะลองเพ่งมองดี ๆ ก็เห็นกระต่ายที่ดูร่าเริงไร้พิษสงนั่นเข้ามาต้อนรับเขาอย่างอารมณ์ดี อา ก็...ไม่มีอะไรน่าแปลกใจนี่? เขามองดูหางพวง ๆ ที่ใช่เป็นตัวกระโดดแทนขาสองข้างนั่นแล้วก็หรี่ลงแบบไม่ค่อยเข้าใจในรูปร่างกระต่ายนี่เท่าไร
-
ซิลวา
ร่างสูงผมสีดำในชุดสบายๆนั่งเขียนหนังสืออยู่บนโต๊ะก็เงยหน้าขึ้นมาสบกับคนที่มาใหม่อล้วพยักเพยิดให้เจ้ากระต่ายนั้นออกไป "เจ้ามาแล้ว..." ยังพูดด้วยเส้นเสียงเดิมที่เคยใช้
-
ริชาร์ด
เขาเดินตามกระต่ายตัวนั้นเข้ามาจนกระทั่งผ่านซุ่มประตูที่มีม่านปิด มองเห็นชายร่างสูงในชุดที่ดูสบาย ๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ดวงตาคมเงยขึ้นมาสบกับเขาแล้วพูด พูดด้วย..น้ำเสียงที่ฟังดูคุนหูอย่างแปลกประหลาด "ข้ามาแล้ว" ย้ำทวนคำนั้น.. ทำไมถึงต้องดูพอใจที่เขามาด้วยล่ะ
-
ซิลวา
"นั่งลงสิ...ริชาร์ต..." กระต่ายได้เล่าเรื่องของมนุษย์ผู้นี้ให้เขาฟังคร่าวๆแล้วเมื่อคืนนี้
-
ซิลวา
"แรบบิทเล่าให้ข้าฟัง...ว่าเจ้าเป็นมือปราบ.....คงไม่ได้เกี่ยวกับที่ข้าทักไปวันนั้นใช่หรือไม่?" มองตามกระต่ายที่กระโดดเด้งออกไปและตะโกนกลับมาว่าจะเข้าไปในเมืองก่อนจะเปิดประตูออกจากกระท่อม เหลือเพียงเขาสองคนที่คั่นด้วยโต๊ะไม้เล็กๆ
-
ริชาร์ด
เขานั่งลงตามที่เจ้าของร่างสูงโปร่งนั่นชักชวน บรรยากาศในนี้มีกลิ่นอบอวลที่หอมดี.. และเขาบรรยายไม่ถูกนักว่ารู้สึกยังไง "ข้าเป็นมือปราบ" พยักหน้ารับ
-
ริชาร์ด
เขาไม่รู้ว่าควรจะเรียกคนตรงหน้าว่า 'ท่าน' หรืออะไร..เลยกลายเป็นไม่ได้เอ่ยสรรพนามตรงข้ามนั่นไป แต่เป็นการตอบคำถามในเรื่องของตัวเองแทน "ข้าเป็นมือปราบมาตั้งแต่จำความได้แล้ว"
-
ซิลวา
"แต่ข้าได้กลิ่นอายหมาป่าศักดิ์สิทธิ์ชัดเจนกว่าเมื่อวานอีกนะ?.....เกิดอะไรขึ้น..เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่" ปิดหนังสือบนโต๊ะและประสานนิ้วเรียวยาวที่ประดับแหวนสีฟ้าอมเทาเข้าหากัน รองข้อศอกจ้องสบตาอีกคนอย่างตั้งใจฟัง "เรียกข้าว่า ซิลวาก็ย่อมได้"
-
ริชาร์ด
เดี๋ยวก่อน.... เขาชะงักไป ผู้วิเศษนี่รู้เรื่องอะไรไวแบบนี้เชียวหรอ เขาเลยอดสูดกลิ่นฟุดฟิดของตัวเองไม่ได้เลย เขาไม่เห็นได้กลิ่นอะไรจากหมาป่านั่นเลย..
-
ริชาร์ด
"ข้าถูกตาม เมื่อคืนนี้..หมาป่านั่นตามมาที่บ้านของข้าจนพบ" กำลังชั่งใจอยู่ว่าที่เล่าให้ฟังนี่ดีแล้วจริง ๆ ใช่หรือเปล่า
-
ซิลวา
"เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่...." เอียงคอถามอย่างกับว่าตัวเองไม่ได้ทำเรื่องอย่างนั้นไป แสร้งถอนหายใจออกมาเบาๆ
-
ซิลวา
"ข้ารู้...ว่าเจ้าคงลำบากใจที่จะเล่า.....เพราะมันเกี่ยวกับร่างกายที่เป็นโอเมก้าของเจ้าใช่ไหม..."
-
ริชาร์ด
"ไม่...ข้าไม่ได้ได้รับบาดเจ็บอะไร" ยกเว้นข้างล่างน่ะ...เขาควรขอบคุณที่หมาป่านั่นมันไม่กัดคอเขาหรือทำเครื่องหมายอะไรใช่มั้ยวะ.. มองหน้าซิลวทาที่ทำท่าทางอย่างกับเป็นห่วงเป็นใยเขา ใช่..มันเกี่ยวกับโอเมก้าอย่างเขาโดยตรง
-
ริชาร์ด
"แล้วสรุป..ท่านจะช่วยอะไรข้าได้หรือไม่" ก็ที่เรียกเขามา..เพราะเหตุนี้ไม่ใช่หรอไง
-
ซิลวา
"ได้สิ.." พยักหน้าอย่างมั่นใจและคลี่ยิ้มออกมาที่มุมปาก "...ข้าช่วยได้แน่อยู่แล้ว..."
-
ซิลวา
นัยน์ตาสีฟ้าซีดๆสบกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอยู่นานก่อนจะแบมืออกมาวางบนโต๊ะทั้งสองข้าง "ข้าขอตรวจสอบอะไรหน่อย...วางมือของเจ้าลงมา" เอ่ยบอกอีกคนเหมือนเป็นแค่เพียงประโยคบอกเล่า ไม่มีคำสั่งใดๆในนั้น
-
ซิลวา
"จริงๆกระท่อมของข้าสามารถป้องกันการบุกรุกของเหล่าปีศาจได้...เจ้าจะมาอาศัยก็ย่อมได้....แต่ปัญหาของเจ้าคงเป็นการขับไล่หมาป่าตนนั้น...มากกว่าจะมาอาศัยอยู่ที่นี่สินะ" "แต่ข้ามีข้อแลกเปลี่ยนให้ทำอยู่แล้วล่ะ...ไม่ต้องกังวลไปหรอก"
-
ริชาร์ด
มองรอยยิ้มจากใบหน้าของคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นผู้วิเศษแล้วก็สองจิตสองใจหน่อย ๆ เขาจะเชื่อได้จริงใช่หรือเปล่านะ... แต่คำพูดที่บอกว่าเชื่อได้ และรังสีอะไรรอบกายนั่นทำให้เขารู้สึกไม่อยากปฏิเสธ..รู้สึกว่า ก็น่าจะพึ่งพาได้ล่ะนะ ไม่มีใครกล้าหลอกเขาหรอกน่า ไม่งั้นได้หัวกุดแน่ วางมือลงบนฝ่ามือที่แบรออยู่บนโต๊ะก่อนแล้ว
-
ริชาร์ด
ทีแรกก็ชั่งใจอยู่ แต่เพราะแววตาและน้ำเสียงไม่ได้มีท่าทีจะบังคับหรือสั่งเขา..เหมือนหมาป่านั่นน่ะ ที่บอกให้เขาอยู่แต่ในห้องวันนั้น น่าหงุดหงิด..... "อืม..มีวิธีหรือเปล่า หรือข้าต้องมาอยู่ที่นี่...จนเจ้านั่นเลิกสนใจข้า?"
-
ซิลวา
"อืม...สักครู่" เขากระชับมือของมนุษย์ตรงหน้าแล้วเอ่ยเสียงทุ้มยับยั้งอีกคนก่อนที่สบตาแล้วพริ้มหลับนิ่งๆ การที่เขาจะตรวจสอบสภาพร่างกายของอีกคนได้ ก็ต้องให้อีกคนมีสติ แต่ไม่ต่อต้านเขาเท่านั้น....การล่อลวงครั้งนี้จึงเกิดขึ้น
-
ซิลวา
อา...ร่างกายอีกคนช่างบริสุทธิ์... นอกจากกลิ่นอายของเขาแล้ว ก็ไม่มีอัลฟ่าหรือสิ่งอื่นใดได้ครอบครองร่างกายนี้มาก่อน... เขาค่อนข้างจะเห็นแก่ตัวในเรื่องนี้อยู่พอสมควร....ถึงจะถูกใจมากแค่ไหนก็เถอะ แต่เหนือสิ่งอื่นใด...ถึงเขาจะแน่ใจและตกลงใจจะจับคู่กับคนตรงหน้า....อีกคนก็เป็นมนุษย์ที่มีความดื้อดึงอย่างนี้อยู่ดี...
-
ซิลวา
สายตาที่มองเขายามต้องการกับยามปกติช่างแตกต่าง....และเขาแน่ใจว่าอีกคนไม่ยอมรับร่างหมาป่าแบบนั้นสักเท่าไหร่..ถึงได้มาที่นี่ ...ใช่ว่าเขาจะน้อยใจหรอกนะ... เพราะยังไง....คนตรงหน้าก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี ลืมตาขึ้นมาสบกับอีกคนอย่างแน่วแน่...และดึงมือออกจากการจับกุมกันอย่างอาลัยนิดๆ
-
ซิลวา
กำไลเส้นหนึ่งปรากฎอยู่บนมือของอีกคน "กำไลนี่จะทำให้ข้าไปปรากฎตัว ณ ที่ๆเจ้าเจอกับหมาป่าตนนั้น" เขาประสานมือเข้าด้วยกันอีกครั้ง และพยักหน้าลง "หากข้ากำจัดมันสำเร็จ..ค่อยจ่ายค่าตอบแทน....แต่ถ้าไม่สำเร็จ เจ้าจะมาอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้"
-
ริชาร์ด
ไม่รู้ทำไม...แต่เขากลับรู้สึกว่าแววตานี้มันคุ้นแบบแปลก ๆ หรืออาจจะเคยเดินสวนกันในเมืองมาก่อน แต่ผู้วิเศษที่ชื่อซิลวาอะไรนี่ก็เดินมาทักเขาก่อนในห้องนี้สาธารณะนี่เนอะ เลยอาจจะไม่แปลกเท่าไรที่จะรู้สึกคุ้นเคย "กำไล...ให้ข้างั้นหรือ?" คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้ของมาแบบนี้
-
ริชาร์ด
ถึงจะต้องจ่ายค่าตอบแทนคราวหลังถ้าหากว่ามันสำเร็จก็เถอะ แต่ก็คุ้ม เหมือนใช้ของก่อนไม่พอใจก็คืน พอใจค่อยเงินอะไรทำนองนั้นล่ะมั้ง มือของคนตรงหน้าก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีไออุ่นอะไรบางอย่าง อธิบายไม่ถูก จริง ๆ เขาอธิบายอะไรไม่ถูกเต็มไปหมด
-
ริชาร์ด
หรืออาจจะเพราะความเป็นผู้วิเศษมันเลยต้องมีอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นงั้นสินะ? "ขอบใจ...หากสำเร็จข้าจะแวะมาที่นี่อีกเพื่อตอบแทน" หวังว่ามันจะช่วยได้น่ะนะ.. ก็เขาน่ะ ก...... เม้มริมฝีปากกลืนความคิดนั้นลงคอไป
-
ซิลวา
พยักหน้าลงนิดๆเพื่อเป็นการตอบรับ.... "ข้าอาจจะทำได้แค่ขับไล่หมาป่าตนนั้น...แต่ก็ยังดีกว่าไมาได้ทำอะไรเลยล่ะนะ" ยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นมาส่งแขกกลายๆ มนุษย์ผู้นี้คงมาแค่ต้องการหาทางหนีจากเขา
-
ซิลวา
"รอยสลักนั่นคือเวทย์ที่หากเอ่ยขึ้นมาข้าจะปรากฎตัวขึ้น...ขอให้เจ้าจงจำไว้ให้ดี" ว่าข้าจะเก็บค่าตอบแทนอย่างสาสมเชียว....
-
ริชาร์ด
ไม่ ดียิ่งกว่าที่คิดอีก..อย่างน้อยถ้าขับไล่ไปได้หลายครั้ง เจ้าหมาป่านั่นคงจะเบื่อและไปจากเขาเองนั่นล่ะ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองจ้องรอยยิ้มที่ยกขึ้นตรงมุมปากก่อนจะพยักหน้ารับ มันคง...ดีกว่าที่คิดล่ะมั้ง ผู้วิเศษผู้นี้อาจจะอยากช่วยเขาจริง ๆ "ขอบใจท่านมาก"
-
ริชาร์ด
เป็นครั้งแรกที่เรียกแบบนับถือกว่าตอนที่เดินก้าวเท้าเข้ามา รับฟังวิธีการเรียกแล้วก็แอบหวังว่าจะไม่ต้องใช้..แต่ถ้าเจ้าหมาป่านั่นตามมาล่ะก็ หึ ข้ามีตัวช่วยแล้ว..
-
ซิลวา
"ไว้ตอบแทนข้าดีกว่า ไม่ได้ให้ฟรีหรอกนะ" เอ่ยขึ้นอย่างติดตลกตอนที่ส่งอีกคนออกประตูกระท่อมของตัวเแงไป มองแผ่นหลังตรงแหน่วที่ดูขึงขัง แต่กลับอ่อนระทวยเมื่อเจอกับเขาในร่างนั้น... อา...ใช่...เพราะร่างนั้นจริงๆนั่นแหละ
-
ริชาร์ด
"ได้ เป็นเงินหรืออะไรก็บอกข้าแล้วกัน" เขาพูดทิ้งเอาไว้เท่านั้นก่อนจะเดินออกจากกระท่อมหลังนั้นพร้อมกับของหนึ่งอย่างที่คิดว่าน่าจะช่วยปกป้องเขาจากหมาป่าหื่นกามนั่นได้ นึกได้แบบนั้นก็รีบตรงกลับไปยังบ้านของตัวเอง อีกสามวันเขาจะต้องเข้าป่าอีกครั้ง คราวนี้เป็นพวกปิศาจระดับที่สอง ไม่ได้เก่งแต่ก็ไม่ได้อ่อนเสียทีเดียว ยังไงก็ต้องเตรียมเอาไว้ก่อน
-
ซิลวา
ก้มลงมองมือตัวเอง ก่อนจะพ่นลมหายใจหน่อยๆ....อย่างน้อยก็ได้ตรวจสอบอีกคนอย่างที่เขาอยากทำล่ะ เอาล่ะ...คืนนี้คงเจอกันอีก....เจ้ามนุษย์
-
ซิลวา
ตกเย็นเขาก็กินอาหารแบบเดียวกับมนุษย์ที่แรบบิทปรุงขึ้นมาจากการไปซื้อของในตลาดกลางเมือง จนถึงเวลาเข้านอน...ร่างสีดำทมึนก็โผล่ขึ้นที่บริเวณบ้านของมนุษย์ที่พึ่งจะมาเยี่ยมเยียนเขาอีก
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น