บทที่4 : ผู้วิเศษแห่งป่ามนตรา
-
ความเดิม -------------------- ดวงตาทั้งสองปิดลง ไม่รู้เลยว่าหมาป่าตัวดังกล่าวทำอะไรกับเขาต่อ เหมือนจะเตรียมใจเอาไว้แล้วด้วยว่าถ้าโชคดีสลบไปก่อนตายก็คงไม่เป็นไรถือว่าไม่เจ็บไม่อะไร แต่มันมากกว่าที่เขาคิด นอกจากไม่ตายแล้ว เหมือนถูกหมายหัวเอาไว้ว่าหลังจากนี้ชีวิตเขาคงไม่สงบสุขอีกต่อไป.... -----------
-
ซิลวา
กลางดึกคืนนั้นมันจัดการกับพวกเศษสวะที่ใช้อาณาเขตนี้เป็นที่ซ่องสุ่มและล่อลวงมนุษย์ มนุษย์เด็กสองคนนั้นยังมีชีวิตแต่ก็ร่อแร่... ถ้าไม่ได้เศษพลังที่มันแบ่งให้นิดหน่อยก็คงไม่รอด
-
ซิลวา
...ข้าไม่ได้รู้สึกเห็นใจมนุษย์ขึ้นมาหรอกนะ... แต่เรื่องมันจะยุ่งยากถ้ามีใครมาตายในที่ของมันแล้วพาพวกพ้องมายุ่มย่าม มันคาบร่างเล็กๆไปทิ้งไว้ท้ายหมู่บ้านมนุษย์ใกล้ๆ....เป็นเวลาเกือบรุ่งสาง
-
ซิลวา
...ขณะที่จะจากมาก็เห็นว่ามีกลุ่มคนที่สวมชุดคล้ายๆเจ้ามนุษย์โอเมก้าที่จะสังหารเขาให้ได้กรูเข้ามาดูเจ้าเด็กพวกนั้น ตะโกนโหวกเหวกแล้วจับกลุ่มกระโจนเข้าไปในป่า มันขมวดคิ้วและนึกอย่างใจเย็น...
-
ซิลวา
หึ...นั่นสินะ เจ้ามนุษย์โอเมก้านั่นคงไม่ได้ตั้งใจมาฆ่ามันแต่แรก ช่างโง่เขลาและน่าสนใจจริงๆ แต่มันเองก็บาดเจ็บไม่น้อย...คงต้องหลบไปก่อน..
-
ซิลวา
อาวุธที่พวกคนเหล่านี้ใข้ก็ไม่ได้ธรรมดาสักเท่าไหร่...ถึงมันจะหลบได้ก็เถอะ แต่ด้วยสภาพตอนนี้...คงย่ำแย่กว่าเดิม มันพรางตัวเข้ากับเงา เก็บงำประกายแสงของนัยน์ตาสีฟ้าเทานั่น...แล้วสะกดรอยตามไป หากอาณาเขตของมันถูกพบเจอและรุกล้ำ..มันก็จะสังหารให้หมดสิ้น
-
ริชาร์ด
ผ่านมาสองวันเต็ม ๆ หลังจากเรื่องบัดสีเกิดขึ้นในป่า... เขาจำไม่ได้เหมือนกันว่ากลับมายังไง แต่พวกคนในหมู่บ้านต่างเล่าเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาอยู่ในป่าที่น่ากลัวอย่างไร้รอยขีดข่วน
-
ริชาร์ด
ดูตื่นเต้นและคิดว่าเขาเป็นผู้วิเศษ หึ วิเศษกับผีสิ รอยแผลเขาหายไปเหลือแต่รอยข่วนที่อกเล็กน้อย เหมือนมันถูกเยียวยา..เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
-
ริชาร์ด
นอกจากไอ้หมาตัวนั้นมันจะไม่ฆ๋าเขาแล้ว..ยังใช้พลังแผ่ออกมาเพื่อป้องกันเขาเอาไว้อีก พ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ ตอนที่เดินมาประชุมงานทำภารกิจอื่นต่อ
-
ริชาร์ด
เขายังหวาด ๆ ที่จะกลับเข้าป่านั่น แต่ก็คิดว่าถ้าแข็งแรงเมื่อไรล่ะก็จะกลับไปล่าหัวนั่นให้ได้เลยที่มันย่ำยีเขาขนาดนี้ ทั้งเจ็บตัวและเจ็บใจ.. วันแรกนี่เดินแทบไม่ได้ ขาเขออ่อนปวกเปียก พลังกายก็แทบไม่มี
-
ต่อมา....
-
ณ เมืองหลวง
-
ซิลวา
รูปลักษณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันทำให้เขาดูแย่... บ่นกับตัวเองเมื่อต้องมานั่งเฝ้าสังเกตมนุษย์คนเดิมมาตลอดหนึ่งวันด้วยร่างของสุนัขขนสีดำที่มีนัยน์ตาสีฟ้าซีดไม่สว่างเรืองรองเท่าเดิม
-
ซิลวา
สุนัขในเมืองต่างหลีกเลี่ยงมัน และเคารพด้วยความยำเกรง...แต่บางตัวก็พยายามเข้าใกล้จนน่ารำคาญ มันตวาดไล่ไปจนหมด ทั้งวันนี้เลยไม่มีสุนัขตัวไหนอยู่ในละเวกนี้
-
ซิลวา
มันตามกลิ่นของตัวเองและอีกคนมาหลังจากที่แผลหายดีอย่างน่าประหลาด.. เพราะมันหยุดคิดเรื่องของมนุษย์นี่ไม่ได้เลย..... สุดท้ายก็เจอที่อยู่ที่น่าจะเป็นกองกำลังอะไรสักอย่าง
-
ซิลวา
ฟังจากที่พวกหมาพูดให้ฟังก็เหมือนจะเป็นพวกนักล่าปีศาจหรือหน่วยปราบอะไรเทือกนั้น.. แต่เมื่อเขาลองเปลี่ยนร่างที่ไม่ใช่ร่างจริงของตนเองและเก็บงำกลิ่นอายไว้ กลับเดินเผ่นพ่านแถวนี้ได้เหมือนเครื่องตรวจพวกนั้นจะใช้การไม่ได้
-
ซิลวา
มันลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างเบื่อหน่าย และนั่งลงหลังตรงเหน่ว.... จ้องสายตาไปยังร่างคุ้นเคยที่กำลังจะเดินมาใกล้ .......จะจำได้มั้ยนะ ...ทำไมเขาต้องตั้งความหวัง...ทั้งที่เครท่องตรวจพวดนั้นยังตรวจไม่ได้
-
ริชาร์ด
นั่งคุยจนหลังขดหลังแข็งเรื่องแผนการที่จะไปทำกันในคราวหน้า เขายังรู้เมื่อยอยู่เลย.. เพราะหมาป่าบ้านั่นแท้ ๆ
-
ริชาร์ด
ทันทีที่จำได้วันที่กลับมาเขาก็คว้ายาคุมกินทันที ไม่นับว่ามันจะทันเวลาหรือเปล่า แต่แค่คิดว่าถ้าร่างกายเขามันกำเนิดอะไรได้สักอย่าง มันก็ควรไม่ใช่ลูกหมาป่าล่ะวะ! แค่คิดว่าตัวเองท้องได้ก็เวียนหัวขึ้นมาอีก ทั้งที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงสิ่งที่จะทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นได้ตลอดแท้ ๆ สุดท้ายก็พังเพราะเจ้าของแววตามกริบนั่น
-
ริชาร์ด
นึกแล้วก็... สองขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อตอนที่หมุนตัวกลับมาเพื่อเดินออกมายังประตูทางออก หมาสีดำที่มีนัยน์ตาดูคุ้นชอบกลนั่นหยุดความคิดและร่างกายของเขาไว้ กลิ่น...
-
ริชาร์ด
ไม่..ไม่ใช่ "ริช นายโอเคมั้ย?" เพื่อนร่วมงานเป็นห่วงเขาไม่น้อยหลังจากที่หายตัวไปหลายชั่วโมงในป่านั่น มุ่นคิ้วลงแล้วเบนสายตาหลีกไปทางอื่น ไม่ดิ ไม่ใช่
-
ซิลวา
รู้สินะ.... เขารู้ว่ามันต้องรู้ว่ามันรู้ว่าเป็นเขา.. ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ร่างสุนัขตัวย่อมๆค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นหินที่มันนั่งอยู่เดินตรงเข้าไปหามนุษย์ที่หลบหน้าหลบตา
-
ซิลวา
ริช...ริช..งั้นเหรอ มันหยุดนั่งและจ้องไปยังเป้าหมายเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ทำอะไรนอกจาก....เดินตามอีกคนหน้าด้านๆ และหยุดมองอย่างมีระยะห่าง
-
ริชาร์ด
"ไปเหอะ" เอ่ยชิงตัดหน้าก่อนเลยแล้วรีบลุกขึ้นเพื่อจะออกไปจากตรงนี้ หมาสีดำ..ไม่ได้มีตัวเดียว ใช่ แต่ตัวทีทำเขาหวาดระแวงเนี่ย มันมีตัวเดียวไง
-
ริชาร์ด
พยายามทำนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินออกมาจากพร้อมกับทีม แต่ก็ยังรู้สึกถึงบางสิ่งที่มันทำเอาเขาประหม่ายังคงตามมาอยู่ หันขวับไปมอง เห็นเจ้าของร่างหมานั่นเดินอยู่ห่าง ๆ แต่มันก็ยังตามอยู่ดี หรือจะไม่ใช่วะ... เพราะถ้าใช่ มันจะมาตามเขาทำไม???
-
ซิลวา
ก็กะจะตามยันรู้ที่พักนั่นแหละ.... มันรอได้อยู่แล้ว.. แค่ที่ทำอยู่เพราะไม่อยากมีเรื่องกับพวกมนุษย์ให้แตกตื่นก็เท่านั้น...
-
ซิลวา
ระหว่างทางก็สังเกตรอบข้างไปด้วย... จากที่ดูมาทั้งวัน เมืองนี้ก็มีพวกฮาร์ปหรือลูกครึ่งสัตว์อยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นมนุษย์มากกว่า ตามไปนั่งรอจนเพื่อนมนุษย์นั่นทักอีกฝ่ายว่าเผลอไปให้อาหารหมาไว้รึเปล่า
-
ซิลวา
.....หึ..... อาหารชิ้นโตทีเดียว... ข้าแค่อยากมาเห็นก็เท่านั้น...ถึงจะรู้แล้วก็เถอะว่ามันไม่ได้ตั้งใจจะมาสังหารเขาแต่แรก
-
ริชาร์ด
โถ่เว้ย... ขนาดไม่ได้มองยังรู้สึกถึงดงงตาสีฟ้าอมเทานั่นจ้องมองอยู่ตลอด เขาเริ่มมั่นใจตอนเห็นมันตามอยู่ห่าง ๆ แล้ว ใช่แน่
-
ริชาร์ด
"เปล่า ท่าทางจะจำผิดมั้ง" พูดแล้วปรายตาไปทางหมาสีดำนั่น ช่วยฟังคำพูดเขาแล้วไปตามคนอื่นทีเถอะ
-
ริชาร์ด
อยากจะตามมาเอาชีวิตกันรึไง รึว่าเพิ่งนึกได้ว่าทำไมไม่ฆ่าเขาซะ เพราะถ้ามันเผลอเมื่อไร เขาจะเป็นฝ่ายเล่นงานมันกลับแน่
-
ซิลวา
สายตาที่มองมานั่นรู้จักเขาแน่... แต่คำพูดที่บอกปัดช่างทำให้เขาอยากจะตอกย้ำให้มันจำเหลือเกินว่า...เขาจะจำผิด...ได้จริงหรือ
-
ซิลวา
สายตาคมจ้องตอบไปและลอบยิ้มในใจ... เดินฉีกออกมาอีกทางให้มนุษย์นั่นได้สบายใจไปก่อน..
-
ริชาร์ด
ขบกระพุ้งแก้มด้านในเหมือนอดกลั้นอะไรสักอย่าง แววตาที่มองจ้องกันเสี้ยววินั่นไม่ได้ทำให้เขาสบายใจขึ้นเลย แท้ตอนที่หันไปอีกทีเห็นว่าร่างหมานั่นจะไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เออ...รึจะเข้าใจผิดจริง ๆ
-
ริชาร์ด
แต่สิ่งมีชีวิตที่ทำให้เขารู้สึกแบบนั้นมันไม่ได้มีเยอะมากนักไม่ใช่หรือไง "ข้าเข้าห้องน้ำก่อน" พอเริ่มรู้สึกปลอดภัยเขาก็ปลีกตัวมาเข้าห้องน้ำก่อน
-
ซิลวา
ร่างที่เต็มไปด้วยขนสีดำหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างของอีกคนหลุดลอดสายตาเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนหน้านี้เขาคงไม่กลัวว่ามันจะหลบหนีหรอก...แต่ตอนที่เจอเขาแล้วมันอาจจะหลบก็ได้
-
ซิลวา
ก็ใช่ว่าจะเดินดุ่มเข้าไปหรอก..เขาอยู่มาสองร้อยกว่าปี เข้าเมืองมนุษย์และสร้างตัวตนทิ้งไว้เหมือนกัน จู่ๆร่างชายหนุ่มหน้าตาคมคายในชุดดูดีก็ปรากฎตัวขึ้น
-
ซิลวา
ผมยาวสยายถูกมัดเปียไว้ครึ่งหัว แซมด้วยผมสีเงินเป็นประกายดูมีสง่าราศี ขายาวๆก้าวเข้าไปยังห้องน้ำในย่านตึกแถวที่เต็มไปด้วยร้านรวง
-
ซิลวา
สายตามองหาเจ้ามนุษย์ที่ชื่อ ริชนั่น .....เขาเห็นแล้ว...แต่ครั้งนี้กลับไม่เปิดเผยตัวตนออกมา
-
ริชาร์ด
เขาเพิ่งจัดการธุระตัวเสร็จก็เดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือ เงาของคนมาใหม่เดินเข้ามาในห้องน้ำเขาก็ไม่เอะใจอะไร แต่กลิ่นบางอย่างนี่ล่ะ...ทำเอาต้องหยุดชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาสีอ่อนเงยขึ้นมองสะท้อนในกระจก
-
ริชาร์ด
บางทีเขาอาจจะระแวงจนคิดอะไรไปเองแล้ว เงาสะท้อนในกระจกคือชายร่างสูงผมสีดำสนิทถูกแซมด้วยสีเงินยาวถูกมัดเปียเอาไว้นั่น ดูดจนเขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าเป็นใครมาจากไหน
-
ริชาร์ด
แล้วกลิ่นนั่นอีก... รีบล้างมือตรงอ่างต่อก่อนจะสะบัดมันแล้วหลีกไปอีกทาง
-
ซิลวา
เข้ามาแค่ล้างมืออยู่ข้างๆและสบตากับอีกคนในกระจกแค่นั้น ...แบบนี้สิ ไม่รู้... สะบัดมือแค่ทีนึงน้ำที่เปียกมือก็แห้งลงราวกับไม่ได้ล้าง.... มันเผลอตัวน่ะ มีพลังก็ต้องใช้ จริงมั้ย.. อันที่จริงแค่ดีดนิ้วร่ายเวทย์ทำความสะอาดเขาก็คงไม่ต้องล้างมือด้วยซ้ำ...
-
ซิลวา
"ข้าได้กลิ่นอายแห่งหมาป่าศักดิ์สิทธิ์...จากตัวท่าน" เขาเปิดปากเอ่ยขึ้นมาก่อนที่อีกคนจะเดินผ่านไป เสียงทุ้มกดต่ำราวกับเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดถึง..มีความลึกลับและน่าพิศวง
-
ซิลวา
"เผ่าพันธุ์อันสูงส่ง...ที่หลายคนคิดว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว...อ่า....ขออภัย.." เขานึกขึ้นได้เมื่อคิดว่าคงต้องแนะนำตัวกันก่อน
-
ซิลวา
"ข้า..ซิลวา...ผู้วิเศษแห่งป่ามนตรา...ขออภัยที่ทักทายแบบนั้นออกไป" ตาคมสบเข้ากับอีกคนแล้วยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย
-
ริชาร์ด
เขาชะงักนิ่งไปเมื่อจู่ ๆ เจ้าของร่างนั่นก็พูดขึ้นมา จะคิดว่าไม่ใช่ก็ไม่ได้ เพราะในห้องน้ำนี้มีเพียงเขาและเจ้าของผมยาวสีดำขลับเป็นประกายเงินนี่ "หมาป่า......?" จู่ ๆ ขนก็ลุกชันไปถึงท้ายทอย
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น