Level 111 The Way To Choose
× 0
× 0
× 0
Level 111 The Way To Choose
ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในห้องเรียนกลายเป็นเรื่องหนักหนาสำหรับพลากรในเวลานี้ ชายหนุ่มร่างสูงหุ่นนายแบบเจ้าของฉายาน้ำแข็งตายด้านที่ถูกขนานนามจากเพื่อนร่วมรุ่นที่ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากคุยกับกัส เนื่องด้วยความเย็นชาและกำแพงหนาหลายชั้นที่เป็นที่กล่าวขาน ของจริงมันยิ่งกว่าที่ลือกันเยอะ
โดยเฉพาะตอนที่คนสวยจัดราวกับถูกเทพเจ้าแต่งเติมใบหน้าให้เข้าที่เข้าทางงดงามโดดเด่นประหนึ่งไม่ใช่มนุษย์กำลังอยู่ในช่วง เหวี่ยง ในวิชาที่พลากรไม่อยากเรียนเขาจะยิ่งแผ่ออร่าความเย็นยะเยือกไปทั่วห้องกดดันทั้งเพื่อนร่วมชั้นตลอดจนครูอาจารย์
“ไง...”
เสียงทักทายจากคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใกล้โต๊ะดังขึ้นเรียกความสนใจของคนเย็นชาให้เงยหน้าจากมือถือที่กำลังกดเกมเล่นได้ ด้วยน้ำเสียงเขาก็พอจะเดาได้ว่าเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่เขาแบนมันออกไปจากชีวิต เขาจะทำเป็นเมินเฉยๆตอนที่เบสเข้ามาทักก็ได้ แต่ก็เลือกจะเงยหน้าขึ้นไปสบตามัน
กึก
ใบหน้าบวมแดงราวกับเพิ่งไปขึ้นชกสังเวียนโหดมาหมาดๆนั้นทำให้กัสชะงักไปครู่ หลุบตาลงต่ำอย่างไม่เป็นมิตร ไม่สงวนท่าทีสุภาพกับคนที่เขาไม่คิดจะถนอมน้ำใจ และนั้นเองทำให้หัวใจของเบสหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาทำใจดีสู้เสือแหวกกำแพงทมิฬเข้ามาทักทายได้ก็ต้องใช้ความกล้าพอตัว แม้จะทำใจกับการถูกปฏิเสธเอาไว้แล้ว แต่เขาก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้อยู่ดี
เบสถึงกับหงอยเลือกไปนั่งมุมหนึ่งของห้องปล่อยให้กัสก้มหน้าก้มตาสนอกสนใจแค่จอมือถือ ใส่อารมณ์กับตัวละครที่เขาเพิ่งฆ่าด้วยดาเมจแรงสูงโดยไร้ประโยชน์ ซ้ำยังเป็นผลเสียกับเกมจนทำให้แพ้ในที่สุด ถึงภายนอกจะดูไม่สนใจยังไง แต่ไอ้รอยแดงบนหน้าของเบสก็กวนใจเขาอยู่ดี
และเขาก็รู้สาเหตุของแผลนั้นดี เมื่อวานเขาเพิ่งจะช่วยมันจากสัตว์ร้ายที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น เอากฎหมายมาขู่จนมันยอมล่าถอย แต่ลับหลังเขา ใครจะรู้ล่ะว่ามันทำอะไรกับเบสมาก เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาเข้าไปช่วยได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ ถือซะว่าเป็นเพราะมนุษยธรรมที่ดี
นี้มึงไม่คิดจะช่วยตัวเองเลยหรือไงวะ!?
กัสได้แค่สบถในใจ หงุดหงิดกับทางเลือกของเพื่อน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเขาก็รับรู้ได้แล้วว่ามันเป็นคนที่คล้อยตามคนอื่นได้ง่าย อะไรๆก็ขอเป็นเรียบง่ายเข้าไว้จนติดเป็นนิสัย ไม่สนว่าตัวเองจะถูกเอาเปรียบหรือว่าถูกกดขี่ แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ไม่เข้าใจว่ามันจะทนอยู่กับสวะพันธุ์นั้นทำไม? รักเหรอ? หรือว่าหลง? เพราะอะไร?
ปึ้ง!
กัสฟาดมือตบลงบนโต๊ะท่ามกลางชั่วโมงเรียนระบายอารมณ์ ลุกพรวดขึ้นทันทีที่ทนความหงุดหงิดที่ทวีคูณไม่ไหว หันหลังกลับไปหาอดีตเพื่อนที่นั่งซี๊ดปากอยู่ข้างหลังอย่างอนาถ มือคว้ากระเป๋าใบเล็กที่พกติดตัวตลอด ล้วงเข้าไปควานหาของบางอย่างก่อนจะวางมันเอาไว้บนโต๊ะตรงหน้าเพื่อน
“กูเคยบอกมึงแล้ว...ว่ามึงมีทางเลือก เลือกให้ดี ไม่อย่างนั้น มึงจะต้องเสียใจเหมือนครั้งที่แล้ว”
กัสพูดสั้นๆยามส่งสิ่งของจำเป็นให้อดีตเพื่อน ใบหน้าเย็นชากดสายตามองต่ำอย่างผู้เหนือกว่าหยิบยื่นทางเลือกที่เป็นเหมือนการบังคับให้เบสยื่นมือไปรับมันเอาไว้ ในใจลึกๆหวังว่าหากเขาเลือกเส้นทางที่กัสเป็นคนยื่นมาให้ เขาจะกลับไปเป็นเพื่อนกับกัสได้หรือเปล่า?
อาจารย์ไม่สนหรอกว่ากัสกับเบสจะพูดคุยหรือทะเลาะอะไรกัน ขนาดมีนักศึกษาหลายคนมีเพศสัมพันธ์กันกลางห้องเรียนยังปล่อยผ่าน กะอีแค่การไม่ตั้งใจเรียนหรือสนใจเรื่องอื่นมันกลายเป็นเรื่องที่มองข้ามได้ง่ายไปตั้งแต่ยุคที่กฎหมายเฮอร์ล๊อตเทียถูกประกาศใช้แล้ว
“คิดดูดีๆ”
กัสทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะกลับไปนั่งที่ตัวเอง อารมณ์เย็นขึ้นมาหน่อยเมื่อคิดว่าเขาได้ทำสิ่งที่สมควรทำไปหมดแล้ว ส่วนเบสมันจะเลือกทางไหนนั้นมันอีกเรื่อง แม้ในใจจะอยากให้มันเลือกทางที่เขายื่นให้ก็ตาม
.........................................
“อึ่ก...อืออออ....อึ่ก...ฮึก”
มันเป็นอีกครั้งที่คีย์การ์ดถูกยื่นให้กับไนท์โดยสมัครใจจากสโนว์ ทันทีที่อารมณ์ใคร่สิ้นสุดลง ไนท์ก็ยอมปลดเชือกที่มัดสองมือของเบสออก รอยแดงและเลือดที่ซึมจากข้อมือสร้างความเจ็บปวดให้เบสไม่น้อย แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้รู้สึกยีหระกับมันสักเท่าไหร่
สองเท้าก้าวลงจากเตียง พร้อมกับหยิบกางเกงมาสวม หันไปหยิบของสำคัญจากมุมหนึ่งของห้องออกมาถือซ่อนเอาไว้ การกระทำที่อยู่ในสายตาของไนท์ตลอด คนที่หยิบขวดน้ำข้างเตียงขึ้นจิบและย่างสามขุมเข้ามาหา แต่ยังไม่ทันที่มือหนาที่เอื้อมมาหมายจะรั้งตัวเขาเอาไว้ก็ต้องคว้าลม เบสเบี่ยงตัวหลบไม่พอ ยังแสดงท่าทีต่อต้านและปัดมือของไนท์ออกอย่างไร้เยื้อใย ดวงตาที่มองมานั้นแสดงชัดถึงความแน่วแน่
“นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะได้แตะผม”
ทันทีที่ปลายประโยคออกมาจากปากของเบส ประตูห้องก็เปิดออกเหล่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็พากันกรูเข้ามาในห้อง หนึ่งในนั้นคือเจ้าหน้าที่คุมหอผู้ที่ถือคีย์การ์ดสำรองของทั้งตึก แค่ผู้คุมเข้ามาในห้องก็ว่าน่าตกใจแล้ว แต่ที่น่าเอะใจมากกว่านั้นคือเหล่าคนที่กรูตามกันเข้ามาในห้องต่างหาก
“ผมได้รับแจ้งว่ามีการล่วงละเมิดทางเพศเกิดขึ้นที่ห้องนี้...”
ยังไม่ทันที่ตำรวจจะพูดจบประโยคเลย เบสก็ทำท่าจะหนีจากชั้นบนลงไปด้านล่าง มือหนาไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้นคว้าเข้าที่แขนของเบสเอาไว้ก่อน ใบหน้าหาเรื่องจ้องมองไปยังแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ ข้อกล่าวหาที่พูดมา หรือการบุกเข้ามาในห้องที่มีการขืนใจกันอยู่จริงนั้นไม่ได้ทำให้เขาแตกตื่น
“ช่วยด้วย”
กลทีบ์ยังไม่ทันได้เอ่ยปากโต้เถียงหรือโวยวายกับการถูกระเมิดความเป็นส่วนตัวเลย ไอ้หน้าจืดของเขากลับเอ่ยปากขอความช่วยเหลือและพยายามดิ้นหนีมือหนาที่เกาะกุม ภาพที่เห็นมันเกินกว่าการยอมรับว่ากระทำผิดตามข้อกล่าวหา
สภาพของเบสสมกับเป็นผู้ถูกกระทำ ด้วยความบางของร่างกายและร่องรอยตามร่างกายที่สะดุดตา สองมือตะเกือกตะกายผลักมือหนาของไนท์จนได้อิสระ วิ่งลงจากบันไดไปหลบอยู่ด้านหลังของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ใบหน้าตื่นกลัวหากแต่แววตากลับสะท้อนชัดถึงความแน่วแน่บางอย่าง
“จับเขาเดี๋ยวนี้!”
เมื่อยืนยันว่าเรื่องที่ได้รับแจ้งเป็นความจริง ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ก็กรูเข้าหาผู้ต้องหา ด้วยหลักฐานมันเห็นอยู่เต็มตาจะปฏิเสธว่าไม่ได้ทำร้ายร่างกาย ขืนใจก็คงจะเป็นการมองข้ามความเป็นอยู่ของนักศึกษาเกินไป แค่ชั่วอึดใจร่างของไนท์ก็ถูกกดลงกับพื้น สองมือถูกคล้องด้วยกุญแจมือตกอยู่ในพันธการโดยสมบูรณ์
“ปล่อย! ปล่อยนะ!”
“คุณถูกจับแล้ว ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว กระทำชำเรา อย่าขัดขืนการจับกุมดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ตายดี”
ดวงตาแค้นเคืองของเหล่าผู้พบเห็นสภาพของเบสนั้นทำให้ไนท์กลายเป็นผู้ร้ายที่ฝ่าฝืนกฏหมายสำคัญเพียงหนึ่งเดียว กฏหมายนี้สามารถเอาชีวิตของไนท์ได้เลยด้วยซ้ำ เว้นแต่เบสจะไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ขณะที่ไนท์กำลังเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ในขณะที่เบสมองต่ำจากระดับสายตาที่สูงกว่าดูชอบกล
“เบส! บอกเขาไปสิว่ากูไม่ได้ขืนใจ!”
“อึก...” เบสขบกลีบปาก กอดตัวเองเอาไว้แน่นราวกับจะปกป้องจากชายตรงหน้า ม่านตาเบิกกว้างก่อนจะเอ่อคลอด้วยหยดน้ำตา ร่างกายที่เสพติดผู้ชายคนนี้พร้อมที่จะทำตามที่ไนท์สั่งทุกอย่าง แต่เบสไม่อยากตกเป็นทาสของหมอนี้อีกแล้ว...หัวใจเขามันแตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี เพราะผู้ชายคนนี้
“ไม่ใช่...ผมถูกเขาข่มขืน”
เบสพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ ดวงตาเคลือบไปด้วยหยาดน้ำตา สองขามันสั่นระริกต่อสู้กับไอ้เบสเวอร์ชั่นมาโซที่พร้อมจะกระโจนกลับเข้าไปอยู่แทบเท้าของไนท์อีกครั้ง ดวงตาที่มองมาอย่างอยากจะฆ่าแกงกันยิ่งทำให้เบสกระสันอยาก ไม่รู้ว่าความร่านของเขาหรือว่าศักดิ์ศรีของเขามันจะชนะ
“ไม่ใช่! พวกเราร่วมเพศกันด้วยความเต็มใจครับ! ผมไม่ได้ขืนใจใคร”
ไนท์ถูกรั้งให้ยืนขึ้นด้วยสองเท้า สองข้างประกบด้วยชายร่างหนาในชุดเจ้าหน้าที่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วจนมองไม่ทันกลับกลายเป็นเป้าสายตาของเหล่าฝูงนักศึกษาผู้อยากรู้อยากเห็น ตอนนี้เหล่าผู้ใหญ่ที่ได้ชื่อว่าเป็นคนดูแลกฏหมายต่างก็จ้องมาที่เบส
“ฮึก...ผม ผมมีหลักฐาน...ผมไม่ได้สมยอม...เขา...เขาข่มขืนผม”
น้ำตาหยดลงอาบแก้มดูน่าสงสารยามมือสั่นๆเปิดกล้องตัวจิ๋วที่ได้มาจากกัสให้คนอื่นดู ภาพที่เขาถูกเหวี่ยงขึ้นเตียงและตอนที่เขาขัดขืนนั้นเห็นชัดเจน ไหนจะภาพเคลื่อนไหวตอนที่ไนท์วาดมือตบเข้าที่หน้าสอดคล้องกับรอยฟกช้ำที่แก้มเบส
“ไอ้เบส!”
ไม่ต้องถามอะไรกันให้มากความ ตำรวจก็ไม่คิดจะเชื่อคำพูดของไนท์อีก ลากตัวของไนท์ออกไปทางประตูขณะที่เบสทรุดลงกับพื้น แข้งขามันสั่นไปหมด น้ำเสียงตวาดสุดท้ายพร้อมความโกรธของไนท์นั้นทำให้เขาอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินเพื่อหลบหนีความสับสนพวกนี้
สองมือสั่นระริกมันกุมหัวตัวเอง ขยำผมจนยับยู่คามือ สภาพคลุ้มคลั่งที่เบสเป็นครั้งก่อนกำลังกลับมาอีกครั้ง แผ่นหลังของนายท่านที่กำลังเดินจากไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจนั้นทำให้เขาโล่งใจและสงบจิตใจลงได้ในที่สุด ม่านตาสะท้อนภาพของแผ่นหลังนั้น ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฎบนใบหน้า
“ลาก่อน นายท่าน”
นั้นคือคำสุดท้ายที่เบสอยากจะพูดกับไนท์ สองมือของเขาหายสั่นแล้วหลังจากที่จิตใจสงบลงได้ ใบหน้าของไนท์ที่เขาเห็นมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้น สับสน ตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ใครจะคิดล่ะว่าไอ้ทาสสวาทอย่างเขาจะแจ้งตำรวจจับ ซ้ำยังถ่ายวีดีโอเก็บเอาไว้เป็นหลักฐาน
หัวใจเริ่มเต้นในจังหวะปกติ สมองเริ่มรู้สึกปลอดโปร่ง รอยยิ้มยิ่งแย้มยิ้มกว้างกว่าเดิม รู้สึกเหมือนหลุดพ้นจากบ่วงที่คล้องคอ มือแนบเข้าที่หน้าอกกับความรู้สึกใหม่ที่วิ่งปร๊าดเข้ามาในหัวตอนที่ได้เห็นสีหน้านั้นของไนท์
นี้คือเส้นทางที่กัสหยิบยื่นมาให้ และมันก็คือทางที่เขาเลือกที่จะเดิน
+++++++++++++++++++++++++++
คู่รองนี้ก็เข้มข้นดีจังเนอะ คุๆๆๆ
