Number 16 Honey ! I'm back ! 

 

ความมืดอาจจะพรางตาได้นะคะ ฉันยังเคยมองคุณเป็นผู้ชายเลยตอนที่เราทำงานอยู่ในผับหน่ะ 

“คุณคิม เรามาเล่นเป็นผู้ชายกันสักหน่อย ……จะดีมั๊ย ??” 

 

ดวงตะวันเด่นตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า ไม่นานนักดวงจันทร์ก็เข้ามาแทนที่ 

ซันนี่และเพื่อนๆวิ่งโร่เข้าแจ้งความกับโรงพักเขตใจกลางโซลทันที่ที่ครบ24ชั่วโมง 

ว่าเพื่อนของพวกเธอโดนลอบทำร้ายและหายตัวไป 

พวกเธอโทรหาสองบุคคลไม่ติดเลยสักครั้ง 

จึงพวกเธอไม่เชื่อว่าพวกเขาปลอดภัย แม้จะได้รับข้อความจากแทยอนแล้ว 

 

เจ้าหน้าที่ในสถานีตำรวจไม่รับแจ้งความพรางตอบกลับมาว่า 

สองบุคคลปลอดภัยดี พวกเขากลับมาถึงบ้านเรียบร้อยและตอนนี้ยังไม่อยากเจอใคร 

กลุ่มสาวๆเดินกลับออกมาด้วยความงงงวยกับคำตอบแต่ก็ยังไม่เชื่อสนิทใจ 

เพราะพวกเธอยังไม่สามารถติดต่อสองบุคคลได้ด้วยตนเอง 

เมื่อไปตามหาที่ที่ทำงาน พวกเธอก็พบว่าพวกเขาไม่ได้กลับมาอย่างที่เจ้าหน้าที่ตำรวจได้บอกเอาไว้ 

 

"เห้อ หายไปไหนของพวกเขานะ"สองสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ความหวังอันน้อยนิดกำลังจะหมดลง 

“เอาน่าสองคนนั้นคงยังไม่อยากเจอใครจริงๆนั่นแหละ”เจสสิก้าตบบ่าปลอบใจเพื่อน 

"ช่วงนี้ฉันว่าให้ยัยซันกับยัยฟานี่มาอยู่ที่คอนโดยูริก่อนดีกว่าจะได้ดูแลง่ายๆ" 

ฮโยยอนเสนอเธอมองเพื่อนของที่เธอที่กำลังกังวลและกระวนกระวาย 

"ฉันก็ว่างั้นแหละ ปล่อยให้กลับบ้านไปอยู่ในห้องคนเดียวไม่ได้หรอกแบบนี้"ยูริเห็นด้วย 

"เดี๋ยวซอโทรไปบอกที่บ้านของพี่ซันกับพี่ฟานี่ให้เองค่ะ"ซอฮยอนอาสา พวกพี่ๆจะได้ดูแลกันและให้กำลังใจอย่างใกล้ชิด 

 

“พวกเธอมาแจ้งความจริงๆครับ ผมบอกพวกเธอให้แล้ว 

ว่าพวกคุณปลอดภัยดีแต่ดูจะไม่เชื่อสักเท่าไหร่”เจ้าหน้าตำรวจรายงานการทำงาน 

“อ่อขอบคุณมากๆค่ะแล้วก็ช่วยเก็บเป็นความลับด้วย ไว้มีธุระอะไรจะรบกวนอีกนะคะ”แทยอนขอบคุณปลายสาย 

เขาประสานงานกับตำรวจในเขตพื้นที่ ว่าถ้าหากมีผู้หญิงกลุ่มใหญ่สมาชิกหนึ่งในนั้นชื่อลีซุนคยูมาแจ้งความตามหาพวกเขาสองคน 

ให้แจ้งว่าพวกเขาปลอดภัยและอยู่ที่บ้านแล้ว นอกเหนือจากนั้นให้บอกว่าหาไม่เจอ 

 

 

บุคคลตัวเล็กวางสายจากเจ้าหน้าที่ก่อนจะรายงานให้เจ้านายทราบ 

ร่างสูงยิ้มบางๆเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์สีน้ำเงินถูกนำมาสวมใส่อีกครั้ง 

หลังจากที่มันไปนอนอุดอู้อยู่ในตู้หลายเดือน มือหนาของสาวหล่อเชวซูยอง 

ลูบหัวเจ้าชากึนสุนัขพันธุ์บีเกิลที่นอนหลับอยู่บนตัก 

สองสาวตามหาพวกเขาจริงๆอย่างที่คิด 

 

 

          เมื่อทราบว่าคนของอองแทรรู้ว่าพวกเขาเป็นผู้หญิง สองบุคคลจึงตัดสินใจปลอมตัว 

ตัดผม เปลี่ยนการแต่งกาย เปลี่ยนที่อยู่ใหม่ ปกปิดความลับทุกอย่างแม้กับคนใกล้ตัว 

เพราะไม่ต้องการให้ใครมาพลอยเสี่ยงไปด้วย พรางพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด 

เพื่อให้คนทางนั้นหลงเชื่อว่าพวกเขาหนีไปจากโซลเสียแล้ว 

 

ครืดๆๆๆๆๆ 

 

     เสียงแบตเตอร์เลี่ยนเล็มผม กำลังทำงานอย่างคล่องแคล่วอยู่ในมือของผู้หญิงวัยกลางคน ผู้เป็นช่างทำผมอับดับหนึ่งของเกาหลี 

ซูยองและแทยอน นั่งอยู่บนเก้าอี้เสริมสวยตั้งแต่เช้าตรู่จนเกือบจะเข้าช่วงบ่าย ช่างตัดผมและช่างตัดเสื้อทำงานตามคำสั่งของปาร์กจาฮี 

เงินก้อนใหญ่ถูกใช้ว่าจ้างให้พวกเธอเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ภายนอกน้องสาวของเขาทุกอย่าง 

บรรดาเหล่าช่างเดินทำงานวนเวียนอยู่รอบๆสองบุคคลอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย 

แม้ว่าพวกเธอจะทำงานต่อเนื่องนานไปแล้วหลายชั่วโมง 

 

          ผมยาวสวยของสองบุคคลถูกตัดย้อมสีและเล็มทรงให้สั้น คิ้วสีอ่อนถูกทำให้ดำเข้ม กรรไกรเล็กทำหน้าที่ตัดแต่งคิ้ว 

ให้เข้ากับรูปหน้าจนดูหล่อเหลา เข้ากับเสื้อเชิ้ตสีขาวและสูทสีดำที่ได้รับการตัดเย็บจากช่างที่มีฝีมือระดับประเทศ 

โค้ชผู้เชี่ยวชาญด้านร่างกาย ทำให้กล้ามเนื้อเด่นชัดขึ้น จนทำให้พวกเขาดูดีสมเป็นชายชาตรี 

มากกว่าผู้ชายแท้ๆที่เดินพลุกพล่านอยู่ในตอนนี้ 

 

“ถ้าโชคร้ายเราจะหลอกมันได้แค่สักระยะหนึ่ง หรือถ้าโชคดีมันอาจจะจับเราไม่ได้เลยก็ได้นะคะ” 

แทยอนจัดเสื้อสูทร่างสูงให้เข้าที่เข้าทาง พรางเอื้อมมือไปเปิดประตูให้เจ้านาย 

กว่าสองสัปดาห์ที่พวกเขาใช้เวลาเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง วันนี้คงถึงเวลาแล้ว ที่จะกลับออกไปเจอคนที่กำลังรออยู่ 

“ฉันหวังว่าเราจะโชคดีนะคุณคิม”ร่างสูงกระชับคอเสื้ออีกครั้งก่อนจะเดินก้าวออกจากห้องแต่งตัวไป 

 

 

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าห้องของคุณควอนยูริอยู่ชั้นไหนครับ” เสียงหวานของบุคคลตัวเล็ก 

สอบถามหมายเลขห้องจากพนักงานต้อนรับด้านหน้าทั้งสองคนของ Kwon house&garden condo 

ชายหนุ่มตัวเล็กที่ดูน่ารักคล้ายเด็กหนุ่ม ส่งยิ้มแสนหวานไปพร้อมกับคำถาม 

“ให้เรียนว่าใครมา......หาคะ?”พนักงานต้อนรับเงยหน้าขึ้นมาจากจอมอนิเตอร์ 

รอยยิ้มของคนตรงหน้าทำให้เธอหยุดชะงักราวกับต้องมนต์สะกด 

“บอกว่าเป็นเพื่อนสนิทแล้วกันครับ”แทยอนยิ้มโปรยสเน่ห์ 

"คะคะ ค่ะ สักครู่นะคะ"พนักงานสาวเขินอาย 

ซูยองและแทยอนมาที่คอนโดหรูของยูริ ที่คุณควอนมักพูดอยู่เสมอว่า 

ที่นี่เป็นฐานทัพลับของพวกเธอ เอาไว้เวลาเบื่อๆไม่อยากอยู่บ้าน 

 

"ฮัลโหล ฉันควอนกำลังพูดอยู่"ยูริยกโทรศัพท์ขึ้นมารับ 

“คะคุณควอนคะ มีแขกมาหาค่ะ” พนักงานพูดจาตะกุกตะกัก 

ควอนยูริก็เป็นคนเธอชื่นชอบเช่นกัน ไม่บ่อยนักที่เธอจะได้มีโอกาสคุยกับเขา 

“ฉันไม่ได้นัดใครไว้นะ” 

“คุณผู้ชายเขาให้เรียนว่าเป็นเพื่อนสนิทค่ะ”พนักงานยิ้มเขินเธอมีความสุขเล็กๆที่ได้ยินเสียงเจ้านาย 

“ผู้ชายงั้นหรอ รอนานรึยัง“ 

“ค่ะ รอได้สักพักแล้ว” 

“เอ่อ งั้นก็ให้ขึ้นมาก่อนล่ะกัน ให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพามานะ” 

"ค่ะ ได้ค่ะ" 

 

"ช่วยพาคุณผู้ชาย2ท่านนี้ไปส่งที่ห้องคุณควอนทีค่ะ" 

พนักงานสาววางสายพรางหันไปเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ 

“อ่ะ เอ่อ เชิญค่ะชั้น42นะคะ”พนักงานหันมาบอกแทยอนอย่างเขินๆอายๆ 

ทั้งเจ้าของคอนโดราคาพันล้าน ทั้งเพื่อนของเจ้าของคอนโดช่างทำให้เธอหวั่นไหว 

ใบหน้าหล่อเหลา อกผายไหล่พึ่่ง พูดจาสุภาพ เป็นสเป็คของคนรักในฝันของเธอ 

 

 

"เชิญครับท่าน"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย2นายเดินนำหน้าไป 

“ขอบคุณครับ”ชายร่างเล็กขอบคุณอย่างเป็นมิตร 

และผายมือเชิญให้เจ้านายของเขาไปยังลิฟท์ เพื่อขึ้นไปยังห้องที่กว้างและหรูหราที่สุดบนชั้น V.I.P 

ชเวซูยองพยักหน้า ก่อนจะหันไปส่งรอยยิ้มคมให้แก่สาวพนักงานต้อนรับอีกครั้งเพื่อเป็นการขอบคุณ 

 

 

“กรี๊ดด หล่อจังเลยยย“  

“ฉันจองคนที่สองนะ ”หลังจากที่สองคนเดินไปลับตา 

พนักงานสาวสองคนยิ้มเคลิบเคลิ้ม หัวใจของพวกเธอเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก 

รอยยิ้มที่ประทับใจ กำลังติดตรึงในห้วงภวังค์ของพวกเธอ 

 

 

 

"Forty Second V.I.P Floor..... " 

          เสียงในลิฟท์บอกชั้นเป้าหมายที่กำลังจะขึ้นไปถึงซึ่งเป็นชั้น 42 ชั้นวีไอพีสำหรับทายาทตระกูลควอนเท่านั้น 

หนุ่มหล่อสองคนพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนอยู่ในลิฟท์อย่างทะมัดทะแมง ดวงตาจ้องไปที่ตัวเลขที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 

จากชั้น 1 มุ่งตรงไปยังชั้น 42 ด้วยเวลาไม่ถึงนาที สองบุคคลกำลังตื่นเต้นอยู่ลึกๆ 

พวกเขากำลังจะได้เจอ คนที่คอยอดทนคิดถึงมาหลายวัน 

 

“แน่ใจนะคุณคิม ว่าพวกเธออยู่ที่นี่“ ผู้เป็นเจ้านายถามบอดี้การ์ดคนสนิท 

หลังจากที่เขาให้แทยอนสืบหาที่อยู่ที่แน่ชัดของกลุ่มสาวๆในตอนนี้ 

“ไม่พลาดแน่นอนค่ะ“ บุคคลตัวเล็กยิ้ม 

 

 

"อย่าบอกความจริงให้พวกเธอรู้นะคุณคิม เพราะบางทีความจริงของเรา มันอาจจะทำให้เราต้องเสียพวกเธอไปก็ได้" 

"รับทราบค่ะคุณซูยอง" 

 

 

ติ๊งต่องงงงงง 

          เสียงออดประตูหน้าห้องหรูของควอนยูริดังขึ้น ทำให้คนอีก 8 คนที่อาศัยอยู่ภายในหันมองมาทางเดียวกัน 

ร่างเข้มขมวดคิ้วสงสัยวันนี้เขาไม่ได้นัดใครไว้เลย แต่กลับมีสายมาจากพนักงานต้อนรับว่ามีเพื่อนสนิทมาหา 

แม้ว่าเขาจะพยายามคิดแล้วคิดอีกว่าเขาลืมนัดอะไรไปหรือเปล่า เพราะเขาเป็นคนที่มีเพื่อนมากมายในคณะ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก 

 

“แขกมาแล้วสินะ ว่าแต่..ใครกันล่ะ”ยูริพึมพำ 

“ฉันกับซอไม่ได้นัดใครไว้นะ“ยุนอาบอกพรางตักพุดดิ้งเข้าปาก 

“ฉันกับฮาร่าก็ไม่ได้นัด“ฮโยยอนปฏิเสธ 

“รึว่าจะเป็นเพื่อนยัยซันกับยัยฟานี่อ่ะ”ยูริกัดปาก 

“เหอะๆ ห้องไม่ออก ข้าวไม่กิน นอนไม่นอน ไม่สวยเป๊ะอย่างนั้นหน่ะนะ จะอยากเจอใคร”ฮโยยอนหัวเราะห้วน 

เพื่อนของเขาคงอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมจะพบใครในตอนนี้ 

 

 

“ยูลนัดใครไว้ แล้วลืมรึเปล่าล่ะคะ“เจสสิก้าถามในสิ่งที่อาจเป็นไปได้ 

“คงงั้นมั้ง ยูลว่าน่าจะเป็นอึนฮยอกกับแฟนหนุ่มของมันนะสิก้า 

เห็นว่าไปฮันนีมูนกันที่บาหลี แวะเอาของฝากมาให้มั้ง”ยูริสันนิษฐานชื่อเพื่อนเก่าขึ้นมา 

“แล้วใครจะเป็นคนไปเปิดประตู”ยุนอากัดช้อนพุดดิ้ง 

“เดี๋ยวฉันเปิดเอง“ยูริเสนอตัว ก่อนจะเด้งลุกจากโซฟาตรงไปที่ประตูหน้าห้อง 

 

แอ๊ดดดด 

 

          “มาหาใครคะ“ยูริเปิดประตู เขาพบผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีสองคนที่ยืนยิ้มให้บางๆอยู่หน้าห้อง 

คิ้วคมของชายหนุ่มตัวเล็กยักกระตุกอันเป็นเอกลักษณ์แทนคำตอบว่าเขาคือใครและมาหาใคร 

“เฮ้ย ซูยอง!!! แทยอน!!“ร่างเข้มหรี่ตาเพ่งดูใบหน้าของสองบุคคล ก่อนจะตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ 

"นี่เพื่อนฉันเอง ไปได้"ยูริหันไปบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ลงไปชั้นล่าง 

"ครับท่าน" 

 

“ตัวจริงเปล่าเนี่ย“ ยูริลากเพื่อนสองคนของเขาเข้าห้องอย่างไม่อยากเชื่อสายตา 

ก่อนหน้านี้ประมาณสองสัปดาห์เพื่อนของเขายังดูเป็นผู้หญิง แต่มาวันนี้กลับกลายเป็นชายแท้มาดแมนเสียอย่างนั้น 

เพื่อนต่างพากันตกใจ ซูยองและแทยอนกลับมาอย่างไม่คาดคิดและที่สำคัญพวกเขาเปลี่ยนลุคไปอย่างสิ้นเชิง 

"แทยอน!!!!"สองเท้าของทิฟฟานี่วิ่งออกมาจากห้องนอน ทันทีที่เธอได้ยินเพื่อนตะโกนชื่อของคนที่เธอกำลังอยากพบ 

“ว่าไงยัยหมี”บุคคลตัวเล็กยิ้มกวน 

 

เพล้งงง ! 

เสียงจานใส่ขนมปังในห้องครัวตกแตก ก่อนหน้านั้นซันนี่เดินมาหาอะไรกินแก้หิว เสียงเรียกชื่อของคนคุ้นเคยทำให้เธอมือไม้อ่อน 

และวิ่งออกมาจากห้องครัว ขาเล็กหยุดเคลื่อนไหวเมื่อเธอได้เห็นเจ้าของชื่อที่เธอเฝ้าตามหามากว่าสองสัปดาห์ 

          ถึงแม้คนที่นั่งอยู่บนโซฟากับเพื่อนๆนั้นจะดูเป็นผู้ชายสักเพียงไหน แต่เธอก็จำได้ดีว่านั่นคือซูยอง 

ร่างสูงลุกออกมาจากโซฟาก่อนจะยกมือร่างเล็กขึ้นมาดูว่ามีรอยแผลหรือไม่ ซันนี่ยืนนิ่งเธอกำลังทำอะไรไม่ถูก 

“อืมม ไม่มีแผลนะไปนั่งที่โซฟาเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเก็บเศษจานเอง”ร่างสูงบอกก่อนจะยิ้มให้ร่างเล็กบางๆ 

 

“เอ่อ เดี๋ยวซอกับฮาร่าจะเก็บเองค่ะ พี่ๆไปคุยกันเถอะ”ซอฮยอนเสนอตัว 

เธอดูสายตาพี่ๆแล้วรู้สึกว่าพวกพี่ๆคงอยากจะถามอะไร จากคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่มากกว่า 

“ค่ะ เดี๋ยวฮาร่าเก็บช่วยพี่ซอเอง”คูฮาร่าเดินไปเก็บจานที่ตกแตกกับซอฮยอนอีกแรง 

 

          บรรดาเพื่อนๆต่างนั่งล้อมสองบุคคลเอาไว้ ร้อยพันคำถามถูกถกขึ้นมามากมาย 

บางคำถามก็เป็นคำถามที่ถูกถามซ้ำไปซ้ำไปซ้ำมา 

แทยอนตอบคำถามได้คร่องแคล่วเพราะเขาเตรียมคำตอบมาไว้แล้ว 

ร่างสูงนั่งนิ่งซันนี่และทิฟฟานี่ไม่ได้ถามอะไรสักคำอย่างที่คาดเลย 

จนเขาเริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูก เมื่อสองสาวเอาแต่นั่งจ้องเขาและบุคคลตัวเล็กอยู่อย่างนั้น 

 

"แล้วหายไปไหนมาตั้งนาน"ยุนอาสงสัย 

"รู้สึกแย่ๆหน่ะเลยไม่อยากออกไปไหน"แทยอนโกหก 

"แล้วทำไมพวกคุณมีปืน แถมใช้มันเป็นอีกต่างหาก" 

"BB GUNหน่ะ จริงๆฉันเล่นเป็นกีฬาอยู่แล้ว แต่วันนั้นฉันกับคุณซูยองพกไปด้วย ว่าจะเอาไปถ่ายรูปเท่ๆแถวหาด" 

บุคคลตัวเล็กแก้ต่าง พรางยกปืนที่เตรียมขึ้นมาเป็นหลักฐานให้ดูว่าไม่ใช่ปืนจริง 

“ทำไมวันนั้นเขาถึงมายิงพวกเธอล่ะ”ฮโยยอนถาม 

“อ่อเขายิงผิดตัวหน่ะ ” 

“แล้วทำไมถึงทำตัวเหมือนผู้ชายอีกล่ะ”เจสสิก้ามองเปรยไปยังร่างสูงเพื่อเอาคำตอบจากเขาบ้าง 

“อะอะ เอ่อ”ร่างสูงอึกอัก เขาไม่ได้เตรียมคำตอบอะไรเอาไว้เหมือนแทยอน 

“พอดีฉันพาคุณซูยองไปตัดผมล้างซวยหน่ะ แล้วช่างก็ดันหลับใน 

เผลอตัดผมจนสั้นเต่อเลยล่ะ ฉันเลยตัดผมสั้นเป็นเพื่อนเขา”บุคคลตัวเล็กแก้ต่างให้ในถ้วงที 

"อ่อ"เจสสิก้าสิ้นสงสัย 

“เห้อ เกือบไม่รอด”ร่างสูงคิดในใจ 

 

“พระเจ้าไม่ยักรู้ว่าจะดูดีแบบนี้ บอกตรงๆโคตรหล่อเลย”ยุนอาเดินวนรอบๆสองบุคคล 

“เห็นแบบนี้ฉันก็รู้สึกอยากจะทำขึ้นมาแล้วแฮะ  ”ยูริดีดนิ้วเขาอยากจะลองหล่อมากกว่าสวยดู 

“พอเลยยูล!”เจสสิก้าหยิกแขนคนรักจนเขาหน้าเบี้ยวอยู่แค่นี้เธอก็ลำบากใจที่ต้องคอยหึงจะแย่อยู่แล้ว

ถึงแม้จะไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบควอนยูริเพราะมีเธอยืนคุมอยู่ แต่สายที่มองเขาเหมือนอยากจะกลืนกิน

ทำให้เธอไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับสาวๆพวกนั้นเท่าไหร่นัก

“ฉันขอคุยส่วนตัวหน่อยนะ“ซันนี่ตัดสินใจลุกขึ้นไปดึงแขนร่างสูงให้ไปที่ห้องนอนหลังจากที่เธอนั่งเงียบมานาน

ในหัวมีคำถามมากมายที่เธอยากจะรู้ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากคำถามใดก่อน

 

“เฮ้!เดี๋ยวสิฉันมีคำถามที่ยังไม่ได้ถามเขาเลยนะ“ยุนอาทำท่าจะแย้ง เมื่อเห็นทิฟฟานี่ดึงแทยอนเข้าไปในครัวอีกคน

“จะไปขัดเขาทำไมยุน นี่!ฉันให้เวลาสองชั่วโมงเคลียร์ให้เสร็จนะโว่ยย”ยูริตะโกนส่งท้ายเบาๆ

 

 

“ท่านครับมันหายตัวไปอีกแล้วครับท่าน”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้ารายงานไปยังชายร่างท้วมที่เป็นผู้ว่าจ้าง 

“โถ่เว้ย ไอ้พวกโง่!!!!ผู้หญิงแค่สองคนยังทำพลาด ไปตามหามันให้เจอ 

แล้วรีบฆ่ามันซะ ก่อนที่ฉันจะเป็นคนฆ่าพวกแก!!!!! ไป!!!!!!” แฟร้งค์ อองแทรทุบโต๊ะอย่างหัวเสีย 

 

 

3 ชั่วโมงก่อนหน้านั้น 

“ซูยองเรื่องที่ขอพี่จัดการให้แล้วนะ” จาฮีเปิดประตูมาบอก 

เขาการเปลี่ยนและลบประวัติของร่างสูงและบุคคลตัวเล็ก ที่เป็นที่รู้จักอยู่ในสังคมให้หมด 

ลูกน้องหลายร้อยคน กลายกระจายตัวไปทั่วโซลอย่างเงียบๆเพื่อปล่อยข่าวโคมลอย 

จาฮีผันตัวเองมาเป็นผู้คุมบอดี้การ์ด พรางกำชับลูกน้องทุกคนว่าอย่าให้คนนอกรู้ความจริงเป็นอันขาด 

 

       บ้านคฤหาสราคาเกือบ150ล้านที่อยู่ใกล้จากตัวเมืองโซลถูกเขาซื้อให้เป็นที่อยู่ใหม่ 

เพราะที่อยู่เดิมอาจจะไม่ปลอดภัยพอ ภายในคฤหาส มีแม่ครัว เมด บอดี้การ์ดหลายร้อยนาย 

เพื่อคอยอำนวยความสะดวกและคอยป้องกันภัยที่อาจจะเข้ามาถึง รถสปอตหรู ยี่ห้อLamborghini SC18Hyundai track edition 

จอดขนานคู่กับ Porsche 718 Boxster ยานพาหนะคันใหม่ของน้องสาวสุดที่รัก สภาพฐานะของพวกเขาทุกคน 

เปลี่ยนใหม่จากหน้ามือเป็นหลังมือ ชเวซูยองผู้ที่อาภัพอับสู มีความอยู่อย่างแร้นแค้นไม่มีอีกแล้ว 

นับจากวินาทีนี้เขาคือหนุ่มหล่อหน้าใหม่ทายาทตระกูลปาร์ก เป็นน้องชายของปาร์กจาฮี 

ผู้มีอิทธิพลและอสังหาริมทรัพย์มากมาย 

 

“ขอบคุณค่ะ“ ร่างสูงก้มหัวให้ด้วยคำขอบคุณ 

“เดี๋ยวพี่จะพาแม่ไปที่บ้านหลังใหม่นะ” จาฮียิ้มรับ ก่อนจะก้าวเดินออกไปเพื่อพามารดาบุญธรรมไปอยู่ในที่ๆปลอดภัย 

 

          ห้องนอนหรูหราสีขาวสว่างสะท้อนแสงจากโคมไปสีส้มเข้มที่ติดอยู่บนเพดาน 

หน้าต่างบานใหญ่ ผ้าม่านผืนหนาถูกปิดให้มิดเพื่อให้มีความเป็นส่วนตัว 

สาวร่างเล็กยืนนิ่งกว่า10นาทีต่อหน้าคนที่เธอตามหามาหลายวัน 

ไร้ซึ่งคำถามไร้ซึ่งคำพูดจา เขากลับมาแล้ว มาอยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้ 

 

“ซูยอง ฮึก“ร่างเล็กยืนก้มหน้า มือเรียวบีบข้อมือข้างขวาของคนที่ตัวสูงกว่าไว้แน่น 

คำถามมากมายที่ไม่รู้จะเอ่ยยังไงจุกอยู่ในหัวใจ และมันก็ถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตา 

 

“ซุนคยู..”ร่างสูงเอ่ยชื่อที่เขาชอบเรียกร่างเล็กเบาๆ เขาไม่ชอบเลยที่เห็นเธอร้องไห้ 

“คนบ้า!!!!ฉันเป็นห่วง คุณรู้บ้างมั๊ย ฮึกๆ“ร่างเล็กน้ำตานองทุบอกร่างสูง เขาจะรู้บ้างมั๊ยว่าเธอเป็นห่วงแค่ไหน 

 

          ซูยองยืนนิ่งให้ร่างเล็กทุบอกแม้จะเจ็บเพราะสะเทือนแผลที่ยังไม่หายดี 

แต่ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาถึงรู้สึกมีความสุขเพราะความห่วงใยจากคนตัวเล็กมากมายขนาดนั้น 

ร่างสูงดึงคนตรงหน้ามากอด แล้วก้มลงไปจูบที่แก้ม ก่อนจะพูดเบาๆด้วยเสียงหวาน “ขอโทษนะคะคนดี“ 

 

 

 

ห้องครัว 

“นี่!!!บอกมาเลยไอ้หมาเตี้ย หายไปไหนมา แล้วทำไมฉันโทรหาไม่ติด“ทิฟฟานี่ยิงคำถาม 

“ก็โทรศัพย์ฉันหายเพิ่งหาเจอง่ะ“ 

"สองอาทิตย์เนี่ยนะ" 

"อือ"แทยอนเบ้ปากแสร้งมองทางอื่นไม่สนใจ 

“แล้วทำไมไม่หา“ 

“ก็ฉันหาไม่เจอ แบตมันหมด ทีแรกนึกว่าตกอยู่ที่ปูซาน“ 

“แล้วเห็นข้อความฉันมั๊ย“ 

“เห็นสิ๊“บุคคลตัวเล็กทำหน้ากวนประสาท 

“แล้วทำไมไม่โทรกลับมา“ทิฟฟานี่คาดคั้น 

“นี่แม่หมีอ้วน ถ้าเป็นห่วงฉันขนาดนั้นล่ะก็ ทำไมไม่สิงฉันเลยล่ะ เห้ออ“  

“คะ ใคร ใครเป็นห่วง คิดไปเองอีกแล้วนะ“ทิฟฟานี่อึ้ง ตะกุกตะกัก เธอเพิ่งนึกได้ว่าเธอแสดงอาการเป็นห่วงมากไป 

“อะ หรอๆๆ ใครก็ไม่รู้เน๊อะส่งขอความมาหาฉันโทรมาหาฉันตั้งหลายร้อยสาย เอ ใครกันน้าาา“ 

แทยอนเอาลิ้นดุนแก้มกอดอกทำท่าสงสัย 

“ฮึมๆ ไอ้เตี้ยยยย “ ทิฟฟานี่กำลังเถียงแทยอนแพ้ เธอกัดฟันเกรียวก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกจากห้อง 

 

 

บุคคลตัวเล็กตกใจทันทีที่เห็นทิฟฟานี่กำลังเดินหนีออกไป สองเท้าวิ่งตามไปในท้วงที

ก่อนจะใช้แขนเล็กโอบกอดอีกคนเอาไว้จากด้านหลัง

“ขอบคุณนะที่เธอเป็นห่วง“ แทยอนเอ่ยผ่านอ้อมกอดด้วยความสุข

 

“เราไปเที่ยวกันใหม่ได้มั๊ย“แทยอนนั่งจับมือทิฟฟานี่เอาไว้ด้านหลัง

เขาใช้เวลานานค่อนข้างนานในการปรับความเข้าใจและอธิบายเรื่องราวให้เธอฟัง

และกว่าที่ทิฟฟานี่จะหายโกรธที่เขากวนประสาทไปก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง

 

ซูยองเดินจูงมือร่างเล็กออกมาจากห้องและมานั่งที่โซฟาด้วยกันกับเพื่อนๆ

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าจนเด่นชัด ก่อนที่แทยอนจะเริ่มพูดคุยถึงบางสิ่ง

ที่เขากำลังอยากจะทำ

 

“เอ๋ เที่ยวงั้นหรอ “ฮโยยอนละสายตาจากหนังสือพิมพ์

“คือฉันกับคุณซูยองอยากจะแก้ตัวหน่ะ ที่ทำให้พวกเธออดเที่ยวใช่มั๊ยคะคุณซูยอง“บุคคลตัวเล็กชี้แจง

“ค่ะ คงงั้น“ซูยองเอ่ย

 

“เอาจริงหรอแทยอน”ยุนอาถามเพื่อความแน่ใจ

“จริงดิ๊ยังไม่เปิดเทอมเลยนะ ปิดเทอมทั้งทีใช้เวลาให้คุ้มหน่อย”

“แล้วจะไปที่ไหนล่ะ“เจสสิก้าขมวดคิ้ว

“แล้วแต่พวกเธอเลย เลือกสถานที่มา ที่เหลือฉันจะจัดการเอง“แทยอนชูกำปั้นมาดมั่น

“ฉันไม่ไปทะเลแล้วนะ ยังผวาไม่หาย“ยุนอาลุกออกจากโซฟาเพื่อหยิบน้ำ

“นั่นสิคะ“ซฮฮยอนเสริมเธอก็รู้สึกตกใจไม่ใช่น้อยเช่นกัน

"เรื่องมันจบแล้ว อย่างที่ฉันบอกไปว่าเขายิงผิดตัว ไม่มีอะไรหรอก"แทยอนเอ่ย

“งั้นไปบ้านพักของฉันแถวจังกุกมั๊ยล่ะ อากาศกำลังดีเลยนะ“

ฮโยยอนเสนอบ้านพักตากอากาศของเขา ที่อยู่บนภูเขากลางป่าทางเหนือของเกาหลี

ตัวบ้านติดกับธารน้ำตกดอกไม้ในเขตชุ่มชื้นถูกจัดแจงปลูกเป็นแปลงดอกไม้จนทั่วบริเวณบ้าน

ในช่วงนี้ตอนเช้ามักมีหมอกหนา ทำให้บรรยากาศน่าไปพักผ่อนมากกว่าที่อื่น

“อื้ม ก็ดีนะ แต่คงต้องซื้ออาหารไปตุนสักหน่อยนะคะ“คูฮาร่าเสนอ

เธอเคยไปที่นั่นมาแล้วครั้งนึงกับฮโยยอนสองคน แล้วที่นั่นก็ไม่มีร้านสะดวกซื้อสักร้าน

 

 

“ตกปลาได้เปล่าพี่ฮโย ถัดจากน้ำตกก็เป็นทะเลสาบเล็กๆไม่ใช่หรอ”ยุนอาถามเมื่อครั้งยังเด็กเขาก็เคยไปที่นั่นเหมือนกัน

“ได้สิ ถ้าแกไม่โวยวายจนปลามันหนีหายไปหมดหน่ะ”

“โหยยยว่าน้อง”ยุนอาหน้านิ่ว ฮโยยอนหัวเราะเบาๆ

 

 

“งั้นเราก็ไปบ้านฮโยแล้วกัน”ยูริสรุป

"โอเค้เรยยย"บุคคลตัวเล็กดีใจ

"อืมงั้นเดี๋ยวฉันเขียนแผนที่ให้"ฮโยยอนวางหนังสือพิมพ์

“จะไปวันไหนล่ะ”ร่างเล็กเกาะแขนร่างสูงอยู่นานอย่างลืมตัว

“ไปพรุ่งนี้เลยค่ะ“ร่างสูงเอ่ยพรางกุมมือร่างเล็กเอาไว้

“้ห้ะ หา? “ทุกคนอุทานดูเหมือนนัดหมายจะเร็วเกินไป

“ไม่ต้องห๊ะ ไม่ต้องหา ไม่มีของหาย ทุกอย่างพร้อมแล้วพรุ่งนี้ตอนห้าโมงเย็นฉันจะขับรถมารับ“บุคคลตัวเล็กบอกกำหนดการ

“ไอ้ไปหน่ะไปได้แต่ทำไมต้องห้าโมงเย็นด้วยล่ะ“ทิฟฟานี่สวนเธอยังไม่ค่อยไว้ใจการเดินทางตอนกลางคืน

“ฉันมีธุระนิดหน่อยหน่ะค่ะ“ซูยองตอบเรียบๆ ช่วงเช้าเขามีหน้าที่บางอย่างที่ต้องทำเสียก่อน

 

 

          หลังจากที่คุยกันเสร็จสองบุคคลขอตัวออกมาจากคอนโดของยูริ แต่เพราะสองสาวไม่ยอมให้ออกไปไหน

พวกเขาจึงต้องให้สัญญากับซันนี่และทิฟฟานี่ว่า จะไม่หายไปไหนนานๆอีกและคืนนี้จะfacetimeไปหา

"รถพร้อมแล้วครับ"ลูกน้องของแทยอนผายมือไปที่ประตูรถที่จอดอยู่โรงจอดรถใต้คอนโด

สถานที่ต่อไปที่พวกเขากำหนดเป็นจุดมุ่งหมายต่อจากนี้คือย่านการค้าเมียงดง

จุดนัดพบเพื่อรับเอกสารและอาวุธบางอย่าง บุคคลตัวเล็กหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมา

แล้วต่อสายไปยังทีมบอดี้การ์ดหลักของเขากับจาฮี ก่อนจะออกคำสั่งด้วยเสียงนิ่ง

 

“พรุ่งนี้พวกฉันจะขึ้นเหนือแถบๆเมืองจังกุก ขอสัก200คนไปตรวจสอบ คุ้มกันให้ดี อย่าให้คาดสายตา“

 

 

---------------------------------------------------

 

EX 17

“ฝันดีนะคะซูยอง” สาวร่างเล็กนั่งมองหน้าคนที่เธอรู้สึกว่ารักอยู่ขอบเตียงนอน

กลิ่นหอมของสบู่ จากตัวของสาวร่างเล็กไม่อาจเรียกร้องความสนใจจากผู้ที่นอนหลับอยู่ได้

-----------------------------------------------