4/1 ชีวิตที่จนตรอก
× 0
× 0
× 0
พิศวาสลูกหนี้
“กูเห็นแก่อีนี่นะมันสวยดี… พรุ่งนี้ก่อนแปดโมงมึงไปกดเงินมาให้พอจำนวนที่จะจ่ายนะ จำไว้ถ้าไม่ได้มึงได้ผัวชื่อไอ้ดำแน่ ฮ่าฮ่าๆ ไปโว้ย! ไปทวงที่อื่นพรุ่งนี้ได้เมียอีกคนแล้วโว้ย!” ไอ้ดำหัวเราะเสียงดังจนกานต์พิรุณรู้สึกร้อนผ่าวปนขยะแขยงกับท่าทางของมัน
“แม่… มันทำอะไรบ้าง… เจ็บไหม”
“มันตบหลายทีเลย เจ็บจนชาหมดแล้ววะนังฝน” นางกานต์ดาตอบพร้อมลูบที่ใบหน้าตัวเอง
“พ่อล่ะแม่ กลับมาหรือยัง”
“ไปตายแล้ว!” นางกานต์ดาตอบพร้อมกับลุกยืน
“อะไรนะแม่!”
“มันไปกะเมียใหม่แล้ว พ่อมึงมีเมียใหม่นังฝน!”
“พ่อ…” กานต์พิรุณมองหน้าผู้เป็นแม่ที่ดวงตาสองข้างแดงก่ำ แม้ว่าพ่อกับแม่จะไม่ได้รักกันเหมือนสามีภรรยาทั่วๆ ไปแต่ทั้งสองก็ยังคงอยู่ด้วยกันและเลี้ยงเธอมาจนโต ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของกาลเวลาแม้สมัยสาวๆ นางกานต์ดาถือว่าเป็นคนสวยคนหนึ่งเพราะหลายครั้งที่คนรอบข้างชมกานต์พิรุณก็มักจะบอกว่าเธอสวยเหมือนแม่ตอนสาวๆ มือบางยื่นไปเช็ดน้ำตาให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะถูกปัดออกด้วยความรำคาญ
“ไปให้พ้นรำคาญ!!!”
“แม่!”
“พรุ่งนี้เคลียร์เงินให้ไอ้ดำด้วยนะมึงรับปากมันแล้ว”
“จ้ะแม่หนูจะรีบไปกดแต่เช้ามืดเลย”
“เออไปไหนก็ไปกูอยากอยู่คนเดียว” นางกานต์ดาพูดจบก็ลุกเดินขึ้นไปด้านบน
“ถึงแม่จะเป็นยังไงหนูก็รักแม่ หนูจะช่วยแม่เองหนูสัญญา”
กานต์พิรุณตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเดินออกไปกดเงินที่ตู้เอทีเอ็มซึ่งอยู่ถนนใหญ่ สองขาที่ก้าวเร็วๆ จนลืมความเจ็บที่ข้อเท้าก่อนจะหยุดและเดินหลบข้างกำแพงเมื่อจู่ๆ ฝนก็ตกลงมาไม่มีปี่มีขลุ่ยคนร่างอรชรตัดสินใจวิ่งทั้งที่เจ็บข้อเท้าก่อนจะไปหยุดที่เพิงสังกะสีซึ่งทำเป็นที่พักของวินมอเตอร์ไซค์แต่ฝนตกทีไรก็ไม่มีใครออกมารับลูกค้าสักคน หญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนผ่านบ้านหลังใหญ่สีขาวที่เต็มไปด้วยต้นไม้ล้อมรอบบ้านที่เธอเพิ่งเข้าไปทำความสะอาดเมื่อวานก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง ดวงตาคู่งามหลุบลงทันที
“เกิดมาไม่มีเหมือนเขา ชีวิตต้องไปต่อถึงจะยากลำบากแค่ไหนสู้ๆ นะเรนนี่”
ฝนฟ้าช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลยหญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนถึงปากซอยที่ติดถนนใหญ่ก่อนจะตรงปรี่ไปกดเงิน ทั้งค่าบ้านค่าของใช้ค่าน้ำค่าไฟและค่าหนี้นอกระบบไหนจะหนี้ของรัญญาอีกมันก็คือเงินเดือนทั้งหมดของเดือนนี้ ใบหน้าอวบอิ่มยิ้มให้ตัวเองก่อนจะตัดสินใจกดเงินที่มีทั้งหมดออกมา
กานต์พิรุณพยายามเดินให้เร็วที่สุดเพราะสายฝนเริ่มหนาเม็ดลงเรื่อยๆ ไหนจะฝนตกและยังเช้าเกินไปทำให้รถมอเตอร์ไซค์นานๆ ถึงจะวิ่งผ่านมาสักคัน ข้อเท้าเริ่มเจ็บแต่ยังพอทนลากขาเดินไปต่อได้ มือยังคงกำกระเป๋าสะพายที่ใส่เงินเดือนทั้งหมดไว้ในนั้นก่อนจะตกใจและเสียหลักล้มเมื่อมันถูกกระชากและหายไปต่อหน้าต่อตา
“ช่วยด้วยค่ะ!!!ช่วยด้วยคนกระชากกระเป๋า” เสียงร้องเรียกอยู่กลางซอยท่ามกลางสายฝนที่เริ่มหนักจนแทบไม่มีใครผ่านไปมา ดวงตาคู่งามแดงก่ำก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมกับปล่อยโฮดังลั่นอยู่คนเดียว เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับปาดน้ำตาเพื่อยอมรับกับความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น
“อะไรนะนังฝน!!!โดนกระชากกระเป๋าอีกแล้วนังโง่นี่เดินยังไงวะ!” นางกานต์ดาจิ้มนิ้วชี้กลางหน้าผากลูกสาวพร้อมกับสบถเสียงดัง
“ปัดโธ่เว้ย!”
“แม่ทำไงดี”
“ไม่รู้โว้ย!!” นางกานต์ดาเอามือกุมขมับทั้งสองข้าง
“ดีนะหนูพกแค่เอทีเอ็มไป ไม่งั้นหายหมดแน่ถ้าเอากระเป๋าอีกใบไปเพิ่งไปทำบัตรมาเมื่อวานยืมเงินเพื่อนไปทำบัตรเอทีเอ็มด้วย” คนพูดน้ำเสียงคลอราวกับจะร้องไห้
“ช่างแม่งบัตรมัน เอาตัวให้รอดเถอะเดี๋ยวมันก็มากันเต็มบ้านมึงนัดมันตอนเช้านะนังฝน!”
“เอาไงดีแม่มันจะทำร้ายเราไหม”
“มันทำหมดแหละถ้าโมโห” นางกานต์ดาพูดพลางเดินไปหยิบมีดเล่มเล็กมาเหน็บเอวไว้
“แม่ทำอะไรเดี๋ยวพลาดโดนตัวเองนะ”
“กูสู้ตายถ้ามันจะทำอะไรกู!”
เสียงฝีเท้าดังๆ หยุดที่รั้วหน้าบ้านก่อนสองแม่ลูกจะตกใจจนสะดุ้งโหยง
“นังกานต์!!!” เสียงไอ้ดำช่างดังและน่ารังเกียจเหลือเกิน
“นังกานต์!!!” เสียงเรียกหายไปพร้อมเสียงประตูที่รั้วถูกถีบก่อนเสียงฝีเท้าจะตรงปรี่มาหยุดหน้าประตูบ้าน
“มึงจะเปิดไหมไม่งั้นประตูพัง!!!” คำขู่ได้ผลเมื่อนางกานต์ดารีบเปิดประตูอย่างรวดเร็ว
“ไหนเงิน! วันนี้มีงานด่วนไม่พูดมากทบต้นดอกเจ็ดร้อยกับหกร้อยทั้งหมดพันสาม” ไอ้ดำรีบแบมือเพื่อจะเอาเงินจากนางกานต์ดา
“ผลัดได้ไหมนังฝนโดนกระชากกระเป๋าตอนไปกดเงิน”
“ตอแหลอีกนะมึง เอามาอย่าเรื่องมาก!!” ไอ้ดำรีบตรงปรี่เข้ามาหานางกานต์ดาพร้อมกับกระชากแขนก่อนจะบิดไปมาจนนางกานต์ดาร้องอย่างเจ็บปวด
“กูเจ็บนะปล่อยก่อน!”
“เอาเงินมา!!!จับอีนังลูกมันไว้ไอ้เจ๊กไอ้แสบ!” ไอ้แสบกับไอ้เจ๊กรีบตรงปรี่รวบแขนกานต์พิรุณไว้
“ปล่อย!!” กานต์พิรุณดิ้นไปมาจนไอ้แสบรำคาญชกที่ท้องอย่างรวดเร็วก่อนจะเอามือปิดปากเอาไว้ไม่ให้ร้อง
เครดิตภาพประกอบจากgoogle รูปภาพทั้งหมดไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนิยายหรือพาดพิงบุคคลใดเป็นเพียงความชอบส่วนตัวของไรท์เองค่ะ
