“วันที่คุณบ้าฉุดเฟื่องไป… อื้ม นั่นแหละ เฟื่องไปหาสองคนนี้แหละ พอดีมีปัญหานิดหน่อย”
“ปัญหาอะไร”
“ไม่บอก
“ต้องบอก”
“ไม่รู้สักเรื่องได้ไหม ถามเยอะจังเลยทุกวันนี้”
“เออ ไม่ถามก็ได้ แต่พรุ่งนี้ไปทำงานเป็นเพื่อนหน่อยสิ แถวปทุม แป๊บเดียวไม่เกินสามสี่ชั่วโมง”
“ไม่อยากไป เฟื่องอยากอยู่กับลูก”
“ทีมาวันนี้ทั้งวันยังมาได้เลย ไม่ต้องบ่น ไปตอนบ่ายแป๊บเดียว เดี๋ยวจะพาไปหาอะไรอร่อยๆ กิน” ตอบเองเออเองเสร็จสรรพก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถามขอความคิดเห็นทำไม รณภพอารมณ์ดีขึ้นมากไม่ดุร้ายเหมือนสมัยก่อน แหกปากร้องเพลงให้เมียทนฟัง
“ทำดีมาก เห็นแก่ที่แกหาคนมาร่วมทุนด้วยได้ฉันจะยอมยกโทษให้ก็แล้วกัน แต่ถ้าแกคิดหนีออกนอกประเทศอีกครั้งเมื่อไหนฉันส่งคนไปฆ่าแกแน่! ส่วนเรื่องคดีเมื่อสองปีก่อนไม่ต้องกังวล ตำรวจดมกลิ่นมาไม่ถึงมือแกหรอก”
“จริงเหรอครับนาย ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเหลือผม”
“อย่าทำอะไรโง่ๆ อีก พลาดรอบสองฉันจะไม่ช่วยแก นี่งานใหม่ ไปคุมบ่อนให้ฉันแล้วก็หาช่องทางลำเลียงยาเข้าประเทศให้ได้”
“เอ่อ แต่ผมห่างจากการส่งยามานานแล้ว เกรงว่า…”
“มึงคิดจะขัดคำสั่งกูงั้นเหรอ ไอ้วอร์ม!”
“เปล่าครับนาย ไม่ได้ขัดคำสั่งครับ ผมจะทำให้สำเร็จ”
“ดี รอกูชุบโครงการหลอกนังนั่นเสร็จจะให้ลูกน้องส่งเอกสารไปให้ มึออกไปได้แล้ว” เจ้าของห้องสั่งอดีตลูกน้องคนเคยสนิท มันหนีคดีฆ่าคนตายโดยเจตนาไปอยู่ต่างประเทศ กว่าศพจะลอยขึ้นเหนือน้ำก็อืดจนจับมือคนลงมือฆ่าไม่ได้แล้ว เขาต้องเสียลูกน้องมือดีไปทำให้ธุรกิจติดขัดจึงพัก หันไปทำบ่อนการพนันเป็นหลัก มีมาเริ่มยุ่งกับยาเสพติดอีกรอบช่วงหลัง
ไอ้วอร์มมันคิดว่าการชุบตัวอยู่ต่างประเทศสองปีจะช่วยให้หลุดพ้นจากวงการนรกนี้ไปได้ แต่สิ่งที่มันไม่เคยรู้เลยคือเขาส่งคนไปจับตามองมันตลอดเวลาโดยที่มันไม่เคยรู้ตัวหรือสงสัยสักนิด
“มันลนลานขนาดนั้นจะทำสำเร็จเหรอ ฉันว่าครั้งนี้คุณใช้งานผิดคน” สาวคนนั้นเดินบนส้นสูงออกมานั่งตรงข้ามกัน รอยยิ้มของหล่อนเคลือบยาพิษต่างจากใบหน้าที่สวยปานนางฟ้า
“ก็แค่หมากเก่าที่ไม่จำเป็นต้องเก็บหรือเลี้ยงไว้ มันทำสำเร็จก็รอด ทำพลาดก็ตาย ฉันให้โอกาสมันหนีมามากพอแล้ว”
“นังจีมันโง่ หลอกเอาเงินมันมาก่อน”
“ได้ หลังได้เงินแล้วเรามาแบ่งกัน”
“หลอกได้แม้กระทั่งคนรู้จัก คุณนี่มันเลวได้ใจฉันจังเลยนะฐา”
“เธอเองก็ทั้งบ้าทั้งเลวไม่ต่างกับฉันหรอกเม!”
สองคนนี้ไม่น่าไว้ใจเลย
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ^//^
สนใจเล่มสอบถามได้น้าา