เรารักกัน... คำคำเดียวนั้นปัดเป่าความขัดเคืองใจ ที่ถมทับอยู่ในอกจนอึดอัดออกไปในพริบตา พอใจมันโล่ง ความรักที่จมอยู่ ก็เอ่อล้นท่วมกลับขึ้นมา จนอิ่มอก อุ่นใจ

รอยยิ้มละมุนพรายขึ้น บนดวงหน้าอันหล่อเหลาของแบงค์ เขาประสานนิ้ว เข้ากับมือเต้อข้างที่กุมมือตนอยู่ ฝ่ามือที่แนบสัมผัสกันมีเพียงไม่กี่ตารางนิ้ว แต่ความอบอุ่นซึมผ่านเข้ามาราวกับว่า กำลังอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน แบงค์สั่นสะท้านไปทั้งตัว

เต้อฉุดมือข้างนั้นเข้ามาจุมพิตอย่างอ่อนโยน ส่งยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่หวานบาดใจที่สุด เท่าที่แบงค์เคยเห็นมา...

รายการวิทยุเป็นใจ เล่นเพลงคลอขึ้นในจังหวะนี้พอดี

“เรารักกัน” ไม่ต้องบรรยายอะไรมากกว่านั้นแล้ว