ระบบกล้องวงจนปิดของบริษัทจะมีห้องเล็กคอยควบคุมแต่หากเจ้าของบริษัทอยากดูก็สามารถเข้ารหัสเรียกดูได้ จอคอมพิวเตอร์กรอบเล็กแสดงบรรยากาศการทำงานในแผนกการตลาด มองเห็นไปถึงโต๊ะทำงานของเฟื่องลดาที่ขยันขันแข็งแทบไม่วอกแวกจับโทรศัพท์หรือเล่นอะไรนอกเหนือจากงาน ต่างจากพนักงานโต๊ะข้างๆ ที่ติดโทรศัพท์หยิบมาเช็คทุกสองนาที 

ช่วงเช้าหลังแวะส่งลูกกับยมที่โรงพยาบาลรณภพนัดเจอวิศวกรคุมโครงการออกไปดูไซต์งานด้วยกัน เอกสารรายงานนับสิบเขาเอากลับมาอ่านต่อที่บริษัทด้วย การทำงานล่าช้าเพราะขาดแคลนแรงงานเขาจึงพิจารณาจะอัดฉีดงบเพิ่มแต่ต้องเสนอในที่ประชุมก่อน โครงการที่เขาควบคุมมีเยอะมากทั้งการก่อสร้างและธุรกิจอื่นๆ ในเครือบริษัท นอกจากนั้นยังมีธุรกิจครอบครัวอีกบางส่วน พ่อเขาเป็นเจ้าของสโมสรเล็กๆ ในเกาะอังกฤษ เรากำลังลุ้นให้ทีมได้แชมป์เพื่อจะปีนขึ้นไปเล่นในพรีเมียร์ลีก 

“นักธุรกิจคนนี้ประวัติดีมากค่ะ ชอบลงทุนอสังหาริมทรัพย์ในประเทศต่างๆ เสียอย่างเดียวคือพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ต้องมีล่ามภาษาฝรั่งเศสกับประเทศปลายทางตลอด เขาติดต่อเข้ามาอยากนัดคุณภพไปกินข้าว คุณภพสะดวกไหมคะเรื่องหาล่ามรสจะจัดการให้” พูดไปเยอะมากแต่สายตาเจ้านายยังคงมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่แน่ชัดว่ากำลังอ่านอะไรรสรินจึงหยุดรายงาน 

“คุณภพคะ คุณภพ ฮัลโล!” 

“คุณพูดว่าอะไรนะ” เขาได้สติ 

“รสกำลังพูดเรื่องคุณเอ็มบัปเป้ค่ะ นักธุรกิจชาวฝรั่งเศสที่ท่านเจ้าสัวฝากประวัติไว้ เขาจะมาเที่ยวไทยและอยากนัดกินข้าวกับคุณภพ สักช่วงวันจันทร์หน้าหรือไม่ก็บวกลบได้วันสองวัน” 

“ก็เช็คคิวงานผมแล้วนัดกับเขาได้เลย ผมสนใจเขาอยู่เหมือนกัน” สะบัดมือไปด้านหน้าให้เลขาทำตามไม่ต้องพูดซ้ำ ตอนนี้เขากำลังเบื่อไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นเว้นเรื่องงานสำคัญ 

“ได้ค่ะ รสจะจัดการให้นะคะ ส่วนล่ามภาษารสมีแนะนำนะเป็นคนใกล้ตัวของเรา ไว้ใจได้ ความลับไม่รั่วแน่นอนค่ะ” 

“ใคร” ยอมหันไปมองหน้าเลขานุการอีกหน 

“น้องเฟื่องไงคะ ปริญญาตรีใบแรกเอกฝรั่งเศสเลยนะรสเคยเห็นประวัติ คุณภพอยากดูไหมรสไปติดต่อฝ่ายบุคคลมาให้” 

“ไม่เป็นไร ถ้าผมสนใจเดี๋ยวจะถามเจ้าตัวเอง คุณออกไปได้แล้ว” ก้มหน้าหล่อๆ ลงอ่านเอกสารของนายเอ็มบัปเป้คนนั้น รอให้เลขาออกไปจากห้องก็เริ่มสนใจอยากให้เฟื่องลดามาทำงานกับตนเอง บ้า เขาต้องบ้าไปแล้ว ทำไมต้องสงสารหล่อนขนาดนี้ 

เขากดเบอร์ภายในหาหัวหน้าแผนกการตลาดบอกให้เฟื่องลดาติดต่อกลับมาหาเขาโดยด่วน หัวหน้าต้นเป็นคนรับสายประสานงานรวดเร็วแค่ไม่ถึงสองนาทีก็มีสายเข้า เขาเปลี่ยนหน้าจอเป็นมุมมองอื่นหากว่าหล่อนคุยโทรศัพท์จากเครื่องไหน 

‘โทรจากแผนกการตลาดค่ะ เฟื่องลดาพูดสาย’ 

“รู้แล้วน่า ฉันตั้งใจโทรหาเธอถ้ามีคนอื่นโทรกลับสิแปลก มีงานล่ามภาษาฝรั่งเศสแปลเป็นไทยมาเสนอ งานง่ายๆ แค่นัดกินข้าวแล้วพูดคุยกันปกติอาจจะมีถามเรื่องงานบ้างเป็นส่วนน้อย” 

‘คุณคอนเฟิร์มวันกับทางนั้นหรือยัง ถ้าว่างเฟื่องแปลให้ก็ได้ ส่วนเงินก็แล้วแต่คุณจะให้’ 

“สัปดาห์หน้า น่าจะวันจันทร์ไม่เกินนี้” 

‘วันจันทร์ได้ค่ะ เฟื่องรับงาน คิดค่าจ้างไม่แพงหรอก’ 

“เรื่องเงินไม่เป็นปัญหาสำหรับฉันหรอก ฉันจ่ายได้สบายมาก ขอแค่เธอทำหน้าที่ตัวเองให้ดีทำงานได้จริง ไม่ใช่แค่พอสื่อสารงูๆ ปลาๆ แต่กล้ารับงานล่าม มันไม่ใช่จะทำอะไรส่งๆ ได้” 

‘ถ้าคุณภพคิดว่าเฟื่องทำไม่ได้แล้วทำไมถึงติดต่อมาล่ะคะ ทำไมไม่ได้จ้างล่ามภาษาคนอื่น การจะจ้างใครทำงานสำคัญสักคนต้องศึกษาประวัติต้องเห็นผลงานมาก่อนหรือมีคนแนะนำมาไม่ใช่เหรอ’ ก็ถูกของหล่อนนะแต่ไม่ค่อยมีใครกล้าเถียงไง เขาถึงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ รณภพตาขวางมองเจ้าหล่อนผ่านจอคอมพ์ 

“ไว้ค่อยคุยกันตอนเย็น ฉันขี้เกียจทะเลาะกับเธอผ่านโทรศัพท์ แค่นี้” แค่นั้น เหมือนได้ยินแว่วๆ ว่าหล่อนตอบกวน ยัยเด็กบ้าเอ๊ย เมื่อคืนร้องไห้จะแย่ตื่นขึ้นมาจำอะไรไม่ได้ พอตกบ่ายทำไมปากดีซะแล้ว หรือต้องให้เขาย้ำเตือนความจำถึงจะจ๋อย 

 

 

 

 

 

น้องไม่ยอมคุณพี่แล้วนะคะ อย่าไปดุน้อง 5555555555 

 

 

 

เล่มทำมือพร้อมส่ง ติดต่อเพจ คณานางค์-แก้วกัลยา 

- นักธุรกิจพ่อลูกอ่อน ราคา 320 บาท ส่งฟรีพัสดุ (ลงทะเบียน+30 หรือ EMS+50)