บักสีดา  

ม่ 

เราหนีเจ้างูยักษ์มาไกลจนถึงรถเราก็รีบเก็บรถเก็บตนเองด้วยเข้ามิติ แม่มิติจะเก็บสิ่งมีชีวิตไม่ได้ แต่เราคือข้อยกเว้น ตกลงเราไม่ใช่สิ่งมีชีวิตหรือไงนะ พอเข้ามาอาบน้ำอาบท่าที่เพ้นเฮ้าในมิตินี้ละครับสบายดี ผมก็ออกไปทำอาหารซึ่งพี่ก็ออกมาจากห้องอีกห้องพอดี เราจึงช่วยกันทำอาหารทานกันอย่างมีความสุข ระหว่างทานอาหารผมก็ได้คิดว่าเราโกงมากไปไหมนะ 

"น้องพี่เป็นอะไรไปบอกพี่สิน้องรัก"  

"ไม่มีไรมากครับ ผมแค่ ผมว่าเราโกงเกินไปไหมครับที่เราสบายแบบนี้แต่คนอื่นเขาเป็นแบบนั้น"  

"ไม่หรอกนะการที่เราได้พลังคนอื่นก็ได้เช่นกันเพียงต่างแต่คนละรูปแบบ อีกอย่างนะเราไม่ได้พลังนี้เราก็ตายไปแล้วเช่นกันหรือลำบากกว่านี้มาก แม้เราได้พลังก็ใช่ว่าเราไม่ได้ฝึกฝนไม่ใช่หรือไงน้องรัก เราไม่ได้ใช่พลังในการทำผิดต่อคนอื่นที่เป็นคนดีหรือไม่ ก็เปล่าใช่ไหมละ มิหนำซ้ำเรายังต้องการที่จะช่วยคนอื่นด้วย มิติที่เรามีมันสามารถช่วยคนให้อิ่มท้องได้ และนั้นคือภาระของเรานะเจ้าตัวแสบของพี่ ภาระที่เราต้องทำให้ดีเท่าที่เหมาะสมด้วย ภาระอันยิ่งใหญ่ น้องตอบพี่สิว่า เราโกงหรือไม่ คนอื่นเสียหายกับการที่เรามีพลังหรือ ไม่เลยน้องพี่พวกเขารู้ อิจฉา ต้องการใช้เราเพื่อผลประโยชน์ และอีกมากมาย ไม่ต่างจากในหนัง ภาพยนต์ที่เราได้ดูกันบ่อยๆหรอกนะ แต่ที่เราต้องปกปิดน้องเข้าใจใช่ไหม" 

"ครับพี่น้องเข้าใจเพื่อความปลอดภัย น้องขอโทษนะครับที่อยู่ๆก็คิดไรที่ไร้สาระพวกนั้น" 

"พี่ไม่ว่าน้องหรอกนะดีแล้วมีไรก็พูดออกมา พี่ยินดีรับฟังและปรึกษากับเราเสมอ เราสามารถช่วยคนอื่นได้อีกหลากหลายวิธี ฉนั้นน้องก็อย่าคิดมากเลยนะ"  

"ครับพี่ ผมเข้าใจ"ยิ้มของพี่ชั่งอบอุ่นนักแลพลอยให้ผมยิ้มตายไปด้วย  

"ผมรักพี่นะ" 

"พี่รักเราเช่นกันเจ้าน้องรักของพี่ รีบทานเถอะจะได้นอนพักแล้วพรุ่งนี้ต้องเดินทางต่อไปร่วมกับพวกพี่สกาย"  

"ครับพี่"  

"พี่ครับข้างนอกไม่มีงูเลย แปลว่ามันออกมาแต่กลางคืนหรือครับ" 

"พี่ไม่แน่ใจนะยังไงก็ต้องระวังแม้ในรัสมี 20 กิโลเมตรจะไม่พบสิ่งใดก็ตาม มานั่งรถแล้วขับออกจากมิติเลยละกัน"  

"ฮัมเมอร์ลูกรักออกไปโล้ดดด"  

"หึหึ" ออกมาจากมิติก็ไม่พบสิ่งใดแต่เราก็รีบเผ่นจากที่นี้จะดีกว่า  

ผ่านมาได้ร้อยกว่ากิโลเมตรเราก็พบอีก 18 กิโลเมตรข้างหน้ามีกลุ่มคน 5 คน กำลังวิ่งหนีคนจำนวน 15 คน น่าจะยิ่งไล่กันมั่งนะ เห็นซอมบี้ ในระยะใกล้ไกลพวกนั้นเริ่มตามไปด้วย  

"เอาไงดีพี่ ดูระยะแล้วจะเจอเราหลังเราผ่านมาได้ไม่เท่าไหร่มั่ง" 

"เราพวกเขาเถอะพี่รู้สึกว่าพวกเขาควรได้รับความช่วยเหลือจากเรานะ"  

"เอาตามพี่เลยลางสังหรณ์ของพี่ถูกเสมอ ผมเชื่อ งั้นเราเปลี่ยนเป็นรถบัสสินะ"แล้วเราก็เปลี่ยนเป็นรถบัสทัวร์ที่รับคนได้ 30 คนเลยทีเดียว แล้วผมก็เดินออกมาจากข้างคนขับเอาอาหารออกมาวางไว้ชั้นล่างจำนวนหนึ่ง และน้ำอีกหลายแพ็ค เราขับผ่านจุดนั้นที่กะระยะแล้วเล็กน้อยก็ราว 500 เมตรพวกนั้นก็โพล่ออกมาและวิ่งตามตะโกนเรียกให้เราหยุด เมื่อรถหยุดพี่ก็เปิดประตูรอรับ พวกนั้นกระโดดขึ้นมา พอคนสุดท้ายขึ้นมาก็ตะโกนบอกเราไปได้ ทำสะเหมือนเราเป็นรถสองแถวเลยวุ้น  

"ชิดในครับพี่ชิดใน คริกคริก ง่ะ ระวังแมลงวันบินเข้าปากนะครับท่านทั้ง 5 ไม่ทราบว่าจะลงไหนครับ คริกคริก"พอเจอมุขผมพวกเขาเหวอเลยครับผม  

"เออคือพวกเรา เอาไงดีว่ะมึงเจอมุขนี้ไปไม่เป็นแล้ว"ตอบผมไม่ทันรู้เรื่องหันไปคุยกับบั กสีดาข้างๆสะงั้น 

"คริกคริกอย่าเครียสไปสิครับ เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับครับ จะพักก่อนไหม อาบน้ำก่อนก็ได้นะครับหรือจะทานข้าวก่อนก็ได้ครับ มาจับไปได้เลย ข้างบนยังว่างนะครับ"  

"นี้พวกนายไม่กลัวเราจะทำอันตรายเหรอ ทำไมถึง"  

"ไม่รู้สิครับเอาเป็นว่าเสี่ยงดวงทั้งพวกผมกับพวกคุณละกันนะครับ เพราะพวกคุณก็ไม่มั่นใจเช่นกันไม่ใช่เหรอครับที่อยู่ก็ให้อาหารการกินง่าย คิดสะว่าเรามีเวลามองกันอีกนานถ้าไม่ตายก่อนนะครับ" 

"ขอบใจมากนะหนุ่มน้อย ใช่ไหมช่วยเอาหมวกออกก่อนดีไหม"คุณบั กสีดาบอก  

"ครับ"ผมก้เอาออกนะรำคานเหมือนกัน  

"เอ้าเป็นไรละนั้น อ้าปากค้างกันสะละ ไปเลยขี้เกลียดคุยด้วยแล้ว  

เก้าอี้มุมนั้นมีสบู๋ยาสีฟันแปลงให้พร้อมละนะจัดการเอาเอง เสื้อผ้าก็เลือกเอามุมนี้นะครับ หากเหนื่อยอยากพักก็ไปนอนข้างบนละกันนะครับ ผมไปนั่งกับพี่แล้วมีไรก็มาถามที่ห้องคนขับละกันนะครับ"พูดเสร็จก็เดินตัวปลิวเข้าไปหาพี่ทันที