ชยากรนึกถึงใบหน้าหวานของบัวบงกชทำให้เขาไม่มีสมาธิในการทำงาน ผู้หญิงที่กล้าได้กล้าเสียโดยไม่นึกถึงศักดิ์ศรีของตัวเองแบบนั้นทำให้เขารู้สึกขยะแขยง ไม่จำเป็นจะต้องลดตัวทำดีกับผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอ แค่เจอกันวันแรกเขาก็เริ่มเอียนแล้ว ไม่อยากคิดเลยว่าชีวิตหลังแต่งงานจะเป็นอย่างไร เมื่อมันเข้าใกล้มาทุกขณะแต่มันก็เป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกหนีได้ เพราะมันเป็นความจริงไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป 

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของชยากรดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์และเรียกสติคืนกลับมาทันที่ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปรับ และกรอกเสียงนุ่มทุ้ม 

“สวัสดีครับ” พอได้ยินเสียงปลายสายของบิดาทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนสีไปทันที 

“วันนี้แกว่างไหมตากร” 

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามออกไปด้วยน้ำเสียงติดห้วน 

“แกไปรับหนูบัวที่ทำงานแล้วก็พาน้องมาทานข้าวที่บ้าน หัดทำควรรู้จักไว้จะได้ไม่เคอะเขิน แล้วก็หาเวลาว่างพาน้องไปดูชุดเจ้าสาว” 

นายชัยยากล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส เมื่อบุตรชายไม่ได้ปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ แม้จะรู้ว่าไม่เต็มใจ แต่ก็เชื่อว่าพอได้ทำความรู้จักกันชยากรจะหลงรักบัวบงกชอย่างหมดหัวใจ 

พอได้ยินแบบนั้นชยากรถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาทันที ที่เขาตกลงแต่งงานก็นับว่าดีมากแล้ว แต่จะให้เขาพาเธอไปเลือกชุดเจ้าสาว มันชักจะมากเกินไป การแต่งงานที่ไม่ได้เต็มใจ ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองอะไรมากแค่พิธีเงียบ ๆ ก็น่าจะดีแล้วสำหรับผู้หญิงหน้าเงินคนนั้น 

“ผมไม่ว่างครับ ให้กรกฎจัดการได้เลย” 

“นี่ตากร!” ปลายสายร้องขึ้นอย่างหงุดหงิดเมื่อบุตรชายบอกปัดและไม่ได้สนใจสักนิด ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย “อย่าทำตัวให้มีปัญหาได้ไหม อีกไม่กี่สัปดาห์ก็ถึงวันงานแล้วแกจะพังงานแต่งของตัวเองหรือไง” 

“ผมไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นครับ” 

“แต่แกต้องหัดทำตัวให้ว่าง หากไม่อยากให้งานแต่งงานของแกมีคนหัวเราะเยาะ” 

“คงไม่มีใครหัวเราะเยาะหรอกครับ นอกจากจะสมเพชผมมากกว่า” 

ชยากรสวนกลับทันควัน โดยไม่ได้สนใจว่าบิดาจะรู้สึกเช่นไร 

คราวนี้นายชัยยาระบายลมหายใจเฮือกใหญ่ “แกอย่าสร้างปัญหาให้พ่อปวดหัวได้ไหม” 

“แค่นี้นะครับ ผมมีประชุมต่อ” พูดจบชยากรก็วางสายทันที 

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงที่บิดาหาให้ ถ้าเป็นแบบนี้ให้เขาแต่งงานกับมีนตรายังจะดีเสียกว่า เขาทำตามความต้องการของผู้เป็นพ่อเท่านั้น หากจะให้ดูแลเทคแคร์เห็นที่คงจะไม่ได้จริง ๆ เพราะมันขัดกับอุปนิสัยของเขา อะไรที่มันเกินขอบเขตเขาไม่ทำแน่นอน ที่ยอมแต่งงานด้วยก็นับว่าบุญโขแล้ว หากเธอรับข้อนี้ของเขาไม่ได้ก็ต้องปล่อยไปตามสภาพเมื่อพ่อของเธอดั้นด้นยกลูกสาวให้เอง 

พอวางสายจากบิดาได้เขาก็เรียกหากรกฎเข้ามาพบในห้องทำงานทันที ผู้หญิงคนนั้นไม่จำเป็นที่เขาต้องปรนิบัติพัดวี เธอไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหนไร้ยางอายแบบนั้นไม่มีวันที่เขาต้องยอม 

กรกฎเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงห้องทำงานเจ้านายหนุ่ม “คุณกรเรียกหามีอะไรด่วนไหมครับ” 

“แกช่วยพาแม่นั่นไปเลือกชุดเจ้าสาวที” 

กรกฎทำหน้าเหรอหรา ก่อนจะถามขึ้น “แม่นั่นไหนครับคุณกร” 

 “แกโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ไอ้กฎ” เขาสวนขึ้นอย่างหงุดหงิด “หรือว่าแกโง่จริง ๆ วะ” 

กรกฎก้มหน้านิ่งเมื่อเห็นอารมณ์ของชยากร จนคนสนิทอย่างเขาก็เข้าไม่ติด ไม่กล้าแย้งอะไรโดยเฉพาะเรื่องแต่งงานที่ชัยยาผู้เป็นบิดาของเจ้านายสั่งให้เขาเกาะติดทุกสถานการณ์ แถมยังต้องรายงานความคืบหน้าทุกระยะ 

“คือ…ผมไม่เข้าใจเรื่องที่คุณกรพูดครับ” 

“ฉันว่าแกน่าจะรู้เรื่องดีกว่าฉันนะไอ้กฎ คุณพ่อสั่งให้แกเตรียมงานทุกอย่างอยู่แล้วนี่ทำไมแกไม่แต่งเองเสียละ” 

เห็นหน้าลูกน้องแล้วทำให้เขาอารมณ์เสีย “ไปหาชุดวันแต่งงานให้ฉันด้วยก็แล้วกัน ส่วนชุดเจ้าสาวก็จัดการให้แม่นั่นด้วย” 

“แต่ผมว่าคุณกรน่าจะไปเองนะครับ” 

“ฉันไม่ว่าง” เขากระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด 

“แต่วันนี้คุณกรไม่มีประชุมนี่ครับ” 

เขามองลูกน้องตาขวางทันที “ฉันไม่อยากเห็นผู้หญิงหน้าเงินคนนั้น แกช่วยจัดการให้ทีเสร็จแล้วโทรมาบอกด้วย” 

พูดจบชยากรก็เก็บแฟ้มบนโต๊ะและคว้าสูทราคาแพงที่พาดกับเก้าอี้ตัวยาว เดินออกจากห้องโดยไม่สนใจลูกน้องอีกเลย รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่พูดถึงผู้หญิงหน้าเงินอย่างบัวบงกช 

“แล้วคุณกรจะไปไหนครับ” 

คำถามนั้นทำให้เขาหยุดกึกและหันมามองลูกน้องอย่างเอาเรื่อง “ฉันจะไปไหนมาไหน ต้องรายงานแกด้วยหรอ” 

“งานบนโต๊ะคุณกรเซ็นเรียบร้อยยังครับ” 

“ยังไม่เซ็นและก็ยังไม่เสร็จ” เขามองลูกน้องอย่างเอาเรื่อง “แกมีปัญหาอะไรไหม” 

“มะ…ไม่มีครับ” กรกฎยิ้มเจื่อนเมื่อเจอสายตาคาดโทษของเจ้านายหนุ่มเข้าให้ ได้แต่มองตามกระทั่งชยากรเดินพ้นห้องทำงาน คราวนี้ทำให้เขาปวดหัวอีกแล้วเมื่อต้องเป็นสารถีพาว่าที่เจ้าสาวของเจ้านายไปดูชุดแต่งงาน ไม่รู้ว่าจะเจออะไรอีกบ้าง เพราะยังไม่เคยคุยกันไม่รู้ว่าฤทธิ์เดชผู้หญิงนั้นจะเป็นยังไง 

“งานเขาอีกแล้วไอ้กฎเอ๊ย…” 

กรกฎเอามือกุมขมับ อย่างอื่นเขาทำได้หมดแต่จะให้พาว่าที่เจ้าสาวไปลองชุดนี่มันเป็นเรื่องที่ลำบากใจสุด ๆ แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยมันเป็นคำสั่งก็ต้องทำแม้จะเป็นงานนอกเหนือหน้าที่ก็ตาม 

++อะไรที่เฮียเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงโดยเฉพาะเจ้าสาวจอมปลอมอย่างบัวบงกช ไม่มีวันที่เขาจะใส่ใจ....ฝากติดตามด้วยนะคะ++