ฉันกรอกน้ำในแก้วเข้าปากไปอย่างรวดเร็วบ้าเอ๊ย ร้อนคอชะมัด ทำไมน้ำเปล่าของฉันมันถึงรสชาติแหม่งๆงี้ละ ฉันกวาดตามองไปรอบๆโซนนั้น จนกระทั่งเจอกับโต๊ะหนึ่งน่าจะราวๆแปดถึงเก้าคน(มั้ง)เพราะตอนนี้ฉันว่าฉันเริ่มตึงแล้วแถมไฟในร้านก็สลัวๆด้วย

"ม่อน แกเอาแก้วฉันไปดื่มหมดเลยหรอ"

"อ้าว!! ถึงว่าละทำไมน้ำมันบาดคอว่าแต่นั่นหน่ะ ใช่โต๊ะของพวกวิศวะมั้ย"

ฉันชี้ให้เพื่อนมองตามซึ่งคนที่ยังมีสติตอนนี้คือลูกพีชกับลิน ไม่ว่าเปล่าฉันถือแก้วของฉันเดินเชิดไปยังโต๊ะกลุ่มนั้นทันที

ฟุ่บ!!!!

ฉันนั่งฟุ่บลงบนตักของริคุอย่างจงใจในขณะที่คนที่นั่งรอบๆต่างก็อึ้งไปตามๆกัน

"ฮาย~บี๋"

"ม่อน" แน่สิริคุก็ทำหน้าเหวอตกใจไม่แพ้กัน แต่ไม่นานก่อนสายตาคมจะเปลี่ยนเป็นดุดัน อะไร!!!นี่ฉันมาช่วยนายนะ!!!หัดสำนึกซะบ้างสิ

ฉันวาดวงแขนคล้องคอริคุพร้อมแย่งแก้วของริคุแต่ริคุกลับจับมันไว้แน่น บ้าจริง!!

ฉันมองริคุแต่ตอนนี้สายตาของเขาแวววับ ไม่ได้หมายถึงหื่นนะ โกรธจัดซะมากกว่าแต่ฉันไม่สนใจ

"เชรดดด ไหนมึงบอกว่าไปส่งที่หอแล้วนี่"

"ฮาย~ขูนโพนน"ฉันยิ้มหวานให้ขุนพลจนหมอนั่นหน้าแดงใหญ่เลย หล่อไม่เบานะเนี้ยยยย

พรึ่บ!!

จู่ๆมือหนาของริคุก็จับหน้าฉันหันไปประทะกับเขา มันเจ็บนะเว้ย คอเคล็ดมั้ยวะเนี้ย

"เธอมาที่นี่ได้ยังไง มากับใคร?!"

คำถามที่มาพร้อมกับแจ็กเก็ตคลุมตัวฉันเอาไว้ ส่วนมือของเขาวางพาดที่ตรงขาของฉัน และกระชับให้ตัวฉันแนบกับเขา สิงฉันเถอะริคุถ้านายจะโอบขนาดนี้ ฉันหยิกที่มือของเขาแต่เขากลับไม่สะทกสะท้านหนำซ้ำยังจ้องเขม็งอีก จนฉันแอบหวั่นใจว่าซักวันหมอนี่ต้องฆ่าฉันแน่

"ฉันมากับเพื่อนหน่ะอยู่โต๊ะตรงนั้น เห็นมั้ย"

ฉันชี้ไปยังโต๊ะที่มีสาวๆนั่งมองมาทางนี้ พร้อมชูแก้วให้ แหม~เป็นกลุ่มสาวแซ่บจริงๆ

"อ่ะ แก้วของนายนี่ลองดีขอนะ"

อึ่ก

แหวะ ฉันกระดกเข้าปากแค่สองอึกเท่านั้น ไม่ไหวอ่ะทำไมมันทั้งขมทั้งแสบร้อนบาดคออย่างนี้ล

"อ้าวเฮ้ย! ยัยบ้าจะกินเข้าไปทำไมเนี้ย"

ริคุดึงแก้วออกจากมือของฉันอย่างรวดเร็ว กินกันแบบนี้หรอเนี้ย

"พี่ริคุคะ คนนี้ใครหรอคะ?"

เสียกเล็กๆดูน่ารัก (ถึงจะน่ารักแบบเถียงไม่ได้ก็เถอะ)ข้างๆตัวริคุถามขึ้น

"แฟนใหม่ไอ้ริคมัน สวยมั้ยละเมจิก" เสียงทุ้มของคนฝั่งตรงข้ามตอบแทน หืมมม หมอนี่มัน!! ชื่อไรนะ?!!

"มีแฟนใหม่แล้ว..ไม่บอกกันบ้างเลยนะคะพี่ริคุ" ยัยหน้าเด็กที่ชื่อเมจิกตอบกลับด้วยเสียงซึมแต่สายตานี่จิกฉันแทบจะพรุน

ยังไม่ทันที่ฉันจะอ้างปากตอบกลับ จู่ฉันก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงจนบอกไม่ถูกมันเต้นเร็วระรัวราวกับจะทะลุออกมา ร่างกายที่เคยรู้สึกอุ่นเพราะแจ็คเก็ตกลับร้อนระอุราวกับว่าอยู่ในห้องซาวหน้ามานานอย่างนั้นแหละ

"อื้อ~ ระ ร้อนจัง"

ฉันจิกเล็บกับบ่าของริคุ จนหมอนั่นหันมาจ้องฉัน เอาจริงตอนนี้ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแสดงสีหน้าแบบไหนออกมา แต่สายตาของริคุดูตกใจ ฉันสะบัดเสื้อแจ็คเก็ตออกอย่างรวดเร็วเพราะมันไม่ไหวแล้ว และหลายๆคนในกลุ่มดูตกใจกับท่าทางของฉัน

"ทำบ้าอะไรของเธอ ใส่กลับเดี๋ยวนี้เลยนะ"เสียงดุดันไม่แพ้หน้าตาพยายามคลุมเสื้อกลับแต่เป็นฉันที่ปัดมันออก

"ริคุ ร้อน ช่วยด้วย อึดอัด.." เสียงของฉันขาดห้วงไปหิวน้ำมากเลยตอนนี้

"เฮ้ย ม่อน!!แกเป็นอะไรอ่ะ"

ฉันเหลือบตาไปมองเจ้าของเสียงลูกพีช ลิน และมะนาว

"เดี๋ยวฉันพาเพื่อนกลับเอง นายอยู่ต่อเถอะ ลินแกโทรหาพี่คชากับพี่แม็กทีว่าไม่ต-"

" ลิน เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ"

ฉันหันไปมองผู้มาใหม่ ผู้ชายสองคนที่แต่งตัวดูดีหล่อลากกระชากใจสาว

"ไอ้แม็ก เดี๋ยวกูพาม่อนไปส่งคอนโดเองมึงดูแลน้องไป ม่อนมานี่เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

พี่คชายื่นมือมาหาฉัน ฉันต้องกลับห้อง..ต้องรีบกลับห้อง ร้อน หายใจไม่ออกบ้าจริง!! เกิดมาเพิ่งเคยโดน อาการแบบนี้หรอที่เขาเรียกว่าโดนมอมยา ฉันหันหน้าไปมองยัยเด็กแอ๊บแบ๊วที่ชื่อเมจิก ฝากไว้ก่อนเถอะยัยสตอเบอรี่

พรึ่บ!!

ยังไม่ทันที่ฉันจะลุก ตัวของฉันก็ลอยขึ้นและอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของริคุ

"ไม่ต้องเสือก ผู้หญิงของกู กูดูแลเองได้" น้ำเสียงของริคุจากเดิมที่เคยทุ้มดุดันอยู่แล้ว กลับดุดันมากยิ่งขึ้นพอๆกับสายตาราวกับสัตว์ป่า