สารภาพรัก
× 0
× 0
× 0
4 ปีที่แล้ว
วันแต่งงานของณพลกับอ้อมถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีแค่คนในครอบครัวทั้ง 2 ฝ่ายแล้วเพื่อนสนิทเท่านั้นที่มาร่วมงาน
“สินดีใจด้วยนะที่อ้อมแต่งงานกับไอ้ณะ...สินเชื่อว่าไอ้ณะจะไม่มีวันทอดทิ้งอ้อม...”
“ขอบคุณนะสิน...”
สินรดน้ำสั่งให้เธอพร้อมทั้งอวยพรให้เธอและณพลด้วยความจริงใจ
“แกไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่มีวันทอดทิ้งอ้อมหรือทำให้เขาเสียใจเด็ดขาด...”
สินสมุทรมองณพลอย่างรู้สึกขอบคุณในใจ เขาหันมายิ้มให้อ้อมอีกครั้งและตัดสินใจที่จะหยุดความรู้สึกแบบนี้กับเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพราะตลอดเวลาที่ณพลคบกับเธอ เขาก็ยังมีความคิดอยู่บ้างว่าคงมีความหวังที่จะได้สมหวังกับเธอ เขาถึงไม่คิดคบกับใครจริงจัง แต่ในเมื่อเธอกับณพลถึงขั้นแต่งงานกันแล้วเขาคงต้องตัดใจสักที
“มีความสุขมากๆนะ...”
.....
ปัจจุบัน
ไร่แสงจันทร์
ฉันนั่งดูเขาหยอกล้อเล่นกับสายใจลูกสาววัย 1 ขวบของเขาอย่างดูน่าเอ็นดู เขาดูรักสายใจมาก ไม่ว่าสายใจจะเดินไปไหน จะทำอะไร เขาก็ไม่เคยละสายตาจากสายใจเลย ก็ใช่สิ...สายใจเกิดจากผู้หญิงที่เขารักนิ เขาก็ต้องรักสายใจมากที่สุดสิ
“หนูมน...ลองชิมคุ๊กกี้ฝีมือของน้าหน่อยสิ น้าลองทำวันนี้เอง...”
ฉันนั่งอยู่ที่สนามหน้าบ้านมองภาพพ่อลูกเล่นกัน แล้วคุณน้าก็เดินเข้ามา
“อร่อยมากๆค่ะ...”
“น้าทำเอาไว้เยอะเลย เดี๋ยวหนูมนเอาไปทานด้วยนะ สายใจเขาชอบทานคุ๊กกี้มาก น้าก็เลยหัดทำดู...”
ฉันหันไปมองที่สายใจอีกครั้งอย่างรู้สึกเอ็นดู
“ดูคุณสินจะรักลูกมากๆเลยนะคะ...”
“จ่ะ...สินรักสายใจมากแล้วก็เลี้ยงสายใจมาตลอด แล้วสายใจเองก็ติดสินมากๆด้วย...”
“เอ่อ..แล้วที่คุณน้าเคยบอกว่าคุณสินพาน้องสายใจไปหาแม่ทุกเดือนละคะ...?”
“เอ่อ...จริงๆแล้วที่สินพาสายใจลงไปกรุงเทพฯทุกเดือนเพราะไปหาหมอนะจ่ะ...”
ฉันจำได้เพราะเมื่อ 3 เดือนก่อนที่น้าแสงนัดฉันไปเจอที่โรงพยาบาลตอนอยู่ที่กรุงเทพฯ
“น้องสายใจป่วยเป็นอะไรหรือคะ...ทำไมต้องไปหาหมอทุกเดือน...?”
“โรคลิ้นหัวใจตีบจ่ะ...”
ฉันตกใจมากที่ได้ยิน
“น้าก็เพิ่งรู้เมื่อ 3 เดือนที่แล้วนี้เอง สินเล่าให้น้าฟังว่าสายใจเป็นโรคลิ้นหัวใจตีบตั้งแต่เกิด เขาเองก็เพิ่งรู้ตอนที่สายใจคลอดได้ 3 เดือน เขาจึงตัดสินใจพาสายใจมาหาน้าที่ไร่...”
คุณน้าพูดจบก็หันไปมองทางคุณสินแล้วก็น้องสายใจที่หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
“วันที่สินอุ้มสายใจมา สีหน้าของสินดูเศร้ามากเขาไม่พูดอะไรสักคำ เขาเก็บตัวมากขึ้นแล้วก็ไม่ยอมเล่าอะไรให้น้าฟังเลยว่าเกิดอะไรชึ้นกับเขา”
“....” ฉันหันไปมองพ่อลูกเล่นกันตามสายตาของน้าแสง
“จนมีหนูมนเข้ามา สินถึงได้เปลี่ยนไป”
ฉันหันกลับมามองหน้าน้าแสงอีกครั้ง
“เขายอมเล่าเรื่องของสายใจให้น้าฟัง เขาเริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้น เริ่มยิ้ม เริ่มหัวเราะ แล้วก็เริ่มมีความรู้สึก น้าดีใจนะที่มีคนเข้ามาทำให้ลูกของน้ากลับมาเป็นคนเดิม...”
“มน...”
“สินรักหนูมนจริงๆนะ น้าดูออก...”
“คุณน้า...”
ฉันอึ้งไปที่ได้ยินแบบนี้จากปากของน้าแสง ว่าเขารู้สึกยังไงกับฉัน
“น้าดีใจนะที่หนูยอมตกลงคบกับสิน แต่ถ้า...หนูมนยอมมาเป็นภรรยาของสินน้าคงจะดีใจกว่านี้...”
“....” ฉันจ้องหน้าของน้าแสงอย่างรู้สึกอายๆ
“คุยอะไรกันอยู่ครับ...?”
“ปะ ปะ เปล่า...”
“ทำไมต้องมีพิรุธด้วย นี่คุณมนนินทาผมอยู่หรือเปล่า...?”
“น้าไม่ขอยุ่งนะ สายใจไปกับย่าปะลูก...”
อยู่ดีๆคุณน้าก็ชิ่งเลย อุ้มสายใจจากมือของคุณสินแล้วก็เดินหนีไปเฉยเลย ปล่อยให้ฉันนั่งเขินหน้าแดงอยู่กับเขา แถมเขายังนั่งจ้องหน้าจับผิดฉันอีก
“แม่ผมพูดอะไรกับคุณครับ...ทำไมคุณถึงหน้าแดงแบบนี้...?”
“ปะ ปะ เปล่า...”
ฉันหันหน้าหนีเขาเพราะความเขิน ทำไมอยู่ๆฉันถึงเป็นแบบนี้นะ อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไร หรือว่าฉันจะชอบเขาแล้วจริงๆ
....
ตลอดทางที่ผมขับรถมาส่งเธอที่บ้านพัก ก็คอยแอบมองเธอตลอดเวลาว่าเธอเป็นอะไร ตั้งแต่เย็นแล้วบนโต๊ะอาหารก็อีก เห็นมองหน้าแม่ผมก็ยิ้มๆแต่พอหันมาหาผมกลับทำหน้านิ่งๆใส่
“ถึงแล้วครับ...”
ผมจอดรถหน้าบ้านพักเธอ
“ขอบคุณค่ะ...”
เธอหันมาขอบคุณผมแล้วก็เดินลงจากรถ กำลังจะเดินเข้าบ้านผมจึงตัดสินใจวิ่งไปดักหน้าเธอไว้
“เดี๋ยวครับคุณมน...”
“คะ..?”
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร คุณโกรธอะไรผมหรือเปล่า เห็นคุณทำหน้านิ่งๆใส่ผมตั้งแต่เย็นแล้ว?”
“มนหรอคะ..?”
“ครับ...”
“มนเปล่า...”
ผมรีบแทรกพูดก่อน
“ผมรู้ครับว่ามันเร็วไปที่คุณจะเชื่อผม ผมเองยังไม่เชื่อเลยว่าผมจะชอบคุณขึ้นมาจริงๆ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้ทำไมถึงเกิดขึ้นกับคุณ แต่ยิ่งผมได้ใกล้ชิดคุณ ได้รู้จักคุณผมก็ยิ่งชอบคุณมากขึ้น และผมก็มั่นใจแล้วว่า...
“....” ผมเดินเข้าไปใกล้เธอ จับมือเธอขึ้นมากุมทั้ง2 ข้าง
“ผมไม่ได้แค่ชอบคุณเท่านั้น แต่ผมหลงรักคุณไปแล้วต่างหาก....”
“คุณสิน...”
....
5 เดือน ผ่านไป
“คุณมน...แต่งงานกับผมนะครับ?”
“ค่ะ มนจะแต่งานกับคุณ...”
.....
กรี๊ดดดดด
😊😊😊😊
