พราวฟ้าเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งรออยู่ใต้ตึกแล้วพากันขึ้นเรียน การนอนโรงพยาบาลของเธอเพื่อนทั้งสองคนไม่ได้รับรู้ และเธอคิดว่าไม่รู้ดีที่สุด เพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงและไม่อยากตอบคำถามของเพื่อน

“เลิกเรียนแล้วไปไหนต่อพราว”

“เราว่าจะไปห้องสมุดหน่ะ”

“งั้นเราไปด้วย อะตอมไปไหม”

“ไปสิ เราจะไปหาข้อมูลเกี่ยวกับงานที่อาจารย์สั่งพอดี”

“แล้วเธอล่ะเอมม่า”

“ฉันขอบาย นัดไคไว้”

พราวฟ้าเผลอกำมือแน่น เม้มปากเข้าหากัน

“งั้นเราไปกันเถอะ” ปริมชวนทุกคน

ทั้งสามคนมาที่ห้องสมุดของคณะค้นหาหนังสือที่ตัวเองต้องการ และนั่งอ่านเงียบๆ การเรียนคณะอักษรนั้นไม่ง่ายต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เน้นไปในเรื่องของการท่องจำเรียกได้ว่าต้องจำทุกตัวอักษรบนหนังสือเลยก็ว่าได้

ถ้าจำไม่ได้ก็ตอบไม่ได้

แต่หนังสือก็เป็นสิ่งที่พราวฟ้ารัก การอ่านหนังสือทำให้เธอจมไปกับมัน เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของหนังสือก็ว่าได้ หนังสือทุกเล่มมีเสน่ห์ของมัน เธอถึงเลือกเรียนคณะนี้

“มันดูแปลกๆ ไหมวะที่วิศวะอย่างเรามาเข้าห้องสมุดคณะอักษรเนี่ย”

เสียงของผู้ชายบางกลุ่มดังเข้ามาในห้องสมุด ทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นเงยหน้านั้นมอง นักศึกษาสาวบางคนตาโต อาอ้าค้าง

“แปลกสิ มึงรีบไปเลยกูรออยู่ตรงนี้”

“อะไรวะ”

“อาจารย์ใช้มึง”

“เออๆ”

คนทั้งห้องหันไปมองสี่หนุ่มที่ทะเลาะเกี่ยงกันไปมาด้วยความสนใจ

รวมถึงกลุ่มของพราวฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองตาม

“นั้นกลุ่มพี่ไคแฟนของยัยเอมม่าหนิ” พราวฟ้าเม้มปากเข้าหากัน

“พวกเขามาทำอะไร”

ปริมยังพูดต่อ

“เรื่องของเขาเถอะ ไม่ต้องไปสนใจหรอก” อะตอมว่า

“แต่ฉันได้ยินเอมม่ามันบอกว่ามันนัดกับพี่เขาไว้ไม่ใช่เหรอ แล้วคนที่มันนัดมาอยู่ที่นี่ได้ไง” ปริมถามอย่างสงสัย

“เขาอาจจะยังไม่ไปก็ได้ แกก็เลิกสงสัยได้แล้ว รบกวนพราวอ่านหนังสือ”

อะตอมหันไปมองคนที่ก้มหน้างุนอ่านหนังสือโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

แต่ใครจะรู้ว่าในใจของหญิงสาวนั้นเต้นระทึกแค่ไหน เธอไม่ค่อยเห็นไคในมหาลัยเท่าไหร่ เพราะเรียนกันคนละคณะ เจอกันเฉพาะที่ห้องเท่านั้น

แต่ตอนนี้เวลานี้เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอท่ามกลางผู้คน ไคเป็นคนที่มีเสน่ห์ เขายืนอยู่ตรงไหนก็เป็นจุดสนใจของใครต่อใครได้ไม่ยาก

อย่างเช่นตอนนี้ที่สาวๆ ในห้องสมุดหันไปมองเขาเป็นตาเดียว เรียกได้ว่ามองทั้งกลุ่มเลยก็ว่าได้

พราวฟ้าค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้า หลังจากเพื่อนทั้งสองเงียบลงหันไปสนใจหนังสือของตัวเอง

เธอสะดุ้งมือทั้งสองข้างเผลอกำหนังสือเข้าหากันแน่น หลบสายตาคมที่จ้องมองมา

เขาเห็นเธอแล้ว

ไคหรี่ตามองกระต่ายตื่นตูมที่สะดุ้งสุดตัว ไม่คิดว่าจะเจอยัยนั้นที่นี่ มุมปากยกยิ้มนิดๆ

“มองอะไรของมึงวะ” ปกป้องที่นั่งอยู่กับไคเอ่ยถาม

“ไม่ได้มอง” ไคปฏิเสธ แต่มีหรือคนที่ชอบสังเกตอย่างปกป้องจะเชื่อ เขามองตาม คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน พิศมองหน้าหญิงสาวที่ไคจ้องแล้วจ้องอีกไม่วางตา

“ผู้หญิงนั้น..” ปกป้องเอ่ยขึ้น ไคหันไปมองทันที ขมวดคิ้วเข้าหากัน นี่มันจำได้ด้วยเหรอ แม่นี่ไม่ได้แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดเหมือนวันนั้นซะหน่อย

“ใช่รึเปล่า” ปกป้องเมื่อเห็นไคไม่ตอบเขาถึงถามย้ำ เขายังจ้องอยู่ที่พราวฟ้าที่ตอนนี้ลุกขึ้นจากโต๊ะหายเข้าไปในชั้นหนังสือ

“ปกติมึงไม่ค่อยพูด ทำไมเรื่องนี้เสือกจังวะ” ปกติไม่ค่อยพูดไม่ค่อยถาม แต่ทำไมเรื่องนี้ถึงอยากรู้ขึ้นมาได้

ปกป้องหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ไอ้โจชัว กับเจฟ คงถามเยอะกว่ากูถ้ามันรู้”

ไคกัดฟันกรอด

“กูจะไปช่วยพวกมันหาหนังสือ”

ไคเลี่ยงที่จะเดินออกมา การที่พวกเขามาอยู่ตรงนี้ก็เพราะถูกไว้วานจากอาจารย์ให้มาหาหนังสือที่ท่านต้องการ ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวกับพวกเขาสักนิด แต่ทำไงได้ในเมื่อโจชัวมันต้องแก้งานวิชาของอาจารย์คนนี้พอดี มันเลยลากพวกเขามาด้วยนี่ไง

และเขาก็พึ่งจะรู้วันนี้ว่าแม่นางบำเรอของเขาเรียนคณะอักษร ถึงว่าวันๆ พกหนังสือเป็นกองๆ มาเรียน

พราวฟ้าเขย่งเพื่อจะหยิบหนังสือที่ตัวเองหมายตา ทำยังไงก็ไม่ถึงเพราะเธอเตี้ยเกินไป แต่เธอก็พยายามต่อไป

“นี่ใช่ไหม หนังสือที่เธอต้องการ” ร่างบางตัวแข็งทื่อ เลือดในกายสูบฉีดเมื่อรับรู้ถึงความอบอุ่นจากด้านหลัง

เธอค่อยๆ หันหน้าไปมองและเลี่ยงตัวออกมาจากคนที่ตัวใหญ่กว่า

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ไม่แม้แต่จะกล้าเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาช่วยเหลือ เพราะเขาอยู่ใกล้เธอมาก

“ไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะ”

“ค่ะ” พราวฟ้าก้มหัวให้เขา เมื่อเขาเดินออกไปแล้วเธอถึงเงยหน้าขึ้นมองถามแผ่นหลังหนาภายใต้เสื้อชอปคณะวิศวะ

เขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับไค

หญิงสาวกอดหนังสือในมือแนบอกเม้มปากเข้าหากัน รีบเดินกลับไปที่โต๊ะ เมื่อสายตาสบเข้ากับสายตาคม มันแข็งกร้าวจนเธอขนลุกซู่ไปหมด

“เป็นเด็กเรียนแบบนี้น่ารักกว่าคืนนั้นเป็นไหนๆ”

“ก็แค่ผู้หญิงง่ายๆ” ไคกัดฟันพูด

“จะว่าอะไรไหมถ้ากูอยากลองบ้าง”

ปกป้องหันไปยิ้มมุมปากกับไค ไคตวัดสายตาแข็งกร้าวมองเพื่อน

“ของเหลือจากกูมึงไม่รังเกียจรึไง”

“แค่ลองไม่ได้จริงจัง มึงบอกว่าเขาจืดชืดคงไม่กินซ้ำหรอกใช่ไหม เพราะอย่างมึงชอบร้อนๆ”

“เรื่องของมึง แต่มึงอย่าลืมกฎของกลุ่มเรา” ไคเดินออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด

ปกป้องหัวเราะในลำคอเบาๆ มันคงไม่รู้ว่ามันแสดงท่าทีหัวเสียแค่ไหน เวลาเขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ไคกับเธอคนนั้นต้องมีอะไรมากกว่าที่พวกเขาเห็นแน่

กฎงั้นเหรอ กฎมีไว้แหกไม่ใช่เหรอ

“กูกลับก่อนมีธุระ” ไคเดินไปหาโจชัวกับเจฟที่ชั้นหนังสืออยู่บอกเสียงห้วน

“อ้าว”

ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะได้พูด ไคก็เดินออกไปเลยเห็นแค่หลังไวๆ

ไคเดินไปที่รถอย่างหัวเสีย ไอ้ปกมันต้องสงสัยอะไรแน่ ไม่งั้นคนพูดน้อยอย่างมันไม่ออกตัวแรงแบบนี้หรอก แล้วยัยนั้นเหรอ น่ารัก ไม่ใช่ สเปคของมันสักนิด

แล้วทำไมเขาต้องหงุดหงิดมากขนาดนี้ด้วย ใช่ เขาหงุดหงิดถูกแล้ว เพราะเขาไม่ยอมใช้ผู้หญิงคนเดียวกันกับเพื่อนแน่ เขายังไม่เบื่อ

คำว่าไม่เบื่อผุดขึ้นมาในหัวของไค

สามเดือนแล้วที่พราวฟ้ามาอยู่กับเขา สามเดือนที่เขานอนกับเธอ มันนานเกินไปที่เขาจะไม่เบื่อเธอ มันต้องมีอะไรผิดพลาด พราวฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาชอบเหมือนอย่างที่ปกป้องบอก แต่ทำไม

“ปวดหัวเว้ย” ไคขยี้หัวตัวเองแรงๆ

ทำไมช่วงนี้ยัยบ้านั้นถึงทำให้เขาหงุดหงิดบ่อยนักนะ