"คาซึมิไปเอาของที่บ้านคุณซาสึกิให้พ่อสิ" ชายวัยกลางคนตะโกนขึ้นคล้ายเมามาย สติไม่เต็มร้อย

 

"ลืมอะไรอีกล่ะพ่อเนี๊ยะชอบลืมของไว้บ้านคนนั้นคนนี้ตลอด"

 

 

"อย่าบ่นน่าไปเอาให้พ่อก่อนเร็วพรุ่งนี้พ่อต้องใช่นะ ไป! ไป!"

 

 

"ครับๆ จะไปเดียวนี้แหละ"

 

น่าเบื่อจริงๆทำไมพ่อของเขาถึงเป็นคนที่ขี้ลืมได้ขนาดนี้นะไปบ้านปู่ซาซึกิทีไรลืมของทุกทีเดียวลืมอันนั้นเดียวลืมอันนี้สุดท้ายก็ต้องมาใช้ให้เขาไปเอาให้ตลอดน่าเบื่อชะมัด แถมยังชอบเมากลับมาตลอดเลย

 

ติ๊ง!!ต๊อง!!!ๆๆ

 

 

ประตูรั่วของบ้านมักจะเปิดเอาไว้เสมอบ้านของปู่ซาสึมิเป็นบ้านหลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้แต่ปู่ซาสึกิกลับอยู่คนเดียวโดยไร้ลูกหลานดูแลมีเพียงพวกคนชุดดำเดินไปเดินมาเต็มย้านไปหมดปู่ซาสึมิมักจะเป็นที่พึงสุดท้ายของคนที่หมดหนทางแก้ไขปัญหาต่างๆค่อยเป็นปรึกษาให้กับคนที่แก้ปัญหาไม่ได้พ่อของคาซึมิเองก็มาหาปู่ซาสึกิบ่อยๆ

 

 

คาซึมิเดินผ่านเหล่าคนชุดดำเข้ามาง่ายๆโดยที่ไม่ได้ถูกถามหรือห้ามปรามอะไรระยะทางจากประตูรั่วไปหาบ้านนั้นไกลเอาเรื่องอยู่เหมือนกันดีที่คาซึทิเอาจักรยานไฟฟ้ามาไม่อย่างนั้นคงเดินขาลาก

 

คาซึมิจอดจักรยานไฟฟ้าไว้ตรงโรงจอดรถที่มีแจ่รถหรูของเจ้าของบ้าน คุณซาสึกิเป็นชายแก่ที่ยังแข็งแรงอยู่แม้จะอายุห้าสิบกว่าปีแล้วก็ตามแจ่ยังดูอายุน้อยเพราะออกกำลังกายจึงทพให้ร่างกายกระชับกระเชงและดูอายุไม่ถึงห้าสิบ

 

คาซึมิจอดรถเดินไปหาผู้เฒ่าซาสึกิในสวนต้นบอนไซที่ประจำที่ผู้สูงวัยคนนี้ชอบมาอยู่

 

"ปู่ซาสึกิครับ ปู่ครับ"

 

"อ้าวมาแล้วเหรอคาซึมิคุงมาๆเข้าไปในบ้านก่อนไปดื่มน้ำดื่มท่าก่อนแล้วค่อยกลับนะ"

 

"เฮ่?ผมแค่จะมาเอาของให้พ่อเท่านั้นนะครับ"

 

"มาๆเข้ามา"

 

"........."

 

ไปก็ไป

 

ในบ้านว่าหรูหราใหญ่โตแล้วข้างในกลับดูหรูหลายิ่งกว่าตัวบ้านนั้นออกแนวย้อนยุคเป็นบ้านแบบโบราณแต่ดูร่วมสมัยไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังใหญ่แบบนี้ปู่ซาสึกิจะอยู่ที่นี้คนเดียว

 

 

"เชิญๆเดียวฉันไปเอาน้ำมาให้นะเอามั้ยหรือเอาน้ำผลไม้ล่ะหือ?"

 

 

"เอาน้ำผลไม้ดีกว่าครับ"

 

 

"ได้ๆคนหนุ่มคนสาวต้องกินน้ำผลไม้สินะคนแก่อย่างฉันกลับชอบน้ำชา"

 

 

เมื่อเจ้าของบ้านเดินหายออกไปในประตูคาซึมิก็เอามือถือออกมาเล่นและเลือกนั่งในท่าที่ตนเองสบายที่สุดเขามาบ้านหลังนี้หลายครั้งแล้วคุณปู่ซาสึกิไม่ได้เป็นคนเจ้าระเบียบเท่าไหร่และไม่ได้เป็นคนแก่หัวโบราณอะไรห้องรับแขกจึงเป็นชุดโซฟาไม่ใช่เบาะรองนั่งที่ต้องนั้งหลังตรงบนเบาะจนเหน็บกิน

 

 

คาซึมิแชทคุยกับเพื่อนที่มหาลัยเรื่องงานกลุ่มที่ต้องทำส่งอาจารย์อีกทั้งยังบ่นเรื่องที่พ่อของเขาชอบลืมของไว้บ้านคุณปู่ซาสึกิบ่อยๆอีกด้วยแล้วก็ชอบมานึกได้ตอนค่ำๆทุกที

 

เวลาผ่านเกือบสิบนาทีเจ้าของบ้านอย่างซาสึมิก็กลับมาพร้อมกับน้ำส้มคั้นแก้วนึงในมือคาซึมิจึงเปลี่ยนมานั่งในท่าที่เรียบขึ้นแล้วเก็บโทรศัพท์ของตัวเองเข้ากระเป๋ากางเกง

 

คาซึมิถูกเจ้าของบ้านชวนคุยเรื่องต่างๆจนลืมเวลาเพราะปู่ซาสึดิเป็นคนตลกชอบพูดให้หัวเราะและไม่เคยถามในเรื่องที่ทำให้คาซึทิรู้สึกแย่เลยบางครั้งหากคุยเรื่องไหนแล้วคาซึมิรู้สึกอึดอัดคนสูงวัยก็จะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น

 

 

คาซึมิว่างน้ำส้มคั้นลงเมื่อดื่มมันหมดใจจริงเขาก็อยากกลับบ้านเร็วๆแต่เรื่องที่ปู่ซาสึกิเล่ามันสนุกจนเขาอยากฟังให้จบก่อนมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับสมัยปู่ซาสึกิยังหนุ่มๆอยู่

 

ปู่ซาสึกิเล่าว่าสมัยก่อนไม่ได้อยู่สบายเหมือนอย่างตอนนี้สมัยนั้นเงินหายากและปู้ซาสึกิเองก็ยังไม่ได้ร่ำรวยมีเงินทองเหมือนปัจจุบันปู่ต้องทำงานหลายอย่างกว่าจะได้งเงินมาเพราะที่บ้านยังมีแม่และน้องสาวน้องชายรอปู่ซาสึกิกลับบ้านอยู่เพราะพ่อด่วนเสียไปก่อนที่น้องๆจะโตปู่ซาสึกิที่เป็นพี่คนโตจึงออกหางานทำเพราะแม่ก็ต้องเลี้ยงน้องที่ยังๆไม่หย่านมที่อายุได้เพียงไม่กี่เดือน

 

 

คาซึมิฟังไปเรื่อยๆก็รู้สึกง่วงขึ้นมาและเหมือนจะหลับให้ได้ชายหนุ่มจึงขอล่าเจ้าของบ้านอย่างซาสึกิเพื่อกลับบ้านก่อน เจ้าของบ้านยิ้มอย่างใจดีแล้วบอกให้คาซึมิขับรถกลับดีๆทางกลางคืนมันมืดชายหนุ่มพยักรับตาปรือและส่ายหัวสลัดความง่วงออกไปร่างกายของคาซึมิโงนเงนไปมาและสุดท้ายก็ทรุดลงบนโซฟาอีกครั้งและหลับไป

 

 

"คาซึมิคุง คาซึมิคุง เฮ่!"

 

ซาสึกิเข้าไปเขย่าตัวของชายหนุ่มแรงๆแต่ไม่มีปฎิกิริยาอะไรตอบกลับมาจากร่างบนโซฟาเลยคนแก่ยิ้มกว้างในตาเป็นประกาย

 

"อ่าหลับไปแล้วสินะ"

 

ซาสึกิลูบไล้บนใบหน้าขาวเนียนของชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณาในแววตาของสายสูงวัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_________€_€ _______×-×__________-£-_______

 

...........เปิดตอนใหม่มาแนวแปลกคนสูงอายุ.......

 

รู้สึกอยากแต่งแนวแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงไม่รู้อาจมาจากการที่เราเจอนิยายเรื่องหนึ่งในเว็บต่างประเทศเมื่อไม่นานมานี้ก็ได้อารมณ์มัยค้างคาใจดลยเอาเป็นแนวทางมาแต่งนิยายซะเลย......

คืนนี้ตอนสามทุ่มจะมาลงอีกตอนนะคะแน่นอนว่าติดเหรียญ