"คาซึมิไปเอาของที่บ้านคุณซาสึกิให้พ่อสิ" ชายวัยกลางคนตะโกนขึ้นคล้ายเมามาย สติไม่เต็มร้อย
"ลืมอะไรอีกล่ะพ่อเนี๊ยะชอบลืมของไว้บ้านคนนั้นคนนี้ตลอด"
"อย่าบ่นน่าไปเอาให้พ่อก่อนเร็วพรุ่งนี้พ่อต้องใช่นะ ไป! ไป!"
"ครับๆ จะไปเดียวนี้แหละ"
น่าเบื่อจริงๆทำไมพ่อของเขาถึงเป็นคนที่ขี้ลืมได้ขนาดนี้นะไปบ้านปู่ซาซึกิทีไรลืมของทุกทีเดียวลืมอันนั้นเดียวลืมอันนี้สุดท้ายก็ต้องมาใช้ให้เขาไปเอาให้ตลอดน่าเบื่อชะมัด แถมยังชอบเมากลับมาตลอดเลย
ติ๊ง!!ต๊อง!!!ๆๆ
ประตูรั่วของบ้านมักจะเปิดเอาไว้เสมอบ้านของปู่ซาสึมิเป็นบ้านหลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้แต่ปู่ซาสึกิกลับอยู่คนเดียวโดยไร้ลูกหลานดูแลมีเพียงพวกคนชุดดำเดินไปเดินมาเต็มย้านไปหมดปู่ซาสึมิมักจะเป็นที่พึงสุดท้ายของคนที่หมดหนทางแก้ไขปัญหาต่างๆค่อยเป็นปรึกษาให้กับคนที่แก้ปัญหาไม่ได้พ่อของคาซึมิเองก็มาหาปู่ซาสึกิบ่อยๆ
คาซึมิเดินผ่านเหล่าคนชุดดำเข้ามาง่ายๆโดยที่ไม่ได้ถูกถามหรือห้ามปรามอะไรระยะทางจากประตูรั่วไปหาบ้านนั้นไกลเอาเรื่องอยู่เหมือนกันดีที่คาซึทิเอาจักรยานไฟฟ้ามาไม่อย่างนั้นคงเดินขาลาก
คาซึมิจอดจักรยานไฟฟ้าไว้ตรงโรงจอดรถที่มีแจ่รถหรูของเจ้าของบ้าน คุณซาสึกิเป็นชายแก่ที่ยังแข็งแรงอยู่แม้จะอายุห้าสิบกว่าปีแล้วก็ตามแจ่ยังดูอายุน้อยเพราะออกกำลังกายจึงทพให้ร่างกายกระชับกระเชงและดูอายุไม่ถึงห้าสิบ
คาซึมิจอดรถเดินไปหาผู้เฒ่าซาสึกิในสวนต้นบอนไซที่ประจำที่ผู้สูงวัยคนนี้ชอบมาอยู่
"ปู่ซาสึกิครับ ปู่ครับ"
"อ้าวมาแล้วเหรอคาซึมิคุงมาๆเข้าไปในบ้านก่อนไปดื่มน้ำดื่มท่าก่อนแล้วค่อยกลับนะ"
"เฮ่?ผมแค่จะมาเอาของให้พ่อเท่านั้นนะครับ"
"มาๆเข้ามา"
"........."
ไปก็ไป
ในบ้านว่าหรูหราใหญ่โตแล้วข้างในกลับดูหรูหลายิ่งกว่าตัวบ้านนั้นออกแนวย้อนยุคเป็นบ้านแบบโบราณแต่ดูร่วมสมัยไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังใหญ่แบบนี้ปู่ซาสึกิจะอยู่ที่นี้คนเดียว
"เชิญๆเดียวฉันไปเอาน้ำมาให้นะเอามั้ยหรือเอาน้ำผลไม้ล่ะหือ?"
"เอาน้ำผลไม้ดีกว่าครับ"
"ได้ๆคนหนุ่มคนสาวต้องกินน้ำผลไม้สินะคนแก่อย่างฉันกลับชอบน้ำชา"
เมื่อเจ้าของบ้านเดินหายออกไปในประตูคาซึมิก็เอามือถือออกมาเล่นและเลือกนั่งในท่าที่ตนเองสบายที่สุดเขามาบ้านหลังนี้หลายครั้งแล้วคุณปู่ซาสึกิไม่ได้เป็นคนเจ้าระเบียบเท่าไหร่และไม่ได้เป็นคนแก่หัวโบราณอะไรห้องรับแขกจึงเป็นชุดโซฟาไม่ใช่เบาะรองนั่งที่ต้องนั้งหลังตรงบนเบาะจนเหน็บกิน
คาซึมิแชทคุยกับเพื่อนที่มหาลัยเรื่องงานกลุ่มที่ต้องทำส่งอาจารย์อีกทั้งยังบ่นเรื่องที่พ่อของเขาชอบลืมของไว้บ้านคุณปู่ซาสึกิบ่อยๆอีกด้วยแล้วก็ชอบมานึกได้ตอนค่ำๆทุกที
เวลาผ่านเกือบสิบนาทีเจ้าของบ้านอย่างซาสึมิก็กลับมาพร้อมกับน้ำส้มคั้นแก้วนึงในมือคาซึมิจึงเปลี่ยนมานั่งในท่าที่เรียบขึ้นแล้วเก็บโทรศัพท์ของตัวเองเข้ากระเป๋ากางเกง
คาซึมิถูกเจ้าของบ้านชวนคุยเรื่องต่างๆจนลืมเวลาเพราะปู่ซาสึดิเป็นคนตลกชอบพูดให้หัวเราะและไม่เคยถามในเรื่องที่ทำให้คาซึทิรู้สึกแย่เลยบางครั้งหากคุยเรื่องไหนแล้วคาซึมิรู้สึกอึดอัดคนสูงวัยก็จะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
คาซึมิว่างน้ำส้มคั้นลงเมื่อดื่มมันหมดใจจริงเขาก็อยากกลับบ้านเร็วๆแต่เรื่องที่ปู่ซาสึกิเล่ามันสนุกจนเขาอยากฟังให้จบก่อนมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับสมัยปู่ซาสึกิยังหนุ่มๆอยู่
ปู่ซาสึกิเล่าว่าสมัยก่อนไม่ได้อยู่สบายเหมือนอย่างตอนนี้สมัยนั้นเงินหายากและปู้ซาสึกิเองก็ยังไม่ได้ร่ำรวยมีเงินทองเหมือนปัจจุบันปู่ต้องทำงานหลายอย่างกว่าจะได้งเงินมาเพราะที่บ้านยังมีแม่และน้องสาวน้องชายรอปู่ซาสึกิกลับบ้านอยู่เพราะพ่อด่วนเสียไปก่อนที่น้องๆจะโตปู่ซาสึกิที่เป็นพี่คนโตจึงออกหางานทำเพราะแม่ก็ต้องเลี้ยงน้องที่ยังๆไม่หย่านมที่อายุได้เพียงไม่กี่เดือน
คาซึมิฟังไปเรื่อยๆก็รู้สึกง่วงขึ้นมาและเหมือนจะหลับให้ได้ชายหนุ่มจึงขอล่าเจ้าของบ้านอย่างซาสึกิเพื่อกลับบ้านก่อน เจ้าของบ้านยิ้มอย่างใจดีแล้วบอกให้คาซึมิขับรถกลับดีๆทางกลางคืนมันมืดชายหนุ่มพยักรับตาปรือและส่ายหัวสลัดความง่วงออกไปร่างกายของคาซึมิโงนเงนไปมาและสุดท้ายก็ทรุดลงบนโซฟาอีกครั้งและหลับไป
"คาซึมิคุง คาซึมิคุง เฮ่!"
ซาสึกิเข้าไปเขย่าตัวของชายหนุ่มแรงๆแต่ไม่มีปฎิกิริยาอะไรตอบกลับมาจากร่างบนโซฟาเลยคนแก่ยิ้มกว้างในตาเป็นประกาย
"อ่าหลับไปแล้วสินะ"
ซาสึกิลูบไล้บนใบหน้าขาวเนียนของชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณาในแววตาของสายสูงวัย
_________€_€ _______×-×__________-£-_______
...........เปิดตอนใหม่มาแนวแปลกคนสูงอายุ.......
รู้สึกอยากแต่งแนวแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงไม่รู้อาจมาจากการที่เราเจอนิยายเรื่องหนึ่งในเว็บต่างประเทศเมื่อไม่นานมานี้ก็ได้อารมณ์มัยค้างคาใจดลยเอาเป็นแนวทางมาแต่งนิยายซะเลย......
คืนนี้ตอนสามทุ่มจะมาลงอีกตอนนะคะแน่นอนว่าติดเหรียญ