[Mark Tuan] 

 

ผมฝัน 

 

ในฝันมีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก 

 

ดวงตาเธอกลมโตแลดูหวาน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ๆ ช่างคุ้นอย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูกุหลาบ พวงแก้มขาวอมชมพูนั่นดูป่องนิด ๆ ให้ดูเป็นคนแก้มยุ้ย ซึ่งเหมือนกับ...แบมแบม 

 

เธอหันมายิ้มให้ผม ริมฝีปากจิ้มลิ้มอ้าขยับขึ้นจะพูด... 

 

พ่อคะ.. หนูลาก่อน 

 

เสียงนั่นช่างเบาหวิว แต่ชัดเจนในโสตประสาทผมเหลือเกิน 

 

. 

 

. 

 

. 

 

. 

 

เฮือกกกกกก 

 

ร่างสูงสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนฟ้าใกล้จะสว่าง ใบหน้าหล่อเหลามีเหงื่อผุดพรายขึ้นมาเต็มใบหน้า อวัยวะที่ทำงานโดยไม่ต้องผ่านคำสั่งจากสมองเต้นตุบตับรัวเร็ว ราวกับเขาเพิ่งไปวิ่งออกกำลังกายมาอย่างหนักหน่วง มือหนายกขึ้นมาพร้อมกับไล้ผ่านโครงหน้าเบา ๆ เพื่อปาดเหงื่อที่ยังคงไหลซึมออกมาจากหน้าผากไม่หยุด แม้ว่าตอนนี้เขาจะตื่นเต็มตาแล้วก็ตาม  

พอลมหายใจและหัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติ เขาก็คิดถึงเรื่องในฝันซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าเรื่องที่เขาฝัน มันเพิ่งจะเกิดขึ้นตรงหน้าเขาจริง ๆ 

 

เหมือน..ฝันเหมือนจริงมาก 

 

. 

 

. 

 

. 

 

. 

 

 

 

 

ร่างเล็กที่สะพายกระเป๋าใบโตไว้บนบ่าเล็ก ๆ เดินไปตามถนนช้า ๆ พร้อมหันซ้ายหันขวาอย่างไม่มีที่ไป เพราะหลังจากที่โดน ‘มาร์ค’ ที่เป็นคนรักไล่ออกจากห้องมาเมื่อคืน จนถึงตอนนี้แบมแบมก็ยังไม่ได้นอน เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทำเอาเขาเสียใจหนักอยู่ไม่น้อย ใครบ้างจะไปคิดล่ะว่าคนรักของเราที่เคยรักเรามาก ๆ จะมาทำกับเราแบบนี้ 

"แม่ขอโทษนะลูก แต่แม่จะไม่ยอมเสียหนูไปเด็ดขาด" 

แบมแบมพูดกับตัวเองเบา ๆ โดยไม่แม้แต่จะรู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมายังตนสักนิด 

 

[BAMBAM] 

 

ผมใช้มือลูบหน้าท้องที่นูนขึ้นน้อย ๆ อย่างอ่อนโยน พร้อมกับถามตัวเองในใจว่าต่อไปจะทำยังไงดี พรางนึกไปถึง ‘พี่มาร์ค’ ผู้ชายที่ใจร้ายที่สุดเพราะแม้แต่ลูกเขาก็ยังไม่สนใจสักนิด ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่กลับบ้าน ก็อยากจะตอบออกไปตรง ๆ ว่าไม่มีน่ะสิ ผมเป็นนักเรียนไทยที่ได้ทุนมาเรียนที่อเมริกา แต่ก่อนผมก็มีคอนโดเป็นของตัวเอง แต่พอคบกับพี่มาร์ค ก็ถูกบังคับแกมอ้อนวอนให้ขายทิ้งไป ตอนนั้นผมก็ดันใจง่าย เขาบอกอะไรก็ทำไปเสียหมด แล้วเราก็ไปอยู่ด้วยกัน พอเรียนจบจากก็ไม่ได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เพราะเขาบอกว่าเลี้ยงผมได้ แต่ดูตอนนี้สิ ถูกไล่ออกมาอย่างกับหมูกับหมา ต้องหาเลี้ยงตนเองกับลูกอยู่ดี แต่ถึงแม้จะโดนเขาทำขนาดนั้น ผมก็ไม่เคยจะโกรธพี่มาร์คได้สักที เขามีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ มีหน้าที่การงานที่กำลังไปได้สวย เขาคงไม่อยากมาหมดอนาคตกับคนแบบผม  

อ่า ชักจะหิวแล้วสิ 

โครกกกกกก 

"อ่า หิวจัง หนูก็หิวแล้วใช่มั้ยลูก งั้นเราไปกินข้าวกันเนอะ" 

ผมพูดพร้อมกับมือที่ยกขึ้นมาลูบท้องตัวเองเบา ๆ อีกครั้ง พร้อมก้าวขายาว ๆ ออกไปเพื่อที่ข้ามไปอีกฝั่ง เมื่อเห็นว่าตอนนี้ถนนโล่ง มีเพียงรถยนต์สองคันที่กำลังแล่นมาจากไกล ๆ 

 

ทันทีที่ร่างบางก้าวขาข้ามถนน รถกระบะสีดำที่จอดอยู่ข้างทางก็พุ่งเข้ามาหาด้วยความเร็วทันทีราวกับรอเวลานี้มานาน คนหลังพวงมาลัยที่ใส่หมวกเพื่อปิดบังใบหน้าเหยียบคันเร่งจนมิด ตัวรถพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างเร็วและแรง จนแบมแบมที่กำลังเดินข้ามถนนอย่างไม่รีบร้อนได้ยินเสียงล้อรถบดกับถนนก็หันมามองทันทีด้วยความตกใจ และยืนขาแข็งอยู่อย่างนั้น 

 

แต่ถึงแม้จะกระโดดหลบ 

ก็คงไม่ทัน.. 

 

'ระวังจะเเท้งไม่รู้ตัวนะ' 

 

คำพูดสุดท้ายที่ได้ยินก่อนออกมาจากห้อง ทำให้สมองคิดประติดประต่อเรื่องราวทันที 

 

ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอครับ.. 

 

เอี๊ยดดดดด ตุ่บบ 

 

''พะ พี่ พี่มะ มาร์ค อึก" 

 

ตัวรถพุ่งเข้ามาชนกับร่างของแบมแบมอย่างแรง แขนขาเป็นแผลถลอกปอกเปิกจากการเสียดสีกับถนน ศีรษะเล็กถูกกระเเทกเข้ากับฟุตบาศก์อย่างแรงทำให้เลือดไหลออกจากศีรษะไม่หยุด ร่างบางนอนกุมท้องอย่างเจ็บปวดเมื่อรถนั่นมันชนเข้าที่ท้องของเขาเต็ม ๆ ราวกับจะทำให้แท้ง เลือดที่ไหลออกจากหว่างขาจำนวนมากดูน่ากลัว ผู้คนที่อยู่แถวนั้นต่างวิ่งเข้ามาดูเขาพร้อมทั้งอาการตกใจและทำอะไรไม่ถูก 

 

"ชะช่วย ช่วยผะ ผมด้วยฮึก" 

 

ร่างบางร้องขอความช่วยเหลืออย่างน่าเวทนา หลายคนยกโทรศัพท์มือถือโทรเรียกรถพยาบาล แต่กลับมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งฝ่าผู้คนเข้ามาหาเขา แล้วช้อนตัวเขาขึ้นไว้ในอ้อมแขน 

 

"แบม แบมแบม!!! อย่าเป็นอะไรนะ แบมแบม!!!" 

 

"พะ พี่ มะ มาร์ค พะ พี่มาร์ค คะ ฆ่า ละ ลูก ลูกเรา ทะ ทำไม ทำ มะ ไม" 

 

"แบม!!!!!!!!" 

 

ร่างบางหมดสติไปทันทีที่พูดจบ ทำให้คนใจร้ายคนนั้นยิ่งกลัวกว่าเดิม ดวงตาคมที่เคยทำแข็งกร้าวสบตากันเมื่อคืน ตอนนี้กลับสั่นระริกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน น้ำใส ๆ ไหลกลิ้งออกมาจาดวงตาสองคู่นั้น มันกระทบกับใบหน้าของคนในอ้อมแขน จนคนที่ทำให้ดวงหน้าน้อยเปรอะเปื้อนยกมือที่สั่นระริกขึ้นเช็ดมันออกเบา ๆ ราวกับถ้าสัมผัสแรงกว่านี้สักนิดคนในอ้อมแขนจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ 

 

พี่ขอโทษ ได้โปรดอย่าทิ้งพี่ไปนะแบม  

รอพ่อก่อนนะลูก  

 

. 

 

. 

 

. 

 

. 

 

"หมอ!!! หมอต้องช่วยเมียกับลูกผมให้ได้!!! ไม่งั้นผมจะเผาโรง'บาลนี่ทิ้งซะ ได้ยินมั้ยหมอ!!!" 

"ไอ้มาร์ค!!! ใจเย็นดิวะ " 

 

เมื่อถูก ‘เจบี’ เพื่อนสนิทตะคอกพร้อมเขย่าตัวเเรง ๆ เพื่อเรียกสติ ร่างสูงจึงสงบลงมาบ้างเล็กน้อย พร้อมกับหันไปมองคุณหมอที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยสายตาเว้าวอน 

 

"คนไข้เลือดออกเยอะมากเพราะถูกรถชนเข้าที่ท้องอย่างเเรง หมอไม่สามารถบอกคุณได้ว่าเด็กจะรอดมั้ย แต่หมอจะพยายามสุดความสามารถนะครับ" 

 

พูดจบคุณหมอก็เดินเข้าห้องไปทันที ทิ้งให้มาร์คกับเจบีอยู่กันตามลำพัง มาร์คทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หน้าห้องอย่างหมดแรง น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้เจบีที่เห็นเพื่อนรักแบบนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ พร้อมตบบ่ามาร์คอย่างให้กำลังใจ 

 

"เจบี กูกลัวจะเสียเค้าไป ฮึก กู ฮึก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กูเป็นคนให้ลูกน้องไปชนเค้าเอง ฮึก เพราะกู-" 

 

ผลั้วะ ผลั้วะ ผลั้วะ 

 

สามหมัดหนักๆจากเพื่อนอย่างเจบีไม่ได้ทำให้มาร์คนึกโกรธเคืองแต่อย่างใด กลับกัน มาร์คคิดว่าตัวเองควรจะโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ทำอะไรไม่คิด มาคิดได้ก็ตอนที่มันจะสายไปเเล้ว 

 

"ทำไมมึงเหี้ยแบบนี้วะมาร์ค มึงทำลงไปได้ยังไง ไอ้เลว!!!" 

 

"กูขอโทษ ฮึก กูมันเห็นแก่ตัว กูคิดว่าถ้ามีแบม มีลูก ครอบครัวจะยอมรับไม่ได้ กูจะเป็นที่ติฉินนินทาของชาวบ้าน ของสังคม เพราะความเห็นแก่ตัวของกู กูถึงทำร้ายแบมกับลูกไปแบบนั้น กูส่งคนไปฆ่าลูก กูมันเป็นพ่อที่ชั่วมาก แต่พอกูสำนึกได้มันก็สายไปแล้ว มึงรู้มั้ย เมื่อคืน ลูกมาหากูด้วยนะ เธอเป็นผู้หญิง หน้าตาน่ารักเชียวล่ะ เธอหันมายิ้มให้กู แล้วบอกว่า 'พ่อคะ หนูลาก่อน' กูถึงคิดได้ว่ากูต้องการเค้ามากแค่ไหน กูไม่เสียเค้าสองคนไปจริง ๆ" 

 

"เฮ้อออ มึงแม่งเหี้ยว่ะมาร์ค เรื่องนี้กูช่วยมึงไม่ได้จริง ๆ" 

 

 

 

 

 

 

4ชั่วโมงผ่านไป 

 

แกร๊ก 

 

"หมอครับ เมียกับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ เค้าปลอดภัยใช่มั้ย ใช่มั้ยครับหมอ หมอ! ตอบสิวะ!!" 

 

ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาทั้งมาร์คและเจบีที่นั่งรอหน้าห้องมากว่า 4 ชั่วโมงก็ผุดลุกขึ้นแทบจะทันที มาร์ครีบเดินเข้าไปหาแล้วก็ถามหมอทันที แต่เมื่อได้สบตากับคุณหมอ มาร์คก็พอจะเดาคำตอบได้.. 

 

คำตอบที่เค้าไม่อยากได้ยิน.. 

"หมะ หมอ" 

 

"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนนะครับที่เราไม่สามารถรักษาชีวิตแม่และเด็กไว้ได้" 

 

"จะ เจบี มึงบอก กะ กูทีว่ากูฟังผิดไป มึงอย่าเงียบ! บอกกู!!!" 

 

มาร์คทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมเขย่าตัวเพื่อนสนิทแรง ๆ อย่างคนเสียสติ พร้อมกับปฏิเสธความจริงที่หมอพูดออกมา และถามย้ำไปที่เจบีหลาย ๆครั้ง เจบีอดไม่ได้ที่จะดึงเพื่อนเข้ามากอดไว้จนสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่หัวไหล่ พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังอยู่ข้างหู 

 

"ไปหาเเบมแบมกันเถอะ" 

 

เจบีพามาร์คที่นั่งลงกับพื้นเข้ามาข้างในห้องผ่าตัด ข้างในมีอุปกรณ์การแพทย์เต็มไปหมด มีเตียงผ่าตัดที่มีผ้าสีขาวคลุมร่างใครบางคนไว้อยู่ เจบีมองมาร์คที่มองไปยังเตียงนั้นนิ่ง ๆ แต่ตอนนั้นมาร์คก็วิ่งไปที่เตียงแล้วสลัดผ้าสีขาวที่คลุมร่างแบมแบมของเขาออกทันที คนที่เคยส่งยิ้มน่ารักมาให้เขาตอนนี้นอนแน่นิ่ง ตาคมเบนมองไปที่เครื่องวัดคลื่นหัวใจ เส้นยาวตรงที่ไม่มีขีดแม้แต่ขีดเดียวทำให้มาร์คหลั่งน้ำตาออกมาอย่างที่แม้จะห้ามก็ห้ามไม่อยู่ 

 

"แบม!! ฮึก แบมแบม ฟื้นสิคะคนดี ฮึก ฟื้นมาให้พี่ได้บอกรักอีกสักครั้ง กลับมาเถอะ ได้โปรด" 

 

ใบหน้าที่เคยสดใสตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่เลือดฝาด ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคยยกยิ้มให้เขาบ่อย ๆ กลับขาวซีด แม้แต่ดวงตาหวานเชื่อมตอนนี้ก็ปิดสนิท อกที่เคยกระเพื่อมเมื่อยามหอบหายใจตอนนี้กลับนิ่งเสีย..  

มองไปที่หน้าท้องที่เคยนูนออกมานิด ๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปลูบเบา ๆ เหมือนกับคล้ายจะทักทายเจ้าตัวน้อยที่เคยอยู่ในนั้น แต่เพียงนึกขึ้นได้ ตอนนี้ไม่มีแล้ว 

 

ไม่มีใครอีกแล้ว.. 

 

"แบมแบม ฮึก" 

 

ผมไม่เคยขออะไร แต่ตอนนี้ผมขอแค่ปาฏิหาริย์เท่านั้น 

ต้องชดใช้ด้วยอะไรผมก็ยอม 

 

ร่างสูงก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากซีดเซียวนั่นเนิ่นนานราวกับจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ นึกไปถึงตอนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ตอนที่ตื่นมาก็เจอหน้า ตอนที่ก่อนนอนก็จูบกันบอกฝันดี ตอนที่ 

. 

 

. 

 

. 

 

ตี้ด ตี้ด ตี้ด ตี้ด... 

 

เสียงสัญญานชีพจรที่ดังขึ้นทำให้มาร์คถอนจูบออกแล้วมองไปยังเครื่องนั่นทันที ทั้งมาร์คและเจบีหันมามองหน้ากันราวกับเจอสิ่งมหัศจรรย์ก็ไม่ปาน รอยยิ้มดีใจของมาร์คทำให้เจบีพลอยยิ้มออกมาด้วยความดีใจกับเพื่อน 

 

"ไอ้เจบีไปเรียกหมอสิวะ!!!" 

 

"ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณ แบมแบม ขอบคุณที่กลับมาหาพี่นะคะ คนดี" 

 

มาร์คก้มลงจูบที่หน้าผากมนซ้ำ ๆอยู่อย่างนั้น น้ำตาที่แห้งเหือดไปไหลออกมาอีกครั้งด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง ถึงแม้จะเสียใจที่เสียลูกไป แต่ได้แบมแบมกลับคืนมามาร์คก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Talk : 

 

เป็นไงกันบ้างงงงงง เกือบแล้วมั้ยล่ะ แบมแบม พี่มาร์คแกต้องชดใช้ ส่งคนไปฆ่าลูกฆ่าเมียได้ยังไง ใช้ไม่ได้ ไอ้พี่เลวววววววว  

mage