บทนำ พบเจอ / ลูกเลี้ยง
× 100
× 0
× 0
15ชั่วโมงต่อมา
ณ สนามบินนานาชาติ
มีเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ลงจอด การ์ดนับสิบๆยืนเป็นแถวสองข้างทางต้อนรับเจ้านายอย่างยิ่งใหญ่ เขาคือคลาวด์มาเฟียสุดหล่อที่มีอำนาจและเงินตรา การมาในครั้งนี้ของเขาไม่ใช่เรื่องธุรกิจ แต่เพียงเพราะเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น
"ได้เบาะแสเพิ่มเติมมั้ย"เขาถามมือซ้ายและมือขวาคนสนิท ที่ติดตามไปด้วยทุกที่
"ยังครับนาย"มือขวามีชื่อว่าเจมส์เป็นคนรายงาน เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้น ทำไมเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวถึงตามหายากเย็นเพียงนี้ ลูกน้องเขาไม่เคยทำงานพลาดแบบนี้มาก่อน
"สายจากคุณโจเซฟครับนาย"ไมเคิลมือซ้าย ยื่นโทรศัพท์ให้
"มีอะไรว่ามา"เขารับโทรศัพท์ มากดรับสายเสียงห้วน อารมณ์ไม่ดี
'มาไม่บอกกูยังจะทำเป็นโมโหอีก เจอกันที่ร้าน×××หน่อย'ปลายสายตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี
"กี่โมง"
'ตอนนี้ครับเพื่อน'
"ไปร้าน×××"เขาวางสายแล้วบอกเสียงเรียบ นั่งนิ่งมองออกไปข้างนอก ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
"ครับนาย"
ร้าน×××
"อะไรของมึง"ร่างสูงเดินเข้าไปหาเพื่อนที่กินเหล้าตั้งแต่หัววัน ร้าน×××ที่ว่าก็คือร้านเหล้าดีๆนี่เอง
"ก็แค่อยากเจอหน้า ไม่ได้เจอกันนาน"โจเซฟยื่นแก้วเหล้าให้ พร้อมกับยักคิ้วยิ้มมุมปาก
"ไร้สาระ!"เขารับแก้วเหล้ามากระดกหมดแก้ว แล้วนั่งลงที่เก้าอี้เคาน์เตอร์บาร์
"ได้ยินว่าคนอย่างมึง ตามหาคนไม่เจอ?"คนอย่างคลาวด์มาเฟียผู้มีอิทธิพลแต่กลับตามหาผู้หญิงตัวเล็กๆไม่เจอ ไม่แปลกที่จะโดนแซะแบบนี้
"หึ!"เขาแค้นยิ้มเสมองไปทางอื่น มันช่างน่าขำสิ้นดี
"ตามหาผู้หญิงด้วยนี่ รักแรกพบ?"โจเซฟถามเหมือนกับรู้ทันเพื่อน แต่เป็นคำถามที่ทิ่มแทงใจดำสิ้นดี
"ขอตัว"เขาบอกแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ไม่อยากเสียเวลา
"มาไวไปไวนะมึง"
ผลัก!
"ว้าย!! นี่!!...อ๊ะ!ขอโทษค่ะ"ขณะเดินออกไป ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาชนร่างโต เธอกำลังจะโวยวายแต่เงยหน้าขึ้นมองเสียก่อนท่าทางจึงเปลี่ยนไปแล้วกล่าวขอโทษ แต่เขาไม่ได้สนใจจ้องมองเพียงสร้อยที่อยู่ที่คอ จนเธอเดินเลี่ยงออกไปด้วยความกลัว
"ผู้หญิงคนนั้น"เขาบอกเสียงเรียบ เพียงแค่นั้นลูกน้องคนสนิทก็รู้ทันที เจมส์จึงเดินตามเธอไป
"แน่ใจนะครับนาย"ไมเคิลถามย้ำเพื่อความชัวร์
"ยิ่งกว่าแน่ใจ"เขาจำสร้อยเส้นนั้นได้แม่น ต้องใช่เธอแน่ๆ ไม่คิดเลยว่าการมาหาไอ้โจเซฟจะทำให้เจอเธอ เด็กแก้มยุ้ยคนนั้น
"ประวัติเธอครับนาย"ไมเคิลยื่นไอแพดส่งให้เจ้านาย ขณะนั่งรถกลับ ออกมายังไม่ถึงสิบนาทีก็ได้ประวัติมาครบ นี่สิถึงเรียกลูกน้องคลาวด์
"พาสต้า"เขาพึมพำอ่านประวัติของเธอ.....
ณ บ้านหลังหนึ่ง ฐานะค่อนข้างมีอันจะกิน(แค่เปลือก) มีสมาชิกพ่อแม่ลูกและลูกเลี้ยงที่พ่วงด้วยตำแห่งคนใช้
"อีพายไข่!!!"เสียงตะโกนร้องดังลั่นบ้าน
"คะ คุณป้า"เด็กสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการตากผ้ารีบวิ่งเข้ามาในในบ้านทันที
"แกแอบไปสมัครเรียนมาใช่มั้ย!!"
"เปล่าค่ะคุณป้า"เธอปฏิเสธอย่างร้อนรน ใช่เธอไปสมัคเรียนมา แต่คุณป้ารู้ได้ไง
"อย่ามาโกหกฉัน!"เธอโกรธจัดปาจดหมายใส่หน้าลูกเลี้ยงแล้วเดินไปจิกหัวที่บังอาจโกหกคนอย่างเธอ
"โอ๊ยยย คุณป้าคะหนูขอโทษ หนูแค่อยากเรียน"เธอพนมมือไหว้น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บ เธอไม่เคยเบามือกับลูกเลี้ยงแม้แต่ครั้งเดียว นับวันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"แกจะเรียนไปทำไม แค่พี่สาวแกก็พอแล้ว แกมีหน้าทีคอยดูแลคนในบ้าน ก็มีข้าวให้กินมีที่ซุกหัวนอน ไม่ต้องเรียนให้เสียเวลา เข้าใจมั้ย"เธอบอกแล้วยิ่งจิกหัวกำผมลูกเลี้ยงแรงขึ้น เพื่อตอกย้ำให้ลูกเลี้ยงเข้าใจ
"โอ๊ยยย!! เข้าใจค่ะ! หนูเข้าใจแล้ว ฮือออ"เธอได้แต่ร้องไห้พยักหน้าเข้าใจ ไม่มีแม้แต่สิทธิ์ป้องกันตัว เพราะถ้าเธอต่อต้านก็ยิ่งจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้ "เข้าใจแล้วก็ดีอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ ไม่งั้นแกเจ็บตัวกว่านี้แน่
"พูดจบเธอก็ผลักหญิงสาวลงกับพื้น
ผลัก!
"ฮึกๆ"หญิงสาวพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองพ่อแท้ๆที่เอาแต่ยืนมองด้วยสายตาว่างเปล่า
"วันนี้พี่แกกลับดึก รอเปิดประตูให้ด้วยล่ะ ไปคะคุณ"เธอบอกลูกเลี้ยงก่อนจะเดินไปกอดแขนสามีแล้วเดินออกไปขึ้นรถ
"ฮืออออ อึกๆ ฮือออ"เธอร้องไห้ปล่อยโฮเสียงดัง เมื่อรถแล่นออกไป เธอรู้สึกเจ็บ รู้สึกน้อยใจ ที่พ่อแท้ๆไม่เคยคิดจะเข้ามาช่วยเธอเลยสักครั้ง ยืนมองเธอถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ถ้าแม่ไม่ประสบอุบัติเหตุวันนั้น เธอคงไม่ได้เข้ามาอยู่ในบ้านนรกนี่
"แม่ขาหนูอยากไปหาแม่จังเลย ฮือออ"
