บทนำ

เป็นหนึ่งยกมือพนมไหว้ร่างตรงหน้า แววตาสั่นระริกด้วยความกลัว สีหน้าเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำแห่งความเสียใจที่กำลังโดนทำร้าย ร่างกายเขาเจ็บไปหมดแล้ว เขาไม่ไหวแล้ว หากโดนทำร้ายมากกว่านี้อีกคงไม่ไหวแน่ๆ ทว่าพอเห็นแววตาร้ายของอีกฝ่ายก็ทำเอาถึงกับนึกกลัวจนต้องกระเถิบถอยหนีไปทางด้านหลัง

ช่องทางที่ถูกรุกรานอย่างหนักกำลังมีเลือดออก ถึงอย่างนั้นเป็นหนึ่งก็ยังต้องพาตัวเองหนีไปให้ไกลจากผู้ชายที่เหมือนกับปีศาจ

“พี่ครับ...พี่อย่าทำผมอีกเลย ผมไม่ไหวแล้ว”

น้ำเสียงอ้อนวอนเปล่งเบาดังระคนกับเสียงสะอื้น

เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้ คนตรงหน้าถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้

“ไปโทษเพื่อนมึงเถอะ เพื่อนมึงต่อยหน้ากู” คนเจ้าอารมณ์ชี้มือไปที่แก้มด้านขวา ตรงบริเวณรอยหมัดจากเพื่อนของเป็นเคยทิ้งเอาไว้

เป็นหนึ่งงุนงงหนัก เขาไม่เข้าใจสิ่งที่แม็คเล่า

“ไอ้กล้าเพื่อนมึงมันชกกู”

เพียงแค่เพื่อนของเขาไปชกหน้างั้นเหรอ แม็คถึงได้มีความแค้นจนต้องมาทำร้ายเขาด้วย มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว เป็นหนึ่งแค่ไม่เข้าใจเท่านั้นว่าเหตุผลที่น้อยนิดขนาดนั้นทำไมถึงเอามาเป็นประเด็นได้ และอีกอย่างต้นกล้าไม่มีทางทำร้ายคนอื่นแน่ เขารู้จักเพื่อนดี คนอย่างต้นกล้าไม่มีวันทำร้ายคนอื่นก่อน

“ทำไม” เป็นหนึ่งต้องการถามเหตุผล

“เด็กมันมาหากูเอง แฟนของมันเลือกกูมากกว่ามันไง” แม็คหัวเราะ “มันคงแค้นมากที่โดนหักอก โดนแฟนทิ้ง ถึงมาระบายกับกูนี่ไง”

ครั้นพอได้ฟังก็พอคาดเดาเรื่องราวทั้งหมดได้ไม่ยาก ความเสียใจก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทวี เขาถูกทำร้ายด้วยเหตุผลเพียงแค่นี้น่ะเหรอ

“พี่มันใจร้าย”

แม็คเข้าหาคนที่เอาแต่ร้องไห้ตรงหน้า จับกระชากร่างเล็กกว่าให้มานอนอยู่ใต้ร่างอีกครั้ง สิ่งที่เป็นหนึ่งปรามาศแม็คก็ยินดีรับเอาไว้

เขาเป็นคนใจร้าย เป็นยักษ์ร้ายที่จะกัดกินอีกฝ่ายจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก

“มึงต้องเชื่อฟังกู”

เป็นสิ่งเดียวที่แม็คมอบให้เป็นหนึ่งได้

เชื่อฟังและทำตามคำสั่ง

คนถูกรังแกส่ายหน้า น้ำตาที่เหมือนกับสั่งได้ร่วงเผาะไม่รู้จักจบสิ้น เขาได้ยินแต่เสียงตัวเองกรีดร้อง พยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการร้าย ทว่าสิ่งที่ได้กลับมามีแต่ความเจ็บช้ำที่แม็คมอบให้ไม่รู้จักหยุด ร่างกายที่เจ็บปวดอยู่แล้วกลับรู้สึกเจ็บหนักมากขึ้นไปอีกเมื่อเป็นคนถูกกระทำ