"เวลา วันนี้ไปกินเลี้ยงรับน้องที่X1คลับกันไหม"

"เอ่อ..."

"ไปด้วยกันสิ เธอไม่เคยไปเลยนะ"

"นะนะ เวลาคนสวย..."

"โทษทีนะ เราไม่ว่าง" พูดจบ หญิงสาวก็รีบเดินหนีออกไปทันที ทำให้บรรดาผู้ชายที่เอ่ยชวนเธอเมื่อกี้ได้แต่มองตามพร้อมกับพูดออกมา

"กะไว้แล้วเชียวว่าต้องไม่ไป"

"เหอะ ก็มึงไม่ใช่ผู้หญิง เขาจะไปด้วยหรอ"

"แม่ง เสียดายของชิบ"

หลังจากที่เดินเลี่ยงพวกนั้นออกมาได้ ฉันก็มาหยุดนั่งที่เก้าอี้บริเวณสวนในมหาลัย สงสัยสินะว่าฉันหนีพวกผู้ชายพวกนั้นทำไม จริงๆฉันก็ไม่ได้อยากจะหนีพวกเขาหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าฉันไม่ว่างมากพอที่จะไปกินเลี้ยงกับพวกเขา อีกอย่าง...ฉันก็เป็นพวกไม่ค่อยเข้าสังคมกับใครด้วยทำให้ฉันไม่ค่อยจะมีเพื่อนสักเท่าไหร่ แต่นั้นก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรในชีวิตฉันนะ ฉันก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนๆคนทั่วไป ไม่ได้โดดเด่น ออกจะเรียบๆง่ายๆ แต่ถ้าว่าเรื่องอะไรที่เป็นปัญหาในชีวิตฉันก็คงเป็นเรื่องเดียว...

"ไง วันนี้ชอบผู้ชายรึยัง" เสียงของใครบางคนนั่งลงข้างฉันพร้อมกับเอ่ยถามฉันขึ้น ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาก็คือ...เหนือเมฆ ผู้ชายที่ตามกวนฉันมาตั้งแต่มหาลัยปีหนึ่ง จนตอนนี้ฉันขึ้นปีสามแล้ว แต่ว่าเขาก็ยังคงกวนฉันอยู่อย่างนั้น

"..." ฉันไม่ตอบอะไรเขากลับไปพร้อมกับจะลุกขึ้นเดินหนีเขาไป

หมับ

"เลิกเป็นเลสเบี้ยนได้ปะ ฉันอยากคบเธอ"

"แต่ฉันไม่อยากคบนาย" พูดจบ ฉันก็สะบัดมือของเขาที่จับข้อมือของฉันไว้ออก เดินออกมาจากตรงนั้นทันที สงสัยนะสิว่าทำไมเหนือเมฆถึงได้พูดแบบนั้นกับฉัน ทุกคนกำลังสงสัยใช่ไหมว่าฉันเป็นเลสเบี้ยนอย่างที่พวกเขาบอกรึเปล่า คำตอบก็คือ...ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน แต่ที่ทุกคนเข้าใจไปแบบนั้นก็เพราะว่าตอนม.ปลายฉันเคยมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง เธอชื่อปันปัน ฉันกับปันปัน เราสนิทกันมาก เรียกได้ว่ามีฉันที่ไหนก็มักจะมีปันปันที่นั่น เราสนิทกันจนถึงขั้นนอนด้วยกัน อาบน้ำด้วยกันเลยแหละ แต่แล้ววันนึงก็มีข่าวลือว่าปันปันเป็นเลสเบี้ยน แน่นอนว่าฉันไม่เชื่อและไม่สนใจคำพูดพวกนั้น

จนวันนึง...

'พี่เวลา...'

'ว่าไงพลอย'

'เอ่อ พอดีพลอยมีเรื่องให้ช่วยหน่อย...ได้ไหมคะ'

'อืมได้สิ มีอะไรหรอ'

'ตามพลอยมาสิคะ'

'อ่อ...อืม' แล้วฉันก็เดินตามพลอยไปด้วยความงุนงง

'พี่เวลาเข้าไปรอพลอยข้างในก่อนนะคะ เดี๋ยวพลอยมา'

'อื้ม' ฉันก็พยักหน้ารับรู้เดินเข้าไปในห้องตามที่พลอยบอก แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ฉันก็ต้องชะงักไปด้วยความตกใจ

'มาแล้วหรอ' เสียงปันปันเอ่ยถามพร้อมกับนั่งยิ้มมองหน้าฉัน

'นะ...นี่มันอะไรกันหรอ' ฉันถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจและงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าสุดๆ

'มานี่สิ' ปันปันไม่ตอบแต่เอ่ยบอกฉันให้เดินเข้าไปหา ฉันไม่ตอบอะไรกลับไปแต่ก็เลือกที่จะเดินเข้าไปตามที่ปันปันบอก

'หลับตาสิ'

'หะ'

'หลับตา'

'อ่อ อืม' ฉันก็ยอมทำตามไปด้วยความงุนงงเพราะไม่รู้ว่าปันปันต้องการทำอะไรกันแน่ ฉันลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงริมฝีปากของใครบางคนที่พยายามแทรกลิ้นเข้ามาในริมฝีปากของฉัน ฉันเผลอผลักปันปันออกไปด้วยความตกใจ

'นะ...นี่มันอะไรกันปัน' ฉันเอ่ยถามออกไป

'เวลา...ฉันชอบแก' ปันปันตอบฉันกลับมา ทำเอาฉันยืนนิ่งตัวชาไปทันที ก่อนจะได้สติรีบวิ่งออกจากห้องไปแล้วก็ต้องชะงักไปทันทีที่เห็นทุกสายตาจ้องมองมายังฉัน

'เห้ย เปิดตัวแล้วเว้ย!!'

'ฮ่าๆ เลสเบี้ยนจงเจริญ'

'ฮ่าๆๆๆ' ฉันได้แต่วิ่งผ่านคำพูดพวกนั้นไปด้วยความรู้สึกอายและรู้สึกไม่ดี มันไม่ใช่เพราะว่าฉันเหยียดเพศหรืออะไรหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะฉันผิดหวัง ผิดหวังในตัวปันปัน คนที่เป็นยิ่งกว่าเพื่อนสนิทของฉันด้วยซ้ำ ฉันคิดว่าปันปันเป็นเหมือนครอบครัวของฉัน เธอเป็นทั้งพี่ทั้งน้องทั้งเพื่อนของฉันในเวลาเดียวกัน แต่...ปันปันกลับทำลายความรู้สึกและความไว้ใจของฉันอย่างไม่มีชิ้นดี

'ปัน แกชอบผู้ชายแบบไหน'

'ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย...'

'ว่าไงนะ?'

'ฮ่าๆ ฉันล้อเล่น'

'ปัน แกไม่ได้เป็นเลสเบี้ยนอย่างที่พวกนั้นบอกใช่ไหม'

'ทำไมหรอ ถ้าฉันเป็น...แล้วแกจะรังเกียจฉันหรอ'

'บ้า ฉันไม่ใช่พวกเหยียดเพศนะ'

'อืม ฉันรู้...'

'...แต่ว่าเราก็คงจะไม่เหมือนเดิมใช่ไหม'

'ไม่รู้เหมือนกัน...'

'งั้นแกวางใจได้เลย ฉันไม่ได้เป็นเลสเบี้ยนหรอก'

หลังจากวันนั้น...

ปันปันก็ย้ายโรงเรียนไปโดยที่ฉันเองยังคงต้องไปโรงเรียนตามปกติ ซึ่งแน่นอนว่า ในทุกๆวันฉันก็มักจะโดนล้อเรื่องนั้นอยู่เป็นประจำแต่ฉันก็พยายามไม่ใส่ใจหรือสนใจจนวันที่ฉันเรียนจบ ฉันก็ตัดสินใจขอแม่ลงมาจากเชียงใหม่เพื่อที่จะมาเริ่มชีวิตใหม่ในรั้วมหาลัยที่กรุงเทพ แม่ฉันเองก็เห็นด้วยเพราะมหาลัยที่ฉันผ่านการคัดเลือกคือมหาลัยเอกชนชื่อดัง แม้ว่าค่าเทอมจะสูงมากแค่ไหนแต่ว่ามันก็คือการลงทุนที่คุ้มค่า และฉันเองก็สัญญากับแม่ตัวเองไว้แล้วด้วยว่าจะช่วยท่านประหยัดและหาค่าเทอมมาช่วยโดยการหางานพาร์ทไทม์ทำ

เรื่องมันเหมือนจะไปได้ดีเลยใช่ไหมล่ะ แต่สุดท้าย...อดีตตอนมอปลายของฉันก็ตามมาหลอกหลอนฉันอยู่ดี

วันแรกของการรับน้อง

'วรดา มานะวัตต์...'

'มาค่ะ' ฉันรีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทันที

'เกือบสายนะเรา' รุ่นพี่ผู้หญิงบอกฉัน

'ขอโทษค่ะ'

'ไปนั่งเถอะ' รุ่นพี่คนนั้นเอ่ยบอกฉันด้วยท่าทีใจดี

'ขอบคุณค่ะ' ฉันก็ส่งยิ้มขอบคุณพร้อมกับรีบเดินเข้ามานั่งที่ แต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้น

'ขอโทษค่ะ พอดีรถติดมากเลย...' เสียงนี่มัน...

'...หนูพิมมาดาหรือแพมแพม จากสาขาธุรกิจเรือสำราญค่ะ'

'!!!' ฉันได้นั่งก้มหน้านิ่งอยู่กับที่ด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น เพราะเสียงของผู้หญิงคนเมื่อกี้ก็คือ แพมแพมเพื่อนสมัยเรียนตอนมอปลายของฉัน แน่นอนว่า...ยัยนั่นได้ฉายาปากสว่างของโรงเรียนแถมแพมแพมนี่แหละเป็นหนึ่งในคนที่ตั้งแง่ล้อเลียนฉันอยู่ตลอดจนกระทั่งเรียนจบ...ให้ตายเถอะ ทั้งที่หนีมาไกลขนาดนี้ แต่ทำไม...ฟ้ายังไม่เป็นใจส่งยัยนี่มาเรียนมหาลัยเดียวกับฉันนะ

'อืม มาสายนะ ไปนั่งต่อแถวน้องคนนู้นเลย'

'ค่ะ' แพมแพมก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งด้านหลังของฉัน

'เอาละ มาครบแล้วเนอะ...'

'...เดี๋ยวพี่จะแจกกระดาษเปล่าให้นะคะ พวกเราก็เขียนชื่อเล่นแล้วก็สาขาตัวเองลงไปในนั้นเนอะ' พูดจบ เหล่าสตาฟรุ่นพี่ก็เดินแจกกระดาษอย่างที่บอก

'เธอๆ' อยู่ๆแพมแพมก็สะกิดฉัน

'ขอยืมปากกาหน่อยสิ พอดีฉันลืมเอามา'

ฉันก็ยื่นปากกาให้แพมแพมไปโดยที่ไม่หันไปมองหน้ายัยนั่น

'ขอบคุณนะ' แพมแพมเอ่ยบอกฉันพร้อมกับส่งปากกาคืนกลับมา ฉันก็ยื่นมือรับปากกาคืนไม่หันหน้ากลับไปหาอย่างเดิม

'โอเค หลังจากนี้เราจะเริ่มภารกิจแรกแล้วนะคะ ซึ่งนั่นก็คือ...การเขียนชื่อเล่นสาขาของเพื่อนที่มารับน้องในวันนี้ให้ได้มากที่สุดภายในเวลาสามสิบนาที...'

'...หากใครได้น้อยกว่ายี่สิบคนจะโดนลงโทษ...'

'...เข้าใจกติกากันแล้วใช่ไหมคะ'

'ค่าาา/ครับบ'

'งั้นก็...เริ่มได้ค่ะ' หลังจากที่รุ่นพี่พูดจบ ฉันก็รีบจะลุกออกไปจากตรงนี้ทันที

แต่...

'เดี๋ยวเธอ...' แพมแพมเอ่ยเรียกฉันไว้พร้อมกับดึงแขนฉันให้หันกลับไปหา

'...ขอชื่อกับสาขะ...ยัยเวลา!!' แพมแพมพูดออกมาน้ำเสียงตกใจหลังจากที่เห็นหน้าฉัน

'...' ฉันก็ยืนนิ่งไม่พูดอะไรออกไป

'เหอะ ถึงว่างานเลี้ยงรุ่นไม่ไป...'

'...มาตามหาเนื้อคู่สาวที่กรุงเทพนี่เอง'

'...' ฉันยังคงยืนนิ่งไม่ตอบ

'เงียบนี่คือเพราะเป็นเรื่องจริงใช่ปะ คิๆๆ' ฉันก็มองหน้าแพมแพมนิ่งด้วยแววตารำคาญพร้อมกับจะเดินหนีออกไป

'เดี๋ยวสิ จะไปไหนล่ะ เลสเบี้ยนสุดฮอต'

'อย่ามายุ่งกับฉัน'

'หึ คิดว่าอยากยุ่งตายแหละ ยัยพวกผิดเพศ' แพมแพมมองพูดใส่ฉันด้วยสายตาเหยียดๆ

'ผิดเพศก็ยังดีกว่าใจต่ำแบบเธอ'

'ยัยเวลา!' แพมแพมทำท่าจะเข้ามาเอาเรื่องฉัน แต่โชคดีที่มีรุ่นพี่เข้ามาเห็นท่าทีของพวกเราซะก่อน จะไม่เห็นได้ไงล่ะตอนนี้เรียกได้ว่าหลายสายตาเลยแหละที่มองมายังฉันกับยัยแพมแพม

'มีอะไรกันครับ' รุ่นพี่ผู้ชายคนนึงถามขึ้น

'ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่เพื่อนเก่าทักทายกันเฉยๆ' ยัยแพมแพมก็ตอบรุ่นพี่คนนั้นกลับไปเสียงหวาน

'จริงหรอครับ' พี่คนนั้นหันมาถามฉัน

'ค่ะ' ฉันก็พยักหน้าตอบเขากลับไป

'แน่ใจนะครับ' แต่รุ่นพี่คนนั้นก็ยังถามฉันด้วยความเป็นห่วง

'เหอะ!...' ทำให้ยัยแพมแพมทำเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะพูดใส่หน้าพี่คนนั้นออกไป

'...ไม่ต้องแสดงออกมาสนใจยัยนี่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เพราะถึงยังไง...'

'...มันก็ไม่เอาพี่'

'น้องหมายความว่ายังไง'

'หึ ก็ยัยนี่...เป็นเลสเบี้ยนไงคะ!' สิ้นเสียงของแพมแพม คนที่อยู่บริเวณตรงนั้นก็ต่างพากันมองหน้าฉันพร้อมกับกระซิบกระซาบกันทันที

'เสียดายเนอะ น่ารักอะ'

'ถึงว่าเย็นชากับพี่แชมป์ชะมัด'

'เลสเบี้ยนแม่งน่ารักทุกคนเลยวะ'

'กูไม่อยากเป็นผู้ชายแล้ว...' ฉันที่ทนฟังคำพูดพวกนั้นไม่ไหวก็ตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นทันที หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นฉันก็มักจะโดนสายตาและคำพูดพวกนั้นหลอกหลอนมาโดยตลอด เอาจริงๆตอนแรกฉันก็เครียดนะ จิตตกไปหลายวันเลยแหละแต่สุดท้ายฉันก็ผ่านมันมาได้ ทุกวันนี้ฉันจึงปลงไม่สนใจอะไรกับคำพูดพวกนั้นอีกเลย ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่ปฏิเสธออกไปทำไมฉันถึงเงียบ ก็เพราะว่าถึงฉันปฏิเสธออกไปก็ไม่มีใครเชื่อฉันอยู่ดี เหมือนกับตอนที่ฉันปฏิเสธว่าปันปันไม่ใช่เลสเบี้ยน แต่สุดท้าย...คำพูดพวกนั้นก็กลับเข้ามาทำร้ายฉัน ฉันจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆดีกว่า ใครจะคิดยังไงก็ช่าง ฉันมีหน้าที่เรียนไม่ได้มีหน้าที่มาสนใจใคร อีกอย่าง...คิดว่าฉันเป็นเลสเบี้ยนก็ดีนะ ทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้ามาวุ่นวายกับฉันดี เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นทำให้ฉันได้สติเลิกสนใจเรื่องพวกนั้น

พี่แวนดี้

(เวลาอยู่ไหน)

"มหาลัยค่ะ"

(วันนี้เข้าร้านกี่โมง)

"ตารางหนูสองทุ่มค่ะ"

(มาเลยได้ไหม วันนี้คนที่ร้านไม่พอ)

"อ่อได้ค่ะ"

(อืม มาเลยนะ)

"โอเคค่ะ" พูดจบ ฉันก็กดวางสายพี่แวนดี้ไปก่อนจะรีบไปที่ร้านที่ฉันทำงานตามที่พี่เขาบอกทันที

 

 

สามารถดูอิมเมจได้ที่กลุ่ม : ไรท์แบดตัวร้าย