"เวลา วันนี้ไปกินเลี้ยงรับน้องที่X1คลับกันไหม"
"เอ่อ..."
"ไปด้วยกันสิ เธอไม่เคยไปเลยนะ"
"นะนะ เวลาคนสวย..."
"โทษทีนะ เราไม่ว่าง" พูดจบ หญิงสาวก็รีบเดินหนีออกไปทันที ทำให้บรรดาผู้ชายที่เอ่ยชวนเธอเมื่อกี้ได้แต่มองตามพร้อมกับพูดออกมา
"กะไว้แล้วเชียวว่าต้องไม่ไป"
"เหอะ ก็มึงไม่ใช่ผู้หญิง เขาจะไปด้วยหรอ"
"แม่ง เสียดายของชิบ"
หลังจากที่เดินเลี่ยงพวกนั้นออกมาได้ ฉันก็มาหยุดนั่งที่เก้าอี้บริเวณสวนในมหาลัย สงสัยสินะว่าฉันหนีพวกผู้ชายพวกนั้นทำไม จริงๆฉันก็ไม่ได้อยากจะหนีพวกเขาหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าฉันไม่ว่างมากพอที่จะไปกินเลี้ยงกับพวกเขา อีกอย่าง...ฉันก็เป็นพวกไม่ค่อยเข้าสังคมกับใครด้วยทำให้ฉันไม่ค่อยจะมีเพื่อนสักเท่าไหร่ แต่นั้นก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรในชีวิตฉันนะ ฉันก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนๆคนทั่วไป ไม่ได้โดดเด่น ออกจะเรียบๆง่ายๆ แต่ถ้าว่าเรื่องอะไรที่เป็นปัญหาในชีวิตฉันก็คงเป็นเรื่องเดียว...
"ไง วันนี้ชอบผู้ชายรึยัง" เสียงของใครบางคนนั่งลงข้างฉันพร้อมกับเอ่ยถามฉันขึ้น ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาก็คือ...เหนือเมฆ ผู้ชายที่ตามกวนฉันมาตั้งแต่มหาลัยปีหนึ่ง จนตอนนี้ฉันขึ้นปีสามแล้ว แต่ว่าเขาก็ยังคงกวนฉันอยู่อย่างนั้น
"..." ฉันไม่ตอบอะไรเขากลับไปพร้อมกับจะลุกขึ้นเดินหนีเขาไป
หมับ
"เลิกเป็นเลสเบี้ยนได้ปะ ฉันอยากคบเธอ"
"แต่ฉันไม่อยากคบนาย" พูดจบ ฉันก็สะบัดมือของเขาที่จับข้อมือของฉันไว้ออก เดินออกมาจากตรงนั้นทันที สงสัยนะสิว่าทำไมเหนือเมฆถึงได้พูดแบบนั้นกับฉัน ทุกคนกำลังสงสัยใช่ไหมว่าฉันเป็นเลสเบี้ยนอย่างที่พวกเขาบอกรึเปล่า คำตอบก็คือ...ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน แต่ที่ทุกคนเข้าใจไปแบบนั้นก็เพราะว่าตอนม.ปลายฉันเคยมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง เธอชื่อปันปัน ฉันกับปันปัน เราสนิทกันมาก เรียกได้ว่ามีฉันที่ไหนก็มักจะมีปันปันที่นั่น เราสนิทกันจนถึงขั้นนอนด้วยกัน อาบน้ำด้วยกันเลยแหละ แต่แล้ววันนึงก็มีข่าวลือว่าปันปันเป็นเลสเบี้ยน แน่นอนว่าฉันไม่เชื่อและไม่สนใจคำพูดพวกนั้น
จนวันนึง...
'พี่เวลา...'
'ว่าไงพลอย'
'เอ่อ พอดีพลอยมีเรื่องให้ช่วยหน่อย...ได้ไหมคะ'
'อืมได้สิ มีอะไรหรอ'
'ตามพลอยมาสิคะ'
'อ่อ...อืม' แล้วฉันก็เดินตามพลอยไปด้วยความงุนงง
'พี่เวลาเข้าไปรอพลอยข้างในก่อนนะคะ เดี๋ยวพลอยมา'
'อื้ม' ฉันก็พยักหน้ารับรู้เดินเข้าไปในห้องตามที่พลอยบอก แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ฉันก็ต้องชะงักไปด้วยความตกใจ
'มาแล้วหรอ' เสียงปันปันเอ่ยถามพร้อมกับนั่งยิ้มมองหน้าฉัน
'นะ...นี่มันอะไรกันหรอ' ฉันถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจและงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าสุดๆ
'มานี่สิ' ปันปันไม่ตอบแต่เอ่ยบอกฉันให้เดินเข้าไปหา ฉันไม่ตอบอะไรกลับไปแต่ก็เลือกที่จะเดินเข้าไปตามที่ปันปันบอก
'หลับตาสิ'
'หะ'
'หลับตา'
'อ่อ อืม' ฉันก็ยอมทำตามไปด้วยความงุนงงเพราะไม่รู้ว่าปันปันต้องการทำอะไรกันแน่ ฉันลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงริมฝีปากของใครบางคนที่พยายามแทรกลิ้นเข้ามาในริมฝีปากของฉัน ฉันเผลอผลักปันปันออกไปด้วยความตกใจ
'นะ...นี่มันอะไรกันปัน' ฉันเอ่ยถามออกไป
'เวลา...ฉันชอบแก' ปันปันตอบฉันกลับมา ทำเอาฉันยืนนิ่งตัวชาไปทันที ก่อนจะได้สติรีบวิ่งออกจากห้องไปแล้วก็ต้องชะงักไปทันทีที่เห็นทุกสายตาจ้องมองมายังฉัน
'เห้ย เปิดตัวแล้วเว้ย!!'
'ฮ่าๆ เลสเบี้ยนจงเจริญ'
'ฮ่าๆๆๆ' ฉันได้แต่วิ่งผ่านคำพูดพวกนั้นไปด้วยความรู้สึกอายและรู้สึกไม่ดี มันไม่ใช่เพราะว่าฉันเหยียดเพศหรืออะไรหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะฉันผิดหวัง ผิดหวังในตัวปันปัน คนที่เป็นยิ่งกว่าเพื่อนสนิทของฉันด้วยซ้ำ ฉันคิดว่าปันปันเป็นเหมือนครอบครัวของฉัน เธอเป็นทั้งพี่ทั้งน้องทั้งเพื่อนของฉันในเวลาเดียวกัน แต่...ปันปันกลับทำลายความรู้สึกและความไว้ใจของฉันอย่างไม่มีชิ้นดี
'ปัน แกชอบผู้ชายแบบไหน'
'ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย...'
'ว่าไงนะ?'
'ฮ่าๆ ฉันล้อเล่น'
'ปัน แกไม่ได้เป็นเลสเบี้ยนอย่างที่พวกนั้นบอกใช่ไหม'
'ทำไมหรอ ถ้าฉันเป็น...แล้วแกจะรังเกียจฉันหรอ'
'บ้า ฉันไม่ใช่พวกเหยียดเพศนะ'
'อืม ฉันรู้...'
'...แต่ว่าเราก็คงจะไม่เหมือนเดิมใช่ไหม'
'ไม่รู้เหมือนกัน...'
'งั้นแกวางใจได้เลย ฉันไม่ได้เป็นเลสเบี้ยนหรอก'
หลังจากวันนั้น...
ปันปันก็ย้ายโรงเรียนไปโดยที่ฉันเองยังคงต้องไปโรงเรียนตามปกติ ซึ่งแน่นอนว่า ในทุกๆวันฉันก็มักจะโดนล้อเรื่องนั้นอยู่เป็นประจำแต่ฉันก็พยายามไม่ใส่ใจหรือสนใจจนวันที่ฉันเรียนจบ ฉันก็ตัดสินใจขอแม่ลงมาจากเชียงใหม่เพื่อที่จะมาเริ่มชีวิตใหม่ในรั้วมหาลัยที่กรุงเทพ แม่ฉันเองก็เห็นด้วยเพราะมหาลัยที่ฉันผ่านการคัดเลือกคือมหาลัยเอกชนชื่อดัง แม้ว่าค่าเทอมจะสูงมากแค่ไหนแต่ว่ามันก็คือการลงทุนที่คุ้มค่า และฉันเองก็สัญญากับแม่ตัวเองไว้แล้วด้วยว่าจะช่วยท่านประหยัดและหาค่าเทอมมาช่วยโดยการหางานพาร์ทไทม์ทำ
เรื่องมันเหมือนจะไปได้ดีเลยใช่ไหมล่ะ แต่สุดท้าย...อดีตตอนมอปลายของฉันก็ตามมาหลอกหลอนฉันอยู่ดี
วันแรกของการรับน้อง
'วรดา มานะวัตต์...'
'มาค่ะ' ฉันรีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทันที
'เกือบสายนะเรา' รุ่นพี่ผู้หญิงบอกฉัน
'ขอโทษค่ะ'
'ไปนั่งเถอะ' รุ่นพี่คนนั้นเอ่ยบอกฉันด้วยท่าทีใจดี
'ขอบคุณค่ะ' ฉันก็ส่งยิ้มขอบคุณพร้อมกับรีบเดินเข้ามานั่งที่ แต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้น
'ขอโทษค่ะ พอดีรถติดมากเลย...' เสียงนี่มัน...
'...หนูพิมมาดาหรือแพมแพม จากสาขาธุรกิจเรือสำราญค่ะ'
'!!!' ฉันได้นั่งก้มหน้านิ่งอยู่กับที่ด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น เพราะเสียงของผู้หญิงคนเมื่อกี้ก็คือ แพมแพมเพื่อนสมัยเรียนตอนมอปลายของฉัน แน่นอนว่า...ยัยนั่นได้ฉายาปากสว่างของโรงเรียนแถมแพมแพมนี่แหละเป็นหนึ่งในคนที่ตั้งแง่ล้อเลียนฉันอยู่ตลอดจนกระทั่งเรียนจบ...ให้ตายเถอะ ทั้งที่หนีมาไกลขนาดนี้ แต่ทำไม...ฟ้ายังไม่เป็นใจส่งยัยนี่มาเรียนมหาลัยเดียวกับฉันนะ
'อืม มาสายนะ ไปนั่งต่อแถวน้องคนนู้นเลย'
'ค่ะ' แพมแพมก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งด้านหลังของฉัน
'เอาละ มาครบแล้วเนอะ...'
'...เดี๋ยวพี่จะแจกกระดาษเปล่าให้นะคะ พวกเราก็เขียนชื่อเล่นแล้วก็สาขาตัวเองลงไปในนั้นเนอะ' พูดจบ เหล่าสตาฟรุ่นพี่ก็เดินแจกกระดาษอย่างที่บอก
'เธอๆ' อยู่ๆแพมแพมก็สะกิดฉัน
'ขอยืมปากกาหน่อยสิ พอดีฉันลืมเอามา'
ฉันก็ยื่นปากกาให้แพมแพมไปโดยที่ไม่หันไปมองหน้ายัยนั่น
'ขอบคุณนะ' แพมแพมเอ่ยบอกฉันพร้อมกับส่งปากกาคืนกลับมา ฉันก็ยื่นมือรับปากกาคืนไม่หันหน้ากลับไปหาอย่างเดิม
'โอเค หลังจากนี้เราจะเริ่มภารกิจแรกแล้วนะคะ ซึ่งนั่นก็คือ...การเขียนชื่อเล่นสาขาของเพื่อนที่มารับน้องในวันนี้ให้ได้มากที่สุดภายในเวลาสามสิบนาที...'
'...หากใครได้น้อยกว่ายี่สิบคนจะโดนลงโทษ...'
'...เข้าใจกติกากันแล้วใช่ไหมคะ'
'ค่าาา/ครับบ'
'งั้นก็...เริ่มได้ค่ะ' หลังจากที่รุ่นพี่พูดจบ ฉันก็รีบจะลุกออกไปจากตรงนี้ทันที
แต่...
'เดี๋ยวเธอ...' แพมแพมเอ่ยเรียกฉันไว้พร้อมกับดึงแขนฉันให้หันกลับไปหา
'...ขอชื่อกับสาขะ...ยัยเวลา!!' แพมแพมพูดออกมาน้ำเสียงตกใจหลังจากที่เห็นหน้าฉัน
'...' ฉันก็ยืนนิ่งไม่พูดอะไรออกไป
'เหอะ ถึงว่างานเลี้ยงรุ่นไม่ไป...'
'...มาตามหาเนื้อคู่สาวที่กรุงเทพนี่เอง'
'...' ฉันยังคงยืนนิ่งไม่ตอบ
'เงียบนี่คือเพราะเป็นเรื่องจริงใช่ปะ คิๆๆ' ฉันก็มองหน้าแพมแพมนิ่งด้วยแววตารำคาญพร้อมกับจะเดินหนีออกไป
'เดี๋ยวสิ จะไปไหนล่ะ เลสเบี้ยนสุดฮอต'
'อย่ามายุ่งกับฉัน'
'หึ คิดว่าอยากยุ่งตายแหละ ยัยพวกผิดเพศ' แพมแพมมองพูดใส่ฉันด้วยสายตาเหยียดๆ
'ผิดเพศก็ยังดีกว่าใจต่ำแบบเธอ'
'ยัยเวลา!' แพมแพมทำท่าจะเข้ามาเอาเรื่องฉัน แต่โชคดีที่มีรุ่นพี่เข้ามาเห็นท่าทีของพวกเราซะก่อน จะไม่เห็นได้ไงล่ะตอนนี้เรียกได้ว่าหลายสายตาเลยแหละที่มองมายังฉันกับยัยแพมแพม
'มีอะไรกันครับ' รุ่นพี่ผู้ชายคนนึงถามขึ้น
'ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่เพื่อนเก่าทักทายกันเฉยๆ' ยัยแพมแพมก็ตอบรุ่นพี่คนนั้นกลับไปเสียงหวาน
'จริงหรอครับ' พี่คนนั้นหันมาถามฉัน
'ค่ะ' ฉันก็พยักหน้าตอบเขากลับไป
'แน่ใจนะครับ' แต่รุ่นพี่คนนั้นก็ยังถามฉันด้วยความเป็นห่วง
'เหอะ!...' ทำให้ยัยแพมแพมทำเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะพูดใส่หน้าพี่คนนั้นออกไป
'...ไม่ต้องแสดงออกมาสนใจยัยนี่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เพราะถึงยังไง...'
'...มันก็ไม่เอาพี่'
'น้องหมายความว่ายังไง'
'หึ ก็ยัยนี่...เป็นเลสเบี้ยนไงคะ!' สิ้นเสียงของแพมแพม คนที่อยู่บริเวณตรงนั้นก็ต่างพากันมองหน้าฉันพร้อมกับกระซิบกระซาบกันทันที
'เสียดายเนอะ น่ารักอะ'
'ถึงว่าเย็นชากับพี่แชมป์ชะมัด'
'เลสเบี้ยนแม่งน่ารักทุกคนเลยวะ'
'กูไม่อยากเป็นผู้ชายแล้ว...' ฉันที่ทนฟังคำพูดพวกนั้นไม่ไหวก็ตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นทันที หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นฉันก็มักจะโดนสายตาและคำพูดพวกนั้นหลอกหลอนมาโดยตลอด เอาจริงๆตอนแรกฉันก็เครียดนะ จิตตกไปหลายวันเลยแหละแต่สุดท้ายฉันก็ผ่านมันมาได้ ทุกวันนี้ฉันจึงปลงไม่สนใจอะไรกับคำพูดพวกนั้นอีกเลย ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่ปฏิเสธออกไปทำไมฉันถึงเงียบ ก็เพราะว่าถึงฉันปฏิเสธออกไปก็ไม่มีใครเชื่อฉันอยู่ดี เหมือนกับตอนที่ฉันปฏิเสธว่าปันปันไม่ใช่เลสเบี้ยน แต่สุดท้าย...คำพูดพวกนั้นก็กลับเข้ามาทำร้ายฉัน ฉันจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆดีกว่า ใครจะคิดยังไงก็ช่าง ฉันมีหน้าที่เรียนไม่ได้มีหน้าที่มาสนใจใคร อีกอย่าง...คิดว่าฉันเป็นเลสเบี้ยนก็ดีนะ ทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้ามาวุ่นวายกับฉันดี เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นทำให้ฉันได้สติเลิกสนใจเรื่องพวกนั้น
พี่แวนดี้
(เวลาอยู่ไหน)
"มหาลัยค่ะ"
(วันนี้เข้าร้านกี่โมง)
"ตารางหนูสองทุ่มค่ะ"
(มาเลยได้ไหม วันนี้คนที่ร้านไม่พอ)
"อ่อได้ค่ะ"
(อืม มาเลยนะ)
"โอเคค่ะ" พูดจบ ฉันก็กดวางสายพี่แวนดี้ไปก่อนจะรีบไปที่ร้านที่ฉันทำงานตามที่พี่เขาบอกทันที
สามารถดูอิมเมจได้ที่กลุ่ม : ไรท์แบดตัวร้าย