Chapter 11 : การเปลี่ยนแปลง

 

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

“อะไรอีกค่ะคุณแอล...!!!”

ฉันเดินไปเปิดประตูอย่างโมโหเพราะคนตรงหน้าเล่นเคาะประตูทุกๆห้านาที!!! จนรำคาญแบบเนี่ยจะเคาะทำไมหนักหนาที่ห้องเขาไม่มีประตูหรือไง!!!

“หมอนั่นไปไหนละ” เขายื่นหน้าเข้ามาในห้องก่อนจะกว่ดตาสำรวจมองไปรอบๆฉันถอนหายใจออกมาอย่างเช็งๆให้ตายเถอะ

“จุนไปพักผ่อนที่ห้องแล้วค่ะตอนนี้ฉันก็จะไปพักแล้วคุณหยุดมาเคาะห้องฉันสักทีถ้ายังไม่หยุดก็ขนของมานอนข้างในเลยมั้ยค่ะมันจะได้จบไปสักทีแล้วฉันก็จะได้ไปอาบน้ำ”

ฉันพูดขึ้นอย่างเหลือทนให้ตายเถอะเขาเป็นบ้าอะไรของเขาไม่รู้วันนี้ทั้งวันทำตัวเหมือนเด็กมากโดยเฉพาะตอนแกล้งจุนฉันพึ่งรู้เลยนะว่าเขานะชอบทำตัวแบบนี้ก็พอรู้ว่าเอาแต่ใจแต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้แล้วอีกอย่างที่สำคัญนะคือเขาชอบมาทำให้ฉันหวั่นไหวตลอด!!!! มันก็ดีใจอยู่หรอกที่เขาสนใจบ้างจะได้แก้คำสาปนี้ได้แต่ให้ฉันได้เตรียมใจ และ ตั้งตัวหน่อยก็ฉันไม่เคยมีแฟน!!!!! ทั้งชีวิตมีแค่จุนเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวเนี่ยแหละ! ถึงตั้งใจจะอ่อยเขาก็จริงแต่ให้ตายสิทุกวันนี้เขาเล่นใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองฉันตลอดใครมันก็ต้องระแวงป่ะเหมือนตอนนี้ไงพอฉันพูดจบเขายิ้มกริ่มทันที...ฉันพูดบ้าอะไรไปเนี่ยยยยย!!!!

“ก็ดีนะ ถือว่าเธออนุญาตละงั้นเข้าไปพักผ่อนกันเถอะ”

ฉันเอื้อมมือมาตบหน้าปากตัวเองด้วยความเร็วก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ...

“เฮ้ออออ! งั้นเชิญคุณเข้ามาได้แล้วค่ะ”

ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดแต่เจ้าตัวก็ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเดินเข้ามาพร้อมกับถุงกระดาษในมือจนฉันต้องถามขึ้น

“นั้นอะไรค่ะ” เขาชะงักฝีเท้าหันมามองฉันฉันจะยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ

“อ่อ!! ถุงเสื้อผ้านะเตรียมไว้มานอนที่นี่”

“!!!!!!” ฉันอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยินมองไปยังแผ่นหลังของเขาที่เดินเข้าไปในห้องของฉันราวกับเป็นบ้านตัวเอง!!! เอ๊ะเดี๋ยวนะ!! เขาเดินไปห้องนอนของฉันนิ!!!

ปัง!

“คุณแอลลล! หยุดก่อนนนนน” ฉันวิ่งตามหลังไปแต่ไม่ทันสะแล้วเขาเข้าไปห้องนอนของฉันก่อนที่ฉันจะมาถึงประตูด้วยช้ำให้ตายสิ!!!!

“ว๊ากกกก!!! อะไรว่ะเนี่ย!!!” และก็เป็นดั่งคิดไม่นานเขาก็วิ่งแจ้นออกมาจากห้องนอนของฉัน ฉันยืนกุมขมับอยู่หน้าห้องอย่างอายให้ตายเถอะ!!! เขาเห็นหมดแล้วววววว!!!!!

“นี่!! ห้องนอนเธองั้นเหรอ!!! โอ้พระเจ้า!!! ยัยชกมก!!!” คำต่อว่าของเขาทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออกอ๊ากกก!!!

“ก็ใครบอกให้คุณหน้าด้านเดินเข้าไปห้องนอนคนอื่นค่ะ!!”

“นี่ยัยชกมกเธอยังกล้ามาต่อว่าฉันเหรอให้ตายเถอะ!! นั่นห้องหรือถังขยะเนี่ย!!”

“กะ!!”

“เจสเกิดอะไรขึ้นนะเอะอะโวยวายอะไร”

แต่ไม่ทันจะได้ตอบอะไรจู่ๆจุนก็เดินออกมาจากห้องด้วยสภาพที่พึ่งอาบน้ำเสร็จหมอนั่นนั่งแค่กางเกงแต่ไม่ใส่เสื้อโชว์ท่อนบนของตัวเองนั่นทำให้ฉันรีบหันหน้าหนีทันทีให้ตายเถอะ!!! ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่มันก็ไม่ควรมาแก้ผ้าแบบนี้เปล่าว่ะฉันเป็นผู้หญิงนะโว้ยยยย!!!!

“เอ๊ะ!! คุณแอล!! คุณเข้ามาได้ไงนะ”

พอจุนเห็นเขาก็รีบเดินเข้ามาทางที่ฉันยืนอยู่ทันทีส่วนเขาก็ดึงตัวฉันเขาไปประชิดตัวเองด้วยความเร็วก่อนที่มือของจุนจะถึงแขนฉันด้วยช้ำ

“0////0”

“ก็เจสอนุญาตให้ฉันค้างที่นี่ด้วยฉันเลยเข้ามาได้ไง” เขาพูดด้วยท่าทางชอบใจฉันละไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเวลาที่เขาเจอกับจุนต้องทำตัวเป็นปัญหากันตลอดเฮ้อ!!!!

“หมายความว่าไงเจสแกให้เขาเข้ามาทำไม” จุนพูดพร้อมกับเดินเข้ามาดึงแขนฉันหวังจะให้ห่างจากตัวเขาแต่เขาก็ดึงฉันกลับไปกลายเป็นว่าตอนนี้สองคนนี้ยื้อตัวฉันไปมาพร้อมกับพูดกันเองโดยไม่ฟังฉันสักนิด!!!

“ก็หมายความอย่างที่เห็น”

“ผมไม่ได้ถามคุณ”

“แต่ฉันอยากพูด”

“ปล่อยแขนเจสเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“นายนั่นแหละปล่อย”

“คุณนั่นแหละ”

“นายนั่นแหละ”

“โอ๊ยยยยย!!! พอเลย!!! ปล่อยแขนฉันทั้งคู่นั้นแหละจะดึงไปดึงมาทำไมเนี่ยคนนะไม่ใช่ถุงยางจะยืดหยุ่นขนาดนั่นแขนฉันจะขาดแล้วเนี่ยปล่อยเลย!!!”

ความอดกลั้นถึงขีดจำกัดฉันสะบัดแขนออกจากสองคนนั่นอย่างเหลืออดก่อนจะพูดขึ้นต่อ

“คุณแอลเขาจะมานอนที่นี่เพราะถ้าฉันไม่ให้เขาเข้ามาวันนี้ทั้งคืนเขาคงจะยืนเคาะห้องนะสิ!! แกให้เขาไปนอนที่ห้องนั้นด้วยละกัน...ส่วนคุณแอลค่ะวันนี้ฉันคงต้องให้คุณนอนห้องเดียวกันกับจุนนะคะถ้าคุณอยากจะค้างที่นี่จริงๆ...ถ้าไม่ไหวประตูอยู่นั่นค่ะเชิญกลับไปที่ห้องคุณได้เลย...ฉันขอตัวก่อนนะคะวันนี้ฉันเหนื่อยมากอยากทานอะไรก็หาได้อยู่ในตู้เย็นนะคะ!!”

พูดจบฉันก็รีบเดินหนีเข้าห้องนอนตัวเองทันทีในจังหวะที่สิงคนนั้นกำลังยืนนิ่งมองหน้ากัน...

ปัง!

“เฮ้อออ!!! ทำไมมันเหนื่อยจังเลยเนี่ย!!”

พอเข้ามาถึงในห้องฉันก็ยืนพิงประตูอย่างเหนื่อยล้าก่อนสายตาจะมองไปรอบห้องนอนที่เต็ไปด้วยเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายที่ยังไม่ทันสักกับถุงเสื้อผ้าที่พึ่งซื้อมากองอยู่ทั่วห้อง กางเกงในก็กระจายอยู่บนพื้น ให้ตายสิพอคิดว่าเขาเห็นของพวกนี้ละฉันรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าของตัวเองทันที

“ทำไมต้องเข้ามาด้วยนะอ๊ากกก T////T”

ฉันนั่งทรุดลงบนพื้นด้วยความอับอายการอยู่ใกล้เขามันช่างวุ่นวายจริงๆให้ตายเถอะ...วันนี้ที่ลิฟต์ก็ทีหนึ่งละที่เขาทำให้ฉันสับสนไปหมดแต่ว่า...

“ตอนนั้นรู้สึกเหมือนเราจะเห็นอะไรบางอย่างนะ” พอคิดถึงตอนนั้นก็นึกบางอย่างออดเหมือนมีอะไรบางอย่างมันออกจากตัวฉันแต่ไม่รู้ว่าอะไรเพราะฉันกำลังเคลิ้มไปกับสัมผัสที่อ่อนโยนของเขา!!! หัวใจฉันเต้นตุบๆด้วยความแรงให้ตายสิ!!!

“อ๊ากกก!!! ทำไมต้องมาหน้าแดงเพราะคุณตลอดเนี่ย!!”

ฉันใช้สองมือปิดหน้าตัวเองด้วยความเขินอายก่อนจะดิ้นไปดิ้นมาสัมผัสของเขาตอนนั้นมันดีกว่าตอนแรกด้วยช้ำอ๊ากกกก!!! มันโรแมนติกจริงๆนะงือออ!!!

“ถ้าคุณเป็นคนที่จะล้างคำสาปบ้าบอนั้นจริงมันก็คงดีสินะ...ขอให้ใช่เถอะเพราะตอนนี้ฉันจะบ้าตายแล้วววว!!!”

 

 

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

 

 

“นี่!!! ทั้งสองคนจะไม่กลับบ้าน กลับห้องตัวเองหรือไง” ฉันพูดขึ้นในขณะที่กำลังทำอาหารในครัว และ สองคนนั้นก็ยืนอยู่ข้างๆคอยหยิบนู้นหยิบนี่ให้แต่ให้ตายเถอะเกะกะชะมัด แล้วก็นะที่สำคัญเลยสองคนนี้มาอยู่ห้องฉันได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว!!!! ตั้งแต่วันนั้นไม่รู้เป็นบ้าอะไรทั้งคู่ก็ไม่มีท่าทีจะไปที่อื่นเลยวุ่นวายฉันอยู่ในห้องเนี่ย!!!

“จนกว่าไอ้หน้าอ่อนนี่จะกลับไปที่คอนโดของมันฉันถึงจะกลับห้องตัวเอง” คุณแอลพูดขึ้น และ ช่วงนี้เขาก็เรียกจุนอย่างไม่เกรงใจเท่าไหร่ราวกับทั้งคู่เป็นอะไรกันสักอย่าง

“ฉันก็ไม่กลับหรอดนะเจสถ้าคนบางคนไม่ไปก่อน”

“เฮ้อออ!!! ตามใจเถอะแต่ถ้าจะอยู่คือช่วยไปนั่งนิ่งๆรออยู่บนโต๊ะได้มั้ย” คำพูดของฉันทำให้ทั้งคู่พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินไปนั่งรออยู่บนโต๊ะฉันจึงเริ่มทำอาหารต่ออย่างสบายใจ

 

20 นาทีต่อมา

 

“อ่ะ เสร็จละทานกันได้แล้ว...ว่าแต่จุนไปไหนค่ะคุณแอล” หลังจากที่ทำอาหารเสร็จฉันก็ทยอยนำมาวางไว้ที่โต๊ะแต่บนโต๊ะตอนนี้ยังเหลือแค่คุณแอล

“จะสนใจหมอนั่นทำไมเดี๋ยวก็มาเองแหละมาทานข้าวดีกว่า” เขาพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ...ฉันก็รู้ดีว่าถามเขาก็ไม่มีคำตอบก็ไม่รู้จะถามทำไมให้ตายเถอะ

“คะ..งั้นคุณแอลทานก่่อนสิค่ะ”

“เธอก็ทานสิจะรอฉันทำไม...ทานเข้าไปเยอะเลยตัวเธอเล็กนิดเดียวเอง”

“คุณแอลทานก่อนเลยค่ะฉันเป็นแค่แม่บ้านจะทานพร้อมคุณได้ไง”

“งั้นก็ลาออกสิ...ไม่สิงั้นฉันไล่เธอออกละกัน”

“ห้ะ??!!!”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอไม่ใช่แม่บ้านของฉันอีกเดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องเงินเดือนของเธอให้พร้อมกับยื่นข้อเสนอใหม่ให้เธอ”

ฉันนั่งมองเขาอย่างไม่เข้าใจคืออยู่ดีๆฉันโดนเขาไล่ออกจากการเป็นแม่บ้านแบบงงๆ แล้วตอนนี้เขาก็บอกว่าจะยื่นข้อเสนอให้ไม่รู้ว่าอะไรแต่ให้ตายเถอะนี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันแน่!!!!

“หยุดอ้าปากค้างแลบนั้นได้แล้วเดี๋ยวทานข้าวเสร็จขึ้นไปบนห้องฉันกัน” เขาพูดอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจในขณะที่ฉันยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์

“อ้าวว!! อาหารเสร็จแล้วเหรอ” ในขณะทฝนั้นเองจุนก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแต่ยังปั้นหน้านิ่งในจังหวะที่เดินมานั่งข้างๆคุณแอล

“รีบทานสิจุน”

“อื้อ...เจสเดี๋ยววันนี้ฉันต้องกลับเกาหลีก่อนนะเพราะมีงานด่วนที่นู้นนะ รุ่นพี่ที่รู้จักเขามาขอให้ช่วยนะ” จุนพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างเป็นห่วงก่อนจะหันไปมองหน้าคุณแอลที่ตอนนี้ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ

“โอเค...งั้นแกรีบทานข้าวสิแล้วค่อยไป”

“อื้อ”

 

 

2 ชั่วโมงต่อมา

 

 

“แกต้องรักษาตัวเองให้ดีนะเว้ยเจส” ฉันมองหน้าจุนอย่างยิ้มๆ

“ไปได้แล้วฉันรู้อยู่แล้วน๊าาอย่าเป็นห่วงเลย” ฉันพูดขึ้นในขณะที่ยกนาฬิกาขึ้นมาดูทันใกล้เวลาขึ้นเครื่องแล้วแต่หมอนี่ยังยืนนิ่งมองฉันอย่างเป็นห่วง

“แต่...”

“จุนแกก็รู้ว่าฉันดูแลตัวเองได้ อย่าทำเหมือนเป็นเด็กสิฉันโตแล้วนะ แกรีบไปทำงานได้แล้ว”

“ก็ได้...แต่มีอะไรแกต้องโทรมาหาฉันนะ”

“อื้อ รู้แล้วน๊าาา..ไปได้แล้วคนเขามองกันใหญ่ละ” จุนมองหน้าฉันอย่างถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉันอย่างอ่อนโยน

“รักษาตัวเองดีนะแล้วจะกลับมาหา”

“อื้อ...เดินทางปลอดภัยนะ” หมอนั่นยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจำใจปล่อยมือฉันแล้วเดินหันหลังไปฉันมองหมอนั่นจนเข้าไปในห้องแล้วจึงเดินออกมาจากตรงนั้นตรงไปที่รถที่บางคนกำลังรออยู่บนรถ...ดีแล้วแหละที่เขาไม่ลงมาด้วยไม่งั้นวุ่นวายกันอีกแน่นอน..

ปึง!

“นานจัง” พอมาถึงรถคำแรกของคุณชายก็ดังขึ้นทันที

“ขอโทษที่ให้รอค่ะ” เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่อ่านยาก

“ใส่เข็มขัดสิจะออกรถละ” เขาพูดพร้อมกับหยิบแว่นกันแดดมาสวมก่อนจะเริ่มเคลื่อนรถออกไปฉันนั่งอยู่บนเบาะข้างๆคนขับอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์แต่ก็ช่างมันเถอะ...ขี้เกียจคิดละให้เขาพูดเองละกัน

 

~~~~~~

 

“เอ๊ะ!! เรามาที่นี่ทำไมค่ะคุณแอล” ฉันหันไปถามเขาอย่างไม่เข้าใจในขณะที่เขากำลังเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้า

“เอาน๊าา...อย่าถามแค่ตามมาก็พอ” เขาหันมายิ้มมุมปากอย่างมีความสุขก่อนจะวนหาที่จอดรถจนเจอ..การอยู่กับเขามันบ้างเปลืองพลังงานจริงๆเขาขยันทำตัวให้ฉันใจเต้นได้ตลอดจริงๆสมแล้วที่สาวๆต่างบอกว่าเขามันเจ้าพ่อเพย์บอยเพราะแค่เขายิ้มมุมปากนิดเดียวก็ละลายหัวใจไปหมดแล้วไงละเฮ้อออ!!!

“นี่...จะนั่งหน้าแดงไปถึงเมื่อไหร่เจส” เสียงของเขาดังขึ้นทำให้ฉันตั้งสติได้แต่ให้ตายเถอะพอหันหน้าจะไปหาเขาเจ้าตัวก็ยื่นหน้ามาก่อนอยู่แล้วนั้นทำให้เราห่างกันนิดเดียว

“คิดอะไรอยู่...เขินอยู่เหรอ”

“ป่ะ..เปล่าสักหน่อย”

“งั้นหน้าแดงทำไม”

“ไม่มีอะไร”

“ไม่มีแล้วจะหน้าแดงได้ไง”

“ก็ไม่มีอะไรคุณแอลถอยออกไปได้แล้วค่ะ”

“เธอรู้มั้ยเวลาเธอหน้าแดงมันทำให้อยากดึงเธอเข้ามาจูบตลอด”

ฉันเบิกตากว้างมองเขาอย่างตกใจหัวใจก็เต้นโครมครามยกใหญ่...นี่เขารู้ตัวมั้ยว่าตัวเองพูดอะไรออกมาเนี่ยยยยยย!!!!!!

“ฉันชอบเวลาเธอเขินฉันนะ...”

อ๊ากกกกก....บู้มมมมมม!!!!

ตอนนี้ฉันตายแล้ว!!! ตายไปแล้วจริงๆอ๊ากกกกเขาพูดอารายยยยยยย ยิ่งเขาพูดฉันยิ่งร้อนผ่าวไปทั้งตัว

“เจส...” เขาเรียกชิ่อฉันเบาๆก่อนจะโน้มตัวลงมาบดริมฝีปากลงริมฝีปากของฉันสัมผัสที่อ่อนโยนของเขามันช่างวิเศษเหลือเกินเขากอบโกยมอบความอ่อนโยน และ หอมหวานมาให้อย่างลึกซึ้งสองมือเขาเอื้อมมาจับใบหน้าของฉันไม่ให้ห่างไปจากเขา ตอนนี้ร่างกายของฉันมันระทวยไปกับรสจูบอันหอมหวานของเขาไปเรียบร้อยทุกอย่างตกในห้วงเวลาที่แสนวิเศษ และ ในจังหวะนั้นเองจู่ๆก็เหมือนมีแสงสีวาบส่องเข้ามาผ่านกระจกรถจนทำให้เราสองคนตกใจเล็กน้อย เขาผละตัวออกจากฉันก่อนจะหันไปดูแต่ก็ไม่เห็นอะไร...

“เมื่อกี้มันอะไรกันนะ”

“ฉันก็ไม่รู้ค่ะ” ฉันส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจเหมือนกันเมื่อกี้แสงสีขาวนั้นมันไม่ได้มาจากข้างนอกแต่มันเกิดขึ้นเพราะเราสองคนฉันค่อนข้างมั่นใจแล้ว...

“เหรอ...งั้นเราต่อดีมั้ย” เขาหันมายิ้มอีกครั้งก่อนจะถามคำถามบ้าบอขึ้นให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้ขยันเล่นกับหัวใจฉันจริงๆ!!!

“คุณแอล!!”

 

 

 

 

เอาแล้ววววยังไงกันเนอะสองคนนี้จะเป็นยังไงต่อเนี่ยแล้วแสงที่ว่ามันแสงอะไรฮ่าๆแต่จุนไม่อยู่ขัดขวางแอลละแบบนี้นางเอกเราจะรอดเงื้อมมืออิพรี่ได้หรือเปล่าเนี่ยยยย

ปล.ไรท์ชอบตอนจุนอยู่กับแอลนะแอลเหมือนเด็กน้อยไปเลยฮ่าๆๆ