"ก็ไม่มีใครนี่หน่า" แบมแบมมองไปรอบๆริมระเบียงแต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ จึงได้เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งแล้วเริ่มทำงานอีกครั้ง 

 

 

   

 

  "หายไปใหนมามาร์ค" 

 

 

 

  มาร์คเหลือบสายตาไปยังความมืดในห้องนอนของตน ก่อนจะทำหน้าเหนื่อยอกเหนื่อยใจที่เจอเพื่อนขี้เสือกของตน 

 

 

 

 "ไม่เสือกสิแจ็คสัน"  

 

 

"เอ้า .. ด่าเพื่อนเฉย" แจ็คสันทำหน้าเหวอๆ 

 

 

"แล้วมาทำไรแยกย้ายกับบ้านใครบ้านมันกันแล้วนี่" มาร์คที่เดือนไปหยิบถุงเลือดในตู้ก่อนจะเทใส่แก้วไวน์แล้วยกขึ้นดื่ม 

 

 

 

"ก็ฉันจะมาชวนแก เห็นพวกหนุ่มหน้าหวานพวกนั้นบอกว่าจะไปแข่งรถกันที่สนามไอ้เจบีพรุ่งนี้" แจ็คสันเอ่ยความต้องการของตัวเองขึ้นมาทันที 

 

 

 

 "ก็เอาสิ" มาร์คเอ่ยบอกออกไปก่อนจะยกเลือดขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ 

 

 

 

"เออ...แจ็คฝากบอกไอ้พวกนั้นด้วยวันมะรืนนี้ฉันจะไปออกล่า" 

 

 

"เออๆงั้นกูไปก่อนนะ" แจ็คสันเอ่ยบอกก่อนจะกระโจนออกไปทางริมระเบียงแล้วกลืนหายไปกับความมืด 

 

 

 

 

 

 

 

  "อ้าวแบมมึงยังไม่นอนอีกหรอ" ยองแจที่ตื่นมากลางดึกเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินออกมาจากห้องนอนก็เจอเพื่อนตัวเองนั่งทำงานอยู่ 

 

 

 

"แล้วมึงล่ะตื่นมาททำไมกลางดึก" แบมแบมที่เงยหน้ามองนาฬิกาที่บ่งบอกเป็นเวลาตี 3 แล้ว จึงถามยองแจกลับ 

 

 

 

"ก็กูหิว มีอะไรกินมั่งอ่ะ" ยองแจพูดพร้อมกับลูบท้องตังเองไปด้วย 

 

 

 

"มึงไปดูเอาในครัวก่อนเนียร์มันจะนอนกูเห็นมันไปทำอะไรไม่รู้ในครัวบอกว่ากลัวกูกับมึงหิวเวลาตื่นมากลางดึก" แบมแบมบอกพลางก้มหน้าไปทำงานต่อ 

 

 

 

  ผ่านไปสักพักยองแจก็เดินออกมาจากในครัวในมือทั้งสองข้างมีจานอยู่สองจาน 

 

 

 

"อ่ะ" ยองแจยื่นจานไปให้แบมแบมซึ่งในจานก็เป็นข้าวผัดที่เอาไปอุ่นแล้วเรียบร้อย 

 

 

 

"อืมขอบใจ"  

 

 

"มึงยังเครียร์ไม่เสร็จอีกหรอ" ยองแจโซ้ยข้าวคำโตๆเข้าปากและถามเพื่อนไปด้วย 

 

 

"อืมที่นั่นมีคนตุกติกนิดหน่อยเลยต้องรีบรอบรวมหลักฐาน" 

 

 

 

"มีอะไรให้กูช่วยมั้ย"   

 

 

"ไม่...แค่นี้กูรับมือไหว" แบมแบมเอ่ยปฏิเสธออกไป 

 

"เออๆ" 

 

 

 

ผ่านไปสักพัก 

 

 

 

"อีแบมก๊ไปนอนก่อนนะมึงก็รีบๆนอนเข้าล่ะอย่าหักโหมมากเดี๋ยวร่างกายจะแย่เอา"   

 

. 

 

"อืมเดี๋ยวอีกสักพักกูก็จะไปนอน"   

 

 

 

   ยองแจพยักหน้ารับรู้ก่อนจะย้ายตัวเองจากห้องนั่งเล่นไปห้องนอนของตัวเอง 

 

 

 

 ผ่านไปสักพักก็ล่วงเลยเวลามาถึงตี4หลักฐานทั้งหมดจึงรวบรวมเสร็จแบมแบมจึงยกมือถือเครื่องหรูออกมาเพื่อต่อสายหาคนสนิท 

 

 

 

 ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด 

 

 

 

"ฮัลโหลครับนายน้อย" 

 

 

"นิกซ์ะตอนเช้าไปเชิญคุณเฉินไปที่ห้องใต้ตินทีนะเดี๋ยวบ่ายๆฉันเข้าไป" 

 

 

"ครับนายน้อย"   

 

 

 

  พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแบมแบมจึงได้พาตัวตัวเข้าห้องนอนเพื่อไปพักผ่อน 

 

 

 

 

 

   

  กลิ่นหอมๆลอยเข้ามาในห้องนอนจนทำให้ท้องร้องโครกครากบ่งบอกถึงความหิวโหย แบมแบมจึงยกนาฬิกาขึ้นมาดูถึงได้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่าย2 จึงยกตัวเองลงจากที่นอนเพื่อไปชำระร่างกายตัวเองทันที 

 

 

 

 

  "เนียร์มีอะไรกินมั่ง" แบมแบมที่เดินออกมาด้วยเสื้อตัวโคร่งบางสีขาวสั้นเท่าขาอ่อนทำให้ตอนนี้แบมแบมดูเย้ายวนชวนน่าสัมผัสที่สุด 

 

 

 

"ข้าวต้มกุ้ง" จูเนียร์เอ่ยบอกก่อนจะตักไปให้เพื่อนถ้วนนึง 

 

 

 

"ขอบใจ...แล้วแจล่ะ" แบมแบมเอ่ยถามหาเพื่อนอีกคนที่ปกติของกินอยู่ที่ใหนก็จะเห็นยองแจอยู่ที่นั่น 

 

 

 

"ไม่เกิน5นาทีหรอกเดี๋ยวก็คงออกมา" จูเนียร์เอ่ยบอกเพราะรู้นิสัยเพื่อนเห็นแก่กินของตัวเองดี 

 

 

 

 แอดดดดดด 

 

 

 

"นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ" จูเนียร์เอ่ยบอก 

 

 

 

"หอมมมมม เนียร์จ๋าาแจหิว"   

 

 

"เออๆนั่งรอก่อนเดี๋ยวไปตักมาให้"   

 

 

"น่ารักที่สุด" ยองแจยิ้มจนตาจะปิดที่จูเนียร์รู้ความต้องการของตัวเอง 

 

 

 

  ไม่นานจูเนียรก็ออกมาในมือมีข้าวต้มหนึ่งถ้วยน้ำกระเจี๊ยบหนึ่งแก้ว 

 

 

 

"บ่ายนี้ออกไปใหนกันมั้ย" แบมแบมที่ทานิ่มแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อนอีกสองคน 

 

 

 

 

"ก็ไม่นี่จะขวนไปใหนหรอ" จูเนียร์เอ่ยถาม 

 

 

"ส่วนกูก็ว่าง" ยองแจบอกทั้งๆที่เคี้ยวข้าวต้มเต็มปาก 

 

 

 

"ก็จะชวนไปห้องใต้ดินสักหน่อย"  

 

 

 

"รวบรวมหลักฐานครบแล้วหรอ" ยองแจถามขึ้น 

 

 

 

"อืมม" 

 

 

 

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปแต่งตัวแล้วค่อยออหมาเจอกัน" จูเนียร์เอ่ยบอกเพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง 

 

 

 

 

 

  ผ่านไปสักพัก 

 

 

 

 

"ไปรถกูแล้วกัน" แบมแบมเอ่ยออกมาเมื่อทั้งหมดมารวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น 

 

 

 

 

"เอองั้นไปกันเถอะ" ยองแจเอ่ยบอกก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปคนแรก ตามด้วยจูเนียร์ และแบมแบม 

 

 

 

 

  เอี๊ยดดดด 

 

 

 

 

 ตึก ตึก ตึก ตึก 

 

 

 

  เสียงรองเท้ากระทบบนพื้นดังก้องไปทั่วห้องใต้ดินทำให้คนที่ถูกมัดมือมัดเท้าอยู่จึงหวาดระแวงไปต่างๆนาๆ 

 

 

 

 

"สวัสดีคุณเฉิน ไม่เจอกันนานเลยนะ" แบมแบมเอ่ยออกมาให้ได้ยินเสียงแต่ไม่เห็นตัวเพราะในห้องมันมืดมีแสงรำไรให้ได้เห็นแค่ตัวของเฉินเท่านั่น 

 

 

 

 

 "น...นาย น...น้อย" เฉินที่เอ่ยถึงแบมแบมด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัว 

 

 

 

"จะกลัวทำไมล่ะคุณเฉินตอนคุณจะโกงเงินผมคุณไม่เห็นกลัว" แบมแบมแสยะยิ้มอยู่ในความมืดมิด 

 

 

 

 

"ผมมะ….ไม่ได้ตั้งใจครับนายน้อย" เฉินรีบพูดออกไปด้วยความกลัว 

 

 

 

"ไม่มีคำว่า 'ไม่ได้ตั้งใจ' ของคนที่กล้าคิดจะโกงแบบคุณหรอกนะ ที่คุณโกงแสดงว่าคุณคิดมาดีแล้ว" 

 

 

 

"ผะ…..ผม" 

 

 

  ปึก  

 

 

 

 

  มีดเล่มสั้นถูกปาออกมาจากความมืดเฉียดแก้มของเฉินจนมีเลือดซีมออกมาทีนที 

 

 

 

"มีดเล่มต่อไปอาจจะปาไปแสรกหน้าคุณก็ได้"  

 

 

 

  เฉินที่ตอนนี้ตัวสั่นไปหมดเมื่อเจอของจริงที่ไม่ได้ยินแค่เรื่องเล่าจากคนอื่น  

 

 

 

"ไว้ชีวิตผมด้วยครับนายน้อยต่อไปผมจะไม่ทำอีก" เฉินรีบทะล่ำทะลักบอกคนตรงหน้าไปทันทีเพราะไม่อยากตาย 

 

 

 

 

"มึงก็รีบๆฆ่าเถอะแบมกูเหม็นกลิ่นอับในนี้" ยองแจเอ่ยบอกเพื่อนที่ไม่ยอมทำอะไรสักที 

 

 

 

"ผ….ผม ยังไม่อยากตายยย โปรดไว้ชีวิตผมด้วยครับนายน้อย" เฉินที่ได้ยินว่าจะฆ่าก็รีบขอไว้ชีวิตทันทีด้วยความกลัวตาย 

 

 

 

 

"คุณกลัวตายแล้วทำไมถึงกลัวลงมือโกงผมล่ะ" 

 

 

 

"ผมไม่ได้ตั้งใจ" 

 

 

 

 ปึก 

 

 

 

"โอ้ยยยย" พอจบประโยคไม่ได้ตั้งใจมีดสั้นอีกเล่มก็ถูกปาใส่แขนของเฉินทันที 

 

 

 

"ผมเบื่อกับคำแก้ตัวว่าไม่ได้ตั้งใจของคุณเต็มทีล่ะ"   

 

 

 

"นิกซ์" 

 

 

 

"ครับนายน้อย"   

 

 

"นายเอาไปลงตู้อสรพิษซะให้อยู่ในนั้นจนกว่าจะตาย" แบมแบมเอ่ยบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะกลับ 

 

 

 

 

"มะ...ไม่นะครับนายน้อยย" เฉินตะโกนออกมาเสียงดังกลัวเหลือเกินกัยคำว่าตู้อสรพิษ มีใครบ้างจะไม่รู้ว่าตู้อสรพิษคืออะไร มันเป็นสัตว์เลื้อยคลานทตัวยาวที่มีพิษร้ายแรงอยู่หลายตัว นั่นก็คืองู นั่นเองจึงทำให้เฉินหวาดกลัว 

 

 

 

"อ๊ากกกกก โอ้ยยยยย" เสียงร้องโหยหวนดังระงมห้องใต้ดินไปหมด 

 

 

   

 "พวกมึงจะไปใหนกันต่อรึเปล่า" แบมแบมเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคนที่ตอนนี้นั่งอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว 

 

 

 

 

"นี่ก็เย็นละ งั้นไปหาไรกินก่อนไปสนามกันเถอะ" จูเนียร์ที่ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเอ่ยบอก 

 

 

 

"งั้นเนื้อย่างกูอยาก" ยองแจรีบเสนอ 

 

 

 

"งั้นก็ไป" แบมแบมขับรถออกไปจากบริเวณหน้าห้องใต้คุกทันทีที่สรุปกันได้เรียบร้อยแล้ว 

 

รถยนต์คันหรูเข้ามาจอดหน้าร้านเนื้อย่างขื่อดังก่อนที่ทั้งสามจะลงจากรถเข้าไปในร้าน 

 

 

 

 "ไม่ทราบว่ามากี่ที่คะ" พนักงานสาวเอ่ยถาม 

 

 

 

"สามที่ครับขอห้องวีไอพี" ยองแจเอ่ยบอก 

 

 

 

"งั้นเชิญทางนี้ค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยบอกก่อนจะผายมือเดินไปยังห้องห้องหนึ่งที่เป็นโซนวีไอพี 

 

"รับอะไรดีคะ" พนักงานยื่นเมนูปิ้งย่างให้ทั้งสาม 

 

"อันนี้ อันนี้ อันนี้ อันนี้ อันนี้ครับ" ยองแจชี้เมนูที่ตัวเองอยากกิน 

 

"พวกมึงเอาไรมั้ย" ยองแจหันไปถามเพื่อนอีกสองคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะเลือกสักที 

 

"ไม่อ่ะแค่นี้ก็อิ่มละ" จูเนียร์เอ่ยปฏิเสธ 

 

"มึงล่ะแบม" ยองแจหันไปถามแบมแบมอีกคน 

 

"ไม่ล่ะ"  

 

 

"งั้นเอาแค่นี้ครับ" 

 

"งั้นรอสักครู่นะคะคุณลูกค้า"  

 

 

"แบมมึงว่าวันนี้พวกนั้นจะมามั้ย" จูเนียร์หันไปถามแบมแบมที่ตอนนี้นั่งเล่นมือถืออยู่ 

 

"ก็…..ไม่รู้สิพวกนี้เจอตัวยาก….อาจจะไม่มา" แบมแบมที่เงยหน้าจากจอมือถือเอ่ยตอบ 

 

"อืมนั่นสิ" 

 

 

 

 

ผ่านไป 40 นาที 

 

 

 

"โอ้ยอิ่มมมม" ยองแจที่ตอนนี้นั่งเอามือลูบท้องบ่นออกมา 

 

"ก็น่าอิ่มหรอกยัดไปขนาดนั้น" จูเนียร์เอ่ยบอก 

 

"เรียกพนักงานมาเช็คบิลเถอะ" แบมแบมที่ตอนนี้ไม่อิ่มต่างจากยองแจเอ่ยบอก 

 

 

 

 

 สนามแข่งรถ 

 

 

 

"เอ้ยยอีแบ๊มมมมึงดู๊มึงดู" 

 

    ยองแจที่ลงรถมาคนแรกแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนที่จะไปสะดุดในกลุ่มไม่ไกล้ไม่ไกลที่รุมล้อมไปด้วยผู้หญิงแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ตรงผู้ชายสูงโปร่งผิวขาวผมสีแดง ที่ข้างๆมีผู้หญิงหุ่นที่จัดว่าเนื้อนมใข่เน้นๆ กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่โดยไม่ได้สนใจสายตาประชาชีเลยสักนิด 

 

 

"อืมมมม….ก็ไม่เลว" แบมแบมที่มองตามสายตาของเพื่อนเอ่ยบอก 

 

"มึงตอบแค่เนี๊ยะ" ยองแจหันมาถลึงตาใส่เพื่อนเมื่อปฏิกิริยาเพื่อนมันช่างนิ่งซะเหลือเกิน 

 

"มึงต้องการแบบใหนล่ะ" แบมแบมหันไปถามเพื่อน 

 

"ก็แบบอารมณ์มันต้องมากว่าเนี้ยแบบเห้ยนั่นคนที่มึงชอบมาเป็นปีนะเว้ย" ยองแจหัวฟัดหัวเหวี่ยงแทนเพื่อน 

 

"อืม….ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่จะไปอารมณ์เสียทำไม" 

 

"ก็จริงอย่างที่มึงพูดนะแบม...กูว่ามึงอย่าไปสนใจอีแจเลยไปเช็ครถให้พร้อมกันดีกว่า" จูเนียร์เสนอ 

 

"อืม" ว่าแล้วแบมแบมกับบจูเนียร์ก็เดินไปที่รถไปเช็คสภาพรถว่าพร้อมมั้ย 

 

 

 

จบพาร์ทแบมแบม 

 

 

 

 

ช่วงพูดคุย 

 

 

70% สวัสดีค่ะไรท์ชื่อ แนน อายุ 27 นะคะ แนนอาจจะมาอัพช้าไปบ้างเนื่องจากแนนทำงานค่ะ อ่านแล้วเป็นยังไงส่ง ฟิตแบล็คกับมาบ้างนะคะแนนจะได้มีกำลังใจอัพนิยายต่อ  

 

ยังไงก็ฝากนิยายกันด้วยนะคะเข้ามาพูดคุยกันได้ค่ะ