กรุ๊ง กริ๊งๆๆ

"สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ"

เสียงกระดิ่งเล็กๆทรงกลมสีทองกระทบกับประตูกระจกเป็นเสียงกังวาลใส ทำให้ฉันรู้ทันทีว่ามีลูกค้าเข้าร้านอีกคนแล้ว

"อเมริกาโน่เย็น 3 แก้วครับคนสวย" ฉันชะงักมือที่กำลังง่วนใส่ส่วนผสมนู่นนี่นั่นลงในเครื่องดื่ม รู้สึกคุ้นๆกับเสียงกวนๆของผู้ชายตรงหน้า แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองเขาแต่อย่างใด เพราะอะไรน่ะหรอ หึ ก็เพราะวันนี้ออเดอร์เครื่องดื่มของฉันเยอะมาก แถมลูกค้าก็แน่นร้านจะ ให้มามัวเงยหน้ามองคนนู่นทีคนนี้ทีมันก็ไม่ใช่เรื่อง ได้แต่ช่างมันแล้วก็ก้มหน้าทำเครื่องดื่มให้คุณลูกค้าที่รักวนไปค่ะ

"ได้ค่ะ แต่รอนานหน่อยนะ วันนี้ลูกค้าแน่นมากเลย" ฉันบอกอย่างรู้สึกผิด เพราะเขาก็ต้องรอนานจริงๆน่ะแหละ เพราะยังเหลือออเดอร์กาแฟอีก3-4แก้ว อยากจะทำให้ได้ไวๆกว่านี้นะ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะทั้งร้านมีแค่ฉันคนเดียวนี่แหละค่ะ ที่เป็นทั้งเจ้าของร้าน บาริสต้า แคชเชียร์รวมถึงพนักงานเสิร์ฟ เรียกได้ว่าเป็นทุกอย่างให้เธอแล้วจริงๆ ฮ่าฮ่า

"คุยกับลูกค้าก็ต้องมองหน้าเขาด้วยสิครับ เอาแต่ก้มหน้าแบบนั้นน่ะ นิสัยไม่ดีเลยน้าาา"

"ค่ะ ขอโทษนะคะ!" ปากพูดขอโทษเสียงหวาน หากแต่สิ่งที่พูดอยู่ในใจกลับแตกต่าง เพราะตอนนี้ในใจฉันด่าเขาไปร้อยแปดพันเก้าแล้วค่ะทุกคนเชื่อไหม

"แน่ะ! ยังไม่เงยขึ้นมาอีก"

ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง ติ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ!

โอ๊ย! ให้ตายสิฉันอยากจะด่านายคนนี้ชะมัดเลย ดูสิทุกคน เขากวนมากเลยพอเห็นฉันยังไม่ยอมมองหน้า เขาก็กดกริ่งทรงกลมสีเงิน ที่ฉันเอามาวางไว้ที่เคาน์เตอร์เพื่อให้ลูกค้ากดเรียก รัวๆเลย

"นี่!นะ..."

เพราะหมดความอดทนกับนายลูกค้าจอมก่อกวนคนนี้ ฉันก็เงยหน้าเตรียมจะเล่นงานเขาให้เละให้สมกับที่เขามาก่อกวนฉันที่กำลังยุ่ง(มากกก) อีกไม่กี่วินาทีนายคนนี้ก็จะโดนฉันเล่นงานด้วยฝีปากพิฆาตแล้วนะทุกคน ถ้าไม่ติดที่ว่า...

"ฮุย!!"

ฉันถึงกับผงะ ที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วเจอเขา แต่พอมาคิดอีกทีก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ ที่ไอ้คนที่มันมายืนก่อกวนฉันตั้งนานนี่จะเป็นเขา เพราะปกติหมอนี่มันก็มานั่งเล่นที่ร้านทุกวันที่ไม่มีเรียนอยู่แล้ว

"ไงจ้ะ คนสวย"

ฉันมองหน้าไอ้คนตัวสูงนี่อย่างเซ็งๆ บอกตามตรงฮุยเป็นคนที่หน้าตากวนและวอน* มาก แถมยังตัดผมซะสั้นเกรียนติดหนังหัว หูตั้งสองข้างเต็มไปด้วยจิวแบบห่วงที่ห้อยเรียงรายอยู่ข้างละสามอัน บอกได้เลยถ้าหนังหน้านายนี่มันไม่หล่อสักหน่อยก็จบเลย แถมแขนทั้งสองข้างยังเต็มไปด้วยรอยสัก นี่ถ้าเป็นนักศึกษาคนอื่นคงถูกจับไปเซ็นต์ใบลาออกวันละหลายๆรอบแน่ๆ แต่เชื่อเถอะค่ะถ้าเป็นฮุยแล้ว ใบลาออกไม่สามารถทำอะไรเขาได้หรอก เพราะหมอนี่มันแบคดีไงทุกคน จะทำอะไรก็ได้เรียกได้ว่าใช้สิทธิความเป็นลูกเจ้าของมหาลัยฯ ได้แบบเต็มที่มาก เอ๊ะ! แล้วนี่ฉันจะมาแอบนินทาเขา ให้ทุกคนฟังทำไมเนี้ย! 555 ท่าจะเมากลิ่นกาแฟจนเบลอแล้วมั้งฉันเนี้ย เออว่าแต่ทำไมเขาถึงมาคนเดียวได้นะ ปกติต้องยกโขยงกันมากันเป็นฝูงไม่ใช่หรือไง

"มองหาไอ้โซ่อยู่หรอจ้ะฝันฝัน"

หมอนี่มันปากวอนจริงๆ เพราะว่าเห็นฉันเอาแต่มองไปรอบๆตัว เขาสินะก็เลยทำให้คิดแบบนั้น แต่ก็จริงตามที่ฮุยแซวนั่นแหละนะ ฉันกำลังมองหาโซ่อยู่จริงๆ เอ๊ะ! นี่ฉันลืมบอกทุกคนไปใช่ไหม ว่าฮุยเขาก็เป็นเพื่อนของโซ่เหมือนกันสนิทกันมากๆ แถมยังเรียนคณะเดียวกันอีกด้วย! ฟังไม่ผิดหรอกค่ะทุกคน ลุคแบดๆหน้ากวนๆอย่างหมอนี่มันเรียนหมอค่ะ บันเทิงเลยไหมล่ะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าจบไปใครจะกล้าเป็นคนไข้คนแรกของเขา

"ชักจะเยอะแล้วนะนาย ฉันแก่กว่านายนะพูดดีๆกับฉันหน่อยสิย๊ะ!" ฉันดุเขา เพราะเอาจริงๆเท่าที่จำได้หมอนี่มันไม่เคยเรียกฉันว่าพี่เลยสักคำ

"ไอ้แก่กว่าอ่ะถูก แต่ถ้าเคยเป็นเมียเพื่อนผมอ่ะ ไม่นับนะครับฝันฝัน ฮ่าฮ่า!!" พูดจบเขาก็ละเบิดหัวเราะ ดังลั่นจนลูกค้าในร้านหันมามองกันเป็นแถว

"ไอ้!..." ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเขาได้เลยจริงๆ ทำได้แค่ใช่ฝ่ามือเอื้อมข้ามเคาน์เตอร์นี่ ไปตีไหล่เขา ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแรงๆให้สาแก่ใจ จนเขาร้องโวยวายเสียงดังลั่นร้านยิ่งกว่าเดิม

"โอ๊ย! โอ๊ยๆๆ! เจ็บจริงนะเนี้ยฝันฝัน"

"สมควร นี่แน่ะ!" นอกจากจะไม่สงสาร ฉันยังจะยิ่งตีแรงขึ้น จนเขาต้องเอียงไหล่หลบเป็นพัลวัน

" ทะเลาะอะไรกันอีกเนี้ย สองคนนี้"

ฉันชะงักมือที่ไล่ฟาดคนตรงหน้า แล้วหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นเคย

"โซ่!" ฉันมองหน้าเขาอย่างตื่นๆ สองอาทิตย์แล้วที่เราเลิกกัน สองอาทิตย์แล้วที่เราไม่ได้เห็นหน้าหรือคุยอะไรใดๆเลยหลังจากที่ฉันย้ายออกมาจากคอนโดของเขา แล้วมาพักที่ร้านนี้ ี้แทนที่จะไปซื้อบ้านหรือเช่าอพาร์ทเม้นท์ อยู่ข้างนอกให้มันสิ้นเปลือง เพราะที่นี่มันเป็นตึกเล็กๆมีสองชั้น ฉันจึงเปลี่ยนชั้นบนที่เคยเป็นห้องเก็บของมาเป็นห้องนอนซะ ซึ่งตอนแรกโซ่ก็ไม่เห็นด้วยหรอกที่ฉันจะย้ายออกมาอยู่เองคนเดียว และฉันเองก็ไม่ได้อยากจะย้ายออกนักหรอก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันเคยชินกับการที่มีเขาอยู่รอบๆตัวไปแล้ว แต่เพราะเราเลิกกันแล้ว จะให้ฉันด้านอยู่คอนโดนั่นต่อไปมันก็ยังไงๆอยู่ เพราะฉะนั้นฉันจึงหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาอ้าง จนเขายอมให้ย้ายออก โดยที่มีเขาอีกนั่นแหละเป็นคนช่วยขนของที่มีอยู่มากมายมาส่งให้ แถมยังช่วยจัดแจงเรียงเข้าชั้นนู่นชั้นนั้นเสียเรียบร้อย

"ไงฝัน..."

 

 

.............................................................................