6 ส.ค. 256X

ปัจจุบัน

สองทุ่มสี่สิบห้านาที

ฉันยืนมองตัวเองผ่านกระจกใส ภาพในนั้นปรากฎร่างผู้หญิงผมยาวที่สวมชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงสดขลับผิว

" มั่นใจหน่อยสิยัยฝัน"

ฉันพยักหน้าใส่กระจกเงาเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปที่บริเวณห้องครัว แล้วเริ่มลงมือทำอาหาร ซึ่งก็มันก็ไม่ได้เป็นอาหารที่พิเศษอะไรนัก ก็แค่ไข่เจียวหมูสับกับแกงจืดเต้าหู้สาหร่ายง่ายๆเพราะมีแค่สองเมนูนี้เท่านั้นแหละที่ฉันทำเป็น ฮ่าฮ่า ไปบอกใครๆเขาจะเชื่อว่าเจ้าของร้านเบเกอร์รี่อย่างฉันที่ชงกาแฟและทำขนมมาเป็นร้อยๆเมนูกลับทำอาหารเป็นแค่สองอย่าง

" อืม ยังอร่อยเหมือนเดิมแห๊ะ"

ฉันตักเจ้าแกงจืดเต้าหู้สาหร่ายใส่ถ้วยใบสวยที่เตรียมไว้ หลังจากที่พยายามปรุงรสให้มันอร่อยถูกใจเสียนานก็แหมม...ไม่ได้ทำอาหารกินเองมานานก็ต้องพิถีพิถันกันหน่อยสิจริงมั้ยล่ะ แถมวันนี้ยังเป็นวันพิเศษของฉันอีกด้วย

" อืม งั้นเริ่มจัดโต๊ะเลยแล้วกัน"

ฉันคว้าเจ้าอาหารทั้งสองเมนูที่ทำไว้ไปวางที่โต๊ะทานอาหาร เพื่อรอให้คนสำคัญกลับมาทานด้วยกัน

" ของทุกอย่างครบ....ขาดก็แต่คนล่ะนะ"

แกร๊ก!

นั่นไงพูดถึงก็มาพอดีเลย ฉันเดินยิ้มกว้างออกไปหาคนที่พึ่งกลับมาจากมหาลัย ซึ่งก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณพันธกาลแฟนฉันเองจ้า

" อ้าวฝัน?"

"ไงโซ่ นายดูเหนื่อยๆนะ"

ฉันทักเพราะตอนนี้สภาพเขามันก็ดูแทบไม่ได้จริงๆนั่นแหละ ทั้งเสื้อนักศึกษาที่หลุดลุ่ย ผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิงนิดๆ แล้วก็หน้าตาที่เหนื่อยล้า

" อืม วันนี้อาจารย์ให้ทำแลป"

"งั้นมาก่อนสิ ฝันทำอาหารไว้นะ" ฉันยิ้มแล้วจูงมือเขาไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว

"มาเดี๋ยวฝันตักข้าวให้"

"เดี๋ยวก่อนฝัน" ฉันหยุดมือที่กำลังจะตักข้าวลงใส่จานให้เขา วางทัพพีลง ก่อนจะชักมือมากุมไว้บนตัก

"ทำไมหรอ?"

"โซ่มีเรื่องอยากคุยด้วย" เขาพูดขึ้นเสียงนิ่ง มันนิ่งและจริงจังมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนิ่งเสียจนฉันกลัว

" เอ่อ วะ ไว้ทีหลังได้มั้ยทานข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวมันเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ"

" ไม่เป็นไรโซ่อยากรีบๆคุยให้มันจบ"

"อื้ม ก็ได้งั้นพูดมาเลยฝันฟังอยู่" โซ่สูดหายใจเข้าครั้งหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา

"ฝันว่าตอนนี้อะไรๆมันเปลี่ยนไปไหม หมายถึงความสัมพันธ์ของเราสองคนน่ะ"

"กะ ก็ไม่หนิทุกอย่างยังเหมือนเดิม...ใช่มั้ย?"

"ไม่ฝัน มันไม่เหมือนเดิม "

" โซ่นายกำลังจะพูดอะไรกันแน่" ฉันถามออกไป ถามทั้งๆที่ก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังหมายถึงอะไรฉันก็แค่ไม่อยากยอมรับมัน...ก็เท่านั้น

"โซ่เปลี่ยนไป ความรักที่เรามีให้ฝันมันเปลี่ยนไปมัน...มันน้อยลง"

"อึ้ก..." ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา จนตอนนี้มันทำให้ฉันตาพร่ามัวมองหน้าเขาได้ไม่ชัดเจนอีกต่อไป

"แล้ว แล้วยังไงล่ะ มันน้อยลง แต่ไม่ได้แปลว่าโซ่หมดรักฝันใช่มั้ย..."

"...."

" โซ่! ตอบฝันมาสิ!!" ฉันตะโกนถามเมื่อเขาเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร

"อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้ได้มั้ย! พูดอะไรสักอย่างสะ..."

"เราเลิกกันเถอะฝัน!"

"..." ฉันพูดไม่ออก ไม่รู้สิมันรู้สึกจุกไปหมดเลย รู้สึกหมดแรงจนต้องเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป ได้แต่ปล่อยให้มันไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก

" ฮ่า ฮ่า โซ่ต้องพูดเล่นแน่ๆเลย ฮึก...ไม่ตลกเลยนะ ฮึก ฮือ...ฝันทำอะไรให้โซ่โกรธอีกแล้วล่ะสิ ถึงได้แกล้งกันแบบนี้"

"ฝัน..."

"ฮึก...เอางี้นะ ฝันทำพายวอลล์นัทที่โซ่ชอบไว้ด้วย เดี๋ยวไปเอามาง้อแล้วกันนะ"

ร่างบางใช้หลังมือปาดน้ำตาบนใบหน้าทิ้งไป ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัวอย่างรีบร้อน ส่วนพันธกาล เขามองตามร่างบางไปด้วยสายตาเป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"อ่ะนี่ กลิ่นหอมมากเลย อึก...โซ่ต้องชอบแน่"

เหมือนฝันเดินกลับมาพร้อมกับพายวอลล์นัทกลิ่นหอม พันธกาลมองขนมในมือของเธอก่อนจะละสายตาขึ้นไปมองใบหน้าสวยที่พยายามยิ้มให้เขาอย่างฝืดเฝื่อน เขาลุกขึ้นไปจูงข้อมือขาวของเธอแล้ว พามานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ลูบหัวให้อย่างอ่อนโยนแล้วนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าร่างบาง

"ขอโทษนะฝัน ขอโทษสำหรับทุกอย่างเลยโซ่ผิดเอง"

"..."

"เราคบกันมานาน ผ่านอะไรๆด้วยกันมาก็มากมายทั้งเรื่องดีและไม่ดี ไม่ว่าโซ่จะทำตัวแย่ยังไง หรือพูดไม่ดีแค่ไหนฝันก็ไม่เคยโกรธ ฝันเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดของโซ่นะ ใครๆก็บอกว่าควรจะรักษาผู้หญิงดีๆแบบฝันไว้ ไม่ควรให้ใครหรืออะไรมาทำร้ายฝันได้"

"......." มองร่างบางที่ยังเอาแต่เงียบไม่พูดอะไร แววตาเลื่อนลอยดูไม่สดใสเหมือนก่อนอีก มันยิ่งทำให้พันธกาลรู้สึกแย่ แย่ที่ตนคอยแต่จะทำร้ายผู้หญิงคนนี้อยู่ร่ำไป เอื้อมมือไปคว้ามือเล็กๆของคนตรงหน้าขึ้นมากุมไว้ เขารู้ว่าเหมือนฝันกำลังรู้สึกแย่ เพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน แต่รู้สึกแย่แล้วยังไง เพราะสุดท้ายเขาก็ต้องพูดมันต่อไปอยู่ดี

"สุดท้ายแล้ว ก็เป็นโซ่เองที่เอาแต่ทำร้ายฝันอยู่ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น เราเลิกกันเถอะนะฝัน จบกันด้วยดี"

" ฮึก...โซ่ใจร้ายมากเลย"

"....."

"มาบอกเลิกกันตอนวันครบรอบ3ปีของเราเนี้ยนะ ฮือออ ไม่รู้หรือไงว่าฝันตั้งใจเตรียมทุกอย่างมากแค่ไหน ฮึก ทั้งทำอาหาร ทำขนมให้เพื่อที่เราจะมาฉลองด้วยกัน แต่โซ่กับมาบอกเลิกกันง่ายๆเนี้ยนะ ฮือ ฮือออ"

"ฝันโซ่ขอโทษนะ ขอโทษ"

เขาดึงเหมือนฝันที่เอาแต่ร้องไห้เข้ามากอดไว้แนบอก

" ฮึก จำได้มั้ยวันนั้นน่ะ ที่ขอฝันเป็นแฟนพูดไว้ว่าอะไร"

"....."

"ไหนว่าจะไม่ทิ้งฝัน ฮึก ไหนว่าจะรักตลอดไปไง" ร่างบางพูดทั้งสะอื้นอย่างน่าสงสาร

"ขอโทษ โซ่ขอโทษ" พันธกาลทำอะไรไม่ได้นอกจากกระชับอ้อมกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น

" ฮือออ...."

เหมือนฝันได้แต่ร้องไห้ในอ้อมกอดของคนที่เธอรักอยู่อย่างนั้นอยู่นาน ร้องไห้หนักจนเหนื่อยแล้วหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาที่ยังกอดแน่นไม่ยอมปล่อยเธอเช่นกัน...