[SS2] หึง !! 👿👿
-
ห้องทำงานของลลิน
-
ลลิน
-
ก๊อกๆ
-
ฉันวางมือจากแบบชุดแล้วหันไปทางประตูตามเสียงเคาะ
-
ยูรา
น้องลิน 🙂
-
ลลิน
พี่ยูรา มีอะไรหรือป่าวคะ
-
ยูรา
พี่พาผู้ช่วยของน้องลินมาค่ะ
-
ลลิน
😊
-
ยูรา
นี่น้องลูคัสค่ะ เป็นเด็กฝึกงานของแผนกออกแบบดีไซน์ค่ะ
-
ลูคัส
สวัสดีครับพี่ลลิน
-
ลลิน
สวัสดีค่ะน้องลูคัส
-
ยูรา
ถ้ามีอะไรบอกน้องเค้าได้เลยนะคะ
-
ลลิน
ขอบคุณนะคะพี่ยูรา
-
ยูรา
ขอโทษนะคะที่ได้แค่เด็กฝึกงานมา พอดีแผนกดีไซน์เสื้อผ้าเค้าไม่ยอมส่งคนมืออาชีพมาน่ะค่ะ😢
-
ลลิน
ไม่เป็นไรค่ะ ลินเข้าใจ คงเพราะลินมาแย่งงานเค้ามั้งคะ 🙂
-
ยูรา
จ้า งั้นพี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ
-
ลลิน
ค่ะ 😊
-
ฉันโค้งตัวให้กับพี่ยูราก่อนที่เธอจะออกจากห้องไป
-
ลูคัส
😊
-
ลลิน
เรียนออกแบบดีไซน์มาเหรอ
-
ลูคัส
ครับ 😊
-
ลลิน
งั้นเริ่มงานเลยไหม 🙂
-
ลูคัส
พี่ลลินมีอะไรจะใช้ผมบอกมาได้เลยนะครับ
-
ลลิน
อืม 🤔 งั้นช่วยเลือกผ้าที่จะเอามาใช้ตัดชุดหน่อยนะ
-
ฉันยื่นแฟ้มตัวอย่างผ้าให้กับลูคัส
-
ลูคัส
นี่พี่ลลินออกแบบเองเลยเหรอครับ
-
ลูคัสตาโตเมื่อเห็นรูปที่ฉันออกแบบ
-
ลลิน
ใช่ค่ะ พี่วาดพึ่งเสร็จเมื่อกี้เอง
-
ลูคัส
โห โครตเจ๋งเลย ผมอยากเก่งแบบพี่บ้างอะ
-
ลลิน
ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาและประสบการณ์ ใจเย็นๆนะเดี๋ยวก็เก่ง
-
ลูคัส
ครับ ผมฝึกกับแผนกของที่นี่ได้ทำแต่ถ่ายเอกสาร 😒
-
ลลิน
อย่าทำหน้าเซ็งแบบนั้นสิ งั้นเดี๋ยวพี่ใช้งานเราให้หนักเลยเอาไหมจะได้มีประสบการณ์เร็วๆ
-
ลูคัส
จัดมาเลยครับพี่ 😁
-
ลูคัสยิ้มให้กับฉันก่อนจะก้มหน้าก้มตาเลือกผ้าต่อไป
-
ลูคัส
เอ่อพี่ลินครับ ผมว่าผ้าซาตินเหมาะดีนะครับ
-
ลลิน
ไหนมาดูซิ ?
-
ลูคัส
นี่ครับ อะ !!!
-
ลลิน
!!!!!
-
ฉันไม่หันหน้าไปมองโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้หัวฉันชนเข้ากับหัวของลูคัสอย่างจัง จนฉันต้องกุมหัวด้วยความเจ็บปวด
-
ลูคัส
ฮ่าๆๆ ผมขอโทษครับ
-
ลลิน
ไม่เป็นไรๆ 😅
-
ฉันและลูคัสต่างหัวเราะออกมาอย่างขบขันจากความซุ่มซ่ามของกันและกัน
-
ธาม
ขำอะไรกันนักหนา !!!
-
ลูคัส
ท่านประธาน!!!
-
ลลิน
.....
-
คนตัวสูงยืนกอดอกและพูดเสียเข้มอยู่ตรงประตู
-
ธาม
ที่นี่ที่ทำงานนะ ไม่ใช่คาเฟ่ตลก
-
คนตัวสูงพูดเสียงโหด
-
ลลิน
งานดีไซน์ต้องใช้ทั้งสมองและอารมณ์ ถ้าอารมณ์ไม่ดีงานก็ออกมาห่วยสิคะ 😏
-
ธาม
😒😒😒😒
-
ฉันยิ้มกวนประสาทคนตัวสูงที่ยืนทำหน้าหงุดหงิด
-
ลลิน
ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ?
-
ธาม
ผมได้ยินว่าคุณมีผู้ช่วยใหม่ เลยจะมาดู
-
ลลิน
มาดูทำไมคะ?
-
ธาม
เป็นผู้ชายจะละเอียดเท่าผู้หญิงได้ยังไง เดี๋ยวผมเปลี่ยนผู้ช่วยให้ใหม่
-
ลลิน
ไม่ต้อง !!!
-
ธาม
ทำไม 😠
-
ลลิน
ดิฉันถูกใจน้องลูคัสค่ะ
-
ธาม
ถูกใจ 😠
-
ลลิน
เป็นเพศไหนก็มีความละเอียดอยู่ในตัวแล้วแต่บุคคลค่ะ ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้หญิงเสมอไป
-
ธาม
แต่ผมต้องการให้คุณเปลี่ยนผู้ช่วยไปเป็นผู้หญิง !!!
-
ลลิน
งั้นคุณก็เปลี่ยนดีไซน์เนอร์อีกคนเป็นไงคะ เพราะตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ทำงานนี้แล้ว
-
ธาม
เดี๋ยว!!!
-
ลลิน
😠😠😠
-
ธาม
นี่ ไหวเหรอเราน่ะ
-
คนเผด็จการหันไปถามลูคัสเสียงเข้ม
-
ลูคัส
ไหวครับ ให้ผมทำงานกับพี่ลลินเถอะนะครับ อยู่แผนกดีไซน์ผมได้แต่ถ่ายเอกสาร อยู่ที่นี่ผมได้ทำอะไรตั้งหลายอย่าง
-
ธาม
ได้!! แต่ผมจะมาคุมงานด้วยตัวเอง
-
ลลิน
คะ ?
-
ธาม
ผมไม่ไว้ใจให้เด็กฝึกงานที่มาช่วยงานคุณ เกิดทำงานผมพังใครจะรับผิดชอบ
-
ลลิน
เรื่องนี้คุณไม่ต้องห่วงค่ะ ดิฉันดูแลน้องเค้าเองได้
-
ธาม
ไม่ได้!!! งานผมลงทุนไปเป็นร้อยๆล้าน ถ้าพังใครจะรับผิดชอบ
-
ลลิน
นี่!!!
-
ธาม
คริส!!
-
คนตัวสูงเรียกบอดี้การ์ดเสียงเข้ม
-
คริส
ครับบอส !!!
-
ธาม
ย้ายโต๊ะทำงานของผมมาไว้ในห้องนี้
-
ลลิน
คุณธารา !!!!
-
ธาม
😒😒😒😒
-
ฉันกรอกตามองบนจากความเอาแต่ใจของท่านประธาน ให้ตายสิ ฉันจะมีสมาธิทำงานได้ยังไงถ้าเค้ามาอยู่ในห้องนี้
-
คริส
โต๊ะทำงานมาแล้วครับบอส
-
ธาม
เอาไปวางใกล้ๆโต๊ะคุณลลิน
-
ลลิน
ไม่ได้ค่ะ !!! ตรงนั้นฉันจะเอาไว้ตั้งหุ่นรองเสื้อ
-
ธาม
งั้นก็วางไว้ตรงข้าม แล้วหันหน้าชนกัน 😏
-
ลลิน
นี่!!!
-
ธาม
จัดการด้วย
-
คริส
ครับ!!
-
โต๊ะทำงานสีดำถูกตั้งไว้ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานสีขาวของฉัน
-
ธาม
เอกสารที่ผมจะต้องเซนต์อยู่ไหนคุณคริส 😏
-
คนตัวสูงหันยิ้มเยาะให้กับฉันที่ยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่ ก่อนจะก้มลงไปทำงานโดยไม่สนใจฉันอีก
-
ลูคัส
พี่ลลินครับ
-
ลูคัสกระซิบเรียกชื่อฉันเบาๆ
-
ลลิน
มีอะไรเหรอ
-
ลูคัส
แล้วแบบนี้เราจะทำงานกันได้เหรอครับ
-
ลลิน
อย่าไปสนใจเลย เราก็ทำงานของเราให้เสร็จๆดีกว่า
-
ธาม
😒😒😒😒
-
ลลิน
😒😒😒
-
ลูคัส
งั้นผมเลือกผ้าต่อเลยนะครับ
-
ลลิน
จ๊ะ 😊
-
ฉันส่งยิ้มหวานให้กับลูคัสก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองโดยไม่สนใจสายตาของคนตัวสูงที่ส่งมารังควานฉันไม่หยุด
-
ลูคัส
พี่ลลินครับ พี่ว่าผ้าชีฟองจะเหมาะเอามาปักไหมครับ
-
ลลิน
อืม เหมาะสิ งั้นลูคัสดูชนิดของอัญมณีที่เหมาะจะเอามาปักหน่อยนะ
-
ลูคัส
ได้ครับ 😊
-
ธาม
แฮ่ม ~
-
ลลิน
......
-
คนตัวสูงกระแอมเสียงดังขัดจังหวะฉันที่กำลังคุยงานกับลูคัสอยู่
-
ธาม
ผมคอแห้ง ลูคัสคุณช่วยไปเอาน้ำมาให้ผมหน่อยสิ
-
ลูคัส
เอ่อ...ได้ครับ
-
ลลิน
นี่คุณจะมาใช่ผู้ช่วยของฉันทำไม!!
-
ธาม
เค้าเป็นเด็กฝึกงานของบริษัทผม ผมใช้แค่นี้ไม่ได้หรือไง
-
ลลิน
แต่ตอนนี้เค้ากำลังทำงานให้กับฉันอยู่
-
ธาม
แต่ผมหิวน้ำ!!
-
ลลิน
คุณก็ไปเอาเองสิ!!
-
ธาม
ผมเป็นประธานบริษัทนะคุณ!!
-
ลลิน
ประธานไม่มีขาหรอคะ 😒
-
ธาม
นี่คุณ!!!
-
ลูคัส
เอ่อ...ผมไปเอามาให้เองครับ พี่ลลินใจเย็นๆนะครับ
-
ลลิน
......
-
ธาม
ผมขอน้ำแร่ที่ผมดื่มเป็นประจำด้วยนะ น้ำธรรมดาผมไม่ดื่ม
-
ลลิน
🙄🙄🙄🙄🙄
-
ลูคัส
แล้วผมต้องไปเอาที่ไหนเหรอครับ
-
ธาม
ที่ห้องทำงานของผมชั้น70
-
ลลิน
!!!!!!
-
ธาม
ไปสิ ผมคอแห้งจะแย่อยู่แล้ว😏
-
ลูคัส
เอ่อได้ครับ 🙂
-
ว่าแล้วลูคัสก็ออกจากห้องทำงานไปตามคำสั่งของคนเอาแต่ใจ
-
ลลิน
นี่ตั้งใจจะแกล้งผู้ช่วยของลินใช่ไหม!!!
-
ธาม
อะไรกันครับ อย่ามองโลกในแง่ร้ายได้ไหม พี่ก็แค่หิวน้ำจริงๆ
-
ลลิน
ก็กลับไปกินที่ห้องทำงานของตัวเองสิ
-
ธาม
ใช่นิดใช่หน่อยมันไม่ตายหรอกนะ
-
ลลิน
อย่าทำตัวเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กสิคะ
-
ธาม
ใคร? พี่เหรอรังแกเด็ก
-
ลลิน
ก็ที่ทำอยู่เนี่ยมันไม่ใช่เหรอคะ?
-
ธาม
อย่าห่วงมันออกนอกหน้าได้ไหม แค่ใช่แค่นี้ไม่ต้องปกป้องมันขนาดนี้ก็ได้ เดี๋ยวเด็กมันจะเคยตัว
-
ลลิน
อะไรที่ลินเห็นว่าไม่ถูกต้อง ลินก็ว่าไปตามที่เห็นค่ะ
-
ธาม
ปากคอเราะร้ายนะเรา
-
ลลิน
ว้าย!!!
-
คนตัวสูงดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่นด้วยความโมโหที่ไม่สามารถเถียงฉันได้
-
ธาม
ปากเก่งแบบนี้มันน่าจูบให้พูดไม่ได้สักสิบวันเป็นไง
-
ลลิน
อย่านะ!!! อือออ
-
คนตัวสูงดันตัวฉันไปติดกับผนังห้องก่อนจะรวบแขนของฉันไว้เหนือศีรษะด้วยมือแข็งแรงเพียงข้างเดียว
-
ธาม
หึหึ ไหนขอชิมหน่อยสิว่าจะหวานเหมือนเดิมหรือป่าว😏
-
ลลิน
จะทำอะไร !! ปะ ปล่อยนะ อุบ~
-
คนตัวสูงประกบริมฝีปากหนาลงมาบนริมฝีปากของฉันอย่างร้อนแรง สัมผัสนุ่มละมุมที่ฉันคุ้นเคยบดขยี้ลงมาตามอารมณ์ของคนตัวสูงตรงหน้า
-
ธาม
ลิน....
-
ลลิน
......
-
เสียงเรียกชื่อของฉันมี่ออกมาจากปากของคนตัวสูงทำให้ร่างกายของฉันร้อนระอุจนเหมือนคนเป็นไข้สูง
-
ริมฝีปากร้อนประกบลงมาอีกครั้ง ปลายลิ้นนุ่มนวลตวัดวนเวียนอย่างเร่าร้อน มือหนาอีกข้างเลื่อนลงมาลูบไล้บริเวณสะโพกของฉันอย่างเบามือ
-
ธาม
อืออออ
-
คนตัวสูงเลื่อนริมฝีปากลงมาคลอเคลียที่ใบหูของฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะเลื่อนลงมาคลอเคลียที่ต้นคอของฉัน
-
ลลิน
ยะ อย่า !!!
-
ธาม
อยู่เฉยๆ
-
ลลิน
มะ ไม่ !!
-
ฉันห้ามเสียงแผ่วเบาแต่คนตัวสูงกลับไม่ยอมหยุดง่ายๆ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาคลอเคลียที่บริเวณกระดูกไหปาร้าของฉันต่อ
-
ธาม
ลินครับ...
-
ลลิน
พี่ธาม!! อย่าค่ะนี่มันห้องทำงานนะ
-
ธาม
ใครสนละ
-
ลลิน
อืออออ
-
คนตัวสูงกดฉันลงไปนอนบนโต๊ะทำงาน
-
ธาม
ลิน...
-
เสียงเรียกแผ่วเบาของคนตรงหน้าบงบอกถึงอารมณ์และสติที่หลุดลอยหายไปถึงไหนต่อไหนเป็นอย่างดี
-
ลลิน
ลินบอกให้ปล่อยไง!!!
-
ธาม
โอ๊ย !!!
-
ฉันกัดเข้าไปเต็มไหล่ของคนตัวสูง ทำให้พี่ธามรีบผละออกจากตัวฉันเพราะความเจ็บปวด
-
ลลิน
ทำอะไร!! มีสติหน่อยสิคะ
-
ธาม
พี่เจ็บนะลิน
-
ลลิน
ก็พี่อยากทำเรื่องบ้าๆในที่ทำงานทำไม
-
ธาม
มานี่เลย !!
-
ลลิน
ไม่!!!
-
ฉันรีบวิ่งหนีให้ห่างคนตัวสูงที่ทำท่าว่าจะเข้ามาจับตัวฉันอีกครั้ง
-
ลูคัส
น้ำมาแล้วครับบ
-
ธาม
😒😒😒
-
ลลิน
......
-
ลูคัสที่เข้ามาในห้องต้องชะงักทันทีเมื่อเห็นว่าฉันยืนจ้องหน้ากับพี่ธามที่ยืนอยู่คนละมุมห้อง
-
ลูคัส
มีอะไรกันหรือป่าวครับ?
-
ธาม
ไม่มี!!!
-
ลูคัส
😳😳😳😳
-
ลลิน
กลับมาทำงานเถอะลูคัส
-
ลูคัส
คะ ครับ 😅
-
เวลา 12:00 น.
-
ลลิน
พักทานข้าวกันดีกว่านะ
-
ลูคัส
ครับ
-
ฉันเก็บแฟ้มงานให้เข้าที่ก่อนจะเตรียมตัวออกไปทานข้าว
-
ลูคัส
พี่ลลินครับ เราไปทานข้าวที่โรงอาหารของบริษัทกันดีไหมครับ ที่นี่อาหารอร่อยมากเลยนะ
-
ลลิน
ไปสิ 🙂
-
ธาม
เดี๋ยว !!!
-
ลลิน
อะไรคะ?
-
ธาม
คุณต้องไปดูผ้าของจริงที่โรงงานกับผม
-
ลลิน
แต่นี่เป็นเวลาพักของฉันนะคะ
-
ธาม
การทำงานของผมไม่มีเวลาพักครับ
-
ลลิน
เดี๋ยวสิ!!!
-
คนตัวสูงดึงแขนฉันให้เดินตามเค้าออกจากห้องไป
-
ธาม
เตรียมรถด้วย
-
คนเอาแต่ใจสั่งบอดี้การ์ดคนสนิทให้เตรียมรถ
-
ลลิน
ปล่อยนะคะ
-
ธาม
ตามมาเงียบๆได้ไหม
-
ลลิน
ก็ปล่อยแขนลินก่อนสิคะ คนอื่นมองมาที่เรากันหมดแล้ว
-
ฉันพูดพร้อมพยายามดึงข้อมือออกจากมือหนาของคนตัวสูง
-
ธาม
จะสนใจทำไม
-
ลลิน
สนสิคะ พี่กำลังทำให้ลินดูแย่ในสายตาคนอื่น
-
ธาม
แย่ยังไง
-
ลลิน
ดีไซน์เนอร์ที่เข้ามาทำงานแทนคนของบริษัท แถมยังเดินจับมือถือแขนกับท่านประธานอย่างสนิทสนม เค้าจะคิดว่าลินเป็นคนยังไง
-
ธาม
คิดมากไปไหม หัดคิดอะไรที่มันง่ายๆไม่ซับซ้อนหน่อยสิ
-
ลลิน
พี่นั้นแหละควรหัดเป็นคนแคร์โลกภายนอกซะบ้าง พี่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้คนเดียวหรอกนะ
-
ธาม
พูดมากจริง!!! ตามมา
-
คนตัวสูงดึงฉันให้เจ้าไปในลิฟต์ก่อนจะกดลิฟต์ลงมาชั้นล่างสุดของลานจอดรถ ส่วนตัวที่มีรถตู้คันหรูจอดรออยู่
-
ธาม
ไปที่เดิม
-
คริส
ครับ
-
คุณคริสกดเครื่องสื่อสารที่หูแล้วสั่งให้ลูกน้องทุกคนไปยังสถานที่ที่พี่ธามบอก
-
ร้านอาหารญี่ปุ่น H
-
ลลิน
-
ลลิน
ไหนบอกว่าเราจะไปโรงงานผ้ากันไงคะ
-
ธาม
อย่าบ่นให้มันมากได้ไหม
-
ลลิน
นี่พี่หลอกลินหรอคะ
-
ธาม
ทำงานน่ะไปแน่ แต่ขอกินข้าวก่อนได้ไหม
-
ลลิน
ฮึ 😠
-
คนตัวสูงพาฉันเข้ามาในห้องอาหารส่วนตัวที่ตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่น
-
ธาม
พี่สั่งอาหารไว้แล้ว ทานก่อนเดี๋ยวเราค่อยไปดูผ้ากัน
-
ลลิน
......
-
ธาม
เลิกงอนได้แล้วน่า ก็เดี๋ยวจะพาไปไง
-
ลลิน
ลินไม่ได้งอนค่ะ
-
ธาม
ไม่งอนก็หันมามองหน้าพี่สิ
-
ลลิน
......
-
ธาม
นี่!!
-
ลลิน
จะทำอะไรนะ 😫
-
ฉันร้องมือคนตัวสูงย้ายเข้ามานั่งใกล้ฉัน แล้วขยับตัวฉันให้เข้าไปแน่บชิดกับเค้า
-
ธาม
ก็ต้องเลิกงอนก่อนสิ
-
ลลิน
ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้งอน!!!!
-
ธาม
ไม่งอนก็หันหน้ามาสิ
-
ลลิน
อืออออ
-
คนตัวสูงเอื้อมมือมาจับหัวของฉันให้หันไปมองเค้าตรงๆ
-
ธาม
ไหนยิ้มหน่อยสิ
-
ลลิน
โอ๊ยยย ปล่อยนะ
-
ฉันพยายามแกะมือหาออกจากหัวของฉันอย่างรำคาญ
-
ธาม
อย่าดื้อสิ 🙂
-
ลลิน
เอามือของพี่ออกไปจากหัวลินนะคะ
-
ธาม
อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม
-
คนตัวสูงพูดพร้อมยอมเอามือออกจากหัวของฉัน
-
ลลิน
ไม่ค่ะ ลินอยากกลับไปทำงานแล้ว
-
ธาม
โอเคๆ ทานข้าวก่อนแล้วกันนะ
-
จากนั้นอาหารสไตล์ญี่ปุ่นก็ถูกยกขึ้นมาวางบนโต๊ะ ฉันก็คีบซูชิเข้าปากเงียบๆ
-
ลลิน
......
-
ธาม
นี่กะจะกินอย่างเดียวเลยหรือไง
-
ลลิน
จะให้ร้องเพลงไปกินไปเหรอคะ
-
ธาม
ร้องสิพี่อยากฟัง😏
-
ลลิน
กวนประสาท
-
ธาม
หึหึหึ
-
คนโดนด่าไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย แถมยังคีบอาหารใส่ปากอย่างมีความสุข พร้อมนั้งมองหน้าฉันตลอดการนั่งทานอาหาร
-
ลลิน
มองอะไรคะ
-
ธาม
มองไม่ได้เหรอ
-
ลลิน
ลินทานไม่ลงค่ะ
-
ธาม
😏😏😏
-
ลลิน
😒😒😒😒😒😒
-
พอทานอาหารเสร็จฉันก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำทันที บ้าจริง นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี้ย
-
ลลิน
อุ้ย !! ขอโทษค่ะ 😖
-
ฉันเอ่ยขอโทษคนที่เดินสวนออกมาจากห้องน้ำที่ฉันชนเข้าอย่างจัง
-
ลิเคียว
ไม่เป็นระ !!!
-
ลลิน
ลิเคียว!!!!
-
ลิเคียว
ลิน
-
และฉันก็ยิ่งตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่ฉันชนเข้านั้นเป็นใคร ร่างบางในชุดเดรสสีชมพูอ่อนน่ารักที่ทำท่าทางตกตะลึงเมื่อเห็นหน้าฉัน
-
ลลิน
......
-
ลิเคียว
กลับมาจากต่างประเทศแล้วเหรอ🙂
-
ลลิน
อื้ม...
-
ริมฝีปากบางสีชมพูส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างเป็นมิตร !!! ลิเคียว ฉันรู้ดีว่าพื้นฐานเธอเป็นคนยังไง ยิ้มมายังไงมันก็ดูเสแสร้งอยู่ดี
-
ลิเคียว
แล้วนี่มากลับใครเหรอ
-
ลลิน
ฉันขอตัวก่อนนะ
-
ลิเคียว
เดี๋ยว !!
-
มือบางเอื้อมมารั้งข้อมือฉันเอาไว้แน่น
-
ลลิน
มีอะไร
-
ลิเคียว
นี่ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อตอนนั้นอีกเหรอ
-
ลลิน
เรื่องอะไรเหรอ 🙂
-
ฉันส่งยิ้มหวานคืนให้ลิเคียว
-
ลิเคียว
เรื่องที่ฉันทำให้เธอเลิกกับพี่ธามไง 🙂
-
ลลิน
!!!!!!
-
ลิเคียวพูดหน้าตาสดใส หึ เวลาเปลี่ยนคนอย่างลิเคียวไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ
-
ลิเคียว
ไม่เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นเยอะเลยนะ เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยแต่งหน้าเลยนี่นา 🙂
-
ลลิน
เวลาเปลี่ยนฉันก็ต้องเปลี่ยนไปบ้างเป็นธรรมดา แต่เธอ...นอกจากนะผมยาวขึ้น อย่างอื่นฉันก็ไม่เห็นว่าเธอจะเปลี่ยนไปเลยนะ🙂
-
ลิเคียว
ก็มีบางเรื่องที่พัฒนาขึ้นเยอะเลย ต้องขอบคุณพี่ธามนะ ที่ช่วยสอนฉันในตอนนั้น
-
ลลิน
!!!!!!!
-
ฉันกัดฟันเอาไว้แน่น เพื่อข่มใจไม่ให้ฝาดฝ่ามือลงบนใบหน้าใสๆของลิเคียว
-
ลิเคียว
ตั้งแต่ตอนนั้น เธอได้ติดต่อกับพี่ธามบ้างหรือป่าว
-
ลลิน
ฉัน...
-
ธาม
ลิน
-
ลิเคียว
!!!!!
-
ธาม
!!!!!
-
ฉันที่กำลังจะตอบคำถามของลิเคียวก็ต้องหยุดลงเมื่อคนตัวสูงมาตามฉัน พี่ธามกับลิเคียวมีท่าทีตกใจไม่น้อยเมื่อทั้งสองเจอกัน ร่างสูงยังคงยืนจ้องหน้าลิเคียวอยู่อย่างตกตะลึง ถ่านไฟเก่ามันคุขึ้นมาหรือไง!!!!
-
ลิเคียว
สวัสดีค่ะพี่ธาม ไม่เจอกันนานเลยนะคะ
-
ลิเคียวส่งยิ้มหวานทักทายคนตัวสูงข้างๆฉัน
-
ธาม
สวัสดี
-
ลิเคียว
เห็นลงข่าวแทบทุกวันเลย นักธุรกิจกใหม่ไฟแรง 😊
-
ธาม
ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ
-
ลลิน
พี่ธาม 🙂
-
ธาม
!!!!!
-
ฉันเรียกชื่อคนตัวสูงที่ยืนตะลึงอยู่ด้วยน้ำเสียงที่หวานปานจะขาดใจ ก่อนจะเข้าไปควงแขนของเค้าเอาไว้อย่างสนิทสนม จนลิเคียวที่ยืนมองอยู่ตาโตขึ้นมาทัน
-
ลลิน
รอลินนานไหมคะ เราไปกันเลยดีไหม หรือที่รักจะทานของหวานต่อ 😏
-
ฉันกระชับแขนให้แน่นกว่าเดิม ก่อนจะใช่นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากหนาเบาๆอย่างหยอกล้อตกใจยิ่งกว่าเจอลิเคียวก็การทำตัวแปลกๆของฉันนี่แหละ คนตัวสูงไม่ขัดขืนอะไรแต่กลับเอื้อมมือมากอดเอวของฉันไว้แล้วกระชับให้ฉันขยับเข้าไปใกล้ๆเค้า
-
ธาม
ทานลินได้ไหม 🙂
-
ลลิน
!!!! เอ่อ...ไม่เอาค่ะ ลินอาย “คนอื่นเค้า” 🙂
-
ฉันเน้นคำว่าคนอื่นแล้วหันไปส่งยิ้มให้ลินเคียว
-
ลิเคียว
!!!!!
-
ธาม
อายทำไมล่ะ หืม ?
-
ลลิน
!!!!!!
-
คนตัวสูงก้มลงมาหอมแก้มฉันต่อหน้าลิเคียว
-
ลิเคียว
นี่!! เอ่อ...ทั้งสองคนยังคบกันอยู่เหรอ ....
-
ลลิน
ตอนนั้นเธอคงนอนที่โรงพยาบาลหลายคืนเลยละสิ เลยไม่รู้ข่าว
-
ลิเคียว
!!!!!!
-
ลลิน
เราสองคนไม่เคยเลิกกันนะ 😏
-
ลิเคียว
ว่าไงนะ !!!
-
ลลิน
ฉันแค่ไปเรียนต่างประเทศ พี่ธามเค้าก็ไปหาฉันที่โน่นตลอดแหละ “เรายังรักกันดีอยู่”
-
ลิเคียว
เหอะ !!!
-
ลลิน
ต้องขอบคุณเธอนะลิเคียวที่ทำให้ฉันกับพี่ธามยิ่งรักกันมากว่าเดิม
-
ธาม
ไปกันเถอะลิน
-
ลลิน
ค่ะ 🙂
-
ฉันส่งยิ้มให้พี่ธามก่อนจะเดินกอดแขนเขาออกไปจากโซนร้าน
-
ธาม
.........
-
ลลิน
ปล่อยได้แล้ว!!
-
ฉันพูดทันทีที่ขึ้นมาในรถ
-
ธาม
ทำไมละ เมื่อกี้ยังหวานแหววอยู่เลย
-
ลลิน
ไม่ต้องมาแกล้งไม่รู้เลยนะคะ ก็เห็นอยู่ว่าลินทำประชดยัยลิเคียว
-
ธาม
ใจร้ายจัง พี่เสียหายนะ
-
ลลิน
กลัวลิเคียวเข้าใจผิดเหรอคะ จะกลับไปอธิบายก็ได้นะ
-
ธาม
ป่าวสักหน่อย
-
ลลิน
ถ้าแคร์เค้ามากก็ไปบอกเค้าตอนนี้เลยค่ะว่าเมื่อกี้ลินโกหก
-
ธาม
ใครแคร์...พี่ไม่เคยแคร์ใครนอกจากลินเลยนะ
-
ลลิน
ถ้าแคร์คงไม่นอกใจกันหรอก
-
ธาม
เฮือก ~ 😰
-
คนตัวสูงกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่จากการพูดถึงเรื่องในอดีต ใช่ฉันไม่เคยลืมภาพเหล่านั้น มันยังคงตามหลอกหลอนฉันอยู่จนถึงตอนนี้
-
ธาม
มองพี่แบบนี้หมายความว่าไง 😔
-
ลลิน
เปล่าค่ะ 😠
-
ธาม
เรื่องเก่าๆลืมๆมันไปได้แล้วน่า
-
ลลิน
ลินไม่ใช่คนลืมง่ายเหมือนพี่ธามนี่คะ ถึงจำไม่รู้สึกอะไร
-
ธาม
แต่พี่ไม่เคยลืมลินเลยนะ
-
ลลิน
!!!!!
-
คนตัวสูงขยับตัวเข้ามาใกล้ๆฉัน ก่อนจะเอื้อมมือมากอดเอวของฉันเอาไว้ไม่ให้ถอยหนี
-
ธาม
พี่พูดจริงๆนะลิน
-
ลลิน
เรื่องดีๆลินลืมไปหมดแล้วค่ะ จำแต่เรื่องร้ายๆ
-
ธาม
......
-
ลลิน
ปล่อยนะ!!
-
คนตัวสูงไม่ตอบอะไร แต่กลับขยับใบหน้าเข้ามาใกล้หน้าของฉันจนฉันสัมผัสถึงกลิ่นมิ้นท์จากลมหายใจของคนตรงหน้า
-
ธาม
ลืมไปหมดแล้วจริงๆเหรอ
-
ลลิน
......
-
ธาม
ลองมาเตือนความจำกันดีไหม
-
นัยตาสีนิลจ้องมองเข้ามาในดวงตาของฉันอย่างมีความหมาย เราสองคนมองหน้าหันอยู่แบบนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน
-
ใบหน้าหล่อเหล่าเลื่อนขยับเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนเกือบแน่บชิดกัน
-
ลลิน
ลินว่า....อุบ
-
ฉันที่กำลังจะถอยห่างจากคนตัวสูงก็โดนมือหนาจับใบหน้าเอาไว้ไม่ให้หันไปทางอื่น ริมฝีปากหนาประกบลงมาอย่างอ่อนโยน และนุ่มนวล มือหนาเลื่อนกอดตัวฉันให้เข้าไปใกล้
-
ร่างสูงดันตัวฉันให้นอนราบไปกับเบาะกว้างภายในรถ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะก้มลงมาคลอเคลียที่ต้นคอของฉันอย่างร้อนแรง
-
ธาม
อือออ
-
ลลิน
อย่า!!! พี่ธามหยุดนะคะ
-
ธาม
อืมมม😠
-
คนตัวสูงทำเสียงรำคาญที่ฉันดันตัวเค้าออกห่าง
-
ลลิน
พอเลยนะคะ พี่ธามไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับลินนะคะ
-
ธาม
ทำไมจะไม่มี!!!
-
ลลิน
ไม่มี!!! เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ
-
ธาม
มี!!!
-
ลลิน
โอ๊ยยยย ปล่อยนะ
-
ธาม
พี่บอกว่ามีก็คือมีสิ!!!
-
คนตัวสูงตะคอกเสียงดัง และบีบแขนฉันเอาไว้แน่นจนฉันรู้สึกเจ็บ
-
ลลิน
มีก็มีค่ะ !!! แต่ตอนนี้เราต้องไปทำงานกันก่อนนะคะ
-
ธาม
ชิ 😒
-
ลลิน
อือออ บอกว่าอย่าไง!!!!
-
ฉันตะคอกเสียงดังใส่คนเอาแต่ใจที่ไม่ยอมหยุดทำลุ่มล่ามกับฉันสักที
-
ธาม
ก็ได้!! พี่จะยอมเราไปก่อนนะ
-
ลลิน
ฮึ ☹️
-
ฉันเบือนหน้าออกไปทางกระจกด้วยความเจ็บใจ
-
ธาม
เดี๋ยวคอก็เคล็ดหรอก หันแรงขนาดนั้น 😏
-
ลลิน
นี่!!!
-
ธาม
หึหึ
-
ฉันทำเสียงไม่พอใจเมื่อคนเจ้าเล่ห์ดึงฉันเข้าไปกอด
-
ลลิน
เลิกทำแบบนี้สักทีได้ไหม
-
ธาม
ทำแบบไหนเหรอ😏
-
ลลิน
เฮ้ออออ
-
ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะหันหน้าไปทางหน้าต่างรถเพื่อเลี่ยงการต่อปากต่อคำกับคนข้างๆ
-
T diamond Group 💎
-
ลลิน
-
ลลิน
ไหนบอกว่าเราจะไปโรงงานผ้าไงคะ
-
ฉันโวยวายเมื่อรถเข้ามาจอดในลานจอดรถส่วนตัวของบริษัท
-
ธาม
อ่อ พี่ลืมน่ะโทษทีนะ
-
ลลิน
ลืม !!! นี่อย่าบอกนะคะว่าพี่หลอกให้ลิน ออกไปทานข้าวกับพี่
-
ธาม
......
-
ลลิน
ใช่ไหม!!!
-
ธาม
ใช่!!
-
ลลิน
พี่ธาม!!!
-
ธาม
โอ๊ยยย พี่ปวดหูไปหมดแล้วเนี่ย พูดเบาๆก็ได้อยู่แค่นี้เอง
-
ลลิน
ต่อไปให้โรงงานเอาตัวอย่างผ้ามาให้ลินที่ห้องทำงานนะคะ ลินจะไม่ไปไหนระหว่างทำงานอีกแล้ว
-
ธาม
อย่าใจแคบนักเลยน่า วันหลังเราค่อยไปก็ได้
-
ลลิน
ไม่มีคำว่าเราค่ะ ถ้าลินจะไปลินจะไปเองไม่ไปกับพี่!!!
-
ธาม
ไม่ไปกับพี่แล้วจะไปกับใคร
-
ลลิน
มีเยอะแยะค่ะ แล้วเค้าก็จะไม่หลอกให้ลินไปกินข้าวแบบพี่ด้วย
-
ธาม
😒😒😒😒😒
-
ลลิน
ขอตัวไปทำงานนะคะ
-
ธาม
ไปพร้อมกันสิ
-
ลลิน
ไม่!!! ลินจะไม่กลับเข้าไปพร้อมพี่แน่ๆ
-
ธาม
😒😒😒
-
ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าลิฟต์ไปด้วยไม่รอคนตัวสูงที่ทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆรถ คนเจ้าเล่ห์เมื่อก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน ฉันน่าจะรู้ทันเค้าสักทีนะ จะได้มีโดนเค้าหลอกซ้ำๆแบบนี้อีก🙁
-
ห้องทำงานลลิน
-
ลลิน
-
ลูคัส
กลับมาแล้วเหรอครับ
-
ลลิน
จ๊ะ 🙂
-
ลูคัส
ผมหาข้อมูลอัญมณีมาแล้วนะครับ ที่เราจะใช้ปักชุดนี้ สีแดงมีทับทิม โกเมน และก็หินครับ พี่ลลินจะใช้อะไรดีครับ
-
ลลิน
เราใช้ไม่เยอะน่ะ ปักปลายชุดน่าจะใช้โกเมนได้ เพราะสีจะสดกว่าหินและไม่เด่นเท่าทับทิม
-
ลูคัส
ได้ความรู้ใหม่อีกแล้ว 😊
-
ลลิน
จดไว้สิ เดี๋ยวลืมนะ
-
ฉันส่งยิ้มให้กับลูคัสอย่างเอ็นดู
-
ธาม
แฮ่ม ~
-
ลลิน
......
-
ลูคัส
🙂🙂🙂
-
ลลิน
เดี๋ยวทำเรื่องเบิกโกเมนให้พี่หน่อยนะลูคัส
-
ลูคัส
ได้ครับพี่ลลิน
-
ฉันหันไปสั่งงานลูคัสโดยไม่สนใจคนที่ยื่นทำหน้าหงุดหงิดอยู่ที่ประตู
-
ธาม
คุณจะใช่โกเมนเหรอ
-
ลลิน
ใช่ค่ะ
-
ธาม
โกเมนต้องใช้เวลาสั่งทำหน่อย เพราะไม่ค่อยได้ใช้ในงานดีไซน์เท่าไหร่
-
ลลิน
เราใช้ไม่เยอะค่ะ เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องเวลาเลย 🙂
-
ธาม
ก็ดีครับ ลูคัสไปทำเรื่องขอสิ ยิ่งเร็วยิ่งดี
-
ลูคัส
ได้ครับ..เอ่อพี่ลลินครับผมซื้อขนมมาฝากด้วยนะครับ อย่าลืมทานนะครับ
-
ฉันยิ้มให้ลูคัสยื่นขนมมาให้ ก่อนจะออกห้องไปทำงานตามคำสั่ง
-
ธาม
ทำไมต้องซื้อมาฝาก
-
ลลิน
ก็เค้ามีน้ำใจไงคะ
-
ธาม
อยากกินทำไมไม่บอกพี่
-
ลลิน
ลินไม่ได้อยากกิน เค้าซื้อมาฝากลินเพราะเค้าเป็นเด็กดี
-
ธาม
ชมมันเข้าไป เดี๋ยวก็เซนต์ไม่ให้ผ่านฝึกงานเลยนี่
-
ลลิน
คนเซนต์คือลินค่ะ ไม่ใช่พี่
-
ธาม
ก็ต้องผ่านพี่อยู่ดี
-
ลลิน
อย่าใช่อัคติส่วนตัวมาตัดสินงานสิคะ
-
ธาม
หมั่นไส้ !!
-
ลลิน
เผด็จการ !!
-
ธาม
เข้าข้างมันอยู่ได้!! พี่ทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยใช่ไหม
-
ลลิน
อย่ามาหาเรื่องลินนะคะ ลินจะทำงาน!!
-
ฉันพูดก่อนจะก้มลงหยิบเข็มขึ้นมาเย็บชุดต่อ
-
ธาม
ใครกันแน่ที่หาเรื่อง!!
-
ลลิน
โอ๊ยยย
-
คนตัวสูงเดินเข้ามากระชากแขนฉันที่กำลังจับเข็มอยู่ จนเข็มที่มือจิ้มลงปักที่นิ้วของฉันอย่างจัง
-
ธาม
พี่ขอโทษ!!
-
ลลิน
ไม่ต้อง!!
-
ฉันสะบัดข้อมือด้วยความโกรธ
-
ธาม
ไหนเอามาดูหน่อยสิ
-
ลลิน
พี่กลับไปทำงานเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับลิน!!!
-
ธาม
พี่ขอโทษ ก็ลินอยากชมคนอื่นทำไมละ
-
ลลิน
อ๋อ...นี่มันเป็นความผิดของลินเหรอคะ😠
-
ธาม
ป่าว !! ความผิดของพี่เอง ขอโทษนะครับ
-
คนตัวสูงขอโทษก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉันที่เจ็บไปดู
-
ลลิน
ไม่เป็นไรแล้วค่ะ
-
ธาม
ทำแผลก่อนสิ
-
ลลิน
แค่นี้เองค่ะ ล้างๆเดี๋ยวก็หาย
-
ธาม
ไม่ได้!! เดี๋ยวพี่ทำแผลให้
-
ว่าแล้วพี่ธามก็สั่งให้ลูกน้องนำกล่องยามาให้แล้วทำแผลให้ฉัน
-
ลลิน
.....
-
ฉันปล่อยให้คนตัวสูงนั่งทำแผลแล้วติดพลาสเตอร์ที่นิ้วของฉันอย่างเงียบๆ
-
ธาม
เสร็จแล้ว...
-
ลลิน
ขอบคุณค่ะ
-
ฉันลุกขึ้นทันทีเมื่อคนตัวสูงทำแผลให้ฉันเสร็จ
-
ธาม
เดี๋ยว!!!
-
มือหนาเอื้อมมาดึงให้ฉันลงไปนั่งลงข้างๆเค้าเหมือนเดิม
-
ลลิน
มีอะไรอีกคะ
-
ธาม
อย่าพึ่งไปสิ
-
ลลิน
ลินจะทำงานค่ะ
-
คนตัวสูงไม่ยอมปล่อยให้ฉันกลับไปทำงานง่ายๆ แขนแข็งแกร่งเอื้อมมาโอบเอวฉันเอาไว้แน่น
-
ธาม
แต่พี่อยากอยู่แบบนี้นี่
-
ลลิน
งานไม่คืบหน้าเพราะมีประธามเจ้าเล่ห์แบบนี้แหละค่ะ
-
ธาม
เจ้าเล่ห์ตรงไหน
-
ใบหน้าหล่อเหล่าเลื่อนลงมาคลอเคลียที่ต้นคอของฉันอย่างอ่อนโยน
-
ลลิน
ถ้าไม่หยุดลินจะกลับบ้านแล้วไม่กลับมาทำงานอีกเลย
-
ธาม
!!!!!
-
ฉันพูดขู่คนตัวสูงเพื่อให้หยุดทำเรื่องแบบนี้กับฉันสักที ฉันไม่อยากให้เค้าทำตามใจชอบอีกแล้ว
-
ลลิน
ปล่อย
-
ธาม
ทำไม!!!
-
ลลิน
อย่าลืมนะคะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!!!
-
ธาม
ลิน!!!
-
ลลิน
หรือที่ลินพูดมันไม่จริง !!!
-
ธาม
.........
-
คนตัวสูงไม่เถียงแต่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากแขนของฉัน
-
ลูคัส
เรียบร้อยแล้วครับพี่ลลิน!!!
-
ฉันรีบลุกขึ้นทันทีที่ลูคัสเข้ามาในห้อง
-
ลลิน
กี่วันถึงจะได้
-
ลูคัส
เอ่อ...วันพรุ่งนี้ครับ
-
ลลิน
เข้าใจแล้ว มาเลือกผ้าต่อนะดูภาพที่พี่วาดแล้วหาผ้าที่ใกล้เคียง
-
ลูคัส
ได้ครับ เอ๊ะ มือพี่เป็นอะไรครับ
-
ลลิน
เข็มตำนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรแล้วละ ทำงานต่อกันเถอะ
-
ลูคัส
ผมขอดูหน่อยครับ
-
ธาม
ไม่ต้อง!!!
-
ลลิน
!!!!!
-
พี่ธามจับแขนของลูคัสที่จะเข้ามาจับมือของฉันแล้วบีบอย่างแรงจนลูคัสต้องรีบสบัดออก
-
ลูคัส
มีอะไรหรือป่าวครับท่านประธาน
-
ธาม
ผมกลัวแผลติดเชื้อน่ะ อย่าจับเลย
-
คนตัวสูงพูดเสียงเข้ม
-
ลลิน
พี่ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องห่วงนะ
-
ลูคัส
ครับ 🙂
-
ลูคัสตอบรับทั้งที่ยังจ้องหน้าของพี่ธามอยู่แบบยิ้มๆ
-
ลลิน
ลินกับลูคัส เราของตัวไป”ทำงาน” ก่อนนะคะ
-
ธาม
........
-
คนตัวสูงกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองด้วยไม่ตอบอะไร
-
คริส
บอสครับ อีก1ชั่วโมงการประชุมจะเริ่มแล้วนะครับ
-
คุณคริสเข้ามาบอกตารางงานกับคนที่ตอนนี้ยังคงจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด
-
ธาม
เข้าใจแล้ว ไปเตรียมตัวได้ละ
-
คริส
ครับ
-
ธาม
😠😠😠😠
-
คนตัวสูงกล่าวกับคุณคริสก่อนจะกันมาจ้องหน้าฉันอีกครั้ง
-
ลูคัส
พี่ลินครับ
-
ลลิน
หืม ?
-
ลูคัส
ผ้าตรงชายกระโปรงนี่มัน...
-
ธาม
ลูคัส !!!!
-
ลูคัสที่ขยับเข้ามาใกล้ๆฉันต้องชะงักเมื่อพี่ธามเรียกเสียงดัง
-
ลูคัส
มีอะไรครับ?
-
ธาม
ผมต้องการกระดาษเพิ่ม คุณช่วยไปเอามาให้ผมหน่อย
-
ลลิน
นี่คุณเลิกใช้งานผู้ช่วยฉันสักทีได้ไหม!!!
-
ธาม
ถ้าไม่มีความอดทน ใช้แค่นี้ไม่ได้ก็ไปฝึกงานที่อื่น!!!
-
ลลิน
คุณธารา 😠
-
ลูคัส
เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้ครับ 🙂
-
ธาม
ขอบใจ 🙂
-
ลลิน
ทำอะไรคะ !!
-
ฉันขมวดคิ้วถามคนตัวสูงที่ทำหน้าหงุดหงิดอยู่หลัง จากที่ลูคัสออกไปจากห้องแล้ว
-
ธาม
ป่าว!!
-
ลลิน
เลิกหาเรื่องรบกวนการทำงานของลินสักทีได้ไหม
-
ธาม
พี่ป่าว!!!
-
ลลิน
ถ้าพี่ไม่มีความเป็นมืออาชีพในการทำงานแบบนี้ลินขอบายนะคะ
-
ธาม
พี่บอกว่าป่าวก็คือป่าวสิ!!!
-
ลลิน
เฮ้อออ 😠 ทำไมชอบทำให้ลินหงุดหงิดคะ
-
ธาม
พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายหงุดหงิด
-
ลลิน
หงุดหงิดเรื่องอะไรคะ
-
ธาม
ลินก็รู้ว่าพี่หงุดหงิดเรื่องอะไร
-
ลลิน
งั้นลินคงทำงานกับพี่ไม่ได้!!
-
ธาม
จะไปไหน
-
ลลิน
กลับบ้านค่ะ
-
ธาม
พี่ไม่ให้กลับ!!
-
ลลิน
พี่ธาม!!!
-
ฉันตะคอกเสียงดังเมื่อคนตัวสูงเดินไปล็อคประตูห้องเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ฉันเดินออกจาก
-
ธาม
ลินจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น
-
ลลิน
พอสักทีได้ไหมค่ะ!!!
-
ธาม
ไม่พอ!!
-
ลลิน
โอ๊ย!!!
-
คนเผด็จการเข้ามาจับแขนฉันเอาไว้แน่นก่อนจะบีบลงมาอย่างแรง
-
ธาม
จะต้องให้พี่โมโหจนสมองแตกตายเลยเหรอไง ลินถึงจะพอใจ!!
-
ลลิน
ลินทำงานนะคะพี่ธาม!! ถ้าพี่ไม่พอใจที่ลินเข้าใกล้ลูคัสพี่ก็ต้องให้ลินออกซะ
-
ธาม
พี่ไม่ให้ออก!!
-
ลลิน
งั้นพี่ก็ต้องไม่เอาความรู้สึกส่วนตัวมาใช้ในเวลางาน
-
ธาม
พี่จะเปลี่ยนผู้ช่วยให้
-
ลลิน
ไม่!!!
-
ธาม
ทำไม !!!
-
ลลิน
ลินไม่เปลี่ยน น้องเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด!!
-
ธาม
ชอบมันมากหรือไง!!
-
ลลิน
ใช่!! ชอบมาก!!
-
ปัง ~
-
ธาม
ลิน!!!!
-
คนโมโหร้ายทุบกำปั้นลงที่ฝาผนังข้างๆฉันอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ
-
ฉันได้แต่ยื่นสั่นเพราะความตกใจในความโมโหร้ายของเค้า มือหนาจับไหล่ฉันกระแทกเข้ากับฝาผนังห้องอย่างแรง
-
ลลิน
!!!!!!
-
ธาม
😡😡😡😡
-
ลลิน
ลินเจ็บ...
-
ฉันพูดเสียงแผ่วเบาและมองลึกเข้าไปในดวงตาสีนิลคู่นั้น
-
ธาม
เจ็บเหรอ สมน้ำหน้า!!!
-
ลลิน
โอ๊ย!!
-
คนป่าเถื่อนกระแทกตัวฉันเข้ากับฝาผนังอักครั้ง
-
ธาม
เจ็บแล้วก็จำด้วยว่าอย่าทำให้พี่โมโห
-
ลลิน
อือออออ
-
ริมฝีปากหนาก้มลงมาคลอเคลียที่ต้นคอของฉันอย่างรุนแรงจนฉันรู้สึกเจ็บ ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาประกบริมฝีปากของฉันแล้วบดขยี้ลงมาอย่างป่าเถื่อน
-
ธาม
ฮึ 😡
-
ลลิน
.......
-
ฉันยืนนิ่งไม่ขัดขืนการกระทำของคนป่าเถื่อนอีก ความปวดร้าวที่โดนกระแทกจนหลังแทบหัก ไอ้คนไร้เหตุผล!!!
-
ธาม
ตอนเย็นพี่จะมารับกลับบ้าน
-
ลลิน
ไม่ต้อง
-
ฉันเบือนหน้าหนีคนตัวสูงที่ก้มลงมากระซิบข้างๆหูฉัน
-
ธาม
ถ้าพี่กลับมาแล้วไม่เจอลิน มีเรื่องแน่!!!
-
ลลิน
.......
-
คนตัวสูงขู่ก่อนจะออกจากห้องไป
-
คนตัวสูงเริ่มทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในตัวฉันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มทำให้ฉันอึดอัด คนบ้าอำนาจ เอาแต่ใจไม่ยอมฟังใครกลับมาอีกแล้ว ลลินเอ้ยยย ทำใจนะคราวนี้ยุ่งยากอีกแล้ว
-
ผลส้ม สีชมพู
โปรดติดตามตอนต่อไป.....
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น