เคลียร์ 🚨🚨
-
ณ ห้องโถงส่วนตัว ชั้น5
-
Story : CARLOS
-
คาร์ลอส
เฮ้ออออ
-
ผมทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาและถอนหายใจเฮือกใหญ่กับวีรกรรมอันหน้าปวดหัวของไอ้ตัวแสบ
-
ริว
มึงปล่อยมันทำตามใจใหญ่แล้วนะไอ้ลอส
-
คาร์ลอส
มึงก็รู้ว่ามันเป็นคนยังไง ห้ามไปก็เสียแรงเปล่า
-
ยูกิ
แล้วมึงจะปล่อยมันทำตามใจแบบนี้น่ะเหรอ
-
คาร์ลอส
หรือพวกมึงห้ามมันได้
-
คำพูดของผมทำให้ทุกคนเงียบทันที เพราะพวกมันรู้ดีว่าไอ้ธามยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
-
คนอย่างมันถ้าต้องการอะไรแล้วไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น
-
โซล
ไอ้ธามเอ้ยยย กูล่ะปวดหัวกับมันจริงๆ
-
ยูกิ
แต่กูไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ
-
คาร์ลอส
ดูท่ามันจะแคร์คนนี้มากนะ ?
-
โซล
ใช่ เมื่อคืนมันไม่นอนทั้งคืน เพราะลลินไม่รับสายมัน
-
ริว
มันเป็นเอามากนะ แล้วแบบนี้มึงจะเอายังไง มันพาผู้หญิงเข้ามา แถมดูท่าเค้าไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่เลยนะ
-
คาร์ลอส
เฮ้อออ กูล่ะปวดหัวกับมันจริงๆ
-
ยูกิ
แล้วแบบนี้ถ้าคนที่หอหญิงรู้เค้า จะยอมเหรอ
-
คาร์ลอส
.......
-
คำพูดของไอ้ยูกิทำให้ผมนิ่งเงียบทันที เมื่อภาพใบหน้าเรียวเล็กที่ผมแสนจะคิดถึงลอยเข้ามาในหัว
-
ริว
เอมมี่ต้องไม่พอใจกับเรื่องนี้แน่
-
คาร์ลอส
แล้วจะทำไงได้วะ เมื่อไอ้ธามมันเอาแต่ใจแบบนี้
-
ยูกิ
ไอ้ธามมันจะรู้ตัวไหมเนี่ยว่ากำลังหาเหามาใส่หัวพี่มัน
-
คาร์ลอส
เรื่องมี่เดี๋ยวเคลียร์เอง ส่วนเรื่องไอ้ธามกูไม่รู้ด้วยแล้ว!!
-
โซล
อ้าว !! มึงจะไม่ช่วยน้องลลินผู้น่าสงสารหน่อยเหรอ
-
ริว
ใครมันจะอยากไปรับมือกับไอ้จอมวายร้ายวะ หรือมึงจะไป?
-
โซล
โนวววววว 😱
-
ไอ้ธามนะไอ้ธาม ทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองคอยทำให้ผมปวดหัวอยู่เรื่อยเลย
-
ถึงจะสนิทกันขนาดไหน เจอแบบนี้ผมก็อยากจะเตะมันสักป๊าบสองป๊าบจริงๆ
-
คาร์ลอส
เอาเป็นว่าถ้าเรื่องนี้ถึงหูเอมมี่ กูจะคุยกับเค้าเอง
-
ริว
ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรกอีก ตายๆ ชาตินี้มึงอย่าหวังจะง้อเมียสำเร็จเลยวะ
-
คาร์ลอส
.....
-
โซล
กระผมขอประทานโทษนะขอรับท่านพี่
-
ไอ้โซลขอโทษผม นี่ผมก็พึ่งจะเคลียร์เรืองไอ้โซลที่ทำซ่าปีนหอหญิงไป แล้วนี่มาเจอเธอไอ้ธามอีก 😭
-
ยูกิ
เล่นมากนะมึง ระวังหัวจะแตก
-
โซล
เหอะๆ
-
ผมไม่อยากจะคิดเลย ถ้าเอมมี่รู้เรื่องนี้เข้าเธอจะโกรธผมแค่ไหน
-
ขนาดเรื่องในตอนนั้นยังทำให้เอมมี่ไม่ยอมคุยกับผมจนถึงตอนนี้
-
แล้วยังเรื่องนี้อีก ขออย่าให้เรื่องนี้ถึงหูเอมมี่เลย จบ..Story CARLOS
-
ณ ห้องนอนของธาม
-
ลลิน
-
ลลิน
โอ๊ยยย
-
ฉันร้องเมื่อฉันถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างแรง
-
ธาม
เธอผิดเองนะลิน ที่ทำให้พี่โมโห
-
ลลิน
ปล่อนนะ !!!!
-
ยังไม่ทันที่ฉันจะลุกขึ้นเพื่อหนี พี่ธามก็ตรงเข้ามาคร่อมร่างฉันแล้วกดแขนทั้งสองข้างของฉันเอาไว้
-
ธาม
แน่จริงก็ดิ้นให้หลุดสิ
-
ลลิน
พี่มันบ้าไปแล้ว สิ่งที่พี่ทำมันกำลังส่งผลเสียต่อทุกคน !!
-
ธาม
แล้วใครสนวะ ในเมื่อไม่ยอมคุยกันดีๆก็ต้องทำแบบนี้แหละ
-
ลลิน
กรี๊ดดดดดดด คนเลว !!
-
ฉันร้องเมื่อพี่ธามเริ่มซุกหน้ามาคลอเคลียที่ต้นคอของฉัน
-
ธาม
ต่อให้เลวกว่านี้พี่ก็ยอม ถ้ามันจะทำให้เธอเชื่อฟังพี่
-
ลลิน
ไม่ ! พะ พี่ธาม อย่าา อึก
-
สิ่งที่พี่ธามทำมันทำให้ฉันกลัวจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ฉันกลัว กลัวสิ่งที่เค้ากำลังจะทำกับฉัน
-
ธาม
คิดว่าบีบน้ำตาแล้วพี่จะใจอ่อน เหรอ หืมมม
-
ลลิน
คนเลว อือๆ พี่มันบ้าที่สุด อือๆๆ
-
ธาม
ลินผิดเองนะที่ไม่ยอมคุยกับพี่ดีๆ
-
ลลิน
อือๆ อุบ~
-
การร้องไห้ของฉันไม่ทำให้คนตัวสูงใจอ่อนเลยสักนิด พี่ธามก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉันแล้วบดขยี้อย่างรุนแรงโดนไม่สนแผลที่มุมปากฉันเลยแม้แต่น้อย
-
ผลัก ~
-
ฉันรวบรวมกำลังที่มีทั้งหมดผลักที่อกพี่ธามทันทีเมื่อมือของฉันเป็นอิสระ
-
ธาม
จะไปไหน ห๊ะ!!
-
ลลิน
กรี๊ดดดดด
-
ยังไม่ทันที่ฉันจะพ้นจากเตียงไปไกล พี่ธามก็ตามมาดึงฉันกลับไปนอนราบบนเตียงอีกครั้ง
-
ธาม
หึ!!
-
ลลิน
ปล่อยลินไปเถอะนะคะ ลินขอร้อง
-
ธาม
.....
-
พี่ธามไม่พูดอะไรแต่กลับก้มลงมาคลอเคลียที่ต้นคอของฉันแบบเดิม
-
ลลิน
ไม่! พี่ธาม ฮือ ๆ อุบ~
-
คนตัวสูงที่ไม่สนคำขอร้องของฉัน ก้มลงมาประกบริมฝีปากฉันอีกครั้ง และบดขยี้ลงมาแรงกว่าเดิมตามแรงโกรธของเขา ฉันทั้งเจ็บแผลที่ปากทั้งเจ็บใจที่สู้แรงของเค้าไม่ได้
-
ธาม
อยู่นิ่งๆลิน
-
คนตัวสูงสั่งเสียงเบา ดูท่าพี่ธามจะสติหลุดไปแล้ว
-
ลลิน
มะ ไม่นะคะ พี่ธาม อย่าทำแบบนี้กับลินเลยนะคะ ลินกลัวแล้วปล่อยลินเถอะนะคะ
-
ดูเหมือนคำพูดของฉันจะไม่เป็นผลเมื่อคนตัวสูงไม่ยอมหยุดง่ายๆ
-
พี่ธามรวบมือของฉันไว้บนหัวโดยใช้มือแค่ข้างเดียวก่อนจะคลอเคลียที่ต้นคอฉันแล้วขบเมมจนเห็นรอยแดง
-
พี่ธามเลื่อนใบหน้ามาประกบริมฝีปากของฉันอีกครั้ง มืออีกข้างก็ปลดกระดุมเสื้อของฉันไม่หยุด สัมผัสที่ริมฝีปากเริ่มอ่อนโยนลงกว่าครั้งแรก
-
ก่อนที่คนตัวสูงจะเลื่อนหน้าลงมาคลอเคลียตรงบริเวณเนินอกของฉัน และเลื่อนขึ้นมาประกบริมฝีปากของฉันอีกครั้ง
-
เป็นเวลาเนินนานเหลือเกินที่ฉันถูกคนตัวสูงจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนฉันเริ่มหายใจติดขัด
-
ธาม
เป็นของพี่นะ ลิน
-
ฉันตกใจกับคำพูดของคนที่ตอนนี้สติหลุดไปไกลเกินความควบคุมแล้ว
-
ลลิน
มะ ไม่นะ อย่าค่ะพี่ธาม ลินขอร้องนะคะ
-
ธาม
ทำไม
-
ลลิน
ลินกลัว ลินยังไม่พร้อม อือ~
-
ฉันร้องออกมาอีกครั้งเพราะความกลัว
-
ธาม
ลินรังเกียจพี่เหรอ
-
ลลิน
มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะพี่ธาม อืออ แต่ลินกลัว อย่าทำอะไรลินเลยนะคะ อุบ~
-
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ คนตัวสูงก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉันอีกครั้ง
-
ฉันร้องเพื่อส่งสัญญาณให้คนตัวสูงรู้ว่าฉันกำลังจะขาดอากาศหายใจ
-
ธาม
เฮ้อออออ
-
คนตัวสูงถอมหายใจทันทีเมื่อถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของฉัน
-
ลลิน
อึก~ ฮือๆ
-
ธาม
โอเคๆ พี่ยอมแล้วพี่จะไม่ทำอะไรลินแล้วก็ได้
-
ลลิน
อึก~ จริงๆนะคะ
-
ธาม
จริงสิครับ
-
พี่ธามพูดก่อนจะลงจากตัวฉันไปนั่งข้างๆ ฉันลุกขึ้นนั่งพร้อมติดกระดูมที่เสื้ออย่างรวดเร็ว
-
ลลิน
อึก
-
ธาม
เลิกร้องได้แล้ว พี่ไม่ทำอะไรแล้ว
-
พี่ธามพูดก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่แก้มของฉัน
-
ลลิน
อื้ม
-
ธาม
แผลที่ปากยังเจ็บอยู่ไหม ?
-
ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้าแทน
-
ลลิน
.........
-
ธาม
ไหนมาดูซิ
-
ลลิน
โอ๊ยยย
-
ธาม
พี่ขอโทษนะ ที่เป็นต้นเหตุทำให้ ลินต้องเจ็บตัว แต่ต่อไปมันจะไม่เกิดขึ้นอีก
-
ลลิน
ลินอยากกลับหอหญิงแล้วค่ะพี่ธาม
-
ธาม
แต่พี่ยังไม่ให้กลับ
-
พี่ธามพูดเสียงเข้ม เฮ้อออ ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ ไม่อยากทำให้เค้าโมโหอีกแล้วเพราะยังไงฉันก็ต้องเป็นคนรับกรรมอยู่ดี
-
ลลิน
พี่ธามคะ ลินอยู่ที่นี่ไม่ได้มันผิดกฎนะคะ
-
ธาม
จะสนใจทำไม เรื่องของเรายังไม่เคลียร์เลย
-
ลลิน
เฮ้อออ ลินไม่เถียงกับพี่ธามแล้วค่ะ ลินเหนื่อย
-
ธาม
เหนื่อยก็อย่าพยามเอาชนะสิ เพราะยังไงลินก็สู้แรงพี่ไม่ได้อยู่ดี
-
ลลิน
เฮ้อออ
-
ธาม
ถอนหายใจอยู่ได้
-
ลลิน
ว้ายยยย
-
ฉันร้องเมื่อคนตัวสูงดึงฉันให้ไปนั่งตักเค้าบนเตียง
-
ธาม
ไหนมาให้ลงโทษซะดีๆกระต่ายน้อย
-
ลลิน
พี่ธาม คนบ้า อย่านะ
-
ฉันต้องร้องออกมาอีกครั้งเมื่อพี่ธามกระหน่ำหอมแก้มฉันไม่หยุด
-
ธาม
หึหึหึ 😏
-
ลลิน
คนนิสัยไม่ดี!!! ปล่อยลินกลับเดี๋ยวนี้นะ
-
ธาม
ก็ได้ แต่ลินต้องกินยาแล้วนอนพักก่อน ตื่นมาพี่จะพาไปส่งเอง
-
ลลิน
แต่...
-
ธาม
หืม ?
-
ลลิน
ก็ได้ค่ะ แต่พี่ธามต้องสัญญากับ ลินก่อนนะคะว่าจะไม่ทำอะไร ลินอีก
-
ธาม
พี่สัญญาครับ
-
ฉันจำใจต้องยอมรับเพราะไม่อยากบอบช้ำไปมากกว่านี้แล้ว ฉันเหนื่อยที่จะต่อปากต่อคำกับจอมวายร้ายแบบเค้าเต็มที สู้ไปมีแต่จะเสียเปรียบ
-
ธาม
อะ นี่ยาแก้อักเสบ
-
ลลิน
ค่ะ
-
ฉันรับยาจากพี่ธามมากินตามคำสั่งของเค้าอย่างว่าง่าย
-
ธาม
กินแล้วก็นอนพัก
-
ลลิน
ค่ะ...แล้วพี่ธามจะออกไปใช่ไหมคะ
-
ธาม
ออกไปไหน ?
-
ลลิน
ก็พี่ให้ลิน นอนพักนี่คะ
-
ธาม
พี่ก็จะนอนกับลินไง
-
ไม่รอช้าพี่ธามกระโดดขึ้นเตียงมานอนข้างๆฉัน
-
ลลิน
ไม่ได้นะ ลินไม่ไว้ใจพี่!
-
ธาม
ทำไม พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า
-
ลลิน
แต่..ว้ายยยย😫
-
ฉันร้องเพราะอยู่ๆคนตัวสูงก็ดึงฉันไปนอนกอดบนเตียง
-
ธาม
รู้ไหมว่าเพราะลิน พี่ถึงไม่ได้นอนทั้งคืน
-
ลลิน
ก็ใครให้พี่ไม่นอนละคะ
-
ธาม
ก็ลินไม่ยอมรับสายพี่!
-
ลลิน
ก็ลิน...อุบ~
-
ฉันยังพูดไม่จบพี่ธามก็ก้มมาขโมยจุ๊บที่ริมฝีปากฉันเบาๆ
-
ธาม
นี่คือการลงโทษของเด็กดื้อ
-
ลลิน
คนบ้า
-
ธาม
หึหึ นอนเถอะเดี๋ยวพี่เปลี่ยนใจไม่ให้นอนนะ
-
ฉันรีบหลับตาทันทีเมื่อได้ยินคำขู่ของพี่ธาม เพราะฉันรู้ว่าถ้าขืนฉันยังพูดมากอีกฉันจะไม่ได้นอนจริงๆ
-
ธาม
ฝันดีครับ กระต่ายน้อยของพี่
-
พี่ธามบอกฝันดีก่อนจะจุ๊บที่หน้าผากของฉันเบาๆ แต่คงเป็นเพราะวันนี้เหนื่อยมามากหรือเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้ฉันหลับทันทีที่ใจนึกคิด ต่อไปฉันจะต้องรับมือกับเรื่องอะไรอีกนะ เฮ้ออออ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว 😣😣😣
-
ผลส้ม สีชมพู
โปรดติดตามตอนต่อไป....🐰🐰🐰🐰
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น