ได้โปรดช่วยมาเร็วๆ ด้วยเถอะค่ะ

ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว

ใช่ค่ะ

ฉันส่งแองจี้เข้านอนตอน 2 ทุ่ม

จากนั้นฉันก็ทำงานบ้านต่อไป

พอสัก 3 ทุ่มกว่า

ฉันก็ขึ้นไปเช็คแองจี้

ฉันก็ไม่เห็นแกแล้ว

และพอฉันจะกดโทรแจ้งตำรวจ

ฉันก็ได้ยินเสียง

เหมือนมีใครสักคนอยู่ในบ้าน

ไม่ค่ะ

นั่นไม่ใช่แองจี้แน่ๆ

แกไม่เดินเสียงแบบนั้น

ไม่มีค่ะ

ทั้งประตูกับหน้าต่างไม่มีร่องรอยอะไรเลย

ปิดสนิทเหมือนกับตอนที่ฉันล็อคบ้าน

ก่อน 1 ทุ่ม

แต่ฉันสาบานว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้านแน่ๆ

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้า

แล้วก็รู้สึกเหมือนถูกมอง

อย่างกับว่ามันกำลังหายใจรดต้นคอฉันอยู่เลย

คุณต้องรีบมาเร็วๆ นะคะ

ไม่ค่ะ

ฉันไม่อยากให้ใครก็ตามรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน

ติดต่อกันทางข้อความแบบนี้ดีแล้ว

ฉันดูหมดแล้วค่ะ

ยกเว้น

ห้องใต้ดินกับห้องใต้หลังคา

แต่มันไม่มีเหตุผลที่แองจี้จะเข้าไปในนั้น

แกแค่ 8 ขวบเอง

แล้วก็กลัวห้อง 2 ห้องนี้มากด้วย

แกไม่ได้อยู่ในห้องใต้ดิน

อยู่ๆ ไฟก็ดับ

แล้วไม่ติดอีกเลย

ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะหม้อแปลงระเบิด

ฉันได้ยินเสียงดังตูมจากข้างนอก

ไม่เป็นไรค่ะ

ฉันเจอไฟฉาย

สามีฉันเก็บเครื่องมือไว้ในห้องใต้ดินพอดี

เมื่อกี๊ฉันเห็นใครบางคนวิ่งผ่านไป

เร็วมาก

ฉันแน่ใจ

มันชนประตูดังโครมเลย

ไม่ค่ะ

มันมืดมาก

แต่ฉันบอกได้ว่ามันไม่ใช่ลูกสาวฉันแน่ๆ

ไม่แล้วค่ะ

แต่แองจี้อยู่ข้างนอก

และแกคงจะกลัวมาก

ฉันจะไปตามหาแก

ฉันจะไม่ยอมให้แองจี้เป็นอะไรไปแน่

ฉันจะไปดูที่ห้องใต้บันได

ฉันมีค้อนงานช่างของสามี

แองจี้อยู่ข้างนอกนั่น!

แกยืนอยู่ในสวนมืดๆ

กอดตุ๊กตา

แน่สิยะ

เด็กผู้หญิงที่ไหนจะมาอยู่ในสวนบ้านฉันได้ล่ะ

ไม่ มันมืดมาก

แต่เป็นแองจี้แน่ๆ

ฉันจะออกไปพาแองจี้กลับเข้ามา

โอ้พระเจ้า

หล่อนไม่ใช่ลูกฉัน

และฉันก็ฆ่าหล่อน

ก็ฉันฆ่าหล่อนจริงๆ น่ะสิ

ด้วยค้อนงานช่าง

ทุบหน้าผากเข้าไปเต็มๆ

ฉัน

ตอนแรกฉันวิ่งออกไปหาหล่อน

แต่ก่อนจะไปถึงตัว

ฉันก็รู้สึกขึ้นมาว่านั่นไม่น่าใช่แองจี้

จากนั้นจู่ๆ ก็มีคนกลุ่มใหญ่โผล่ออกมาจากเงามืดตรงพุ่มไม้

แล้วพุ่งใส่ฉัน

ฉันพยายามเหวี่ยงค้อนขู่

แต่ก็ไม่มีใครกลัวเลย

ฉันจำได้ว่าฟาดถูกแขนผู้ชายคนหนึ่ง

และมันก็เหมือนกับทุบใส่อะไรยวบๆ

อย่างกับแขนเขาไม่มีกระดูกเลยงั้นแหละ

เด็กผู้หญิงกระโจนใส่ฉัน

ฉันเห็นหน้าหล่อน

มันบิดเบี้ยว

น่าสยดสยอง

นั่นไม่มีทางเป็นใบหน้าของมนุษย์แน่ๆ

ฉันตกใจมาก

เพราะหล่อนพยายามจะกัด

ฉันเลยทุบค้อนใส่หัวไป

สาบานได้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

ฉันหนีกลับเข้ามาในบ้าน

ยังปลอดภัยอยู่

โดนเล็บพวกนั้นข่วน

แต่ทำแผลแล้ว

พระเจ้าช่วย

คนพวกนั้น!

พวกเขากำลังยืนจ้องฉันอยู่

พวกเขารู้ได้ไงว่าฉันขึ้นมาแอบบนชั้น 2 แล้วล่ะ

ฉันล็อคประตูไว้แล้ว

ไม่ค่ะ

พวกเขาแค่ยืนเฉยๆ

และมองขึ้นมา

ไม่จริง

เด็กผู้หญิงคนนั้น

ที่ฉันใช้ค้อนทุบไปแท้ๆ

หล่อนลุกขึ้นมายืนอยู่ในกลุ่มพวกนั้นด้วย

ทั้งๆ ที่หน้าผากยังยุบอยู่เลยนะ

เป็นไปได้ยังไง

แต่แองจี้ยัง

ฉันทำแบบนั้นไม่ได้

ห้องนอนไงล่ะ

มันอยู่ใกล้กับห้องใต้บันไดมาก

ถ้าหากพวกนั้นพังเข้ามาทางข้างล่างล่ะก็

ฉันจะได้ยินเสียงก่อน

แกไม่ได้อยู่ที่นั่น

แองจี้ไม่ได้อยู่ที่ห้องใต้หลังคา

ฉันไม่รู้แล้วว่าแกอยู่ที่ไหน

ตอนนี้ฉันขังตัวเองอยู่ในห้องนอน

บางอย่าง

ฉันเห็นบางอย่างที่ห้องใต้บันได

มันเป็นเงาของตัวอะไรก็ไม่รู้

ฉันไม่แน่ใจว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตหรือเปล่าด้วยซ้ำ

ทีแรกฉันคิดว่าน่าจะเป็นมนุษย์

แต่มันผอมมาก

ผอมมากจริงๆ

แล้วก็สูงชะลูด

เหมือนลำต้นยังไงยังงั้น

เฉพาะศีรษะที่ใหญ่โตผิดสัดส่วน

แล้วก็บิดเบี้ยวอย่างกับมีตุ่มหนองเบ้อเริ่ม

แข่งกันเติบโตบนนั้น

ฉันไม่แน่ใจว่ามันมีตัวตนจริงหรือเปล่า

เพราะพอฉันส่องไฟฉายไปหามัน

มันก็หายไปแล้ว

ไม่มีร่องรอยใดๆ เลย

เจ้าหน้าที่ดัสตัน

คุณอยู่ที่ไหนน่ะ

เมื่อไหร่คุณจะมาถึงที่นี่

คุณเจ้าหน้าที่

ยังไงก็รีบๆ มาที่นี่นะคะ

ฉันเป็นห่วงแองจี้มาก

และพวกคนในสวนก็ยังไม่ขยับไปไหนเลย

แต่พวกนั้นรู้แล้วว่าฉันย้ายมาหลบในห้องนอน

แองจี้อยู่ที่นี่

แกซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนมาตลอด

บางอย่างไม่ถูกต้อง

นั่นไม่ใช่ลูกสาวฉัน

พระเจ้าช่วย

หล่อนเป็นพวกมัน!

หล่อนกลายเป็นพวกมันไปแล้ว!!!

ห้องน้ำ

ฉันหนีออกจากห้องนอนมาหลบที่ห้องน้ำชั้น 2

เดินขึ้นบันไดมาแล้วเลี้ยวขวา

ฉันได้ยินเสียงพังประตู

นั่นคุณใช่ไหม

เจ็บจังเลย

ช่วยด้วย

ห้องนอน

ห้องนอน

เงยหน้าขึ้นสิคะ

ฉันอยู่เหนือคุณ