เด็กหญิงตัวน้อยเดินถือปิ่นโตหมายที่จะให้ชายหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโต๊ะในสวน เธอคอย ๆ เดินเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้มอย่างเบา ๆ เพราะไม่อยากรบกวนเวลาของชายหนุ่ม 

 

“หื้ม! วันวาน?” ชายหนุ่มที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ผลันหางตาของเขาบังเอิญเห็นเด็กหญิงในชุดเดรสสีฟ้าค่อย ๆ ย่องเดินเข้ามาทางที่เขานั่งอยู่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือตรงหน้า 

 

“วันวานเดินเสียงดังหรอค่า” หนูน้อยหยุดก้าวเดินก่อนจะเอ่ยถามชายหนุ่มหน้าตี๋ออกไป 

 

“ไม่ค่ะ เดินเสียงเบามากเลย แล้ววันวานถืออะไรมาค่ะ” ชายหนุ่มหน้าตี๋ปิดหน้าหนังสือก่อนจะตอบหนูน้อยวันวานด้วยรอยยิ้มละมุน 

 

“ปิ่นโตค่ะ วันวานทำขนมมาให้คุณน้าต๋าเฉิง ตอบแทนที่คุณน้าช่วยวันวานไว้ค่า” เด็กหญิงตัวน้อยเดินเข้าไปหาชายหนุ่มก่อนจะส่งปิ่นโตสีชมพูใบน้อยไปให้เขา 

 

“ขอบคุณนะคะ วันวานนั่งทานกับนะ.....น้าด้วยกันไหม” ชายหนุ่มที่รู้สึกกระดากปากทุกครั้งที่ต้องแทนตัวเองว่าน้า เอ่ยชวนหนูน้อยวันวานให้นั่งทานขนมที่เธอนำมาฝากเขาด้วยกัน 

 

“ค่ะ แต่ถ้าวันวานแย่งคุณน้าต๋าเฉิงทานห้ามดุวันวานนะคะ คิกคิก” หนูน้อยวันวาน ตอบตกลงพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่เธอจะขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่ม 

 

ต๋าเฉิงยิ้มอย่างพอใจที่หนูน้อยวันวานยอมนั่งกับเขา ก่อนที่เขาจะเริ่มแกะปิ่นโตสีชมพูหวานแววใบนั้นออกเผยให้เห็นขนมบัวลอยไข่หวานสีขาวนวลแสนน่าทานอยู่ภายใน ต๋าเฉิงเงยหน้ามองเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งเอาสองมือเท้าคางส่งยิ้มสดใสให้เขาอยู่ ผลันหัวใจของเขาก็เต้นรัวขึ้นมา  

 

“คุณน้าต๋าเฉิงลองทานสิค่า แล้วบอกวันวานหน่อยว่าอร่อยไหมค่า” วันวานเอ่ยบอกต๋าเฉิงให้ทานบัวลอยที่เธอตั้งใจทำมาให้เขา 

 

“จะทานแล้วนะครับ” ต๋าเฉิงบอกหนูน้อยวันวานก่อนที่เขาจะเริ่มตักบัวลอยเข้าปากเพื่อลิ้มรสชาติขนมแสนอร่อย  

 

“เป็นยังไงค่า อร่อยไหมค่า” หนูน้อยวันวานยันตัวขึ้นถามอย่างตื่นเต้นเมื่อต๋าเฉิงตักขนมคำแรกเข้าปาก 

 

“อร่อยค่ะ วันวานทานด้วยกันไหมค่ะ” ต๋าเฉิงตักบัวลอยขึ้นมาพลางยื่นมาตรงหน้าหนูน้อยวันวานแล้วเอ่ยถามเธอ 

 

“ไม่เป็นไรค่า วันวานกลัวคุณน้าต๋าเฉิงทานไม่อิ่ม คิกคิก วันวานทานเยอะค่ะ คิกคิก” หนูวันวานโบกไม้โบกมือว่าเธอไม่ทานจริง ๆ พลางหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขที่ได้เห็นคนทานขนมของเธอแล้วชอบหรือบอกว่าอร่อย 

 

“ทานสิ น้าป้อน” ต๋าเฉิงยื่นช้อนไปจ่อตรงปากของหนูน้อยวันวาน 

 

“แต่ว่าวันวานทำมาให้คุณน้าต๋าเฉิงทานนะคะ” วันวานเอียงคอมองหน้าถามชายหนุ่มอย่างสงสัย ภายในใจเธอก็คิดแต่เพียงว่าขนมของเธอไม่อร่อยหรือเปล่าน๊า ชายหนุ่มถึงอยากให้เธอทานกับเขา 

 

“วันวานอย่าดื้อสิคะ อั่มๆ ทานสิ” ต๋าเฉิงบังคับหนูน้อยวันวานให้ทานด้วยกันโดยที่เขายัดช้อนขนมเข้าปากเธอ 

 

“งั่มๆ” หนูน้อยวันวานเคี้ยวขนมบัวลอยตุ้ย ๆ พร้อมกับยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้าจนตาหยี นั้นยิ่งทำให้หัวใจของต๋าเฉิงเต้นแรงกว่าเก่า เขาจะอดทนต่อเด็กคนนี้ได้นานแค่ไหนกันนะ ทำไมเธอช่างน่ารักเช่นนี้ 

 

“ทานเปื้อนหมดเลย” ต๋าเฉิงเอื้อมมือไปเช็ดที่มุมปากของเด็กหญิงที่เปื้อนกะทิตอนที่เขาป้อนเธอ ก้อนที่เขาจะเลียกะทิที่ติดนิ้วของเขาพลางมองเด็กหญิงตรงหน้าอย่างสื่อความหมายบางอย่าง โดยที่เด็กหญิงไม่รู้เรื่องรู้ราวกับสายตาคู่นั้น เธอคิดแต่เพียงว่าชายหนุ่มตรงหน้าเธอช่างเป็นคนใจดีจัง 

 

ชายหนุ่มพยายามห้ามหัวใจตัวเองแล้วนะ ที่จะไม่ให้คิดอะไรเกินเลยกับหนูน้อยตรงหน้า แต่เพราะเธอช่างน่ารักเกินกว่าที่เขาจะห้ามใจได้ เขาอยากกอดและหอมแก้มใส ๆ ของวันวาน มันคงจะไม่แปลกถ้าเขาเพียงแค่เอ็นดูเด็กหญิงตัวน้อย แต่นี้เขากลับคิดเกินเลยไปมากกว่านั้น เพราะเขาอยากครอบครองทั้งตัวและหัวใจของวันวาน และตอนนี้เขากำลังทำตัวไม่ต่างจากตาเฒ่าโรคจิตที่คิดไม่ซื่อกับเด็กหญิงตัวน้อยเลย.........