[24] 

'I-RIS RED' 

 

“ทำไมเจ้าถึงเงียบเด็กน้อย? ” อี้หลานเลื่อนมือมาเชยคางบางให้เงยขึ้นสบตากับเขา 

“ข้าแค่กำลังดีใจ ดีใจจนข้าพูดไม่ออก” ฟางซินส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม 

“เราจะอยู่ที่นี่ด้วยกัน เจ้าคิดเห็นยังไง? ”  

“ข้าไม่คิดเห็นเช่นนั้น ข้าอยากให้ท่านพี่กลับไป” ฟางซินส่งสายตาจ้องมองอี้หลานด้วยแววตาจริงจัง 

“ทำไมเจ้าถึงอยากให้ข้ากลับไป เจ้าก็รู้ถ้าข้ากลับไปเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน? ” ชายหนุ่มไม่เข้าใจนักว่าฟางซินต้องการอะไรอีกในเมื่อตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้านางแล้วได้อยู่ด้วยกันแล้วแท้ๆ แต่ทำไมถึงยังอยากให้เขากลับไป ทำไมอยากให้เขาแยกจากนางอีก  

“เพราะแบบนี้ไงท่านพี่จึงต้องกลับไป กลับไปพร้อมกันทั้งข้าและท่านพี่”  

“เจ้าหมายความว่ายังไง? ”  

“หมายความว่าเราจะกลับไปแล้วเผชิญหน้าทุกอย่างด้วยกัน เราจะพิสูจน์ให้ทุกคนได้รู้ว่าเรารักกันและพร้อมจะสู้ไม่ใช่หนีปัญหา”  

“แต่เจ้าก็รู้ว่าท่านแม่คงไม่ยอม” 

“นั่นแหละเราถึงต้องพิสูจน์ข้าเชื่อว่าถ้าเรารักกันไม่มีใครทำอะไรพวกเราได้หรอก นอกจากท่านพี่จะไม่มั่นคงกับข้า”  

“ไม่ๆ ข้ามั่นคงต่อเจ้าเพียงผู้เดียว” อี้หลานรีบกุมมือบางเพื่อตอกย้ำให้ฟางซินมั่นใจ  

“ถ้างั้นเราก็ต้องกลับไปเพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเรารักกันและเราจะอยู่ด้วยกันต่อให้ใครไม่ชอบเราก็ตาม เราก็จะอยู่ให้เขาเห็น ว่าเราสามารถอยู่ด้วยกันได้แต่ให้เขาไม่ชอบ”  

เขาในที่นี้เธอหมายถึงแม่ของอี้หลานและคนอื่นๆ ที่ไม่ชอบเธอนั่นแหละ เธอจะกลับไปเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้และจะอยู่อย่างมีความสุขกับอี้หลานต่อหน้าคนเหล่านั้น ให้พวกเขาได้รับรู้ว่าต่อให้พวกเขาเกลียดเธอพยายามจะทำลายเธอ แยกเธอออกจากอี้หลาน ทุกอย่างมันจะสูญเปล่าเพราะเธอกับอี้หลานจะรักกันโดยไม่มีอะไรสามารถมาทำลายความรักของเธอกับเขาได้  

“เจ้าตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม? ”  

“เจ้าค่ะ ข้าตัดสินใจดีแล้ว เมื่อไหร่ที่ท่านหายดีเราจะกลับไปเผชิญหน้าทุกอย่างด้วยกัน” 

“งั้นข้าก็จะตามใจเจ้า ข้าสัญญาว่าข้าจะทำให้มันถูกต้องทุกอย่างเพื่อเกียรติและศักดิ์ศรีของเจ้าไม่ให้ใครต้องมาว่าเจ้าว่าเป็นภรรยานอกสมรสอีกแล้ว”  

“เจ้าค่ะ ข้าขอบใจท่านพี่มากที่เห็นคุณค่าของข้า”  

“เพราะข้ารักเจ้าไงเด็กน้อย” 

“ข้าก็รักท่านพี่เช่นกัน”  

มือหนากดหัวบางให้โน้มลงมาหาเขาก่อนจะยื่นใบหน้าขึ้นไปกดจูบที่เรียวปากบางหวานอย่างอ่อนโยนด้วยความรักและทะนุถนอมในทุกสัมผัส ซึ่งเด็กสาวก็หลับตาพริ้มรับรสจูบและสัมผัสของอี้หลานอย่างเต็มใจเพราะไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องปฏิเสธในเมื่อหัวใจของเธอก็รักเขาเช่นกัน 

อ้วกกก!  

“อ๊ะ! ”  

อยู่ดีๆ ฟางซินก็เกิดอาการคลื่นไส้ขึ้นมาจนเด็กสาวต้องรีบก้มลงไปยังกระโถนแล้วอาเจียนออกมาเป็นข้าวที่เพิ่งจะทานไปและยังไม่ย่อยเสียด้วยซ้ำ ทำให้อี้หลานตกใจเป็นอย่างมากจนรีบลุกพรวดขึ้นมาแต่ก็ต้องทิ้งตัวลงไปนอนดั้งเดิมเมื่อเจ็บบาดแผลจนเกินกว่าจะขยับได้มากจึงทำได้เพียงเอื้อมมือไปลูบหลังของเด็กสาวเท่านั้น 

“เจ้าเป็นอะไรฟางซิน? ”  

เด็กสาวหันตัวไปรินน้ำใส่แก้วก่อนจะใช้มันล้างปากและล้างหน้าของตัวเองให้สะอาดสะอ้านจึงหันกลับมาหาอี้หลานที่หน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มเสียเลยทั้งๆ ที่เธอควรจะเป็นฝ่ายหน้าซีดมากกว่าเอ๊ะหรือเธอเองก็หน้าซีดแต่เธอไม่รู้ตัวเองมากกว่า  

“เจ้าเป็นอะไร เจ้ายังไม่ตอบข้าเลย” นักปราชญ์หนุ่มย้ำถามด้วยความเป็นห่วง 

“จริงๆ ข้ามีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกท่านพี่และข้าคิดว่าท่านพี่ควรรู้แล้วแหละ” ฟางซินจับมือหนามาวางที่หน้าท้องของเธอ  

“เจ้าจะบอกอะไรข้า? ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ 

“ข้ากำลังตั้งท้อง”  

อี้หลานถึงกับอึ้งนิ่งไปเลยเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของฟางซิน มือไม้ก็สั่นเทาไปหมดจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย “...จะ...จริงเหรอ เจ้าพูดจริงเหรอ? ”  

“จริงเจ้าค่ะ” เด็กสาวแย้มยิ้มหวาน ตัวนางเองก็แสนสุขหัวใจ 

“...ขะ...ข้าดีใจจนพูดไม่ออกเลย ข้าควรพูดยังไงดีให้เจ้ารู้ว่าข้าดีใจจริงๆ ”  

“ข้าเห็นท่านพี่ยิ้มข้าก็รับรู้แล้ว” มือบางเลื่อนไปลูบแก้มหนาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มจนแก้มมันปริแดงไปหมดแล้วบ่งบอกถึงความสุขล้นที่เขากำลังแสดงออกมา 

“ข้าสัญญาว่าจะดูแลเจ้ากับลูกให้ดีที่สุด เชื่อมั่นข้านะ” 

“ข้าเชื่อมั่นในตัวท่านพี่เสมอค่ะ” 

ชายหนุ่มกุมมือบางริมฝีปากก็พรมจูบลงบนมือนั้นด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขนี่คือข่าวที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาและเขาคิดว่าคงไม่มีข่าวไหนจะดีกว่าข่าวนี้อีกแล้ว วันนี้จะเป็นอีกหนึ่งวันที่เขาจดจำและเขาจะเฝ้ารอลูกของเขากำเนิดขึ้นมา เขาไม่สนว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเพราะเขารักหมดเลย สิ่งที่เขารับรู้ในตอนนี้คือเขาจะต้องดูแลลูกกับฟางซินให้ดีที่สุดให้ทั้งสองคนมีชีวิตที่ดีให้สมกับเป็นภรรยาและลูกของเขา 

หลายวันต่อมา 

“ท่านพี่ค่อยๆ เดินนะเจ้าคะ” ฟางซินมองอี้หลานที่กำลังหัดเดินอยู่ด้วยความเป็นห่วงหลังจากต้องนอนอยู่บนเตียงมานาน ไม่ได้ออกมารับอากาศสดชื่นด้านนอกเลย  

“ข้าไม่เป็นอะไรหรอก แผลแค่นี้ ไม่เป็นไรหรอก” อี้หลานค่อยๆ เดินเข้ามาหาฟางซินก่อนจะวาดวงแขนโอบกอดร่างบางหลวมๆ เพราะกลัวจะกระทบกระเทือนลูก “ข้ามีกำลังใจดีๆ เช่นนี้ ข้าจะต้องกลัวเจ็บอะไรต่อให้ข้าโดนแทงที่หัวใจข้าก็คงไม่เจ็บ” 

“ท่านพี่จะเจ็บได้เช่นไรเพราะตอนนั้นท่านพี่คงได้ตายก่อนเจ็บ” เด็กสาวส่ายหัวเล็กน้อยกับคำหวานของอี้หลานเจ้าคารมคมคายเสียเหลือเกินนะ สมแล้วที่เป็นบุรุษเจ้าสำราญสะท้านแผ่นดินทุกหนแห่งต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาขึ้นชื่อเรื่องสตรี 

“ข้าไม่ตายหรอกเพราะข้าจะยังตายไม่ได้”  

“ทำไมเจ้าคะ? ” เด็กสาวแกล้งถามแต่รู้แก่ใจอยู่แล้วว่าอี้หลานต้องเล่นคำคารมหวานกับเธออีกแน่นอน  

“ก็เพราะข้ามีเจ้ากับลูกต้องดูแล ข้าจะตายได้เยี่ยงไร ข้าจะไม่มีวันตายแน่นอน”  

“เจ้าค่ะ คารมท่านพี่หวานตลอดเลยนะเจ้าคะ” 

“อีก 3 วันพอข้าหายดีแล้วเราจะกลับไปเมืองหลวงกัน”  

“เจ้าค่ะ เราสามคนจะกลับไปเผชิญหน้าทุกอย่างด้วยกัน” 

แขนหนาเลื่อนต่ำลงมายังหน้าท้องบางก่อนจะโอบกอดที่เปรียบเสมือนโอบกอดแม่และลูกไปพร้อมๆ กัน เด็กสาวเอนใบหน้าซบลงบนอกกว้างด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าไม่จางหายยามนึกถึงอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น แน่นอนมันคงไม่สวยงามดั่งดอกกุหลาบหรอก แต่เธอก็ไม่สนใจเพราะในตอนนี้เธอมีความสุขแล้วและพลังแห่งความสุขจะทำให้อันตรายใดๆ ทำร้ายเธอไม่ได้เมื่อใจเธอไม่เศร้าหมอง 

. 

. 

------------------------------------------------- 

คนเราต้องเผชิญหน้ากับปัญหาเนอะ หนีปัญหาไม่ได้มันไม่ใช่ทางออกที่ดีเลย แม่ผัวก็แม่ผัวสิ ฟางซินร่างมารสถิตจะจัดการให้เรียบ!