1 ปี ต่อมา......

“โอ้ย...หลานอา น่ารักจังเลยยย ขออุ้มหน่อยน้า” เพี๊ยะ!!!! เสียงตีที่มืออย่างดังจากคนเป็นพ่อ ที่ฟาดเข้าให้กับมือของคนที่จะมาจับลูกสาวของเค้า

“ไปล้างมือก่อน แกไปจับอะไรมาก็ไม่รู้ ไปเลย” ปฐพีพยายามพูดให้เบาที่สุด เพราะไม่อยากให้เจ้าหญิงน้อยที่นอนอยู่ในเปลต้องตื่น

“ไรวะ มือฉันออกจะสะอาด” อัคคีพูดเสียงดังจนตากลมโตใสแจ๋วค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ ทำไมวายุที่ยืนอยู่ไม่ไกลรีบเข้ามาหาเด็กที่ลืมตาตื่นขึ้น เหมือนรอเวลานี้มานาน

“ยังไงคะ ตื่นแล้วหรอ มาหาอาดีกว่า อย่าไปอยู่กับมนุษย์ที่ไม่มีความอ่อนโยนเลยน้า” วายุยื่นมือเข้าไปเล่นกับเด็กในเปล ทำให้มือเล็กๆ ควัาหมับเข้าที่นิ้วของเค้า ด้วยตาใสแจ๋ว

“ทำไมไอ้วาจับได้”

“ก็เพราะว่าอาล้างมือแล้วเนอะ”

พชิราอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาให้วายุได้อุ้มถนัดๆ ดวงตากลมโตชวนหลงไหล ที่มองมาที่วายุ ทำเอาคนเป็นพ่อต้องยกคิ้วสูง ดวงตากลมโตที่ปกติจะมองแค่เค้าคนเดียว ตอนนี้กลับยิ้มและเล่นกับน้องชายเค้าไม่ต่างกัน

“ทำไมพวกแกไม่หัดมีเอง จะมายุ่งกับของๆ ฉันทุกอาทิตย์แบบนี้ไม่ได้นะ”

“หวงฉิบหาย หาเมียได้ จะมาเล่นกับลูกแกหรอ” อัคคีที่เพิ่งล้างมือเสร็จ ก็รีบเช็ดมือแล้วเดินมาหาหลานทันที

“ไว้อาจะสอนยิงปืนนะ บอกเลยอายิงแม่น” อัคคีคุยกับสาวน้อยตาใส

“โตมาขอให้นิสัยน่ารักเหมือนแม่นะจ๊ะ สาวน้อยของอา นิสัยเหมือนพ่อ จะไม่มีคนคบรู้ไหม”

อาการหวงลูกของคนเป็นสามี ทำเอาพชิราต้องรีบมาแตะที่ไหล่ของคนเป็นสามีเบาๆ

“แอ้ แอ้” ทารกน้อยหัวเราะชอบใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นอา

“อื้มมมม น่ารักผิดพ่อเลย ไปอยู่กับอาไหมคะ อยากได้อะไรอาจจะหาให้หนูทุกอย่างเลย”

มือเล็กๆ ของคนเป็นลูกสาวแตะสัมผัสที่ใบหน้าของวายุอย่างชอบใจ แต่ไม่ทันไรคนเป็นพ่อก็รีบแย่งตัวลูกน้อยกลับมาคืน

“ไปได้แล้ว!!!” ปฐพีตะโกนเสียงดัง

“อะไรฉันยังไม่ได้อุ้มหลานเลย!!!” อัคคีเริ่มโวยวาย แต่เพราะเสียงที่ดังทำให้เด็กน้องในอ้อมกอดของปฐพี เริ่มเบะปาก และมีน้ำตา

“แง๊ แง๊~*” เสียงร้องที่ทำให้ทุกคนหยุดส่งเสียงแล้วกลับมามองที่เด็กน้อยที่กำลังกลัว พชิราเดินมาหาปฐพีด้วยสีหน้าราบเรียบ

“เอาลูกมาค่ะแล้วออกไป” เสียงดุๆ

“ได้ยินแล้วก็ออกไปได้แล้ว” ปฐพีส่งลูกคืนให้คนเป็นภรรยา เพียงเด็กน้อยเข้าสู่อกคนเป็นแม่ ก็หยุดร้องทันที

“พี่ด้วยค่ะ ต้นเหตุเสียงดังจนลูกร้องไห้ มีที่ไหนหวงลูกแบบนี้ ไม่สำนึกผิดไม่ต้องเข้าบ้านนะคะ” ประโยคของคนเป็นภรรยา ทำเอาปฐพีหงุดหงิด

“มันจะมากไปแล้วนะ” เพียงแค่เค้าขึ้นเสียงใช่พชิรา เจ้าหญิงน้อยของเค้าก็ทำหน้าจะร้องไห้อีกครั้ง จนเค้าต้องเงียบ แล้วยอมออกจากบ้านแต่โดยดี

 

 

ปฐพี Say ::

“ไรวะ ไม่ยุติธรรมเลย” ผมสบถออกอย่างหัวเสีย ทำไมผมต้องโดนไล่ออกจากบ้านมากับเจ้าพวกนี้ด้วย

“แกนั่นแหละหวงลูกจนได้เรื่องเลย ฉันยังไม่ทันได้อุ้มเลย” ไอ้คียังคงบ่น เพราะมันนั่นแหละ เพราะพวกมันทั้งสองคนเลย ลูกสาวผมไม่เคยร้องไห้ใส่ผมแบบนี้เลย ลูกจะเกลียดผมไหมเนี่ย

“ไปหาเมียแล้วมีเองสิวะ ไอ้พวกไม้เลื้อย”

เราเดินกลับมาที่บ้านใหญ่ ด้วยอารมณ์เซ็งๆ ที่บ้านนี้เค้าตั้งโต๊ะรอไว้อยู่แล้ว แน่นอนว่าไม่ได้รอพวกเราแน่ๆ เค้ากำลังรอเจ้าหญิงน้อยๆ ของผมต่างหาก

“ทำไมคอตกกันมาเป็นแถวๆ” จันทร์ฉายถามลูกที่เดินมาพร้อมกันถึง 3 คน

“พี่ดินนะสิพ่อ หวงลูกจนถูกเมียไล่ออกมาแบบนี้ ทำพวกเราอดเล่นกับหลานไปด้วยเลย” วายุฟ้องพ่อเป็นเด็กเลย ฉันหวงของฉัน ฉันผิดรึไง ลูกก็ลูกฉันนะ

 

พอนาฬิกาตีบอกเวลา 6 โมงเย็น พ่อของผมก็ลุกขึ้นไปล้างมือทันที ทันทีที่เมียผมอุ้มเจ้าหญิงน้อยๆ ของผมเข้ามาในบ้าน ปู่ก็รีบตรงดิ่งไปหาหลานทันที เห่อว่าผม ก็พ่อผมเนี่ยแหละ

“หลานของใคร หลานของปู่ หนูรักใคร หนูรักปู่ ใครแกล้งหนูร้องไห้ ปู่จะตีให้ตายเลยยยย”

เฮ้อออออ ปวดใจ ไม่ถึงผมเลยยยย เดี๋ยวปู่ เดี๋ยวย่า เดี๋ยวอา

“พี่ดินขาาา อย่าทำหน้าเศร้าสิคะ เราหนีไปสวีทกันดีไหมคะ ปล่อยนังหนูเค้าไว้กับคุณปู่คุณย่าสักพัก” ยัยลูกดึงผมออกมาจากบ้าน เพราะสีหน้าของผมตอนนี้ไม่ดีเอาเสียเลย ออกไปสูดอากาศสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน เผื่อจะได้รู้สึกดีขึ้น

“ไม่ไหวเลย พี่ทำงานก็ไม่ได้เจอลูกแล้ว แล้วกลับมาบ้านก็ยังไม่แตะลูกเลยอีก แบบนี้ได้หรอ” แต่เพราะว่าหงุดหงิดมันอัดอั้น แล้วคิดว่าคนเป็นภรรยาจะเข้าใจ แต่เมียผมจู่ๆ ก็ยิ้มหวานออกมา

“พี่ดินขาา ฉันลืมปั๊มนม ตอนนี้มันเจ็บมากเลย ช่วยฉันหน่อยสิคะ” เสียงออดอ้อนของคนเป็นภรรยา ทำให้พิกัดทางที่จะเดินของผมเปลี่ยนไปทันที เพราะตอนนี้ทางที่ผมจะไป คือทางกลับบ้าน เพราะตั้งแต่มีลูกมาเวลาสวีทแบบนี้ก็ไม่ได้มีมากนักหรอก พอพ้นประตูหน้าบ้าน ม่านที่ประตูก็ถูกปิดทันที

ผมนั่งลงบนโซฟาแล้วตบลงบนตักเบาๆ ให้ลูกแมวน้อยของผมขึ้นมานั่งบนตัก ใช่ผมอาจจะรักลูกมากก็จริง แต่ผมก็ไม่ได้รักแม่ของลูกผมน้อยลงเลย

“รู้ไหมตะ้งแต่มีลูกเนี่ยอึ๋มขึ้นเยอะเลย” ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงจดเห็นเนินอก ที่เบียดชิดแน่น จนเหมือนกับมันจะแตกออก

“ช่วยเมียหน่อยนะคะ เมียเจ็บมากเลย” ทำเสียงออดอ้อนแบบนี้น่ารักจัง

ข้อดีของการแต่งงานแล้วคือ เธอไม่ต้องเกรงใจผมแล้ว แล้วเธอก็ไม่ต้องเกรงใจใครแล้ว คำที่ผมแทบจะไม่เคยได้ยินจากปากเธอในตอนที่คบกันแรกๆ ตอนนี้ก็ได้ยิน ชอบตอนเธอแทนตัวเองว่าเมียจัง ผมเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อปลดตะขอเสื้อใน เต้าอวบที่ซ้อนไว้ก็ทะลักออกมา

“ใหญ่ดีจัง”

ผมครอบริมฝีปากลงบนยอดอกแล้วออกแรงดูดอย่างแรง แต่บอกเลยหน้าที่นี้ของผมต้องใช้ความเร็ว แล้วดูดยาวๆ เพื่อให้ผมไปดูดอีกข้างได้ทันก่อนจะเลอะเทอะ

“อ๊าาา สามีขาา แรงอีกนิด”

ผมต้องใช้มือทั้งสองข้างประคองเต้าอวบทั้งสองข้างแล้วรวบเข้าหากัน แล้วดูดยาวๆ ซ้ายทีขวาที แม้จะดูดจนไม่มีน้ำน้ำนมออกแล้ว ผมก็ยังดูดอยู่แบบนั้น

“บอกเลยตอนนี้งานรีบก็ยอม ไม่ได้ทำแบบไม่เกรงใจลูกมานานแล้ว อยากได้ยินเธอครางเรียกสามีขาา”

“ล็อกประตูรึยังคะ”

“ล็อกแล้ว เป็นเมียพี่ซะดีๆ”

 

อีกด้าน........

“หนูเพชรขา เดี๋ยวคุณอาจจะพากลับนะคะ” วายุกับอัคคี อุ้มหลานสาวตัวน้อย ที่ถูกพ่อแม่ทิ้ง มาส่งที่บ้าน

[ สามีขาๆ ๆ อื้มมมม ซี๊ดดดดด ช้าหน่อยเมียจะขาดใจแล้ว อ้าาาาา ]

อัคคีต้องรีบเอามือขึ้นมาป้องหูหลานสาวตัวหน่อยเอาไว้ เพราะเค้าคิดว่าประโยคที่พี่สะใภ้ของเค้าพูดไม่ดีต่อเด็กเลย แต่หนูเพชรกับหัวเราะออกมาคิกคัก

[ อ๊าาาาาา สามีขาาาาา ซี๊ดดดดด อ๊ะ อื้อออออ ]

“สงสัย หนูจะได้มีน้องเร็วๆ นี้แล้วล่ะ” อัคคีพูดขึ้นมาพร้อมมองหน้า น้องชาย และหนูน้อยในอ้อมกอด

“อันนี้เราต้องตามพี่ดินให้ทันไหม”

“หาเมียให้ได้ก่อนเถอะมึงอะ” อัคคีพูดจบก็ปิดปากทันที ที่ตัวเองเผลอพูดคำหยาบคายต่อหน้าหลานสาว

“หลานจำ พูดอะไรหัดคิดซะบ้าง” วายุเอ็ดพี่ชายพูดไม่คิด

“อาขอโทษน้าาหนูเพชร เราไปเถอะ คงอีกนานเลยกว่า พ่อกับแม่หนูจะว่าง”

 

พอทั้งคู่กลับมาถึงบ้าน คนเป็นพ่อก็เดินมาหาอัคคีทันที ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าวายุอุ้มหลานกลับมาทำไม

“คี ช่วยไปเป็นบอดี้การ์ดให้พอใจเค้าหน่อยสิ ลุงต่อเค้าไม่อยู่ ไปธุระ 3 เดือน”

“ไม่เอาอะ ทำไมต้องผม ไม่สนุกกับเกมของพ่อหรอกนะ จะจับคู่ใครก็จับไป แต่ไม่ใช่คู่ผม”

“พอใจเค้ามีแฟนแล้ว แค่แฟนของพอใจก็ไม่น่าไว้ใจ ลุงต่อเค้าก็เลยห่วง แต่ติดที่ต้องพาน้าดาวที่ป่วย ไปรักษาที่ต่างประเทศ อาการไม่ดีเลย ไอ้ที่แกมีทุกวันนี้ลุงต่อเค้าก็สอนทั้งแค่ดูแลลูกสาวให้เค้า ไม่ได้เลยรึไง”

“ไอ้วา พ่อพูดจริงไหม”

“จริง น้าดาวเป็นอะไรครับ” วายุถามเพื่อจับโกหกของคนเป็นพ่อ

“ไม่รู้เลย ตอนนี้แม่แกเป็นห่วงมาก พยายามติดต่อฝั่งนั้นอยู่ เอาตามที่พ่อบอก ถ้าไม่ทำก็เอาอาณาจักรของแกคืนมา เพราะแกไม่มีคุณสมบัติมากพอจะเป็นลูกสิงห์”

“อื้ม ตอนนี้ยัยลุกเป็ดอยู่ไหน อยู่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ”

“จะกลับมา อาทิตย์หน้า แล้วจะอยู่ประเทศไทยยาวๆแล้ว ดูแลด้วยล่ะ ตอนนี้เค้าเป็นซูเปอร์โมเดลแล้ว”

อัคคีพอคิดถึงเรื่องพอใจก็เซ็งขึ้นมาทันที ในสมัยเด็ก เค้ากับพอใจเป็นคู่กัด ที่อยู่ใกล้กันทีไรต้องทะเลาะกันทุกที แต่นี่ต้องมาดูแล ตั้ง 3 เดือน ชีวิตเค้าต้องไม่สงบสุขแน่ๆ ติดที่พ่อของเธอเป็นผู้มีพระคุณ ที่ทั้งสอนงาน สอนทุกเรื่อง ก่อนที่เค้าจะเป็นอัคคีแบบทุกวันนี้