“ค่ะ” สาวน้อยยิ้มหน้าแป้นก่อนที่จะวิ่งจากไป ดอกกุหลาบสีแดงสดราวกับสีเลือดยามนี้กำลังอยู่บนมือของเธอ สายตาคู่สวยจ้องมองมันอย่างไม่วางตา ในหัวนั้นนึกสงสัยว่าใครกันที่นำมันมาให้เธอ...จมูกเล็กรั้นปลายขึ้นน้อยๆสูดดมเข้าไปที่กลีบกุหลาบสีแดงสดเต็มปอด กลิ่นที่เธอได้สัมผัสมันแสนจะสดชื่นและชุ่มช่ำปอดอย่างเป็นที่สุด หากว่ามีอะไรมาให้ดอมดมยามที่รอคนมารับแล้วมันก็คงจะดีไม่น้อย... 

 

 “พี่วิน ผมมารับคุณเขมแต่ไม่รู้ว่าหายไปไหน” อัครินต่อสายหาพี่ชาย หลังจากที่เขานั้นมารับเขมมิกาแต่ทว่ากลับไม่พบอีกทั้งโทรศัพท์ที่โทรไปก็ไม่ยอมรับ 

 “คงจะอยู่ในบริษัทหรือเปล่า แกหาดูจนทั่วแล้วเหรอ” 

 “ก็ยังนะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปลองดูในบริษัทแล้วกัน” 

 “โอเค ยังไงฉันก็ฝากด้วยแล้วกัน ขอร้องนะรินช่วยดูแลเขมมิกาให้พี่ที” เพราะเขากำลังวุ่นวายกับเรื่องทางนี้จึงไม่อาจที่จะถอยตัวไปได้ เขาเชื่อว่าอัครินนั้นจะดูแลเขมมิกาได้ดีไม่แพ้ตัวเขาเอง 

 “ครับ ผมจะดูแลให้ดีที่สุด” อัครินไม่รีรอ เขารีบขึ้นไปตามหาเขมมิกาทันทีแต่ทว่าก็ยังเป็นเช่นเดิมคือไม่พบ อัครินแทบจะเสาะหาทุกชั้นก็ไม่เห็นแม้เพียงเงาแม้ยามที่โทรกลับไปที่บ้านก็ได้รับคำตอบว่ายังไม่กลับ เขาจึงไม่ลังเลที่จะต่อสายหาอัศวินอีกครั้งแต่ทว่าครั้งนี้กลับไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมา 

 “หายไปไหนเนี่ย” 

 

 ในห้องกว้างมืดทึบไร้แสงแห่งหลอดไฟแต่ยังดีที่ยังพอมีแสงสว่างจากข้างนอกที่ลอดผ่านเข้ามาเพียงแค่เงาลางๆแต่ก็พอที่จะให้เธอได้เห็นสิ่งรอบข้างได้บ้าง เสียงหยดน้ำหยดแล้วหยดเล่าหยดลงทีละหยดจนเสียงดังก้อง กระทบเข้าโสตประสาทหูของหญิงสาวที่เพิ่งตื่นจากการสลบไสล...เขมมิกาเปิดเปลือกตาขึ้นดวงตาหนักอึ้ง หัวทั้งหัวราวกับว่ายามนี้มีใครเอาหินก้อนใหญ่ๆมาวางทับไว้เพราะมันปวดและมึนงงไปหมด ยามที่ตั้งสติได้สาวเจ้าก็พยายามรวบรวมสติทุกอย่างเท่าที่พอจะรวบรวมได้อีกทั้งยังไล่ลำดับเหตุการณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น มือและเท้าที่คิดว่าเป็นอิสระตอนนี้มันก็ถูกผูกมัดไว้เสียทั้งหมด ดิ้นหรือขืนให้หลุดมันก็คงยากเพราะมันชั่งแน่นเสียเหลือเกิน 

 “ตื่นสักทีนะ...” เสียงของหญิงสาวที่ดังก้องขึ้นท่ามกลางความมืดสนิททำให้เขมมิกานั้นต้องหันรีหันขวางมองหาเจ้าของเสียง 

 “คะ...ใครน่ะ” เสียงที่หวาดหวั่นถามหาต้นต่อของเสียงแต่ทว่าเจ้าตัวกลับไม่ยอมบอกสิ่งใดแก่เธอเลยแม้แต่น้อยจะมีก็เพียงแค่ถ้อยคำที่นิ่งและเย็นเยือก 

 “อยากรู้นักเหรอว่าฉันเป็นใคร” 

 “ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้ใคร จับฉันมาทำไม” 

 “เธอแน่ใจแค่ไหนเชียว แล้วเสียงของฉันเธอจำมันไม่ได้เชียวหรือ...เขมมิกา” เงาของคนที่หลบอยู่ในมุมมืดค่อยๆเผยออกมาทีละนิด...ทีละนิด 

 “คะ...คุณสา” 

 “คิดว่าจะจำกันได้ตั้งแต่คำพูดคำแรกเสียอีกนะ น่าเสียดายจริงๆ” 

 “คุณต้องการอะไร ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!” 

 “ปล่อยไปมันก็เสียแรงฉันเปล่าๆน่ะสิอุตส่าห์หลอกมาได้ แถมยังต้องเสียตังฟรีซื้อกุหลาบให้เธออีก” 

 “กะ...กุหลาบอะไร...อย่าบอกนะว่า” 

 “ใช่ กุหลาบดอกนั้นมันมาจากฉันเอง เป็นไงชอบมั้ยล่ะ ฮึ!” รอยยิ้มสะใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวานิสา กุหลาบดอกนั้นเธอใส่ยาสลบเข้าไปในกลีบดอกหากใครได้สูดดมกลิ่นของมันก็จะสลบหลับใหล... 

 “คุณนี่มัน...!” 

 “อะไรจะว่าว่าฉันเลวเหรอ! ฮึ! แต่ขอโทษด้วยนะแต่มันคงยังไม่เท่าเธอ” 

 “ฉันรู้ว่าฉันเลวมากแต่ฉันก็ได้รับกรรมแล้ว แล้วคุณยังต้องการอะไรอีก” 

 “ชีวิตแกยังไงล่ะ! ฉันต้องการชีวิตแก! เพราะแกมันพรากเอาทุกอย่างไปจากฉัน แกมันอีมารขัดความสุขในชีวิตของฉัน!” ระเบิดแรงขุ่นโกรธออกมาเสียงดังลั่นกร้าวจนเขมมิกาหวั่นตกใจ แต่ก็ต้องทำเป็นใจดีสู้เสือไว้ 

 “ไม่เคยรู้หรือคะ ว่าเวรยอมระงับด้วยการไม่จองเวร”  

 “คนอย่างแกมันใช้คำนี้ด้วยไม่ได้หรอก สิ่งเดียวที่จะเรียกคืนทุกอย่างของฉันได้ก็คือชีวิต! ชีวิตแกเท่านั้น!”  

 “ขอร้องเถอะ เลิกอาฆาตพยาบาทกันสักที คุณคิดว่าสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่มันทำให้คุณมีความสุขมากนักหรือไง” เธอเองก็ไม่ได้มีความสุขไปมากกว่าที่เป็นอยู่เลยสักนิด คิดหรือว่าเธอนั้นไม่รู้สึกอะไร... 

 “หึ! มากเลยล่ะ ฉันมีความสุขมากที่จะได้เห็นแกและลูกของแกตายๆไปสักที!”  

 “อย่ามายุ่งกับลูกของฉัน!” 

 “สภาพตัวเองยังจะเอาไม่รอดอยู่แล้ว แล้วอย่างนี้แกยังจะมาบอกว่าให้ฉันไม่ทำอะไรเหรอ ฝันอยู่หรือยังไง!” 

 “เลว!”  

 “เพลี๊ยะ!” ใบหน้าของเขมมิกาสะบัดหันอย่างแรงเมื่อวานิสาฟาดมือกระทบลงที่ใบหน้า 

 “ทุกอย่างมันยังไม่มากเท่าสิ่งที่แกทำ! จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะเพราะต่อจากนี้ไปแกจะไม่มีทางได้พูดอีก!!” มือบางยกปืนที่ถืออยู่ในมือขึ้นจ่อไปที่เขมมิกาหมายที่ลั่นไกปืนยิงเข้าไปที่ขมับของหญิงสาว หากเป็นเช่นนั้นคงจะนัดเดียวจอดแน่นอน 

 “ยะ...อย่านะ” ดวงตาหลับปี๋ ปิดแน่นเมื่อวานิสาจ่อปืนมาที่เธอทำท่าทีว่าจะยิงเสียให้ได้ 

 “เตรียมบอกลาโลกนี้ได้เลย ฮ่ะ! ฮ่ะ! ฮ่ะ!” สะใจยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดคือเป็นเธอที่กำลังจะฆ่านังสารเลวนี้ด้วยน้ำมือของตัวเอง! หลายปีที่เฝ้ารอคอยอัศวินต่อจากพี่สาว จนวันหนึ่งฟ้าก็เป็นใจประทานโชคมาให้กับเธอหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุพรากชีวิตวิชุดาไป แต่แล้วใครมันจะไปรู้ว่ามันจะมีคนมาชุบมือเปิบไปจากเธอ แต่วันนี้แหละที่เทพเจ้าจะเป็นใจแก่เธออีกครั้ง! 

 มือบางจับไกปืนแน่นจ่อนิ่ง จิตใจตั้งมั่นหมายจะดับชีวิตของเขมมิกาเสียให้จนได้ คนร่างอวบอั๋นเพราะกำลังอุ้มท้องอยู่ก็จิตใจหวั่นไหว หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเฝ้าภาวนาขออย่าให้เธอต้องเป็นอะไรไปเลยเพราะอีกเพียงไม่กี่เดือนเด็กน้อยๆในท้องก็จะได้เกิดขึ้นมาลืมตาดูโลกแล้ว ขอร้องล่ะให้สองชีวิตนี้อยู่รอดต่อไปเถอะนะ... 

 “แก๊ก!” 

 “ปัง!” 

 เสียงดังสนั่นตามด้วยร่างของชายร่างสูงที่พังประตูเข้ามาภายใน หัวใจของเขมมิกาหล่นวูบเมื่อได้ยินเสียงดังคิดซะว่าตัวเองต้องโดนยิงแน่ๆแต่ทว่าเมื่อรู้สึกได้กลับไม่มีความเจ็บใดๆเลยสักนิด จึงได้เปิดเปลือกตาขึ้นและแล้วก็ได้พบกับเขา... 

 “พี่วิน...” รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขมมิกา แต่ทว่ายิ้มได้ไม่นานก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อเธอนั้นโดนดึงกระชากให้ลุกขึ้นด้วยน้ำมือของวานิสาแล้วจับเธอเป็นตัวประกันเอาปืนจ่อที่ข้างหัวอย่างไม่เกรงกลัว คนโดนจับที่ยังไม่ได้ตั้งตัวก็ตัวสั่นไปหมด 

 “หยุดนะสา ปล่อยเขมมาให้พี่เถอะนะ อย่าทำแบบนี้”  

 “ไม่! วันนี้ต้องเป็นวันตายของมัน!” สายตาโกรธแค้นจ้องมองไปที่อัศวินและเหล่าตำรวจอีกสองสามนายที่ยืนล้อมอยู่ด้านนอกประตูและรอบข้างอัศวิน และสายตาก็ปะทะเข้ากับใครอีกคน! 

 “คิดไว้ไม่มีผิด! ฉันไม่น่าไว้ใจแกให้ทำเรื่องนี้เลย!” นายดำที่โดนจับกุมตัวขณะที่กำลังหลบหนีจากการจับกุมของตำรวจและรับสารภาพทุกอย่างว่าใครกันที่เป็นคนบ่งการเรื่องทั้งหมดพร้อมทั้งบอกสถานที่ที่นำเขมมิกามาหลบซ่อนไว้ ก่อนหน้านี้ยามที่จับเขมมิกามาได้แล้ววานิสาก็บอกให้นายดำไปยังสถานที่แห่งหนึ่งแล้วบอกว่าให้ไปเอาสิ่งของบางอย่างแต่ทว่าที่ไหนได้ให้ตนไปเป็นเหยื่อล่อเพื่อที่จะให้ตำรวจตามจับจากร่องรอยของสัญญาณมือถือที่วานิสาตั้งใจเปิดมันไว้และเอาไปซ่อนไว้ที่แห่งนั้นแล้วก่อนที่นายดำจะไปถึงไป แต่ทว่าแผนการของวานิสาก็ใช่ว่าจะมีความรอบคอบเมื่อนายดำดันโดนจับได้ก่อนที่ตนจะได้ลงมือสังหารเขมมิกา! 

 “แกมันนังสารเลว ใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อตำรวจ!” 

 “ก็ใครใช้ให้แกอยากโง่เองล่ะ!” 

 

มาเเล้วจ้าาา 

อีกนิดก็ใกล้จะจบเเล้วนะคะ 

ช่วงนี้ไรท์ก็จะมาได้ประมาณอาทิตย์หนึ่งต่อครั้งเท่านั้นนะคะ ไรท์ขอโทษจริงๆ 

ปล.อย่าลืมคอมเม้นกันนะคะ ไว้สะดวกไรท์จะรีบมาลงตอนต่อไปให้อ่านเลยค่ะ ใจจริงก็ไม่อยากให้รอนั้นเเหละค่ะกลัวค้างกันมากๆ ไม่เเน่วันอาทิตย์ดึกๆอาจจะมาต่อให้นะคะ