คาร์ลอสยืนมองลูกสาวกับลูกชายที่นอนอยู่ในห้องเด็กอ่อนของโรงพยาบาลน้ำตาคลอ อีกสามวันพวกเขาก็จะได้กลับบ้านแล้ว แต่แม่ของพวกเขากลับยังไม่ฟื้น วันนี้คุณหมอเพิ่งปั้มหัวใจของเธอให้กลับคืนมาอีกครั้ง หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุเขาก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน เขามีแผลถลอกตามตัว แขนหัก และหัวแตก แต่ไม่มีอะไรร้ายแรง เขาจำได้ว่าเธอกับเขากำลังจะข้ามถนน เราพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นรถที่วิ่งเข้ามาด้วยความเร็ว เขาตกใจรีบผลักบุญตาออกจากถนนแล้วเบี่ยงตัวหลบรถ แต่เขาหลบไม่พ้นเลยโดนรถเฉียวจนกระเด็น เขาสลบไปสองวัน แต่พอฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เจอตาก็เริ่มโวยวายเพราะหมอไม่ให้ลุกออกจากเตียง จนคุณพ่อทนไม่ไหวเล่าให้เขาฟังว่า ตอนเกิดอุบัติเหตุบุญตาล้มกระแทกจนทำให้เลือดออกมามาก หมอจึงตัองรีบทำการผ่าตัดเอาลูกออก แต่เพราะเธอเลือดไหลไม่หยุด จนสุดท้ายเธอก็เกิดอาการช็อค ถึงแม้คุณหมอจะกู้ชีพกลับคืนมาได้แต่เธอก็ยังไม่ฟื้นจนเท่าทุกวันนี้  

ตอนนี้โรงพยาบาลคือบ้านหลังที่สองของเขา เขาใช้ชีวิตกินนอนอยู่ที่นี่เฝ้าเธอกับลูก ทุกวันเขาจะนั่งอ่านหนังสือให้เธอฟังนั่งพูดกับเธอเผื่อเธอจะได้ยิน ทุกวันเขาเฝ้าภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยนำพาเธอกลับมา จนมาถึงวันนี้คำภาวนาของเขาก็ยังไม่เป็นผลแต่เขาก็จะภาวนาต่อไปเรื่อยๆ 

" ไปไหนมาลูก " คุณแม่เอ่ยถามเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้อง  

คาร์ลอสหันไปมองบุญตาที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเช่นทุกวันก่อนจะหันมาตอบท่าน 

" ไปดูลูกมาครับ " คุณแม่เดินมากอดและลูบหัวเขา 

" ไปอาบน้ำโกนหนวดออกดีหน่อยไหมลูก เผื่อหนูตาตื่นขึ้นมาเจอสภาพแบบนี้เธอจะตกใจเอา " คาร์ลอสหันไปมองบุญตาที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้งก่อนจะหันมาพยักหน้าให้แม่ แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย พอออกจากห้องน้ำเขาก็บอกให้คุณแม่กลับไปพักผ่อนเพราะท่านก็เทียวไปเทียวมาโรงพยาบาลทุกวันเหมือนกัน 

" ตาครับ..ที่รัก..ตื่นขึ้นมาคุยกับพี่หน่อยเร็ว " มือหนายกมือเธอขึ้นมาจูบ น้ำตาที่ไหลออกมายากเกินจะควบคุม กลัวเหลือเกินกลัวว่าจะเสียเธอไป 

" พี่...." เสียงที่แหบแห้งของเธอทำให้ร่างแกร่งรีบลุกขึ้นไปมองเธอ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นกำลังมองเขาอยู่ 

" ฮึก.. ตา ตาของพี่ " ร่างแกร่งรุดขึ้นไปลูบคลำใบหน้าเธออย่างดีใจก่อนจะก้มจูบหน้าผากเธอทีหนึ่งให้หายคิดถึง แล้วรีบกดเรียกหมอให้เข้ามาดูเธอ  

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคลอไปด้วยน้ำตาก่อนที่มันจะไหลลงข้างแก้ม คาร์ลอสยื่นหน้าไปจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความรักและความห่วงหา  

" พี่คิดถึงตาเหลือเกิน ได้โปรดอยู่กับพี่ อย่าจากพี่ไปไหน " บุญตาพยายามยกมือขึ้นมาจับใบหน้าเขาช้าๆก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ 

" คิด..ถึง " ร่างแกร่งกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจเอาไว้ไม่ไหว กุมมือเธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่นานหมอและพยาบาลก็วิ่งกรูกันเข้ามา เขาที่ไม่อยากออกห่างจากเธอแต่ก็ต้องจำใจเพราะไม่อยากกีดขวางการทำงานของหมอ แล้วออกไปโทรบอกทุกคนว่าบุญตาฟื้นแล้วและไม่นานทุกคนก็วิ่งหน้าตั้งมาหาเขาที่นั่งรออยู่หน้าห้อง  

" ไคล์..ไคล์ลูก..น้องตื่นแล้วจริงๆเหรอ " คุณแม่วิ่งเหนื่อยหอบเข้ามาถามเขา  

" ครับ.. ตอนนี้คุณหมอกำลังตรวจเช็คอาการเธออยู่ "  

" ฮือๆๆ ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ส่งเธอกลับมาหาเรา " เคทกับคุณแม่โผเข้ากอดเขาด้วยความดีใจ ส่วนอดีตมาเฟียอย่างพ่อเขาก็ยืนเก็กมองพวกเขา แต่ตาแดงๆนั่นก็เก็บซ่อนความรู้สึกของท่านไม่อยู่  

ไม่นานพยาบาลก็ออกมาเรียกพวกเขาให้เข้าไปในห้อง 

" ตาเป็นยังไงบ้าง .. เคทดีใจที่สุดที่ตาฟื้นกลับมา ฮึกๆ "  

" แม่ก็ดีใจที่หนูกลับมา ฮึกๆ " ทั้งสองร้องไห้กอดบุญตาด้วยความรักและความคิดถึง  

" จากนี้ไปพ่อขอให้ตามีแต่ความสุขนะลูก " พ่อเดินไปลูบหัวเธอเบาๆ  

" เธอเป็นยังไงบ้างคุณหมอ " คาร์ลอสหันไปถามคุณหมอที่ยืนอยู่ข้างๆ 

" ตอนนี้เธอยังอ่อนเพลียมากครับ อาจจะหลับๆตื่นๆ ญาติคนไข้อย่าได้กังวล เพราะอีกวันสองวันเธอจะดีขึ้นเรื่อยๆ " คาร์ลอสคุยและสอบถามคุณหมอหลายอย่าง ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอหลังจากคุณหมอออกไปแล้ว   

" น้ำ " เขารีบรินน้ำให้เธอก่อนจะปรับเบาะให้ศรีษะเธอสูงขึ้นเล็กน้อยแล้วป้อนน้ำเธอ  

" ลูก " ดื่มน้ำเสร็จเธอก็ถามหาลูกทันที ดวงตาที่อ่อนล้าเหมือนใกล้จะหลับเต็มทนแต่เธอก็ยังฝืนมันไว้ 

" ลูกแข็งแรงปลอดภัยดีครับ เราได้ลูกผู้หญิงกับผู้ชาย ตอนนี้อยู่ที่ห้องเด็กอ่อน... ตานอนพักก่อนนะเดี๋ยวตื่นพี่จะพาลูกมาหา "  

" ไม่นอน...ตาไม่อยากหลับอีกแล้ว...ตาอยากเจอหน้าลูก " เสียงแหบแห้งที่พยายามเปล่งเสียงพูดออกมาอย่างยากเข็นทำให้เขายากจะปฏิเสษเธอ จนต้องให้เคทไปพาลูกมาให้เธอดู ไม่นานเคทก็เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลที่เข็นเด็กอ่อนเข้ามาในห้องสองคน คาร์ลอสอุ้มลูกๆมาวางบนอกเธอ  

บุญตามองลูกในอ้อมกอดด้วยความรักและความคิดถึงอย่างสุดซึ้งจนทุกคนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น น้ำตาที่ไหลออกมามันช่างสวยงามเกินคำบรรยาย มันคือน้ำตาแห่งรักที่บริสุทธิ์ของคนเป็นแม่  

" ลูกแม่...ในที่สุดแม่ก็ได้กอดลูก "