ความลับของไอริน
× 0
× 0
× 0
ไอริน....
ฉันนอนกล่อมลูกชายตัวน้อยอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ในห้องโทนสีขาว-ครีม ที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ซึ่งเป็นห้องนอนของฉันเอง มือบางพลางตบก้นทารกเบาๆ เสียงลมหายใจสงบที่สม่ำเสมอของเด็กน้อยทำให้ฉันรู้ว่าเค้าเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว ฉันค่อยๆฝังจมูกลงบนขมับบางอย่างบรรจง จู่ๆภาพเหตุการณ์เมื่อกลางวันประเดประดังเข้ามาให้หัวฉัน...
'"เป็นห่วงผมด้วยหรอริน ผมทำร้ายคุณมากกว่านี้อีกคุณยังทนได้" เสียงแหบพร่า สายตาคมวูบไหว เราสบตากันอย่างตัดพ้อ ริมฝีปากหนากดจูบลงมาริมฝีปากบางเบาๆฉันหลับตาลงอย่างไม่ขัดขืน มือบางยังคงเกาะกุมใบหน้าหนาเอาไว้นิ่ง ถึงจะเป็นจูบแบบปากแตะปากที่เหมือนจะต้องการสื่ออารมณ์ของกันและกัน ริมฝีปากหนาถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง
เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อ 12 ปีก่อนหน้านั้น ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด ฉันย้ายมาจากภาคเหนือ เพื่อมาเรียนต่อมัธยมต้น ฉันย้ายตามพ่อกับแม่มาเพื่อมาอยู่ที่นี่ วันแรกที่เปิดเรียน ฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน สงสัยคงเพราะเด็กต่างถิ่นด้วยละมั้ง จึงทำให้ฉันไม่ค่อยมีสังคม วันนึงฉันกำลังเดินเปลี่ยนคาบวิชาเรียน ด้วยความซุ่มซ่าม ฉันเดินสะดุดขาตัวเองตกบันไดจากขั้นแรก วินาทีที่ร่างฉันเซถลาอยู่นั้น ได้ไปชนคนที่เดินลงบันไดอยู่ข้างหน้าฉัน ตุ้บบ..
"โอ้ยย เจ็บจัง" ฉันแหกปากร้องเสียงดังจนคนอื่นหันมามอง เพื่อนทุกคนต่างพากันตกใจอย่างมาก
"เธอจะลุกออกจากตัวฉันได้ยัง" ฉันตกใจมองคนที่อยู่ใต้ร่าง ฉันรีบลุกขึ้นยืนอย่างเขินอาย ชายหนุ่มตรงหน้าค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะปัดฝุ่นที่เปื้อนตามชุดนักเรียนของเขา
"ฉะ..ฉันขอบคุณนะ นาย.."
"สิบทิศ" เขาเอ่ยชื่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยบวกกับใบหน้าเย็นชาไร้ความคาดเดาอารมณ์
"ว้ายย สิบทิศ คิ้วนายเลือดออก" ฉันเหลือบไปเห็นใบหน้าของเขาซีดลง ด้วยความตกใจฉันจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อนักเรียนของฉันออกมาซับเลือดให้เขา และเขาก็ไม่มีทีท่าจะขัดขืนสักนิด ฉันซับเลือดให้เขาจนหยุดไหล ใบหน้าเราห่างกันแค่คืบ ลมหายใจอุ่นเป่ารดลงหน้าผากของฉันเป็นระยะๆ ใบหน้าคมคาย ผิวขาวเนียน คิ้วหนา ดวงตาเฉียบคม จมูกเป็นสัน ปากหยักเข้ารูป รวมๆแล้วน่าตาหล่อเลยละค่ะ ฉันไม่เคยใกล้กับผู้ชายมากขนาดนี้เลยนะ อร๊ายยย
"โอ๊ยย เบาหน่อยสิเธอ" ชายหนุ่มตรงหน้าร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด เพราะฉันอาจจะมือแรงไปหน่อย และเสียงของสิบทิศทำให้ฉันสะดุ้งจากภวังค์
"ขะ..ขอโทษค่ะ"
"เฮ้ย! ไอ้ชนะศึกแกไปทำอะไรมาวะ เลือดออกด้วย" ชายหนุ่มร่างสูงวิ่งแวกกลุ่มคนกรู่เข้ามาทางฉันกับสิบทิศ มือหนายกขึ้นประคองใบหน้าคมคายของสิบทิศไปทางซ้ายที ขวาที อย่างพิจารณา
"กูไม่เป็นไร ไอ้เขต" สิบทิศยังคงตอบน้ำเสียงที่ความเย็นชากับชายหนุ่มคนใหม่ ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการเจ็บแม้แต่น้อย เขายกมือขึ้นมาปัดมือเขตออกอย่างรู้สึกลำคาญ
"ไกลหัวใจวะ ฮ่าๆ" เขตหัวเราะออกมาใส่หน้าเขา
"เออ เงียบเลยมึง" สิบทิศถลึงตาใส่เขตอย่างหงุดหงิด
หลังจากนั้นเราสามคนเริ่มสนิทกันมาเรื่อยๆ คนชื่อเขตฉันมารู้อีกทีว่าเขาเป็นเพื่อนกันกับสิบทิศ ที่ดูเหมือนสนิทกันมาก แต่บางทีก็ชอบกัดกันตามประสาเด็กชาย เราไปใหนไปด้วยกัน กิจกรรมอยู่กลุ่มเดียวกันตลอด เราสามคนสนิทกันมากขึ้นๆ เราเรียนจบมัธยม ก็เริ่มเข้ามหาลัย เขตและสิบทิศอยู่คณะเดียวกัน แต่ฉันอยู่คนละคณะ ความรู้สึกที่สนิทสนมกันของฉันกับสิบทิศเริ่มมากขึ้น จนความรู้สึกเปลี่ยนไป วันนึงฉันสารภาพบอกความรู้สึกตัวเองกับเขา
"สิบ รินมีอะไรจะคุยด้วยหน่อยอ่ะ"
"อืม"
"รินชอบสิบอ่ะ เป็นแฟนกับรินไหม" ฉันก้มหน้าหงุดลงมองพื้นดินอย่างกลัวๆคำตอบจากชายหนุ่มตรงหน้า สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
"รินแน่ใจหรอว่าอยากเป็นแฟนกับสิบ"
"แต่ ถะ..ถ้าสิบไม่ได้ชอบเรา สิบปฏิเสธเราก็ได้นะ" ฉันยังคงก้มหน้าไม่ได้สบตาเขา
"อืม เป็นแฟนกัน" ชายหนุ่มพูดจบพลันหมุนตัวกลับไป แต่ฉันแอบเห็นใบหน้าเขาขึ้นสีแดงระเรื่อเหมือนเขากำลังเขิน ฉันยืนมองแผ่นหลังเขาค่อยๆเดินหายไปจนลับตา
ฉันกำลังเดินออกจากมหาลัยเพื่อไปรอคนขับรถที่บ้านมารับ
"ริน ริน รอเขตด้วย" เขตวิ่งกระหืดกระหอบมาหาฉันอย่างรีบร้อน
"มีอะไรหรอเขต" ฉันเอียงคอถามด้วยความสงสัย
"แฮ่กๆ เขตมีอะไรจะให้ริน" เขตยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงสดให้ฉัน ฉันค่อยๆรับมาเปิดดู สร้อยรูปหัวใจสีเงิน รายล้อมด้วยเพชรเม็ดเล็ก ด้วยหลังสร้อยสลักคำว่า K&R สวยจัง ราคาใช่ย่อยเลยนะ
"ขะ..เขตชอบริน คบกันนะ" มือหนายกขึ้นเกาท้ายทอยอย่างเขินอาย
"รินขอโทษ รินชอบสิบ รินเป็นแฟนกับสิบแล้ว" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ เพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขตจริงๆนะสิ ฉันชอบสิบทิศ ไม่งั้นฉันคงไม่ขอสิบทิศเป็นแฟน
ฉันสบตากับเขตแดน ฉันเห็นสายตาเขาวูบไหวแป็ปนึงก่อนเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย มือหนาคว้ากล่องสีแดงกำมะหยี่จากมือฉันไป เขตโยนมันลงถังขยะที่ตั้งอยู่ใกล้ๆอย่างไม่ใยดี ฉันมองการกระทำของเขาเฉยๆ เขตเดินผ่านฉันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"รินขอโทษนะเขต" ฉันบอกเขาทั้งๆที่รู้สึกอยากจะร้องไห้
"ลืมไปเถอะริน เราเป็นเพื่อนกันได้นะ" เขตหันมายิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินหายไป
ฉันเป็นแฟนกับสิบครบ 3 ปี สิบดูไม่ค่อยสนใจฉันเท่าไร เราไม่เคยมีอะไรกัน มากสุดเพียงแค่จูบเฉยๆ ทุกๆครั้งที่ฉันมีปัญหากับสิบทิศ เขตแดนจะคอยปลอบใจฉันตลอด ฉันเป็นแฟนกับสิบทิศก็จริง แต่ความรู้สึกว่าฉันเจอเขตแดนมากกว่าสิบทิศเสียอีก
วันนึงฉันกับสิบทะเลาะกันรุนแรงมาก เพราะฉันจับได้ว่าเขาแอบคุยกับสาวมหาลัยคณะเดียวกัน จนถึงขั้นเปิดโรงเเรม xxxx กันแล้ว ฉันเสียใจมาก ฉันไปดื่มเหล้าคนเดียวที่ผับใกล้บ้าน แต่ดันไปเจอเขตแดนกับสาวสวยระดับดาวคณะนั่งดื่มด้วย ผู้หญิงนั่งแทบจะสิงกันได้อยู่แล้ว ใหนจะปากที่จูบกันไม่อายเจ้าที่อีก แหม่ๆ มือของเขตนี่ก็ไม่เบานะ ล้วงเข้าไปใต้เสื้อส่ายเดี่ยวแม่นั้นอีก ถ้าจะทำขนาดนี้เปิดโรงเเรมเถอะ แต่จู่ๆร่างของชายหนุ่มที่แสนคุ้นเคยเดินโอบไหล่สาวน่าตาดีที่อยู่คณะเดียวกันกับเขามานั่งข้างๆสองคนนั้น ฉันโกรธมาก ฉันลุกขึ้นยืน มือถือแก้วน้ำที่บรรจุด้วยของเหลวสีอำพันแน่น ฉันเดินไปหาชายตรงหน้าแล้วสาดน้ำสีอำพันใส่หน้าสิบทิศเต็มๆ เขาตกใจมากเพราะคงนึกไม่ถึงว่าจะมาเจอฉันที่นี่ เพราะฉันไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้สักเท่าไร
"เฮ้ย..ริน สิบ.." เขาอ้ำอึ้งเหมือนจะพยายามไม่แก้ตัว ร่างชายหญิงข้างๆที่กำลังนัวเนียกันอยู่หยุดชะงักตกใจกับสิ่งที่ฉันทำ
"อ้าวริน"เขตแดนรีบหันไปมองหน้าสิบทิศเลิกลั่ก
"สนุกกันมากใช่ไหม ที่รวมหัวกันหลอกริน ฮึก"
"สิบ...ขอโทษนะริน"
"สิบมีอะไรจะแก้ตัวอะไรกับรินอีกไหม ฮึก"
"ค่อยๆคุยกันนะริน ใจเย็นก่อน" เขตแดนเป็นฝ่ายพูดขึ้นเพื่อให้ฉันใจเย็นลง
"จะให้รินเย็นได้ไงเขต ถ้าเขตเป็นริน เขตจะเย็นอยู่ไหม ฮือๆ" ฉันเริ่มขึ้นเสียงโวยวาย จนคนที่อยู่ใกล้ๆหันมามอง
"มึงพาบิวตี้กับเจสซี่กับไปก่อนไอ้ชนะศึก เดี๋ยวกูคุยกับรินให้เอง" เขตหันไปบอกสิบทิศที่กำลังยืนหน้าเศร้าอยู่
"กูฝากด้วยแล้วกัน" เขตแดนตบไหล่สิบทิศเบาๆสองที สิบทิศลากยัยผู้หญิงสองตัวนั้นออกไปโดยที่หล่อนส่งสายตาอาฆาตมาหาฉัน หึ ฉันไม่กลัวหรอกย่ะ ฉันยังคงยืนกำหมัดแน่น ใบหน้าที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ผสมความโกรธดวงตาคู่สวยเปื้อนน้ำตาทั้งสองข้าง ฉันได้แต่ยืนมองแผ่นหลังกว้างของคนรักเดินหายไปพร้อมกับมือที่สามอย่างอดกลั้น มือหนาจับข้อมือฉัน เขตดึงข้อมือฉันให้เดินตามเขา ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงแต่ในใจมันสับสน ว่าฉันคิดดีแล้วใช่ไหมที่คบกับสิบทิศ ทั้งๆที่เขาทำฉันเสียใจหลายต่อหลายครั้ง แต่ฉันก็ยังจะเลือกให้อภัยเขา เขตจูงมือฉันออกมาจากผับมาที่รถของเขา ฉันเดินตามมาอย่างเหม่อลอย
"อย่าคิดมากนะริน เอ่ออ.. เรื่องเมื่อกี๊นะ"
"นายไม่เป็นฉัน นายก็พูดได้สิเขต นายไม่เคยถูกคนรักนอกใจ เพราะพวกนายมันเป็นผู้ชาย ที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น เหมือนที่สิบเห็นฉันเป็นของตายที่ทำผิดเรื่อยๆแล้วฉันต้องให้อภัยเขาตลอด เขาถึงยังทำมันซ้ำๆ ฮืออๆๆ"
"เธอรู้ได้ไงว่าฉันไม่เคยถูกคนรักนอกใจ ใช่ ฉันไม่เคย แต่ฉันเคยถูกคนที่ฉันชอบปฏิเสธความรักของฉัน เธอรู้ไหมว่าฉันต้องรวบรวมความกล้าแค่ใหนที่จะไปบอกว่าฉันชอบผู้หญิงคนนั้น แต่พอฉันพร้อมที่จะบอกเธอขึ้นมา เธอคนนั้นกลับเป็นแฟนของเพื่อนรักฉัน " เขตร่ายยาวเหยียดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ถ้านายจะบอกว่าคนนั้นเป็นฉัน ฉันก็อยากจะบอกเหมือนกัน ว่าฉันต้องรวบรวมความกล้าเพื่อไปขอผู้ชายคนนึงเป็นแฟนเหมือนกัน แต่จากนั้นเขาไม่เคยสนใจฉันเหมือนคู่รักคนอื่นๆ มีแต่ทำให้ฉันเสียใจ แต่ไม่รู้ทำไมฉันก็ยังเลือกรักเขา ฮึก"
"เธอคิดว่าเวลาที่ฉันมองคนที่ตัวเองรักกำลังมีความสุขอยู่กับเพื่อนของตัวเองโดยที่มีฉันเป็นเหมือนส่วนเกิน เธอคิดว่าฉันจะมีความสุขรึไงริน ห๊ะ!!" เขตเริ่มขึ้นเสียงโวยวายไปทั่วลานจอดรถของผับ จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มมองเราสองคน เขตเริ่มบีบข้อมือฉันแรงขึ้น สายตาที่วูบไหวของเขาเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดทันที
"นั่นมันเรื่องของนาย ฉันไม่สน และนายก็ปล่อยมือฉันได้แล้วฉันเจ็บ" ฉันตวาดชายตรงหน้ากลับอย่างไม่กลัวเกรง
"หึ! ได้ ฉันจะไม่สนความรู้สึกของเธอเช่นกันไอริน ฉันจะทำให้เธอต้องเจ็บปวดจากคนที่เธอรักเหมือนกันกับที่ฉันรู้สึกตอนนี้!!" เขตแดนโมโหมาก ฟังจากน้ำเสียงที่เขาตะคอกออกมามันทำให้ฉันรู้ว่าเขาน่ากลัวจริงๆ ไม่เหมือนเขตแดนที่ฉันรู้จัก
"อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันรักสิบคนเดียว ฉันจะไม่มีวันไปสนใจนายแน่นอน เขตแดน!!" ฉันกระชากแขนออกจากมือของเขตแดนอย่างแรงจนหลุด แต่ไม่ทันที่ฉันจะเดินไปเขากลับมากระชากมือฉันกลับไปอย่างแรงจนฉันรู้สึกว่าเจ็บมาก และด้วยความแรงจากการกระชากทำให้ร่างฉันเซถลาเขาไปอยู่ในอ้อมอกแกร่งของเขตแดนอย่างบังเอิญ ร่างสูงโน้มใบหน้ามากระซิบข้างหูฉัน
"เธอต้องได้รู้สึกแบบที่ฉันรู้สึก!! หึ" น้ำเสียงที่เยือกเย็นนี้ทำให้ฉันขนลุกและรู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่หลงเหลือความเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่ชื่อเขตแดนอีกเลย
เธอต้องได้รู้สึกแบบที่ฉันรู้สึก ไอริน!!
จริงๆแล้วพี่เขตก็ร้ายนะ แต่ไร้ท์ก็ยังรักกกกกก งื้ออ ❤❤ หายไปนานเลย เก๊าขอท๊วดด การบ้านเยอะเจรงง 😭😭😭 ร้องไห้แพ็บ
