บุญตาเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะแต่คาร์ลอสกลับไม่อยู่ตรงนั้น พ่อบอกว่าเขาไปทำธุระอีกเดี๋ยวก็คงจะมา ในขณะที่รอเธอก็นั่งคุยกับพ่อด้วยเรื่องทั่วไปแล้วก็เรื่องหลานฝาแฝดที่กำลังจะเกิด ท่านดีใจและอยากเห็นหน้าหลานไวๆ แต่ไม่รู้ทำไมไม่ว่าเธอจะพูดไปหัวข้อไหนท่านก็วกกลับมาคุยเรื่องของคาร์ลอสตลอด  

" แล้วลูกคิดว่าแฟนลูกเขาเป็นคนยังไง.. ลูกรักเขาไหม "  

" พี่ไคล์เขาเป็นคนดีคนหนึ่งค่ะ ดูแลใส่ใจหนูทุกเรื่อง หนูมีความสุขเมื่อได้อยู่กับเขา... และหนูก็รักเขา " พ่อคงเป็นห่วงและต้องการจะได้ยินความรู้สึกจากปากเธอ แต่แปลกปกติเวลาคุยกันเธอกับพ่อจะไม่พูดภาษาไทย ทำไมวันนี้ท่านถึงพูดไทยกับเธอนะ 

" แล้วลูกเคยคิดที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขาไหม? " บุญตาเงียบไปสักพักแล้วพยักหน้าตอบท่าน 

" ถ้าเขาขอลูกแต่งงานลูกจะยอมไหม " บุญตามองพ่ออย่างอยากรู้ว่าท่านคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงถามเธอแบบนี้ แต่ในแววตาของพ่อมีแต่ความห่วงใย ท่านคงห่วงเธอจริงๆว่าเธอวางแผนชีวิตยังไง เพื่อไม่ให้ท่านเป็นหว่งเธอควรตอบรับไปก่อน 

"ค่ะ" เธอพยักหน้าแและตอบรับ 

สักพักไฟก็ดับพรึบพร้อมกันทุกดวง ตอนนี้เหลือแค่แสงเทียนบนโต๊ะ ภาพที่ถูกฉายขึ้นบนผนัง คือภาพของเธอที่ถูกแอบถ่าย มันคือภาพด้านข้างที่เธอยืนทอดสายตามองพระอาทิตย์ ถ้าจำไม่ผิดมันคือภาพตอนเธออยู่ ม.4 ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอไปทะเลกับเพื่อนๆ เธอที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้ก็เลยออกมาเดินเล่นบนชายหาดคนเดียว  

ภาพที่สองคือภาพที่เธอถ่ายร่วมกับทุกคนเป็นกลุ่ม แต่สายตาของคาร์ลอสกับเธอจ้องมองประสานตากัน  

ภาพที่สามคือภาพที่เธอถ่ายคู่กับเขาโดยที่เธอนอนซบอกเขาและเขาก็จูบบนศรีษะของเธอ ถ้ามองไม่ผิดน่าจะเป็นบนรถ แต่จำไม่ได้ว่าไปถ่ายตอนไหน 

จากนั้นก็มีวิดีโอฉายขึ้น ทุกอย่างที่เธอเพิ่งพูดกับพ่อเมื่อกี้ถูกฉายขึ้นบนนั้น  

บุญตาอ้าปากค้างอย่างพูดอะไรไม่ออกได้แต่หันมองพ่อกับภาพที่ฉายสลับกันไปมา  

พอวีดีโอฉายจบพ่อก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือมาจับมือเธอแล้วพาเดินมาตรงกลางร้านอาหารที่มีดอกไม้นานาพันธุ์ประดับอยู่พร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีชมพูหนึ่งตัว ตุ๊กตาหมีตัวเล็กสีขาวสองตัววางอยู่ เธอจำได้ดีว่าคาร์ลอสหอบหิ้วพวกมันกลับมาด้วย แสงไฟสีนวลถูกสาดส่องเข้ามาที่เธอกับพ่อ  

บุญตายังคงยืนมองพ่ออย่างไม่เข้าใจและมึนงง แต่เพียงไม่นานคาร์ลอสก็เดินเข้ามาหา ในมือถือดอกกุหลาบสีขาวช่อโต แล้วนั่งชันเข่าข้างหนึ่งเบื้องหน้าเธอ 

" ตาตอบตกลงแล้วนะ " เขาส่งยิ้มกว้างมาให้ บุญตายืนกระพริบตาปริบๆมองเขาอย่างสับสนและงงงวยกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น  

คาร์ลอสยื่นมือมาจับมือเธอไปจูบ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงขึ้นมาแล้วเปิดออก เผยให้เห็นแหวนวงงามที่มีเพรชสีน้ำเงินเม็ดใหญ่อยู่เม็ดหนึ่ง ผู้คนรอบข้างต่างก็ฮือฮาเมื่อเห็นแหวนวงนี้ และตอนนี้เธอก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น  

มือแกร่งหยิบแหวนขึ้นมาสวมให้เธอที่นิ้วนางข้างซ้ายแล้วจูบลงมาบนมือข้างนั้นก่อนจะยื่นหน้าไปจูบท้องเธอสองทีแล้วลุกขึ้นมากอดเธอไว้  

" พี่ขี้โกง " บุญตาพูดทั้งน้ำตา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอตั้งตัวไม่ทัน พอตั้งตัวได้ความดีใจความตื้นตันมันก็มารวมกันจนร้องไห้ออกมา 

" ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้ คนปากแข็งอย่างตาคงไม่ตอบตกลงแต่งกับพี่ง่ายๆ " พูดจบเขาก็จูบเธออย่างดูดดื่มจนเกิดเสียงโฮ่ร้องเสียงดัง เขาถอนจูบออกจากเธออย่างช้าๆก่อนจะเอามือทั้งสองข้างมาจับแก้มเธอไว้แล้วประทับจูบลงบนหน้าผาก  

" พี่รักตามากนะครับ "  

" ตาก็รักพี่ค่ะ " ไฟในห้องอาหารถูกเปิดอีกครั้ง พร้อมกับเผยให้เห็นทุกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า และนี่ก็เป็นอีกครั้งของวันที่เธอได้แต่ยืนอ้าปากค้าง พ่อแม่ของเขา เคท พี่อาร์ท ทัช พี่เต้ และก็แซม พวกเขามาได้ยังไง?   

" ยินดีต้อนรับสู่บ้านอลอนโซนะลูก มาเป็นลูกสาวแม่เต็มตัวแล้วนะ " คุณแม่ของเขาเดินเข้ามากอดเธอ ส่วนคุณพ่อของเขาก็เข้ามาลูบหัวเธอ 

" ฮึกๆๆ ไม่นึกเลยว่าฉันจะได้แกเป็นพี่สะใภ้ฉันจริงๆ " เคทร้องไห้เข้ามากอดเธอ 

" นี่เธอจะร้องไห้ทำไม...ฉันนี่ที่ควรจะร้อง ดูสิอุตส่าห์ดูแลประคบประหงมมาหลายปีสุดท้ายก็โดนใครที่ไหนไม่รู้แย่งไป " อาร์ทพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้าคาร์ลอส 

" ใครเร็วใครได้ " คาร์ลอสยิ้มกว้างพร้อมกับยกคิ้วให้อาร์ทข้างหนึ่งอย่างผู้ชนะ  

อาร์ทเดินเข้ามากอดเธอพร้อมกับอวยพรให้เธอมีความสุขกับชีวิตคู่ แต่คนขี้หวงก็ทนไม่ไหวเดินเข้ามาแทรกกลางดึงเธอเข้าไปกอด 

" นี่เมียกู.. และนี่ก็ลูกกู " คาร์ลอสชี้มาที่ท้องเธอ " กูกอดได้คนเดียว "   

" แหม๋...แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เชียวนะ รู้หรอกว่าหวง..หวงมานานแล้วนี่ " คาร์ลอสหน้าแดงเมื่ออาร์ทพูดจบ แล้วรีบเบือนหน้าหนี  

" เอ่อ..ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ? " แม่ของเขาหันไปถามพ่อเธอที่ยืนอยู่ข้างๆ 

" ผมเป็นพ่อของบุญตาครับ " พ่อเธอตอบท่านเป็นภาษาไทย ทุกคนมองหน้ากันอย่างงงวย  

" คุณพ่อหนูท่านมาเยี่ยมค่ะ " บุญตาช่วยยืนยันอีกที เพราะนอกจากเคทกับอาร์ทแล้วไม่มีใครรู้ว่าพ่อเธอเป็นคนต่างชาติ 

" โอ้...จริงๆเหรอเนี้ย.. ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ดิฉันเป็นแม่ของไคล์ค่ะ และนี่ก็พ่อของไคล์...คุณไม่ต้องห่วงนะคะพวกเราจะดูแลหนูบุญตาอย่างดี บ้านเรารักหนูบุญตาเหมือนลูก... บลาๆๆ " คุณหญิงวิมลพรีเซ้นตัวเองและครอบครัวอย่างเต็มที่ เธอพูดไม่หยุดจนคาร์สันต้องสะกิดภรรยาอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็สะบัดแขนท่านออกอย่างรำคาญ  

" คุณนี่! อยากได้ลูกเขาเราก็ต้องทำให้เขาประทับใจสิ! "  

 

#ผู้เราน่ารักเพราะมีครอบครัวที่น่ารักนี่เอง