ตอนที่ 8 ตะคลุบเหยื่อ 

ไอเดีย past 

หลังจากที่ฉันยอมจับมือไปกับไฮไลท์นั้น..ซึ่งมันเป็นความคิดที่ผิดถนัด โดยเฉพาะกับ ' เหล่าแฟนคลับผู้คลั่งไคล้หมอนี่ยิ่งกว่าชะนีติดสัตว์นั่นแหละ 

"นั่นไฮไลท์เดินจับมือมากับใครอ่ะ"  

เพียงแค่นั้นจริงๆทั้งฉันและไฮไลท์ก็ตกเป็นจุดสนใจของคนรอบๆทันที 

"สวยจัง..แต่น้อยกว่าฉันนะ ฮ่าๆๆ" 

"ดาราหรือนางแบบ?" 

"หน้าเหมือนยัยทอมหน้าเหวี่ยงเมื่อกี้เลย" 

ทอมหน้าเหวี่ยง? 

หึ๊ยยยย เคยเจอรองเท้าบินเข้าหน้าไหมวะ-*- 

ร่างสูงที่ยืนข้างๆร่างบางรับรู้ถึงแรงบีบมหาศาลจากมือบางที่จับกันอยู่จึงรู้ว่าเธออยู่ในอารมณ์ในโหมดไหน ร่างสูงจึงบีบมือร่างบางเบาๆเพื่อให้เธอใจเย็นลง 

"ใจเย็นๆสิคุณอย่าไปใส่ใจกับคำพูดลอยๆเลย" ไฮไลท์หันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ฉันนี่สิ.. 

"ชิ น่ารำคาญ!!" สะบัดหน้าหนีคนข้างกายเพราะไม่อยากเห็นหน้าคนที่มองเธอตาแป๋วเหมือนลูกหมาแบบนั้น 

"คุณไฮไลท์ได้เวลาแล้วครับ" อยู่ๆก็มีบริกรก็วิ่งเข้ามาหาอีตาไฮไลท์หน้าตื่น 

"ครับ พาผมไปได้เลย" ว่าแล้วเขาก็จับมือฉันให้เดินไปกับเขาด้วย 

"นี่นายจะไปไหน" 

"ก็คุณรีบพาผมมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ผมก็กำลังทำหน้าที่ตัวเองอยู่ไง" 

"นี่อย่ามายอกย้อนฉันนะ" 

":)" ไฮไลท์ไม่พูดอะไรแต่กับยืมส่งยิ้มให้ฉันเหมือนฉันเป็นเด็กน้อยในสายตาของเขา 

"ยิ้มทำไม? อยากตายหรอห่ะ!" ถลึงตาใส่คนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ 

"ผมไปก่อนนะแล้วอย่าก่อเรื่องอะไรล่ะ" พอได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับฉันเท่านั้นแหละ 

"ฉันไม่ใช่เด็กนะไอ้บ้า!!" 

"ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละ^^" 

ฟลึบ 

ร่างบางยกขาขึ้นมาแล้วถอดรองเท้าส้นสูงห้านิ้วออกจากเท้าพลางถือขึ้นมาชี้หน้าร่างสูงอย่างคาดโทษ 

"o_O!!" 

"ถ้ายังพูดจากวนประสาทฉันอีก..ฉันจะเอาไอ้นี้ฟาดปากนายให้เป็นรูเลย-*-" รองเท้าส้นสูงถูกยื่นมาตรงหน้าไฮไลท์จนเจ้าตัวรีบเอามือปิดปากแทบไม่ทัน 

บริกรที่มาตามไฮไลท์ยืนเหว๋อมองชายหญิงตรงหน้าสลับกันไปมาอย่างกลัวๆ 

"คนมาตามนายแล้วก็รีบไสหัวไปสิ-*-" ร่างบางเอ่ยปากไล่ชายหนุ่มอย่างนึกรำคาญ 

ไฮไลท์รีบพยักหน้าแล้วเดินไปกับบริกรคนนั้นทันทีเพราะกลัวโดนส้นรองเท้าห้านิ้วฉันไงล่ะ 

พอไฮไลท์เดินออกไปจากฉันไม่นานก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาตรงหน้าแล้วพูดทักทายฉันเสมือนเราสองคนรู้จักกันมานาน แต่เปล่าเลย..ฉันไม่รู้เขาเลยสักนิด 

"ว้าว~เดินมาทั้งงานก็พึ่งเห็นนางฟ้าตัวเป็นๆก็ตอนนี้นี่แหละ^^" น้ำเสียงร่าเริงที่เอ่ยทักทำเอาฉันขนลุกซู่เลย 

"นายพูดกับใคร?" ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงทะเล้นนั้นด้วยความสงสัยพอมองไปรอบตัวก็มีแต่ฉันที่ยืนอยู่คนเดียว 

"ผมมองใครก็คนนั้นแหละ^^" หมอนี่ส่งสายตาประหลาดๆมาทางฉัน 

"สงสัยประสาทการมองเห็นของนายคงมีปัญหา-_-" ตัดปัญหาด้วยการเดินหนี 

"ผมรันเวย์ คุณ.."  

"ไม่ได้ถาม ไม่ได้อยากรู้จัก ชัดนะ!!" เรื่องพูดจาทำร้ายจิตใจฝ่ายตรงข้ามโปรดเชื่อใจฉันได้ค่ะ..เพราะฉันทำบ่อย 

"แรงอ่ะ! แต่ผมชอบนะ^^" ชายตรงหน้าส่งยิ้มกระชากใจแต่บางร่างตรงหน้ากลับไม่สนใจสักนิดเดินผ่านเขายังโต๊ะยาวที่มีอาหารชั้นเริดมากมายหลายอย่างวางเรียงกันเป็นบุฟฟเฟ่ 

"อยากทานอะไรไหมเดี๋ยวผมตักให้^^" รันเวย์ยังคงไม่ยอมแพ้เดินตามสาวสวยที่เมินเขาตลอดตั้งแต่สนทนาด้วยกัน 

"จะไปตายไหนก็ไป รำคาญ-_-*" คนยิ่งหิวๆอยู่ยังจะมาวนเวียนเป็นผีไม่มีศาลอยู่ได้ 

ฉันหันไปมองเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิดสุดๆแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ..รอยยิ้มที่สดใสส่องสว่างเสียยิ่งกว่าพระอาทิตย์ตอนเที่ยงสักอีก 

"ผมชักถูกใจคุณแล้วสิ^_^" แต่พอได้ยินประโยคแสลงหูนั่นทำเอาฉันที่หิวโหยอยู่ถึงกับสติแตก 

"ประสาท! ถ้าว่างนักล่ะก็วิ่งออกไปให้รถชนตายนู้นไป๊!!" ฉันด่าเขาเสร็จแล้วกำลังจะหันหลังเดินหนีจากไอ้โรคจิตนั่น 

"จาวาช่างเลาะร้าย แต่ไม่เป็นไรคุณสวยผมไม่โกธรคุณหรอก^^" 

ไอ้บ้านี่เป็นใครฟะ?  

"นี่ขอโทษนะฉันไม่นิยมคุยกับคนบ้า-*-" 

30% 

--------------------------------------------- 

ขอโทษที่หายไปนาน~คิดถึงกันไหมเอ๋ย^^ 

ไรท์จะพยายามทยอยแต่งเรื่องนี้ให้จบนะคะ