บุญตาทั้งสับสนและไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี ลำพังตัวเธอคนเดียวยังแทบจะเอาไม่รอด เธอไม่มีที่พึ่ง ครั้นจะขอความช่วยเหลือจากพ่อเธอก็ไม่กล้า ส่วนเขาก็หนีหายไปเลย วันนี้เธอก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้วแต่เขาก็ไม่เคยมาเยี่ยม เธอพอจะเข้าใจเขาดีที่เขาเป็นแบบนี้ เพราะเขาคงเสียใจและคิดว่าเธอนอกใจเลยหนีหายไปแบบนี้ เป็นเธอก็คงสับสนเหมือนกัน แต่ถึงจะเข้าใจความรู้สึกเขามากเพียงใด ก็อดที่จะน้อยใจและเสียใจไม่ได้ที่เขาไม่เคยเชื่อใจ ไม่ใช่ว่าเขาหรอกหรือที่เอาทุกอย่างไปจากเธอ แล้วตอนนี้เขายังทิ้งให้เธอต้องยืนอยู่คนเดียวกับปัญหา  

" ตาจะกลับไปรอพี่ไคล์ที่ห้อง " บุญตาหันไปบอกหมอเต้ที่กำลังจัดกระเป๋าให้เธออยู่ 

" ตาจะรอคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อน พี่ช่วยไปส่งตาที่ห้องด้วยนะคะ "  

" ได้สิ แต่ตาอยู่คนเดียวได้หรือ พี่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะติดต่อกลับมาด้วยสิ นี่ก็สามวันแล้วที่ไม่มีใครติดต่อมันได้ " เธอไม่สบายใจเลยที่ติดต่อเขาไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง  

" ตาอยู่ได้ค่ะ พี่ไม่ต้องห่วง ตาไม่ทำอะไรที่ทำร้ายตัวเองและลูกแน่นอน"  

บุญตานั่งมองเสื้อผ้าของคาร์ลอสที่แขวนอย่างเป็นระเบียบอยู่ในตู้ด้วยความคิดถึงเจ้าของเสื้อผ้านี้ นี่ก็สองวันแล้วที่เธอกลับมารอเขาที่ห้อง แต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แววว่าเขาจะกลับมา  

เธอหยิบเสื้อเขามากอดไว้แน่น กลิ่นของเขายังติดอยู่จางๆ เขาไปไหนทำไมเขาใจร้ายทิ้งเธอได้ลงคอ ถึงจะร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งเขาก็ยังไม่กลับมา เขาคงเกลียดเธอแล้วจริงๆแล้วสินะ 

เหลืออีกสองเดือนกับอีกหนึ่งอาทิตย์เธอถึงจะฝึกงานเสร็จ เธอจะทนทำงานที่เดียวกันกับเขาได้หรือหากเขาเกลียดเธอ และคำตอบก็คือไม่ เธอคงทนเห็นสายตารังเกียจจากเขาไม่ได้ ดีที่เคทไปฝึกงานที่ต่างประเทศจึงไม่รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น จึงทำให้เธอไม่ต้องคอยหาคำแก้ตัว  

" แม่ขอโทษ แม่ร้องไห้อีกแล้ว ต่อจากนี้แม่จะพยายามเข้มแข็งเพื่อลูก ขอให้ลูกแม่แข็งแรงและอดทนนะลูก " บุญตาลูบท้องตัวเองเบาๆ แล้วพูดคุยกับลูกในท้อง  

เธอตัดสินใจที่จะหาห้องเช่าใหม่หากเขาไม่กลับมาและหางานเล็กๆน้อยๆทำพร้อมกับรับงานแปลทางเน็ตแล้วเลี้ยงลูกไปด้วยคงพออยู่ได้บ้าง 

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดจะย้ายกลับไปที่เดนมาร์คหลังเรียนจบ แต่เขาก็เข้ามาเปลี่ยนทุกอย่างที่เธอวางแผนไว้ ชีวิตเธอเปลี่ยนไปหมดตั้งแต่มีเขาเข้ามา  

" แกร็กๆๆ " เสียงเปิดประตูทำให้เธอรีบวิ่งออกไปดู  

บุญตายืนมองหน้าคนใจร้ายด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาตอนนี้มันกลับซูบผอม หนวดเครารกรุงรัง เธอยื่นมือเข้าไปหวังจะเข้าไปลูบใบหน้านั้นที่คิดถึง แต่เขากลับขยับถอยหนี ตอนนี้หัวใจของเธอมันช่างปวดร้าว เขาคงจะเกลียดเธอมากสินะ 

" พี่ไปไหนมา รู้ไหมตาเป็นห่วงที่ติดต่อพี่ไม่ได้ " เธอทำใจเย็นแล้วพูดคุยกับเขา 

" ฉันแค่จะมาเอาของแล้วก็จะไป " น้ำเสียงที่เย็นชากับสรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้เธอถึงกับสะอึกในใจ รีบเข้าไปรั้งแขนเขาไว้ เมื่อเขากำลังจะเดินหนี 

" พี่คุยกับตาก่อน ตาขอร้อง " บุญตาร้องไห้อ้อนวอนเขา จะว่าเธออ่อนแองี่เง่าเธอก็ยอม แต่อย่างน้อยๆเธอไม่อยากให้เธอกับเขาต้องจากกันโดยที่ยังโกรธเกลียดกันแบบนี้ แต่เขาก็สะบัดมือของเธอออก จนเธอต้องรีบกุมหน้าท้องตัวเองไว้เพราะกลัวล้ม  

คาร์ลอสมองมือเธอที่กุมหน้าท้องแล้วกัดกรามเสียงดัง ก่อนจะพูดกับเธอเสียงเข้มลอดไรฟัน 

" อย่าเอามือสกปรกของเธอมาแตะต้องตัวฉัน! " พูดจบเขาก็เดินเข้าไปหยิบเอกสารหลายอย่าง แล้วเดินออกมา ก่อนจะโยนโฉนดที่ดินและเช็คใบหนึ่งให้เธอ  

" ห้องนี้ฉันยกให้เธอและเงินก้อนนี้คงพอที่จะชดใช้ให้กับเวลาที่เธอยอมทนอยู่กับฉัน! " บุญตามองเช็คจำนวนหนึ่งล้านบาทแล้วต้องปวดใจ เธอหยิบมันขึ้นมาฉีกเป็นชิ้นเล็กๆให้เหมือนกับใจที่แตกสลายเป็นเสี่ยงๆในตอนนี้เผื่อว่ามันจะช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดในใจเธอได้บ้างก่อนจะโยนใส่หน้าเขา  

" ตาไม่เคย-ต้องทน-ที่จะอยู่กับพี่!" เธอพูดเน้นคำเผื่อเขาจะเข้าใจ แล้วเธอก็หยิบฉโนดที่ดินขึ้นมาโยนใส่เขาอีกใบ 

" ตาไม่อยากได้อะไรจากพี่ทั้งนั้น " พูดจบเธอก็เก็บเอาแค่ของจำเป็นก่อนจะเดินออกจากห้องไป  

คาร์ลอสมองร่างบางที่เดินออกจากห้องด้วยน้ำตา เขาเจ็บๆจนทำอะไรไม่ถูก จนต้องหลบหนีไปพักใจ หลายวันมานี้เขาไม่หลับไม่นอนกินแต่เหล้าดื่มแต่เบียร์ เขารักเธอมากจนทำใจไม่ได้ หลายเหตุผลหลายคำถามมันสวนทางกัน  

ร่างแกร่งเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง ดึงหมอนของเธอขึ้นมากอดดม ก่อนจะผล้อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า  

" กริ๊งๆๆ " เสียงออดประตูดังติดๆกัน ทำให้คาร์ลอสต้องพยุงตัวขึ้นไปเปิดประตูอย่างหัวเสียที่โดนปลุก  

" จะกดอะไรนักหนาว่ะ! " แต่แค่เปิดประตูออกไป ไอ้เต้มันก็ซัดกำปั้นเข้ามาตรงหน้าเขาเต็มๆ  

" Shit! เป็นเชี้ยอะไรของมึงว่ะ " คาร์ลอสสบถคำหยาบเมื่อตั้งตัวได้  

" โดนแค่นี้มึงยังน้อยไป! ไอ้เพื่อนเลว มึงรู้ไหมมึงทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงมึงไปทั่ว " โฮ..แม่งมาเป็นชุดเชียว เขายืนฟังมันด่าไป เช็ดเลือดที่มุมปากไป  

" ตาอยู่ไหน แกคุยกับตาหรือยัง "  

" เธอไปแล้ว " เขาตอบมันไปตามตรง  

" ไปไหน " มันจะถามอะไรนักหนาว่ะ 

" ไม่รู้ " ไอ้เต้ซัดหมัดมาที่เขาอีกที แต่คราวนี้เขาหลบได้เลยรอดตัวไป  

" ไอ้เพื่อนเลว มึงรู้ไหมว่ามึงทำอะไรลงไป นั่นมันลูกเมียมึงนะ! " เขามองมันอย่างเคืองๆ 

" มึงก็รู้ว่าอาหมอเคยบอกกูว่ากูมีลูกไม่ได้ แล้วเด็กในท้องเธอจะเป็นลูกกูได้ยังไง "  

" กูว่ามึงไปคุยกับอาหมอเองเถอะ เพราะถึงกูพูดไปมึงก็ไม่เชื่อ แต่กูบอกไว้เลยว่ามึงต้องเสียใจที่ปล่อยเธอไป.... แล้วมึงคิดให้ดีๆว่านอกจากมึงแล้วตาเขาเคยมีใครไหม "  

ไอ้เต้ออกไปตั้งนานแล้ว แต่เขาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม คิดทบทวนตั้งแต่รู้จักกับเธอมาจนถึงวันนี้ หลากหลายเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา ทำให้เขารู้ว่าเขาเคยทำร้ายผู้หญิงคนนี้มามากเพียงใด ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ แต่เธอก็ไม่เคยโกรธเกลียดเขาแม้แต่น้อย 

เขาเอาแต่ใจและพรากความสาวไปจากเธอ ตลอดสองเดือนกว่าที่เราคบกันเขากับเธอตัวแทบติดกัน เขาหวงแหนเธอถึงขนาดแทบจะกักขังเธอในกรอบที่เขาวางไว้ เธอไม่เคยออกไปเที่ยวกลางคืน ไม่เคยไปไหนโดยที่ไม่บอกเขาก่อน และวันๆก็นั่งทำงานหลังขดหลังแข็งอยู่หน้าคอม.... 

" นี่มันเกิดอะไรขึ้น? " คาร์ลอสสับสนจนหัวแทบจะระเบิด รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปพบกับอาหมอ เผื่ออะไรหลายๆอย่างจะกระจ่างขึ้น 

คาร์ลอสที่กำลังจะออกจากห้องก็ได้ยินเสียงของบุญตาแว่วเข้ามาในหู เขารีบหันไปมองก็เจอกับภาพของเธอที่กำลังเดินปิดสวิทไฟอยู่   

' พี่ไคล์ก่อนออกจากห้องช่วยปิดไฟปิดแอร์ด้วย รู้ไหมว่าค่าไฟมันแพง ดูสิตาจ่ายค่าไฟจนเหลือตังค์แค่ไม่กี่บาทเอง ' เขายิ้มขำให้กับความขี้งกของเธอก่อนจะเดินเข้าไปหวังกอดเธอ แต่แล้วภาพของเธอที่ยืนบ่นให้เขากลับหายวับไปกับตา  

คาร์ลอสกัดปากตัวเองแน่นก่อนจะเดินกลับเข้าไปปิดไฟปิดแอร์ด้วยหัวใจที่สะอื้นไห้... คิดถึง เขาคิดถึงเธอ