บทที่ 11

 

ติ๋ง! ติ๋ง!

 

“มาแล้วสินะ” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่ถูกส่งมาไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกยัยลิสนั่นแหละ

‘เรียบร้อยหวงสามีมากหรือไงถึงทำขนาดนี้’

“ไม่ใช่ย่ะ!!! ยัยนั้นหาเรื่องเองกล้าตบกับฉันกลางห้างเลยนะ!!!” คิดละยังแค้นไม่หายหน้าฉันเป็นรอยช้ำไปหลายวันมาก!!!

‘ฮ่าๆเครๆ ไว้ว่างๆจะไปหานะตอนนี้ยังวุ่นๆ’

“ขอบใจนะจ๊ะคุณเพื่อนไว้เจอกันคิดถึงนะ” ฉันกดส่งข้อความไปหายัยลิสก่อนจะนั่งจิบซาตรงที่ประจำพร้อมกับคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา...

“คิดถึงทุกคนจัง...” ฉันหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาทีากำลังจะไหลออกมาไม่ได้!!! ฉันจะมาร้องไห้เป็นเด็กขี้แยคิดถึงบ้านไม่ได้เด็ดขาด!!! จะมาร้องไห้ในที่นี่ไม่ได้!!! ฉันต้องเข้มแข็ง!!!

“ทำอะไรอยู่หนูโซ” แต่จู่ๆเสียงทักก็ดังขึ้นพร้อมกับการมาของหัวหน้าตระกูลอี๋นั่นคือป๊านั่นเองจะพูดยาวทำไมเนี่ย

“อ้อ!! สวัสดีค่ะป๊า!! พอดีหนูก็มานั่งคิดอะไรเพลินๆนะคะ” ฉันลุกขึ้นก้มหัวให้ท่านเล็กน้อย

“ป๊าขอนั่งด้วยนะ”

“แหม่ม!! ที่นี่บ้านป๊านะคะนั่งเถอะค่ะจะขอหนูทำไม”

“อีกเดี๋ยวก็จะเป็นบ้านของหนูกับอาหย่งแล้ว” แล้วป๊าก็เดินมานั่งข้างๆฉันพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ฉันอึกอักเล็กน้อยคือไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงนะ

“ตอนนี้หนูกับอาหย่งเป็นยังไงกันบ้างเหรอป๊ารู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆตัวหนูเปลี่ยนไปมากนะ”

“ก็ดีมั้งค่ะ...ก่อนแต่งเราก็ไม่ค่อยถูกกันแต่พอได้อยู่ด้วยกันแล้วเขาก็ดูเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของหนูได้ดีหนูก็ไม่รู้จะพูดยังไงค่ะ” ป๊ามองหน้าฉันอย่างยิ้มๆ

“ความรักนะทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไปอยู่แล้วป๊าเห็นสิ่งที่อาหย่งทำนะเขาพยายามปรับตัวเข้าหนูมากทั้งๆที่เขาไม่ใช่คนแบบนั้นเขากลับบ้านตรงเวลาทุกวันไม่ไปกินเหล้าเมาคั่วสาวเหมือนเมื่อก่อนและที่สำคัญเขาเกรงใจหนูมากแบบนี้ป๊าจะได้เห็นหน้าหลานไวๆแล้วใช่ไหม” ฉันนั่งฟังป๊าพูดอย่างเพลินๆแต่พอมาถึงตรงมรหลานละฉันแทบนั่งไม่จิดให้ตายเถอะ!!! ฉันไม่แน่ใจว่าจะมีหรือไม่มีเพราะไอ้บ้านั่นเล่นไม่เคยป้องกันสักครั้งจะให้กินยาคุมก็ไม่ได้ฉันแอบไปซื้อมาหลายครั้งละนะเขาเอาไปทิ้งหมด!!!!

“เรื่องนั่นก็....”

“ป๊าแก่แล้วไม่รู้จะอยู่ได้นานแค่ไหนสงสารคนแก่ตาดำๆบ้าง” คนแก่ตาดำๆที่ว่าเป็นเจ้าของธุรกิจแสนล้านเป็นเจ้าของคฤหาสน์ และ บ้านพักตากอากาศประมาณเกือบ 30 กว่าที่ทั่วประเทศนี่คือคนแก่ตาดำๆใช่ไหม

“เรื่องนั่นก็ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะค่ะ”

“ไหนอาหย่งบอกว่าทำการบ้านทุกวันก็ต้องมีแล้วสิ” กรี๊ดดดดดดด!!!! อีผีบ้าไปบอกคนอื่นด้วยงั้นเหรอ!!!!

“ฮ่าๆๆ ป๊าครับผมไปพูดแบบนั้นตอนไหนเนี่ย” แต่จู่ๆคนที่ถูกพูดถึงก็เดินเข้ามา

“อ้าวมาแล้วเหรออาหย่งวันนี้ทำไมกลับไวจัง” แล้วสิ่งที่นั่งข้างๆทำเปลี่ยนเรื่องไปเฉยเลยหูยยยยเนียนมากป๊าาาาา

“อ้อ...พอดีผมมีเรื่องจะคุยกับโซนิดหน่อยนะครับ”

“งั้นเหรอ...ก็คุยสิ” หย่งสือมองหน้าป๊านิ่งๆแต่ป๊าก็ยังทำหน้าทำตาไม่รู้เรื่องอยู่มุมจะน่ารักก็น่ารักจริงๆคนแก่คนนี้เหมือนพ่อชะมัดรายนั้นกลัวเมียจัด

“ป๊าาาา ผมจะคุยกับโซ”

“เอ๋า....ก็คุยไปสิป๊าก็นั่งตรงนี้ตั้งนานละ” ฉันนั่งมองสองพ่อลูกที่ส่งสายตายขิงใส่กันเล็กน้อยจนป๊าพูดขึ้น

“โอเค!! ป๊าไปก็ได้” ป๊าหันไปมองหน้าหย่งสืออย่างไม่ชอบใจก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน “ป๊าไปก่อนนะหนูโซไว้วันหลังป๊ามานั่งเล่นด้วยอีก”

“ค่ะป๊า” แล้วป๊าก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากสวนก่อนคนที่ยืนรออยู่จะเดินเข้ามาด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมราวกับคนกำลังมีความผิด

“อยากคุยอะไรงั้นเหรอพูดมาสิ” เขาเดินมานั่งข้างๆก่อนจะมองไปที่สระน้ำไม่ยอมพูดอะไรจนฉันถามขึ้นจึงทำให้เขาถอนหายใจออกมา

“เฮ้อ....คือว่า....วันนี้...”

“วันนี้???” ฉันเลิกคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“วันนี้...ผมว่า..”

“ว่า???”

“ผมว่าจะไปที่....”

“ที่อะไรรีบพูดมาสักทีเถอะพ่อคุณอึกอักอยู่นั่นแหละ!!!” นี่จากตอนแรกว่าจะไม่โมโหอะไรนะแต่มันอึกอักจนน่ารำคาญจริงๆ!!!

“วันนี้ผมจะไปที่ผับของวั่งชูนะพอดีว่าเพื่อนผมอีกคนพึ่งกลับมาจากอเมริกานะหมอนั่นนานๆครั้งกลับมาทีนะ” ฉันหันไปมองหน้าเขานิ่งๆ

“ไม่” คำตอบของเขาทำให้เขานั่งนิ่งอึ้งราวกับโดนฟ้าผ่า

“แต่ว่าโซ...ผมกลับไปเกินเที่ยงคืนโอเคนะ” ฉันหันไปมองหน้าหมอนั่นอย่างโมโหไม่รู้ทำไมแต่คือไม่ชอบให้หมอนั่นไปที่นั่นอีก

“ไม่โอเค”

“ได้....ไม่ไปก็ได้!!!” หมอนั่นทำหน้าปึงปังใส่ฉันก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคนจนไม่นานปลายสายก็ตอบรับ

“เอ่อเหว่ยอันวันฉันไปไหนไม่ได้นะเพราะมีแม่มดใจร้ายไม่ให้ไป!!!” ฉันหันหน้าไปมองเขาอย่างไม่พอใจ!!! ไอ้หมอนี่!!!

“แต่ไม่ไรพวกแกมาที่บ้านฉันแทนยังไงไอ้อีวานก็พึ่งมาอยู่ละจะไม่เจอเพื่อนได้ไง” นี่เขาจะเล่นอย่างนี้เลยงั้นเหรอผู้ชายคนนี้หาทางชนะฉันให้ได้ทุกทางสินะ

“เครๆ สองทุ่มมาเลย” แล้วเขาก็กดวางสายก่อนจะหันมามองฉันอย่างผู้ชนะพร้อมกับลุกขึ้น...

“ยัยแม่มดใจร้าย!!!! เธอมันแม่มดใจร้ายยยยย” หมอนั่นตะโกนพร้อมกับวิ่งหนีฉันกลับเข้าไปในบ้านนี่มันด่าฉันใช่ไหมแต่ทำไมไม่ยักโกรธแฮะออกจะตลกด้วยช้ำ

“ไอ้บ้า...นี่นะเหรอมาเฟียมาดนิ่งให้ตายสิอยากให้คนอื่นมาเห็นภาพนี่จริงๆพ่อคุณฮึๆ” นี่ฉันกำลังนั่งขำเพราะผู้ชายคนนี้งั้นเหรอ...

 

หลายชั่วโมงต่อมา

“นี่มันอะไรกันไม่จริง!!! หนูเหม่ยหลินไม่ได้ทำแบบนั้นแน่ๆ!!!” เสียงโวยวายของคุณม๊าดังขึ้นหลังจากที่ได้ดูข่าวทีากำลังมาแรงในตอนนี้

‘หลุดนางเอกสาวชื่อดังเข้าโรงแรมกับนักธุรกิจหนุ่ม’

‘แชทหลุดนางเอกสาวเข้าโรงแรมกับผู้กำกับหวังแลกบทที่ได้แสดง’

‘ลือกันสนั่นนางเอกสาวทำตัวเรื่องมากชี้เหวี่ยงขี้วีนจนคนในกองเอือมระอา’

“ใจเย็นก่อนคุณ” คุณป๊านั่งข้างๆเพียงนั่งปลอบใจภรรยาของท่านส่วนฉันก็นั่งดูทีวีเงียบๆไม่พูดอะไร

“จะเย็นได้ไงคุณจู่ๆข่าวของเหม่ยหลินหลุดมาเยอะขนาดนี้ฉันไม่อยากเชื่อจริงๆเพราะฉันเอ็นดูเธอมากตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยเห็นเธอนอกลู่นอกทางจริงๆ”

“นิสัยบางอย่างคนเรามันเดายากอย่าไปคาดหวังอะไรมากเลยคุณผมว่าคุณไปพักผ่อนเถอะดูไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น” คุณม๊าหันมามองฉันอย่างคาดเดาไม่ได้ฉันทำแค่ยิ้มให้ท่านพร้อมกับก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วท่านทั้งสองก็พากันขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบนเหลือเพียงฉันที่นั่งดูทีวีอยู่...

“จะเอาไงต่อดีละเหม่ยหลินเธอปล่อยมัดมาใส่ฉันแล้วตอนนี้ฉันสวนกลับคงเจ็บหน้าดูสินะฮึๆ”

RRRRRR RRRRRR

ในขณะที่กำลังนั่งยิ้มคนเดียวจู่ๆโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้นฉันหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์โทรของดงวู

“อื้อว่าไงดงวูมีอะไรงั้นเหรอ”

‘คุณหนูครับคุณคริสโตเฟอร์ต้องการนัดทานข้าวกับคุณหนูเพื่อคุยเรื่องที่เขาจะทำการค้ากับเรา’

“แต่ฉันไม่ได้อยู่เกาหลีนะ” ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัยและไม่เข้าใจทำไมเขาถึงต้องการคุยกับฉันในขณะที่พี่น้องของฉันหลายคนเขาสามารถคุยได้ง่ายกว่า

‘พอดีว่าตอนนี้เขาอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ครับเขาเลยบอกว่าจะเจรจากับคุณหนูแทนคุณแอลฟ่าครับ’ แบบนี้เองงั้นเหรอ

“อ้องั้นเหรอ...ได้สิ”

‘แต่ว่าคุณคริสโตเฟอร์เป็นคู่แข่งทางการค้าของคุณหย่งสือนะครับจะไม่เป็นไรเหรอ’ เรื่องนี้พอได้ยินมาบ้างแต่จะทำไงละอย่างน้อยคู่แข่งของสามีคนนี้ก็สามารถนำเม็ดเงินมหาศาลมาให้ฉันได้เหมือนกันถึงหย่งสือจะรวยก็เถอะแต่ฉันก็ไม่ได้คืดจะเกาะเขากินหรอกนะในเมื่อฉันก็หาเงินได้ไม่แพ้กัน

“ไม่เป็นไรหรอกเขาทำธุรกิจกับฉันไม่ใช่หย่งสือสักหน่อยเดี๋ยวให้นามบัตรของฉันกับเขาไปนะที่เหลือฉันจัดการเองนายคอยดูแลงานที่นู้นแทนก็พอเหนื่อยหน่อยนะดงวู” ดงวูเป็นเหมือนเพื่อนสนิทอีกคนที่ไว้ใจได้หมอนี่ไม่เคยทำอะไรนอกเหนือจากคำสั่งของฉันสักนิด

‘ครับคุณหนู...อยู่ทางนั้นก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับผมไม่ได้อยู่ข้างๆแล้วก็เป็นห่วงนิดๆที่คุณหนูน้อยของผมแต่งงานไปแล้ว...เรื่องนี้ตอนงานแต่งผมยังไม่ทันพูดแต่ขอให้คุณหนูมีความสุขมากๆนะครับ’ ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินเสียงเศร้าๆของดงวูที่ทำเหมือนคิดถึงฉันมากหมอนี่คงคิดถึงเสียงเหวี่งวีนของฉันสินะ

“ฮ่าๆขอบใจดงวู...”

“ครับ” หลังจากนั่นปลายสายก็ตัดไปเหลือเพียงฉันที่นั่งดูทีวีอยู่...ตอนนี้ที่บ้านพ่อกับแม่จะเหงาหรือเปล่านะที่ไม่มีฉันอยู่...

 

 

 

หย่งสือ

 

 

 

“ไงอีวานไม่เจอกันนานนะลมอะไรหอบแกกลับมาว่ะ” ผมนั่งดื่มกับอีวาน เหว่ยอัน และ วั่งชูที่เลาน์จในบ้านเพราะยัยแม่มดไม่ยอมให้ผมไปไหนเลยตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นและตอนนี้เจ้าตัวก็นอนอยู่บนห้องแล้ว

“ก็นะมีข่าวน่าสนใจมาบอกแกนะสิเพราะแกเล่นแต่งงานไม่เชิญฉัน”

“มันกระทันหันนะโทษที่ว่ะเพื่อน”

“ช่างเถอะนั่นไม่ใช่ประเด็น...ฉันนะได้ยินมาว่าตอนนี้คริสโตเฟอร์กำลังขยายธุรกิจมาที่นี่แกรู้ใช่ไหมว่านั่นหมายความว่าไง” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ไอหมอนี่มันไม่เข็ดจริงๆครั้งนี้มันคิดจะมาไม้ไหนอีกนะ” คริสโตเฟอร์ เป็นหนึ่งในคู่แข่งของผมหมอนี่มันบ้าดีเดือดของแท้หลายครั้งที่ผมกับมันแทบจะฆ่ากันตายเพราะมันชอบตัดหน้าแย่งคู่ค้าของผมแต่เชื่อเถอะผมเอาสถานการณ์อยู่

“ไม่แน่ใจแต่ว่าได้ยินมามันเดินทางมาถึงที่นี่แล้วครั้งนี้อาจเพราะข่าวของเมียแกมั้ง” ไอ้หมอนี่มันชอบแย่งผมค่อนข้างมั่นใจว่ามันจะต้องทำอะไรสักอย่างแน่

“ไม่มีทางที่จะแย่งได้หรอกเมียฉันไม่ใช่คนที่จะยอมคุยกับคนแปลกหน้าง่ายๆหรอกนะรายนั้นนะหยิ่งจะตาย...” พอพูดถึงความหยิ่งก็ทำให้ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยตอนเจอกันครั้งแรกผมลุกให้เธอนั่งเธอยังไม่ขอบคุณผมสักคำแถมไม่พูดกับผมด้วยให้ตายเถอะ...

“ใช่เฮียผมว่าซ้อนะไม่ใช่คนธรรมดาจะเข้าถึงได้ง่ายๆตอนซ้อโกรธนะแม่เจ้าโว้ยผมกับเฮียชูนะแทบไม่กล้าขยับตัวเลยวันนั้น” แล้วไอ้เหว่ยอันก็เริ่มเล่าเรื่องวันนั้นให้ไอ้อีวานฟังจนหมดทุกอย่างตั้งแต่ต้นยันจบแบบไม่มีขาดตกบกพร่องสักนิด...

“ฮ่าๆๆๆ ฉันว่าคนนี้แหละที่เอาแกอยู่หมัด” ก็นะทุกวันนี้ก็แทบไม่กล้ากระดิกตัวไปไหนละ

“หยุดพูดได้ละพวกเวร...มาๆดื่มกัน”

“ว่าแต่ซ้อไม่ลงมาเหรอเฮีย”

“ตอนนี้อยู่ห้องทำงานของฉันเห็นบอกว่าประชุมด่วนอะไรไม่รู้เหมือนบริษัทที่มาเก๊าจะมีปัญหานิดหน่อย” ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เอ่อใช่...เห็นข่าวของเหม่ยหลินคู่จิ้นแกแล้วใช่เปล่าฉันไม่นึกเลยคนสวยๆอย่าเธอจะทำแบบนั้นเสียดายชะมัดไม่น่าเลย...” ไอ้ชูพูดขึ้นพรางส่ายหน้าเล็กน้อยผมพอรู้เรื่องนี้อยู่แล้วเลยไม่ได้ตกใจอะไรเท่าม๊าผมและผมค่อนข้างจะมั่นใจว่าใครทำยัยแม่มดนะแสบของจริงผมเตือนแล้วว่าอย่ามายุ่งกับเธอเลย...จากนี้อนาคตในวงการของเธอคงดับวูบไปแล้วแน่ๆ

Rrrrrr Rrrrrr

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูคนที่โทรมาก็เป็นคนที่พึ่งถูกพูดถึงเมื่อกี้นี่เองผมชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะกดรับสาย...

‘อา...หย่ง...ช่วย...ด้วย...” เสียงหอบแหกของเธอดังขึ้นเบาๆแต่ผมพอจับใจความได้นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!

“อาเหม่ย..อาเหม่ย!! เธอเป็นอะไร!!!” ผมลุกขึ้นด้วยความตกใจเล็กน้อยผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนี่ไม่ใช่การแสดงเสียงของเธอเหมือนคนกำลังจะตายจริงๆ!!!

‘ช่วย...ด้วย...’

“เธออยู่ไหน”

‘คอน...โด..’

“เดี๋ยวฉันไปรออยู่นั้นแป็บ” ผมกดวางสายเพื่อนทุกคนมองหน้าผมราวกับต้องการคำตอบ

“ไว้จะเล่าให้ฟังตอนนี้พวกแกมากับฉันก่อนเดี๋ยวนี้!!!” ผมลุกพรวดพราดรีบเดินออกไปที่รถใจหนึ่งก็อยากบอกเมียก่อนแต่ให้ตายเถอะตอนนี้เธอทำงานอยู่เดี๋ยวค่อยบอกที่หลังละกันต้องไปช่วยเพื่อนคนนี้ก่อน....

พอมาถึงคอนโดของเธอในเวลาไม่นานก็เห็นนักข่าวมากมายรอสัมภาษณ์เธออยู่ด้านล่างผมกับพวกนั้นรีบวิ่งขึ้นมาห้องของเธอโดยที่ผมก็เล่าสถานการณ์ให้พวกนั้นฟังตอนอยู่บนรถเราทุกคนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ตอนนี้เราก็พยายามรีบขึ้นไปที่ห้องของเธอพร้อมกับคนดูแลที่ผมไปขอให้เขามาเปิดประตูห้องให้

แอ๊ดดดด

ผมเปิดประตูเข้ามาอย่างร้อนใจก่อนจะรีบวิ่งไปหาเธอผมหาเธอจนทั่วห้องแต่ไม่เจอจนเหว่ยอันไปเจอเธอนอนอยู่ห้องน้ำในสภาพที่เลือดท่วมตัว

“เฮีย!! โทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวผมจะช่วยเธอเบื้องต้นก่อนอย่าพึ่งขยับร่างกายของเธอก่อนเธอจะเสียเลือดไปมากกว่านี้!!” เราพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนผมจะรีบกดโทรเรียกรถพยาบาล

“ครับเกิดเหตุฉุกเฉินที่คอนโด xxxx คนเจ็บเสียเลือดมากตอนนี้มีหมอกำลังทำการรักษาเบื้องต้นช่วยมาให้เร็วด้วยครับ”

‘ครับเดี๋ยวเราจะออกไปเดี๋ยวนี้’ ผมกดวางสายทันทีก่อนจะยืนมองห่างๆเธอคัดเตอร์หล่นอยู่ข้างๆเธอคิดจะทำอะไรกันแน่นะทำไมถึงเป็นแบบนี้...

 

 

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

 

 

“อาหย่งนี่ทันเกิดอะไรขึ้น!!!” ผมลุกขึ้นทักทายพ่อแม่ของเธอที่พึ่งมาถึงตอนนี้อาการของเธอปลอดภัยแล้วตอนนำร่างของเธอลงมานักข่าวก็ฮือฮากันใหญ่ดีนะที่ผมไปทันถ้าช้ากว่านี้เธอคงไม่รอดแน่

“ผมก็ไม่ทราบครับพอดีผมได้นับสายจากอาเหม่ยเธอมาขอให้ผมช่วยผมเลยรีบไปดูเธอที่ห้องก็เห็นเธอนอนจมกองเลือดแล้วครับ” พอได้หังที่ผมพูดพ่อแม่ของเธอก็เดินไปนั่งข้างๆเตียงพร้อมกับลูบหัวลูกสาวที่ตอนนี้ยังไม่ฟื้น

“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” พอผมพูดจบพ่อเธอหันมาหาผม

“ขอบใจมากนะอาหย่งที่ช่วยเหม่ยหลินได้ทัน”

“ครับไม่เป็นไรครับ” พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องที่สามคนนั้นรออยู่แล้ว...

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะทำถึงขนาดนี้” ผมหันไปหาวั่งชูพร้อมกับพยักหน้า

“เหมือนกัน...ใจคนยากที่จะหยั่งถึงจริงๆกลับกันเถอะจะหลังจากที่เป็นข่าวเมียฉันก็โทรมาแต่ไม่ทันได้รับเนี่ยต้องไปบอกเขาให้รู้เรื่องด้วย” ผมไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะรู้สึกยังไงกับข่าวนี้แต่สำหรับผมก็รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยก็แค่นั้น.....

กว่าผมจะมาถึงบ้านก็ปาไปเที่ยงคืนแล้วในขณะที่ผมกำลังจะกลับตำรวจก็มาขอสอบถามผมนิดหน่อยมก็เล่าเท่าที่ทราบให้พวกเขาฟังจนหมดทุกอย่างถึงจะได้กลับมาไม่รู้ปานนี้ยัยแม่มดของผมจะเป็นไงบ้างนะ...

แอ๊ดดดดด

“มาแล้วเหรอ...ทางนั้นเป็นไงบ้าง” ทันทีที่ก้าวเท่าเข้ามาในห้องก็ได้ยินเสียงเธอทันที

“ก็ปลอดภัยแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” ผมเดินไปหาเธอที่นั่งดูข่าวนี้อยู่

“งั้นเหรอ.....” พูดแค่นั้นแล้วก็เหมือนเธอจะพึมพำอะไรสักอย่างที่ผมไม่แน่ใจว่าอะไร

“ยังไม่นอนเหรอ” คำถามผมทำให้เธอหันหน้ามองพร้อมขมวดดคิ้ว

“ถ้านอนแล้วจะเห็นนั่งแบบนี้มั้ย”

“ยอกย้อนเก่งจริงๆ”

“ก็ถามเองนิ”

“มันก็ใช่แล้วตอบธรรมดาจะได้มั้ย”

“ตอบได้คงตอบไปแล้ว” ผมถอนหายใจออกมาอย่างจนใจกับความช่างเถียงของเธอให้ตายเถอะหมั่นเคี้ยวจริงๆ

“ไปอาบน้ำได้แล้วจะนั่งมองหน้าไปถึงเมื่อไหร่”

“ครับๆ ไปอาบน้ำก่อนละกัน” จากนั้นผมก็ลุกไปอาบน้ำอย่างเหนื่อยล้าวันนี้ว่าจะนั่งดื่มกับเพื่อนซิวๆมันกลายเป็นอะไรไปเนี่ยเฮ้ออออ...พอออกมาจากห้องน้ำผมก็เห็นเธอนอนอยู่บนเตียงแล้วด้วยชุดนอนที่เธอใส่ประจำนั่นแหละที่เห็นตอนไหนมันก็อดไม่ได้จริงๆ...

พรึบ!

“นายชอบผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ...” ทันทีที่ผมขึ้นไปกอดเธอเจ้าตัวก็พูดขึ้นมาทำให้ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูดสักเท่าไหร่

“โซ...เหม่ยหลินเขาเป็นเพื่อนผมสำหรับผมมันแค่นั้นจริงๆคุณอย่าคิดอะไรมากเลยมันไม่มีอะไร”

“อย่างนั้นเหรอ....แต่ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นไม่หยุดแค่นี้แน่นายกรู้ว่าเธอเรียกร้องความสนใจ”

“ผมรู้...แต่เธอกำลังจะตายจะให้ผมยืนดูเฉยๆหรือไงผมไม่ได้ใจดำขนาดนั่นนะโซ ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรอย่าคิดเลยมันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก....” คำพูดของผมทำให้เงียบเธอไม่ยอมพูดอะไรต่อเราสองคนตาางจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนเธอหลับไปในเวลาต่อมา...

“จะให้ผมชอบคนอื่นได้ไงในเมื่อความสุขของผมอยู่ตรงนี้....ฝันดีนะยัยแม่มดตัวร้ายของผม”

 

 

อะไรเนี่ยเธอมีแผนการอะไรใช่ไหมอาเหม่ยอย่าคิดจะโกหกนะเรียกร้องความสนใจมากขนาดนี้เธอคิดจะทำอะไรห้ะ!!!!เธอมันร้ายจริงๆ