เช็ดน้ำตา
× 0
× 0
× 0
สิบทิศ...
เขาฟังร่างบางเล่าความทุกข์ให้ฟัง จู่ๆเธอก็ร้องไห้ต่อหน้าเขา ทำให้หัวใจเขากระตุกวาบเพราะนึกสงสารเธอ เพราะคนในวัยเธอน่าจะเรียนหนังสือ ไม่ใช่มาทำงานอะไรแบบนี้ ใหนจะภาระอันหนักอึ้งที่แบกไว้อีก เขาสงสารเธอ
"ขอยืมโทรศัพท์เธอหน่อย" จู่ๆผมก็พูดทักเธอ เธอหยุดร้องไห้แล้วหันมามองหน้าผมด้วยความสงสัย มือบางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ ไม่นานมือบางก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องเก่าให้ผม ผมรับมันมาพร้อมกดเบอร์ๆหนึ่ง
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
(ฮัลโหลครับ) ปลายสายรับสายด้วยเสียงใหญ่ เขาเห็นร่างบางมองด้วยใบหน้าสงสัยเปลื้อนน้ำตา เขาจึงเดินออกมาคุยให้ห่างเธอเล็กน้อย เพราะกลัวเธอจะได้ยิน
"เตชิน วันนี้มารอฉันที่เดิม เสื้อผ้าให้ฉันชุดนึง แล้วเงินสดแสนนึง" ร่างหนาพูดกรอกโทรศัพท์เบาๆ
(นายน้อยเอาเบอร์ใครโทมาครับ แล้วเบอร์นายน้อยไปใหน) เตชินถามคำถามยาวเหยียดด้วยความสงสัย
"ค่อยคุยกัน"
(เอ่ออ ครับๆ) ติ้ด มือหนากดวางสายทันที พร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ร่างบางที่ยังมองเค้าด้วยความสงสัย
"ขอบใจ บ้านเธออยู่ใหน"
"อยู่ห่างจากที่นี่ 1 กิโลค่ะ ถนน สำราญ ซอย 14 หลังสุดท้าย หน้าบ้านมีต้นไม้เยอะๆ"
"ไม่ไปทำงานหรอ ออกมานานแล้วน่ะ"ร่างหนาเลิกคิ้วถามร่างบางที่ยังคงทำหน้างง พร้อมยืนมือสากออกไปเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มนิ่มเบาๆอย่างอ่อนโยน ร่างหนาเผลอยิ้มออกมาให้กับร่างบาง ร่างบางเห็นการกระทำของร่างหนาก็หน้าแดงระเรื่อ เพราะกลัวร่างหนาจะรู้ว่าเธอเขินจึงลุกขึ้นเต็มความสูงของเธอ พร้อมบอกลาเขา
"ใช่สิ เดียไปก่อนน่ะค่ะพี่สิบทิศ" ร่างหน้ามองอาการของร่างบางก็รู้ว่าเธอเขินเขาอยู่ ร่างหนายืนมองร่างบางที่วิ่งออกไปจนลับตา เขาก็อดยิ้มกับอาการน่ารักของเธอไม่ได้จริงๆ
