วันรุ่งขึ้น 

เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันเลยขอแม่บ้านให้ช่วยสอนฉันอบขนม เพราะฉันอยากจะเอาขนมที่ฉันอบมาไปให้เด็กผู้ชายคนนั้น เพื่อแสดงความขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้ 

ฉันฝึกทำอย่างตั้งใจตั้งแต่เช้า จนตัวของฉันมีแต่แป้งและกลิ่นขนมหอมๆ แต่ฉันกลับชอบกลิ่นแบบนี้  

ตอนที่แม่ของฉันยังอยู่ แม่ของฉันก็มีกลิ่นแบบนี้ เพราะท่านก็ชอบทำขนมเหมือนกัน เมื่อตอนเป็นเด็กๆ ฉันยังเคยเข้ามาช่วยบ่อยๆ แต่หลังจากที่แม่ของฉันตาย ฉันก็ห่างหายจากการทำอะไรแบบนี้ไปโดยสิ้นเชิง เพราะมันทำให้ฉันนั้นคิดถีงแม่ 

"คุณหนูคะ ไปเตรียมตัวอาบน้ำได้แล้วค่ะ วันนี้จะมีแขกมาที่บ้าน" 

"แขกของใครเหรอคะ"ฉันถามแม่บ้าน แต่ใจยังคงจดจ่ออยู่กับขนมที่กำลังทำในมือ 

"แขกของคุณพ่อค่ะ" 

"ถ้าแขกของคุณพ่อ ฮันนี่ไม่ยุ่งหรอกค่ะ"ปกติแล้วฉันก็ไม่เคยต้องยุ่งเรื่องแขกของคุณพ่อนี่นา 

"แต่คุณท่านสั่งให้คุณหนูไปรับแขกด้วยนะคะ" 

"เอ๋ วันนี้แขกสำคัญเหรอคะ"ฉันเริ่มรู้สึกแปลกใจ 

"ภรรยาของเพื่อนเก่าของคุณท่านน่ะค่ะ" 

"ถ้าอย่างนั้นฮันนี่ฝากจัดการตรงนี้ด้วยนะคะ เดี๋ยวฮันนี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ" 

"ค่ะ" 

ฉันถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินออกมาข้างนอก เพื่อไปที่ห้องตัวเอง แต่ยังไม่ทันไปถึงไหน ก็เจอคุณพ่อกับแขกสำคัญของท่านซะก่อน 

"อ้าว ฮันนี่มาพอดีเลย มาสวัสดีคุณน้าเค้าก่อนสิ"คุณพ่อเรียกฉันให้เดินเข้าไปหา ฉันเองก็เดินไปหาพวกท่านอย่างว่าง่าย 

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อฮันนี่ค่ะ"ฉันกล่าวทักทายทันทีเพือไม่ให้เสียมารยาท  

แขกของคุณพ่อ เป็นผู้หญิงเอเชียนี่นา พอได้มองหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วทำให้ฉันพาลไปนึกถึงเด็กผู้ชายคนนั้นซะอย่างนั้น 

"ไม่เห็นหนูนานมากเลย น้าจำได้ว่าเจอหนูครั้งสุดท้าย หนูยังเดินไม่ได้เลย"ผู้หญิงคนนั้นมองฉันอย่างเอ็นดู 

"นี่น้าปราง เป็นภรรยาของเพื่อนของพ่อ"พ่อฉันแนะนำผู้หญิงคนนั้นให้ฉันรู้จักแทน 

"แล้วทำไมหนูถึงได้เปื้อนแบบนี้ล่ะจ๊ะ"น้าปรางเข้ามาใกล้ และช่วยปัดเศษแป้งออกจากใบหน้าของฉัน 

"ตอนนี้หนูกำลังหัดทำขนมอยู่น่ะค่ะ ขอโทษที่สกปรกนะคะ" 

พอพ่อได้ยินคำตอบของฉันท่านก็หุบยิ้มลงทันที สงสัยคิดถึงคุณแม่ของฉันอีกแล้ว 

"งั้นเหรอ เก่งจังเลยนะ ตัวแค่นี้หัดทำขนมแล้ว แต่เอ...ตาลีทำไมยังไม่ตามมาอีกนะ จะแนะนำให้รู้จักกันซะหน่อย" 

"ใครเหรอคะ" 

"ลูกชายของน้าน่ะ มาด้วยกัน แต่เค้าขอเอาของไปเก็บในรถก่อนแล้วจะตามมา นั่นไงมาพอดีเลย" น้าปรางส่งยิ้มให้ใครบางคนที่เพิ่งเดินเข้ามา ฉันเลยหันหลังและมองตามไป 

นั่นมัน....เด็กคนนั้นนี่ 

"ลีเข้ามาเร็วๆ มาไหว้คุณลุงก่อน"น้าปรางเร่งเด็กคนนั้น  

"ครับๆมาแล้วครับ สวัสดีครับคุณลุง"เด็กผู้ชายคนนั้นยกมือขึ้นไหว้พ่ของฉัน ทำให้ฉันรู้โดยทันทีว่าเค้าคือคนไทย 

"แล้วนี่ฮันนี่ เป็นลูกของลุงมาติน น้องของลี" 

เด็กคนนั้นหันมามองฉัน แต่ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรที่เจอ เค้าทำหน้านิ่งๆ ซึ่งต่างจากฉันที่ยิ้มกว้างให้เค้า จนโชว์ฟันเสียครบทุกซี่ 

"สวัสดีค่ะพี่ลี"ฉันรีบเดินเข้าไปหา  

"อืม"นี่คือสิ่งที่เค้าตอบรับมา เย็นชาชะมัด 

"ไปเล่นกับน้องก่อนนะ แม่จะคุยกับลุงเรื่องงาน"น้าปรางบอก และเดินออกไปพร้อมคุณพ่อของฉัน 

"พี่ยังไม่หายเหรอ"ฉันถามและชี้ไปที่รอยฟกช้ำหลายแห่งที่อยู่บนหน้าของเค้า 

"ฉันไม่ใช่ยอดมนุษย์นะ วันเดียวมันจะไปหายได้ยังไง" 

"อ่อ จริงด้วย ฮันนี่ถามไม่คิดเอง" 

"ช่างเถอะ แล้วนี่ตัวของเธอไปเลอะอะไรมา ทำไมทำตัวสกปรกแบบนี่ล่ะ"พี่ลีมองสภาพของฉันแล้วเบะปาก 

"ฮันนี่ไม่ได้ไปเล่นอะไรสกปรกมา ฮันนี่แค่หัดทำขนมอยู่ เลยเปื้อนนิดหน่อย" 

"ไม่นิดแล้วมั้ง ขนาดนี้เหมือนเธอไปนอนคลุกแป้งมาเลย" 

"ไม่ใช่ซักหน่อย"ฉันรีบเถียง 

"แล้วไหนขนมอะ" 

"ขนมอะไรเหรอ"ฉันถามกลับ  

"เอ้า ก็ขนมที่เธอทำไง อยู่ไหนล่ะ" 

"อยู่ในครัว" 

"กินได้มั้ย ฉันหิวมาก" 

"ฮันนี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่ามันจะกินได้หรือเปล่า" 

"ไหน พาไปดูหน่อยสิ ถ้ามันกินได้ฉันจะกินนะ ฉันหิว" 

"ได้สิ พี่กินได้เลย"ฉันดีใจที่พี่ลีอยากกินขนมของฉัน เลยรีบพาพี่ลีตรงไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว 

"โห สภาพห้องครัว เธอก่อสงครามในนี้หรือยังไง เละเทะซะ" 

"ไม่ใช่ซะหน่อย บอกว่าหัดทำขนมยังไงล่ะ" 

"เฮ้อ ช่างมันๆ ไหนอะขนม" 

ฉันรีบเดินไปหยิบขนมที่ทำเสร็จแล้วมาให้ด้วยความภูมิใจ 

"นี่ไง" 

"หยึย กินแล้วตายเลยมั้งเนี่ย ไหม้แบบนี้" 

"ก็...ฮันนี่ไม่เคยทำมาก่อนเลยนี่ นี่ครั้งแรกของฮันนี่นะ" 

"แล้วจะทำไงดีอะ แบบนี้ พี่หิวนะ" 

พอพี่ลีพูดคำว่าพี่ออกมา ยิ่งทำให้ฉันยิ้มกว้างขึ้นไปอีก 

"งั้นเดี๋ยวฮันนี่บอกแม่บ้านให้เอาของว่างมาให้ดีมั้ย" 

"ดีๆ"พี่ลีเห็นดีเห็นงามด้วย ฉันเลยรีบไปบอกแม่บ้าน ให้จัดการหาของว่างมาให้พี่ลีทาน 

"ไปที่สวนกันเถอะ"ฉันกลับมาบอกพี่ลีที่นั่งจิ้มขนมไหม้ๆของฉันเล่นอยู่ 

"อือ คราวหลังตั้งใจทำหน่อย อาหารแบบนี้มันฆ่าคนได้เลยนะ" 

"อืม ฮันนี่จะตั้งใจทำในครั้งหน้า พี่ลีคอยดูได้เลย ต่อไปเค้กของฮันนี่จะเป็นเค้กที่อร่อยที่สุดในโลกแน่" 

"ให้มันจริงเหอะ จะคอยดู" 

"คอยดูได้เลย" 

. 

. 

. 

.

.