กะเพรา Talk  

     หลังจากที่ฉันกลับมาจากโรงพยาบาล คุณดีแล่นทั้งไลน์ ทั้งโทรมาหาฉันตลอดเลย แต่ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะรับหรือคุยกับเขาเลย และอีกอย่างฉันก็เจ็บมือด้วยหมอบอกฉันว่าพยายามอย่าโดนน้ำหรือทำอะไรให้กระทบกระเทือนมาก นี้ยังคิดอยู่เลยนะว่าฉันจะอาบน้ำยังไงเนี่ย........

ก๊อกๆ แอ๊ดดด~

     "กะเพราคุณดีแล่นจะคุยด้วย" พี่ปูที่ถือโทรศัพท์บ้านไร้สายส่งให้ฉัน เพราะว่าคุณดีแล่นเขาโทรเข้ามาที่เบอร์บ้าน

     "อ่อ! ขอบคุณค่ะ" ฉันบอกพี่ปูและรับโทรศัพท์บ้านไร้สายมาถือไว้ก่อนจะปิดประตูห้อง

     "ค่ะคุณดีแล่น" ฉันกรอกเสียงลงไปและเดินไปหาที่นั่งคุยซึ่งก็คือที่นอน

      [ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ!] เสียงหงุดหงิดของเขาส่งถึงฉันทันที

      "หนูน่าจะลืมเปิดเสียงนะคะ แล้วเอาไว้บนห้องนอน" ฉันโกหก ที่จริงฉันเห็นมันทุกอย่างเพียงแต่ฉันเลือกที่จะมองข้ามมันก็เท่านั้น

      [เฮ้อออ และนี่ไปหาหมอมาหรือยัง!] เขาถอนหายใจแรงๆ ใส่ฉัน ก่อนจะถามว่าฉันไปหาหมอหรือยัง

       "หาแล้วค่ะ" ฉันตอบเขากลับ

       [หมอว่าไง] เสียงคุณดีแล่นเริ่มอ่อนลง

       "หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากค่ะ แล้วคุณแหวนเพชรเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ" อีกะเพรา! เป็นบ้าหรือไง! ไปถามถึงคนที่จงใจแกล้งแกทำไม! ไม่เข้าใจตัวเองเลยฉัน!

    

        [ห่วงทำไมคนอื่น! ห่วงตัวเองก่อนมั้ยห่ะ!] คุณดีแล่นตะคอกฉันผ่านโทรศัพท์ นี่ฉันทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาไปหมดเลยเนอะ แค่ฉันเอ่ยถามหรือขยับปากพูดทุกอย่างล้วนไม่ถูกใจเขาทั้งนั้น นี่ฉันไม่มีค่าในสายตาของเขาเลยใช่ไหม จะมีสักครั้งไหมที่ฉันจะทำอะไรแล้วคุณดีแล่นจะถูกใจบ้าง แค่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี สำหรับผู้หญิงอย่างฉันที่ดันเผลอใจไปรักผู้ชายอย่างเขาข้างเดียว แม้จะรู้ตัวดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม...... จุดนั้นฉันรู้สึกอัดอั้นอย่างบอกไม่ถูก อยู่ ๆ ปากเจ้ากรรมมันดันถามในสิ่งที่ไม่ควรถามออกไป แล้วก็พานให้น้ำตาที่มันเอ่อคลออย่างน้อยใจนั้นไหลออกมา จนดวงตาฉันร้อนผ่าวอย่างยากที่จะเก็บความรู้สึก

   

          "คุณดีแล่นกลับไปคบกับคุณแหวนเพชรแล้วหรอค่ะ" ฉันถามออกไปอย่างที่รู้สึก อยากจะรู้ว่าที่จริงแล้วสิ่งที่ฉันเห็นนั้น ภาพที่มันบาดตา กับการกระทำที่คุณดีแล่นนั้นพาคุณแหวนเพรชไปโรงพยาบาล โดยไม่ได้เหลียวแลอะไรฉันเลย เขานั้นคบกันจริงไหม? แม้จะรู้ตัวว่าไม่ควรถามออกไป เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ในเรื่องส่วนตัวของเขา แม้จะจุกอยู่ในใจที่ต้องถามออกไปก็ตาม

กรี๊ดดดดดด ถามไปแล้ว งื้อออออ ตายแน่ ๆ อีกะเพราตายแน่ ๆ เลย แง่ ๆ

     [ถามทำไม! ใครไปพูดอะไรให้เธอฟัง!] คุณดีแล่นถามเสียงเรียบกดต่ำส่งมา

      "ไม่มีใครบอกค่ะ! หนูแค่คิดเองว่าถ้าเกิดคุณดีแล่นกลับไปคบกับคุณแหวนเพชรแล้ว หนูมาอยู่แบบนี้คงดูไม่ดีเท่าไหร่ บางทีหนูอาจจะขอย้ายกลับไปอยู่ห้องข้างล่างเหมือนเดิม....." งื้ออออ ฉันไปเอาความหล้าพวกนี้มาจากไหนวะเนี่ย แง่ๆๆ ในสมองฉันไม่เคยกลั้นกรองคำพูดพวกนี้ออกไปเลย แต่ทำไมถึงมีคำพูดบ้าๆ พวกนี้อออกไป นี่ใช่ฉันใช่มั้ยวะ!!! ฉันคือกะเพราจริงๆ ใช่มั้ย!!

        [หยุดคิดอะไรโง่ๆ! ฉันไม่ให้เธอย้ายออกไปไหนทั้งนั้น! แค่นี้นะ! ฉันมีประชุม! กลับไปถ้าไม่เห็นอยู่ที่ห้องฉันเอาเธอตายแน่!] พูดจบเขาก็ตัดสายใส่ฉันไป ฉันมองโทรศัพท์ในมือก่อนจะโยนมันทิ้งไปบนที่นอน

        ฉันทิ้งตัวลงนอนตามโทรศัพท์ไป พรางชูสองมือขึ้นมาดูแผล ฉันควรทำยังไงดี! ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว ฉันไม่อยากให้ใครมองว่าฉันเป็นเมียน้อยใคร ฉันรักคุณดีแล่นหมดหัวใจ แต่ฉันรู้ตัวดีว่าเขามองฉันเป็นอะไร แล้วตอนนี้ผู้หญิงที่เคยได้ครอบครองหัวใจเขาก็กลับมาแล้ว ฉันก็คงไร้ความหมายกับเขาแล้ว มาคิดๆ ดูแล้วนะ บางทีการที่คุณดีแล่นอยู่ๆ ก็มาทำดีกับฉันอย่างที่ผ่านๆ มา เขาอาจจะทำเพื่อประชดคุณแหวนเพชรก็ได้ เขาต้องการให้เธอหึงหวงเขา ส่วนคุณแหวนเพชรเองที่เธอไม่ชอบฉันอาจเป็นเพราะเธอรู้เรื่องฉันกับคุณดีแล่นก็ได้นะ เป็นฉันก็คงไม่พอใจเหมือนกัน แต่ฉันจะทำอะไรได้ละนอกจากอดทน ในเมื่อสัญญาของฉันยังมีอยู่อีกตั้งหลายเดือน แต่ถ้าให้ฉันเลือกจากเขาไปตอนนี้ ฉันก็ไม่อยากไปอยู่ดี แต่ฉันก็ไม่อยากอยู่ในสถานะแบบนี้อีกแล้ว ถึงสิ่งที่เป็นอยู่มันจะเจ็บปวด แต่สำหรับฉันมันคือความสุขที่ฉันไม่เคยมี ฉันยังอยากมีเขาอยู่ข้างๆ แบบนี้ ความรู้สึกฉันในตอนนี้มันย้อนแย้งตีกันไปหมด ไม่ชอบเลย.........

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏