กะเพรา Talk  

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

แกร๊ก~ ปึง~

      เสียงเปิดและปิดประตูห้องนอนบ่งบอกว่าคนร่างยักษ์ได้ออกจากห้องนอนไปแล้ว ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาที่จริงฉันรู้สึกตัวตั้งแต่คุณดีแล่นแอบหอมแก้มฉันตอนก่อนออกจากห้องไปแล้วแหละ แต่ฉันยังไม่อยากลุกก็แค่นั้นเอง ฉันจัดแจงพาตัวเองเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวและลงไปทำหน้าที่แม่บ้านที่ควรจะทำ ช่วงนี้ฉันบกพร่องต่อหน้าที่นี้มากเลยเพราะใครนะหรอ? ก็เพราะไอ้ยักษ์ที่เพิ่งออกจากห้องนี้ไปนะสิ ก็เขานะจับฉันกินทั้งคืนเลย แล้วพอฉันเพลียฉันก็หลับสนิทตื่นมาอีกทีก็เกือบเที่ยงทุกวันอ่า อันที่จริงคนอื่นๆ ในบ้านเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรฉันหรอกนะ แต่คือจะว่ายังไงดี.....ฉันเกรงใจอ่ะคนอื่นทำงานกันงกๆ แต่ฉันกลับนอนหลับสบายใจเฉิบอย่างนี้หรอ? ก็ไม่ใช่ไง! ฉันแต่งตัวด้วยชุดแม่บ้านของคฤหาสน์คาร์เบอร์ตัน และเดินลงไปยังห้องครัวเผื่อจะไปถามว่ามีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย

      "อ้าวกะเพรา ตื่นเช้าจังวันนี้" พี่ปูทักฉัน

      "ขอโทษค่ะที่หนูตื่นสายทุกวันเลย" ฉันยกมือไหว้ขอโทษพี่ปูไป ฉันไม่ได้ประชดนะฉันแค่รู้สึกผิดจริงๆ เอ่ะ! ทำไมวันนี้ดูยุ่งๆ นะ ป้ามลไปไหนอ่า

       "ไม่เป็นไร กะเพราเดี๋ยวพี่วานเอาน้ำส้มไปเสริฟคุณแหวนเพชรหน่อยนะ ช่วงนี้เธอมาทานข้าวเช้าทุกวันเลย" คุณแหวนเพชร! เธอมากินข้าวที่บ้านทุกเช้างั้นหรอ ทำไมคุณดีแล่นไม่เคยบอกฉันเรื่องนี้เลยละ

      "ได้ค่ะ" ฉันรับแก้วน้ำส้มมาจากพี่ปู พรางเดินเข้าไปในห้องอาหาร ฉันไม่เห็นคุณดาเรนเพราะคุณดาเรนคงออกไปเคลียร์งานแต่เช้าเพราะพรุ่งนี้ทั้งคุณดาเรนกับคุณบัวก็จะเดินทางไปนิวยอร์กกันแล้ว ที่หัวโต๊ะมีคุณดีแล่นนั่งกินข้าวต้มอยู่ และถัดมาก็เป็นคุณแหวนเพชรนั่งเคียงข้างเขา ภาพนี้มันทำฉันปวดหัวใจ ฉันคงไม่มีวันได้ไปอยู่ตรงจุดนั้นอย่างคุณแหวนเพชรแน่นอน เฮ้ออออ

      "น้ำส้มค่ะคุณแหวนเพชร" ฉันวางน้ำส้มให้คุณแหวนเพชร คุณดีแล่นเงยหน้าขึ้นมามองฉันและเอ่ยถาม

      "ตื่นมาทำไมและใส่ชุดนี้ทำไม!" เขาถามฉันเสียงเรียบต่ำ

      "ก็หนู......." ฉันกำลังจะตอบคุณดีแล่น แต่คุณแหวนเพชรกับพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

       "กะเพราจ่ะ! ช่วยเอาข้าวต้มมาให้ฉันหน่อยสิ!" คุณแหวนเพชรเอ่ยสั่งฉัน คุณบัวถึงกับเงยหน้าขึ้นมามอง

       "ไม่ต้อง! วรรณ! ไปเอาข้าวต้มมาให้ยัยนี่ที" เป็นคุณดีแล่นที่ขัดคุณแหวนเพชรและสั่งให้พี่วรรณไปเอาข้าวต้มให้เธอแทนฉัน แต่....

       "ไม่ต้องวรรณ! ฉันจะให้กะเพราไปเอา! เอ่ะ! หรือกะเพราทำไม่ได้จ่ะ" คุณแหวนเพชรพูดและหันมาส่งยิ้มหวานให้ฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าทั้งคุณแหวนเพชรและคุณดีแล่นกำลังเล่นอะไรกันอยู่

       "ค่ะ หนูจะไปเอาข้าวต้มมาให้คุณแหวนเพชรนะคะ" ฉันพูดและหันไปมองคุณดีแล่น เขาส่ายหน้ามาให้ฉันแต่ตัวเขาก็ไม่ลุกมาทำอะไรสักอย่างหนึ่ง! เหอะๆ นี่ฉันหวังอะไร! หวังจะให้เขามาปกป้องฉันงั้นหรอ คุณแหวนเพชรเธอเป็นใครและฉันเป็นใคร!

       ฉันเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถาดข้าวต้มรัอนๆ คุณแหวนเพชรมองฉันยิ้มๆ ตอนนี้ภายในห้องอาหารเหลือเพียงแค่คุณดีแล่นกันคุณแหวนเพชรสองคนส่วนคุณบัวเธอขึ้นห้องไปแล้ว ส่งใส่พาคุณหนูดาร์ลิ้งค์ไปอาบน้ำ ฉันวางถาดไว้ตรงที่ว่างก่อนจะหยิบถ้วยข้าวต้มร้อนเพื่อเอามาเสิร์ฟคุณแหวนเพชรแต่....

พึบ! เพล้ง!

       "ว้ายยยย กะเพราเธอทำอะไรของเธอเนี่ย เธอเทข้าวต้มใส่ฉันทำไม! ฉันร้อนไปหมดเลย!!" เสียงคุณแหวนเพชรวีดร้องโวยวายใส่ฉัน

       "อ่ะ!" ฉันร้องได้แค่นั้นเพราะคุณแหวนเพชรเธอเล่นใหญ่ไปแล้ว ข้าวต้มร้อนๆ ถูกเทลงบนมือฉันจนมันหกใส่เท้าฉันด้วย

       

       "กะเพรา! shit! ยัยซุ่มซ่ามเอ๊ย! ฉันจะพาไปโรงพยาบาล!" คุณดีแล่นรีบลุกจากเก้าอี้พุงมาจับมือฉันไปดูรอยแดงที่มือ

       "เกิดอะไรขึ้น!" เสียงป้ามลที่เกินออกมาจากทางห้องครัวถามถึงเหตุการณ์ชุลมุนที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อสักครู่นี้

      "กะเพราไม่ชอบอะไรฉันหรอถึงต้องทำขนาดนี้!! ดีแล่น! นายควรอบรมเด็กของนายด้วย! และนายควรพาฉันไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!" คุณแหวนเพชรส่งสายตาข่มขู่ใส่คุณดีแล่น คุณดีแล่นจึงละออกจากฉันอย่างรวดเร็วพรางถอนหายใจก่อนจะเดินนำคุณแหวนเพชรออกไป แต่ไม่วายยังหันมาออกค่ำสั่งกับคนในบ้านต่อ.....

      "ใครก็ได้พากะเพราไปหาหมอด้วย" เขาส่งสายตาห่วงใยมาให้ฉัน แต่ฉันไม่ได้อยากได้แค่สายตาห่วงยัยนั้น สิ่งที่ฉันต้องการคือความห่วงใยจากเขาเหมือนที่เขาห่วงใยคุณแหวนเพชร! ฉันหวังมากเกินไปมั้ย

       "พี่เห็นว่าคุณแหวนเพชรจงใจราดข้าวต้มใส่กะเพรา" พี่วรรณเดินเข้ามาหาฉันและบอกตามสิ่งที่เธอเห็น ฉันได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรเพราะฉันรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร

       "ปกติคุณแหวนเพชรไม่ใช่คนแบบนี้ ตายแล้ว! รีบพากะเพราไปหาหมอเร็ว! แผลเริ่มแดงแล้ว" ป้ามลเอ่ยขึ้นก่อนจะทำเสียงตกใจและรีบบอกให้คนพาฉันไปหาหมอ

     พี่วรรณพาฉันมาที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด หลังจากที่ทุกคนช่วยกันปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับฉัน ตลอดทางฉันได้แต่นั่งมองแผลที่สองมือของตัวเอง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณแหวนเพชรเธอถึงไม่ชอบฉันขนาดนั้นหรือมันจะเกี่ยวกับคุณดีแล่นด้วย ฉันรู้นะว่าเขาไม่ได้พลาดที่ทำถ้วยข้าวต้มหล่นใส่มือฉัน แต่เข้าจงใจราดใส่มือฉันเลย แต่ฉันอยู่ในสถานะที่พูดอะไรได้หรอ ไม่ได้ไง! ฉันเลยทำได้แค่นิ่งเงียบ ทั้งที่ฉันอยากจะสาดข้าวต้มคืนใส่เธอมากกว่า แต่ที่ฉันเสียใจยิ่งกว่าคืนการที่คุณดีแล่นปล่อยให้คุณแหวนเพชรทำร้ายฉัน ทั้งๆ ที่เข้าก็เห็นว่าเธอจงใจแกล้งฉัน! ทำไงได้เนอะ! ก็เขาสองคนเป็นแฟนเก่ากัน! ส่วนฉันก็แค่คนอื่น ก็แค่ผู้หญิงที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อเงินก็แค่นั้น........

     "กะเพรา! พี่ไปเข้าห้องน้ำแปปหนึ่งนะ นั่งรอคนเดียวได้หรือเปล่า" พี่วรรณที่อยู่ๆ ก็อยากจะเข้าห้องน้ำถามฉันขึ้นมา

     "หนูอยู่ได้สบายมากเลยพี่วรรณ" พี่วันยิ้มให้ฉันและก็รีบเดินไปเข้าห้องน้ำ ฉันที่นั่งรอหมอเรียกตรวจอยู่ก็มองผู้คนผ่านไปผ่านมา ตอนนี้เป็นช่วงเช้าอยู่คนไข้ก็เลยไม่เยอะมาก

      ฉันมองคนผ่านไปผ่านมาจนไปสะดุดเข้ากับผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาตัวสูงใหญ่คนหนึ่งที่หน้าตาคุ้นมากเลยเขาเดินมากับพยาบาลสาวสุดสวย งื้ออออ สวยอ่า ท่าทางกระหนุงกระหนิงเลยเป็นแฟนกันหรือเปล่านะ เอ่ะ! นึกออกแล้วผู้ชายคนนั้นคือเพื่อนคุณดีแล่นนิ เขาชื่อคุณไอ ใช่ๆ คุณไอ ฉันเคยเจอเขาตอนไปฉะเชิงเทรา เขาเดินมาทางฉันด้วย เอาไงดีหว่า ฉันควรทักเขามั้ยนะหรือฉันแกล้งทำเป็นไม่เห็นดี แต่ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเอง

       "อ้าว! กะเพรามาทำอะไรที่นี่อะ" คุณไอที่แยกจากพยาบาลสาวสวยคนนั้นพอดีหันมาเห็นฉันเลยเดินเข้ามาทักฉันแทน

      "สวัสดีค่ะคุณไอ" ฉันยกมือขึ้นไหว้เขา

      "เห้ย! มือไปโดนอะไรมาทำไมทั้งแดงทั้งพองเลย" คุณไออยู่ๆ ก็เอื้อมมือมาจับที่แขนฉันและเอาเข้าไปใกล้ๆ เขา พรางก้มดูแขนฉันที่ตอนนี้มันเริ่มพองแล้วในบางจุด

       "พอดีหนูโดนน้ำร้อนลวกนิดหน่อยค่ะ" ฉันบอกเขาออกไปพรางส่งยิ้มแห้งๆ ให้เขา

       "ไม่นิดแล้ว และนี่ไอ้ดีแล่นมันรู้มั้ย หรือมันพาเธอมา มันอยู่ไหน!" คุณไอถามถึงคุณดีแล่นพรางมองหาเขา ฉันได้ยินแบบนี้ก็แอบเจ็บจี๊ดๆ ในใจ งื้ออออ รู้สิค่ะ! เขารู้! แต่เขาเลือกที่จะไม่มาสนใจฉันก็แค่นั้นเอง เพราะแฟนเก่าเขาก็เจ็บตัวเหมือนกัน

        "พอดีคุณดีแล่นรีบไปทำงานนะคะ แต่หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เอ่อ.....แล้วก็คุณไอช่วยปล่อยแขนหนูหน่อยเนอะ คนเริ่มหันมามองๆ ไงไม่รู้" ฉันบอกคุณไอ้เรื่องคุณดีแล่นและบอกเขาถึงการจับมือถือแขนฉัน คือฉันอะไม่อะไรหรอกนะแต่ฉันห่วงภาพลักษณ์คุณไอมากกว่า คนอื่นไม่รู้จะคิดยังไงที่เขามาจับมือถือแขนฉันที่ใส่ชุดแม่บ้านที่โรงพยาบาลเนี่ย

       "เออ โทษที ฮ่าๆ เออ.... และกะเพราไม่ต้องเรียนฉันคุณหรอกนะ เรียกพี่ก็ได้ เรียกพี่ไอ ปกติได้เลย" คุณไอ เอ้ย พี่ไอบอกกับฉันและส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ฉันก็เลยได้แต่ส่งยิ้มกลับไปให้เขา

       "ขอบคุณนะคะ......." ฉันยังไม่ทันบอกเลยว่า ขอบคุณที่เป็นห่วงหนู พยาบาลก็ดันเรียกชื่อฉันให้เข้ารับการรักษาขึ้นซะก่อน....

      "เชิญคุณกนกกานดาที่ห้องตรวจ 1 ค่ะ" ฉันหันมองทางพยาบาลและหันกลับมามองพี่ไออย่างเลิ่กลั่ก พี่ไอก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ฉันไปเถอะ ฉันเลยรีบลุกขึ้นและเดินเข้าห้องตรวจไป

      พอออกจากห้องตรวจมาฉันก็ไม่พบพี่ไออีก เจอแต่พี่วรรณที่นั่งรอฉันอยู่

      "หมอว่าไงมั้ง" พี่วรรณเอ่ยถามฉัน

      "หมอบอกโชคดีที่ไม่ลวกเยอะมาก ลวกแค่ผิวชั้นนอกค่ะ แต่มีบางจุดที่มีน้ำใสๆ อยู่แต่เล็กน้อย" ฉันบอกพี่วรรณตามที่หมอบอกมา

       "ดีแล้วแหละ เห้ออ อดทนนะกะเพรา วันหยุดหน้าพี่จะพาเธอไปทำบุญ ดูแล้วเหมือนมีเคราะห์เลย" พี่วรรณสงสารตาเห็นใจมาให้ ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วก็พากันเดินไปรอรับยาและจ่ายเงิน

       แต่ก่อนที่ฉันจะเดินออกจากโรงพยาบาล ฉันดันเดินสวนเข้ากับพยาบาลคนสวยที่มากับพี่ไอ เราสองคนต่างมองหน้ากันและกัน ฉันส่งยิ้มให้เธอ เธอไม่ได้ยิ้มตอบแต่กลับส่งสายตาสงสัยมาให้ฉันแทนและเหมือนมีอะไรจะพูดกับฉันสักอย่าง ฉันจึงหยุดเดินเขาเองก็เช่นกัน แต่เหมือนมีใครเรียกเธอขึ้นเสียก่อนเลยทำให้เธอละสายตาจากฉันและเดินเข้าไปหาผู้หญิงสวยๆ อีกคนที่เหมือนจะเป็นหมอเพราะดูจากชุดที่แต่ง โรงพยาบาลนี้เขาคัดหน้าตาหมอกับพยาบาลหรอวะ ถึงมีแต่คนสวยๆ หล่อๆ......

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏