เชื่อว่าในที่รร.หรือที่ทำงานจะต้องมีเพื่อนประเภทเถียงกันเเล้วจบเเบบไม่ได้บทสรุป.....เพื่อ!!โดยเฉพาะบางทีที่เเบบเรื่องเล็กๆเท่าขี้ตาเเมวก็เถียงกันได้ อย่างตัวอย่างเช่นเพื่อนเรา2คนนี้ อันยองจังกับยายจังกับเรื่องใหญ่ของพวกเขา..
"มึงเดี๋ยวไปชาร์จเเบตเเปปนะ"ยายลุกพรวดเมื่อเห็นว่าปลั๊กว่าง
"เรียบร้อยเเล้วค่อยพากูไปเข้าห้องน้ำหน่อยเน้อ"
"โอเค"
"เดี๋ยวกูพาไปก็ได้เเต่ขอชาร์จเเบตเเปป"อันยองจังก็ได้กลิ้งไปชาร์จทันทีใกล้ๆกับตรงที่ยายจังชาร์จ
สักพัก.........
"อิอันยอง!!"
"ว่าไงยาย"
"มึงย้ายที่ชาร์จกูหรอ"
"ใช่ไมอะยาย"
"ทำไมมมมมม"
"ก็กลัวมันตก"
"อิอันฑะเอ้ย!......ชั่งเถอะ---"
....
ยังๆยังมีอีกประเภทนี้จบอยาก
"หมอ จอบ วันนี้กินไรดี4"
"ก๋วยเตี๋ยวต้มยำจ้าาาา"เราสองสหายก็ได้กอดคอร่าเริงเดินหาน้ำซุปต้มยำอันฟลูคอร์ส.......เเต่
"ร้านหายไปไหนม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยต้มยำกู"ขณะที่อิฉันกะจอบจังนั่งร่ำไห้อยู่นั้นก็เกิดเหตุการณ์อันหน้าตื่นเต้นเกิดขึ้น
"คุณน้องอันยองค่ะอิฉันต้องการซอส.......พริก---"ช่วงจังหวะที่เงียบไปคือช่วงที่มีคำบ่นเเละเถียงกันเกิดขึ้น
"ป้าบ่นไรกันอะ"
"ใครป้า ฉันพี่พวกเธอนะ"
"ถ้าไม่บอกกูจะเรียกทวดละนะ.."
"คืองี้เว้ยกูบอกให้อัันยองใส่ซอสพริกให้กูเเล้ว...."
"มันใส่ซอสมะเขือเทศให้กูวววว"อิยายเเทบจะทุบจานด้วยโพเดีย-----ท่ดๆ
"ก็ไข่เจียวต้องกินกะซอสมะเขือเทศไหม"เริ่มเถียงกันละ
"ไม่เว้ยมันไม่เปรี้ยวไง"
"เปรี้ยว?"
"ใช่ซอสพริกเปรี้ยวกว่าไง"
"มึงอยากกินเปรี้ยวๆทำไมไม่กินพวกยำว่ะ..."
"ก็กูเป็นพี่พวกมึงนะ!"
"ไม่เกี่ยวเลยอิสั*"รวมใจกันตอบเเละจบเเบบเดิมคือไม่มีสรุป.....
ปล.นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอย่าเถียงยายเพราะ
"เพราะ...กูเป็นพี่มึงนะ"
......ค่ะ