เชื่อว่าในที่รร.หรือที่ทำงานจะต้องมีเพื่อนประเภทเถียงกันเเล้วจบเเบบไม่ได้บทสรุป.....เพื่อ!!โดยเฉพาะบางทีที่เเบบเรื่องเล็กๆเท่าขี้ตาเเมวก็เถียงกันได้ อย่างตัวอย่างเช่นเพื่อนเรา2คนนี้ อันยองจังกับยายจังกับเรื่องใหญ่ของพวกเขา..

"มึงเดี๋ยวไปชาร์จเเบตเเปปนะ"ยายลุกพรวดเมื่อเห็นว่าปลั๊กว่าง

"เรียบร้อยเเล้วค่อยพากูไปเข้าห้องน้ำหน่อยเน้อ"

"โอเค"

"เดี๋ยวกูพาไปก็ได้เเต่ขอชาร์จเเบตเเปป"อันยองจังก็ได้กลิ้งไปชาร์จทันทีใกล้ๆกับตรงที่ยายจังชาร์จ

สักพัก.........

"อิอันยอง!!"

"ว่าไงยาย"

"มึงย้ายที่ชาร์จกูหรอ"

"ใช่ไมอะยาย"

"ทำไมมมมมม"

"ก็กลัวมันตก"

"อิอันฑะเอ้ย!......ชั่งเถอะ---"

....

ยังๆยังมีอีกประเภทนี้จบอยาก

"หมอ จอบ วันนี้กินไรดี4"

"ก๋วยเตี๋ยวต้มยำจ้าาาา"เราสองสหายก็ได้กอดคอร่าเริงเดินหาน้ำซุปต้มยำอันฟลูคอร์ส.......เเต่

"ร้านหายไปไหนม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยต้มยำกู"ขณะที่อิฉันกะจอบจังนั่งร่ำไห้อยู่นั้นก็เกิดเหตุการณ์อันหน้าตื่นเต้นเกิดขึ้น

"คุณน้องอันยองค่ะอิฉันต้องการซอส.......พริก---"ช่วงจังหวะที่เงียบไปคือช่วงที่มีคำบ่นเเละเถียงกันเกิดขึ้น

"ป้าบ่นไรกันอะ"

"ใครป้า ฉันพี่พวกเธอนะ"

"ถ้าไม่บอกกูจะเรียกทวดละนะ.."

"คืองี้เว้ยกูบอกให้อัันยองใส่ซอสพริกให้กูเเล้ว...."

"มันใส่ซอสมะเขือเทศให้กูวววว"อิยายเเทบจะทุบจานด้วยโพเดีย-----ท่ดๆ

"ก็ไข่เจียวต้องกินกะซอสมะเขือเทศไหม"เริ่มเถียงกันละ

"ไม่เว้ยมันไม่เปรี้ยวไง"

"เปรี้ยว?"

"ใช่ซอสพริกเปรี้ยวกว่าไง"

"มึงอยากกินเปรี้ยวๆทำไมไม่กินพวกยำว่ะ..."

"ก็กูเป็นพี่พวกมึงนะ!"

"ไม่เกี่ยวเลยอิสั*"รวมใจกันตอบเเละจบเเบบเดิมคือไม่มีสรุป.....

ปล.นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอย่าเถียงยายเพราะ

"เพราะ...กูเป็นพี่มึงนะ"

......ค่ะ