กะเพรา Talk  

      ฉันเดินกลับเข้ามาในร้านคุณบัวหลังจากที่คุณดีแล่นทิ้งฉันไว้ที่กลางลานจอดรถนั้น ถามว่าโกรธมั้ยฉันโกรธนะ โกรธที่เขาไม่ฟังฉันและพูดจาดูถูกฉันแบบนั้น แต่มันก็สมควรแล้วที่เขาจะมองฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นเพราะฉันก็ทำแบบนั้นจริงๆ เอาตัวเข้าแลกเพื่อแลกกับเงิน......

      "กะเพรา! ตายแล้ว! แผลเต็มตัวเลยเจ็บมั้ยมานั่งนี้พี่ทำแผลให้" พี่ปูที่เห็นฉันเดินเข้ามาในร้านก็รีบเขามาดูฉันทันที ฉันที่ถูกคุณดีแล่นถูกลากถูจุงไปตอนนั้นเลยได้แผลถลอกตามตัว

      "ทำไมเขาไม่เหมือนคุณดีแล่นที่ฉันเคยรู้จักเลยนะ" คุณบัวพูดพรางหยิบกล่องพยาบาลมาเผื่อทำแผลให้ฉัน มันเหมือนเป็นการบ่นมากกว่า

      "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กะเพราไม่เจ็บหรอกแค่นี้เอง" แต่ฉันก็ยังตอบคุณบัวกลับไป เธอทำหน้าส่งกลับมาที่ทำให้ฉันพรางจะร้องไห้จริงๆ ในดวงตาของเธอมันเศร้าหมองลงปนสงสารเห็นใจกลับมาให้ฉัน

       "เธอกำลังทำให้ฉันนึกถึงตัวเองกับคุณดาเรนจริงๆ นะกะเพรา แต่เท่าที่ฉันรู้จักคุณดีแล่นมาเขาไม่ใช่คนแบบนี้เลยจริงๆ ที่จริงแล้วเขาเป็นคนจิตใจดี เพราะเขาด้วยที่มีส่วนทำให้ฉันกับคุณดาเรนมีกันในวันนี้ คือฉันไม่รู้หรอกว่ากะเพรากับคุณดีแล่นจะมีข้อตกลงอะไรกันเขาถึงทำกับกะเพราแบบนี้ ฉันอยากให้กะเพราอดทนนะ ถ้าวันไหนที่กะเพราทนไม่ไหวจริงๆ ขอให้บอกฉันถ้ามันไม่มากเกินไปฉันจะช่วยเธอเอง" ฉันมองคุณบัวทุกคำพูดที่เธอบอกฉันมามันบอกฉันว่าเธอรู้สึกแบบที่พูดนั้นจริงๆ ฉันไม่รู้จะขอบคุณและตอบแทนกับความเอ็นดูที่คุณบัวมีให้ฉันยังไงดีเลย

       "ขอบคุณนะคะคุณบัว ขอบคุณพี่ปูด้วยนะที่ดีกับกะเพรามาตลอดเลย กะเพราไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี แต่กะเพราจะอดทนให้ถึงที่สุดค่ะ ขอบคุณนะคะ ฮือๆๆๆ" ฉันสวมกอดคุณบัวและพี่ปูพรางร้องไห้ออกมา มันเหมือนกับในวันที่ฉันคิดว่าฉันตัวคนเดียวแต่มันกลับมีมืออีกมือที่ยื่นเข้ามาโอบกอดฉันไว้มันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้ตัวคนเดียวในโลกใบนี้.......

ณ คฤหาสน์คาร์เบอร์ตัน กรุงเทพมหานคร

     ฉันยังคงทำหน้าที่ของตัวเองตามเดิมคือการแต่งตัวด้วยชุดนอนวาบหวิวและขึ้นมาปรนนิบัติคุณดีแล่นที่บนห้อง เพียงแต่วันนี้มันต่างกันออกไปตรงที่......

      "มึงกลับไปรอที่ห้องก่อน กูเสร็จจากอีกคนแล้วจะตามมึงขึ้นมา" เสียงเข้มติดสำเนียงเอ่ยบอกฉันเสียงเรียบ

      "มะ....หมายความว่ายังไงหรอค่ะ" ฉันถามกลับไปอย่างงุนงง ทั้งๆ ที่ทุกคืนเขาต้องให้ฉันไปปรนนิบัติเขาแต่แล้ววันนี้เขากับบอกให้ฉันรอ รอเขาเสร็จจากอีกคนมันหมายความว่ายังไงกัน

      "มึงมีสิทธิ์ถามกูหรือไงวะ!" คุณดีแล่นเริ่มขึ้นเสียงใส่ฉัน

      "แต่นะ.....หนู....."ฉันยังพูดไม่จบดีด้วยซ้ำ อยู่ๆ ก็มีเสียงหวานของผู้หญิงดังขึ้นมาเสียก่อน

      "ยังไงค่ะดีแล่น คุณยังคุยกับแม่บ้านไม่เสร็จอีกหรอค่ะ" เสียงหวานนั้นดังลอดมาจากภายในห้องนอนของเขา ฉันพยายามชะโงกหน้าเข้าไปดูว่าเธอเป็นใคร แต่คุณดีแล่นกับดันหัวฉันออกและปิดประตูใส่หน้าฉัน.....

      ตอนนั้นฉันได้แต่ยืนโง่ๆ นิ่งๆ อยู่หน้าประตูห้องเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก มันเหมือนความเจ็บปวดแล่นแปร็บๆ อยู่ภายในอกอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกแย่งตำแหน่งสำคัญไป ทั้งๆ ที่ตรงนั้นมันควรจะเป็นฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น ฉันควรได้ทำอะไรแบบนั้นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นถูกทำ มันเป็นที่ของฉันไม่ใช่เธอ!!

      

      ฉันได้แต่เดินกลับไปนั่งรอคุณดีแล่นไลน์มาตามอยู่ที่ห้อง ความรู้สึกมันกระวนกระวายใจแปลกๆ ทำไมฉันไม่อยากให้เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเลยนะ ฉันไม่พอใจและฉันก็ไม่ชอบใจ และฉันยังรู้สึกเจ็บปวดจนแทบอยากจะร้องไห้แบบนี้ นี่ฉันเป็นอะไร ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ฉันอยากถามว่าฉันทำอะไรผิดเขาถึงต้องพาผู้หญิงคนอื่นมาทำหน้าที่แทนฉัน หรือแค่เพราะฉันคุยกับหมอตฤณแบบนั้นหรอเขาถึงไม่ให้ฉันทำหน้าที่ที่มันเป็นของฉันอีก แต่เขากับให้ใครอีกคนมาทำแทน ฉันนั่งรอคุณดีแล่นอย่างร้อนรนมันนานเท่าไหร่แล้วที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นในห้อง ทำไมถึงไม่ไลน์มาตามฉันไปสักที

ติ๊ดๆ (เสียงไลน์)

++ คุณดีแล่น ++

คุณดีแล่น : ขึ้นมา!

ฉัน : ค่ะ

      ฉันอ่านไลน์ของเขาและรีบตอบกลับไปก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของเขา พอไปถึงหน้าห้องของเขาเป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาจากห้องเขาพอดี

      "เอาไว้พรุ่งนี้คุณโทรหาอิมนะคะ จุ๊ฟ" ผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนที่จะใช้ริมฝีปากของเธอแตะลงที่ริมฝีปากของเขา ฉันมองมันอย่างรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ นั้นมันปากของเจ้านายฉันนะ เขาไว้จูบฉันไม่ใช่เธอ นั้นคือสิ่งที่ฉันคิด แต่ความจริงที่ฉันทำได้คือยืนมองภาพนั้นนิ่งๆ แต่เจ็บจี๊ดๆ ในหัวใจเท่านั้น

      "ยืนโง่อยู่ได้เข้ามาสิวะ!" หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป คุณดีแล่นก็หันมาพูดกับฉันแทนอย่างดุดัน ฉันที่สะดุ้งตกใจจึงหันไปมองเขาแล้วรีบเดินเข้าห้องไป

       สภาพภายในห้องนอนของเขาไม่ต่างจากวันแรกหลังที่ฉันกับเขามีอะไรกันเสร็จเท่าไหร่ ทั้งกุญแจมือที่วางอยู่ แส้ที่เคยใช้ฟาดฉัน ทั้งเนคไทค์ที่ยังผูกคาอยู่บนหัวเตียง แม้แต่กล่องถุงยางอนามันที่ถูกแกะกล่องวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงนั้น มันบ่งบอกฉันว่าเขากับเธอทำอะไรกันมาก่อน ตอนนั้นใจฉันหายวาบไปเลย เขา......เขากับผู้หญิงคนนั้นมีอะไรกัน และฉันก็กำลังจะมามีอะไรกับเขาต่อจากเธอคนนั้นอย่างงั้นหรอ ฉันควรจะรู้สึกยังไงดี.....

หมับ!

      สัมผัสหนักแน่นจากสองแขนแกร่งสวมกอดฉันจากข้างหลัง ก่อนที่ริมฝีปากร้อนของเขาจะซุกไซร้ที่ซอกคอของฉัน ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆ แบบนั้นโดยไม่ขยับ ไม่นานร่างของฉันก็ถูกดันให้เดินหน้าไปที่เตียงนอนอันยับเยินก่อนที่จะถูกเขาพลิกตัวให้หันหน้าไปประชันกับเขา ริมฝีปากร้อนกดลงมาที่ริมฝีปากฉันพร้อมกับร่างฉันที่ถูกดันลงให้นอนราบกับที่นอนนั้น ที่นอนที่เขาสัมผัสผู้หญิงคนอื่นก่อนหน้าฉัน และปากที่เขากำลังจูบฉันเขาก็ใช้จูบและสัมผัสเธอคนนั้น แล้วงูยักษ์ของเขาที่เขาใช้สัมผัสในตัวเธอคนนั้นเขากำลังจะใช้มันสัมผัสฉันอีกครั้งหลังจากนี้ ฉันยอมรับตามตรงว่าฉันรับมันไม่ได้จริงๆ

      "ฮึกๆ ฮือๆ" อยู่น้ำตาจากไหนก็ไม่รู้มันกลับไหลรินลงมาในตอนที่เข้ากำลังสัมผัสฉันอย่างต้องการ เขาหยุดการกระทำนั้นลงทันที!

       "ร้องไห้ทำห่าอะไรวะ! มึงเป็นอะไรของมึง!" เขาเงยตัวออกจากฉันและตะคอกถาม

       "หะ....หนู ฮึกๆ หนู....เปล่าค่ะ ฮึกๆ" ฉันไม่สามารถหยุดร้องหรือห้ามน้ำตาได้เลย ยิ่งเขาตะคอกมันกลับยิ่งไหลลงมาอีก

       "กูถามว่ามึงเป็นอะไร!!!" เขาใช้สองมือหนาจับสองแขนฉันและเขย่ามัน

        "ฮึกๆ ฮือๆ หะ....หนู เจ็บ!" ฉันบอกเขาตามตรง แต่ฉันเจ็บมันจริงๆ ทั้งตัวและหัวใจ

        "ถ้ามึงไม่อย่างเจ็บก็หยุดร้องได้แล้ว! มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ!" เขาหยุดเขย่าฉันและทิ้งฉันลงกับเตียงก่อนจะใช้นิ้วชี้หน้าฉัน

        "ฮึกๆ หนูขอโทษค่ะ ฮึกๆ" ฉันพยายามกั้นก้อนสะอึกแต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้มันทั้งกลัวและเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย......

        "ไส่หัวไปจากห้องกูซ่ะ! กูหมดอารมณ์วะ!" เขาขี้มือไปที่ประตูและเอ่ยปากไล่ฉัน

       ฉันได้แต่ลุกขึ้นและรีบออกจากห้องเขาไป ทำไมฉันถึงต้องร้องไห้ด้วยนะ อยู่ๆ คำพูดของคุณดีแล่นก็ผุดขึ้นมาในหัวฉันว่า "กูไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร" หรือทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันเองก็ไม่ชอบใช่ผู้ชายร่วมกับใครเหมือนกัน แต่คนอย่างฉันมีสิทธิ์จะพูดกับเขาแบบนั้นมั้ย......

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏