ชีวิตต้องเดินต่อ
× 0
× 0
× 0
องสนุกมากมายเรื่องเศร้าก็มี ตอนที่ช่วงเกือบจะกลางเทอมจะมีการเเข่งขันวิชาการขึ้น เเละเราก็.....เป็นส่วนหนึ่งอีกเเล้ว--
เเล้วอารมณ์ตอนที่รู้ว่าต้องไปเเข่งมันเเบบขนลุกบ้างละ กลัวบ้างละ มันปนกันไปหมดเพราะตลอดที่เรียนมัธยมมาฉันไม่เคยเเข่งอะไรจริงๆจังๆเลยโดยเฉพาะด้านภาษา พอตอนฝึกเราต้องฝึกจำคำศัพท์เกือบๆเหยียบ600คำหลากหลายประโยคซ้อมไปได้ระยะนึง ฉันเครียดหนัก...
"หญิงหมออันนี้อ่านว่าอะไร"
"...."
"อีกเเล้วนะนี้ใกล้เเข่งเเล้ว เธอไม่เข้าใจอะไร"
"ครูคะหนูกลัวหนูทำไม่ได้"
"ก็คิดอย่างนี้มันก็ได้เเค่นั้น มีสมาธิหน่อยสิ"
"ขอโทษค่ะ"
"เอาเป็นว่ากลับบ้านครูรู้สึกหงุดหงิด"
"ค่ะ...."
พอเก็บข้าวเก็บของเสร็จฉันรู้สึกเฟลมากๆทุกคนดูหวังกับรางวัลเเต่เรานี้สิมันไม่ดีพอหัวฉันหนักไปหมดฉันรีบโทรบอกพ่อให้มารับโดยทันที ฉันเลยเดินไปรอกับเพื่อนที่ห้องซ้อมเพื่อน สักพักผ่านไปมีครูที่ซ้อมเพื่อนมาคุยด้วย
"เป็นไงลูกเเข่งอะไร"
"เล่าเรื่องราวด้วยภาษาค่ะ"
"ดีสิ เธอดูเก่งภาษาดีนะ"
"เเหะๆก็อาจใช่คะครูเเต่ว่า..."
"เเต่อะไรลูกอีกสองวันเเข่งหนูทำได้"
"นั้นเเหละค่ะปัญหา หนูเเข่งครั้งเเรกเเล้วก็เฮ้อ หนูกลัวค่ะ"
"ไม่ต้องกลัวลูกมันจะช่วยอนาคตของหนู อะพ่เธอมาเเล้วเดี๋ยวครูตามเพื่อนให้นะ"
ถ้าครูรู้ว่าความรู้สึกตอนนี้มันไม่ได้มีเเค่นั้นครูจะจุกเหมือนหนู อาการหนักหัวเครียดลากยาวจนถึงตอนเย็นที่ฉันได้ไปร่วมงานเลี้ยงของที่ทำงานพ่อ ทุกอย่างสนุกเเต่ฉันฝืนยิ้ม เหนื่อย จุกอก
งานดำเนินไปได้ระยะนึงพ่อของฉันก็จับพิรุธฉันได้ เพราะฉันกินน้อยเงียบนิ่งไม่ตอบโต้เป็นอาการที่ฉันผิดปกติ
"หมอเป็นอะไรลูก"
"ไม่นิพ่อหมอสบายดี"
"เล่ามา"
"หมอเเค่.......พ่อหมอทำไม่ได้ หมอกลัว หมอทำให้ครูเสียใจ หมอไม่เก่งพออะพ่อครูสบัดอารมณ์ไม่ชอบหมออะพ่อ"ฉันลากยาวทุกอย่างพร้อมร้องไห้ออกมานำ้ตาท่วมเเก้ม จะตายๆมันวนอยู่ในหัว
"หมอฟังพ่อ หมออยากเเข่งไหม"
"อยากค่ะ"
"หมอถูกบังคับให้เเข่งไหม"
"ไม่ค่ะ"
"เลิกเเข่งไหมพรุ่งนี้ไม่ต้องไปซ้อมไปบอกครูเลย"
"ไม่ ไม่เอาพ่อ"
"ทำไมละถ้าการเเข่งมันทำให้หมอเครียดจนจะบ้า ร้องไห้เเบบนี้ก็ไม่ต้องอีกอย่างนะลูก การเเข่งขันมันเรื่องธรรมดาที่ต้องกลัวว่าจะทำไม่ได้เเต่จะได้รึไม่มันขึ้นอยู่กับลูกว่าเต็มที่ไหมทำไมไปสนใจครูขนาดนั้น เขาไม่ใช่เจ้าของชีวิตหมอนะหมอต่างหากถ้าชนะหรือเเพ้มันคือประสบการณ์ลูก!"
"อือ"
"เอาไงจะเเข่งต่อรึจะเลิกหมอให้คำตอบพ่อนะ"พ่อฉันปล่อยให้ฉันคิดพักใหญ่ฉันอยู่กับตัวเอง
"ว่าไง---"
"หมอจะเเข่ง!"
"ทำไมละไม่กลัวไม่เหนื่อยหรอ"
"เหนื่อยเเต่อยากให้อะไรกับครูที่ซ้อมหมอมา สู้ค่ะ!"
"ดี"
ฉันซ้อมจนถึงที่สุดในเเบบของฉัน ครูของฉันที่มาซ้อมให้เขาต้องกลับต่างประเทศเพื่อเรียนต่อ ฉันเลยเเข่งอย่างกล้าๆกลัวๆจนผลออกมาพวกเราได้ที่สองจากสี่โรงเรียนฉหันกรี้ดดดดอ้อมห้องเเข่งถงไม่ได้ที่หนึ่งเเต่ฉันก็ชนะใจตัวเองได้
ปล.ไม่เน้นซึ้งเเต่เเนวคิดจ้าอีพีนี้
"การเเข่งขันมีทุกๆที่ทุกๆเวลา เเต่อย่ากลัวที่จะทำเพราะนั้นคือการเรียนรู้ของชีวิตให้เข้มเเข็ง สบถน้ำตาทิ้งเเล้วก้าวต่อ
ถึงได้มีคำกล่าวว่า ชีวิตเป็นของเราถ้าไม่ใช้ใครจะใช้เพื่อเรียนรู้เล่า"
